Αναζητώντας το ρεμπέτικο στον 21ο αιώνα

Μία σημαντική εκδήλωση στο μέγαρο μουσικής!
Εδώ η ιστοσελίδα της εκδήλωσης:
http://www.megaron.gr/default.asp?pid=5&la=1&evID=3863

λες και δεν μας έφταναν οι διαγωνισμοί του μεγάρου…

Θα μπορούσε κανείς να πει ότι καταντάει μονότονο να κάνεις πάντα το ίδιο σχόλιο, Λίγκα, αλλά αυτή τη φορά κι εγώ, αυθορμήτως, το ίδιο σκέφτηκα:

Γιατί είναι σημαντική μια εκδήλωση όπου τέσσερις σημαντικές κομπανίες* παίζουν γύρω στη μισή ώρα η καθεμία (περίπου 130 λεπτά όλο μαζί, λέει), χωρίς τη δυνατότητα διάδρασης που υπάρχει όταν οι ίδιες κομπανίες παίζουν -πολύ περισσότερη ώρα- σε μια ταβέρνα στο διπλανό μας τραπέζι;

Είναι μια δειγματοληψία ρεμπέτικου. Πολύ καλή δειγματοληψία ενδεχομένως. Αλλά τι παραπάνω; δεν μπορώ να φανταστώ. Για να ενημερωθεί και το κοινό του Μεγάρου που δεν πάει σε ρεμπετοταβέρνες; Σιγά, πού ζούμε! Αν πάνε σ’ αυτή την εκδήλωση, λογικά θα έχουν πάει και σε ταβέρνες κάποιες φορές, αν όχι και συχνά.


*Για να είμαι ειλικρινής, μόνο τη μία ξέρω, τους εξαιρετικούς Ρεμπετιέν. Στις άλλες -όχι όλες- αναγνωρίζω μερικές φάτσες που ξέρω και εκτιμώ. Υποθέτω ότι και οι άλλοι θα είναι ανάλογου επιπέδου.

Να κάνω το δικηγόρο του διαβόλου ;
Σε πόσες ταβέρνες μπορείς να πετύχεις την ησυχία και την ακουστική ενός μεγάρου ; Σύμφωνοι, ίσως είναι λίγο κάπως ο χώρος . Θα προτιμούσα και εγώ την ατμόσφαιρα της ταβέρνας, αλλά και η φασαρία ώρες ώρες δεν παλεύεται (ειδικά αν δεν είσαι δίπλα στους μουσικούς).

ολα αυτά φυσικά για μια κομπανία . Τέσσερις , σε δυο ώρες, είναι όντως δειγματοληψία.

περικλή, το ίδιο σκέφτηκα και γι’αυτό ήμουν λακωνικός.
χρήστο σε αρκετές μπορείς, ευτυχώς. αλλά ακόμα κι αν όχι, το ρεμπέτικο είναι μουσική της φυλακής/του τεκέ/της ταβέρνας, με αυτήν την χρονολογική σειρά.
ακριβώς το αντίθετο με το μέγαρο, που μάλιστα δεν ντρέπεται να λέει ότι “δεν μπαίνει στο μουσείο”.

πέρα από τις ταβέρνες, υπάρχουν ένα σωρό χώροι για εκδηλώσεις τύπου συναυλίας ή αφιερώματος. το ρεμπέτικο δεν έχει ανάγκη κανένα μέγαρο.

Όσο γι το ρεμπέτικο στον 21ο αιώνα, είναι μουσική της ταβέρνας και της παρέας (παρέα σε σπίτια, σε πλατείες κλπ.). Αν παίζουν και στη φυλακή δεν το γνωρίζω.

Της συναυλίας δεν είναι. Φυσικά παίζεται και σε συναυλίες, αλλά ουσιαστικά πάλι για δειγματολψία πρόκειται. Δεν είναι σαν το ροκ ή σαν ξέρω γω τον Μάλαμα, που πραγματικά είναι μουσικές για συναυλίες.

Δεν ξέρω αν κολλάει με το θέμα το σχόλιο μου, αλλά προτιμώ να βλέπω τζουραδορεμπετικο στο μέγαρο, παρά τον “παιδαρο” στην ταβέρνα να γκαριζει και να μην σέβεται τον καλλιτέχνη, την ώρα που κάνει κατάθεση ψυχής, ή όταν ζητάει από τον σερβιτόρο να παίξει πιο σιγά γιατί δεν μπορεί να φάει (αληθινό περιστατικό)

Νίκο ελπίζω να καταλαβες τι θέλω να πω, παλιότερα (πολύ παλιότερα) ο κόσμος σέβονταν τον καλλιτέχνη και ήξερε τι ακούει

Το θέμα είναι ευρύτερο και δε νομίζω ότι απασχολεί μόνο το ρεμπέτικο. Πολλά είδη μουσικής δημιουργήθηκαν σε συνθήκες διαφορετικές από αυτές που παίζονται σήμερα. Το ερώτημα είναι: Πρέπει να ακούγονται μόνο στους χώρους που δημιουργήθηκαν; Και αν ναι, γιατί;
Προφανώς εδώ εμπεριέχεται το προσωπικό γούστο. Παρόλα αυτά, το ερώτημα χρήζει συζήτησης μιας και:
α) Ο κόσμος αλλάζει, β) Η μουσική έχει πολλαπλούς αποδέκτες και δημιουργεί διαφορετικά συναισθήματα, σε διαφορετικούς ανθρώπους,
γ) δεν μπορεί να αναπαραχθεί με ακρίβεια ο φυσικός χώρος δημιουργίας της κάθε μουσικής (καθώς και το ιστορικό πλαίσιο στο οποίο εμφανίστηκε).

Καταθέτοντας λοιπόν την άποψή μου, νομίζω ότι θα είναι μία υπέροχη εκδήλωση που δε θα χορέψει πιθανά ο κόσμος, όμως θα ακούσει μουσική που αγαπά από πολύ καλούς μουσικούς χωρίς τσιγάρα και με σεβασμό στους καλλιτέχνες και στα τραγούδια τους και αυτό όπως και να το κάνουμε είναι από μόνο του μία σημαντική αξία. Δηλάδή, με άλλα λόγια θα υπηρετηθεί το ίδιο το μουσικό είδος και όχι ο χώρος στον οποίο παίζεται!!

το τί εκπροσωπεί το μέγαρο (ή το ίδρυμα νιάρχος αντίστοιχα) όσον αφορά την διαφθορά και το μπολιτισμό στο εληνικό κράτος, τα αναλύσαμε στο θέμα του διαγωνισμού. απλά έκανα μια νύξη και εδώ, γιατί βλέπω να χώνει πολύ την μυτη του στο ρεμπέτικο -υποθέτω έχει σχέση και με την ιστορία της ουνέσκο.

Θα ήθελα να σας μεταφέρω μια άποψη απο την εμπειρία μου :
Η άποψή μου είναι ότι το ρεμπέτικο δυστυχώς δεν αφορά συστηματικά πάνω από 2-3.000 άτομα στο νομό Αττικής.
Αντε στην Ελλάδα όλη να είναι 50.000.

Δεν ξέρει όλος ο κόσμος τα συγκροτήματα αυτά, ενδεχομένως να τους ανακαλύψουν σήμερα κάποιοι.

Ένα άλλο ζήτημα είναι ότι αυτά τα υπεροχα σχήματα (σημ. Τους κοσμοκρατορς που δεν γνωρίζω πάρα ελαχιστα τους θεωρώ και αυτούς καλό σχήμα! ) έχουν αρχίσει και παίζουν πολλά πράγματα που δεν είναι Ρεμπέτικο, κάτι ελαφρά, κάτι χόρες, κάτι λαϊκά, οπότε ούτως ή άλλως είναι μια εκδήλωση με αφετηρία το ρεμπέτικο.
Αν κάποιος πάει, ας μας μεταφέρει τίποτα άκουσε και τί είδε.

Nίκο (liga-rosa), δεν ξέρω τι εκπροσωπεί το μέγαρο διότι η πληροφόρησή μου είναι μικρή. Ίσως όμως να μην πρέπει να μας ενδιαφέρει αυτό. Μοιάζει να μου λες ότι κάθε φορά που πηγαίνω να ακούσω κάποιους μουσικούς σε μία ταβέρνα πρέπει πρώτα να εξετάζω αν ο ταβερνιάρης είναι καλός άνθρωπος, δεν κλέβει την εφορία, δεν βαράει τη γυναίκα του κ.ο.κ…

Πάντως, ενώ μέχρι πρότινος το μέγαρο ασχολούνταν κυρίως με κλασσική μουσική , τώρα κάνει ανοίγματα και σε παραδοσιακές μουσικές. Νομίζω ότι αυτό, όπως υπονοεί και ο Μπάμπης στο προηγούμενο μήνυμα έχει πολλά θετικά στοιχεία !

Από πού κι ως πού να αναπαραχθεί; Υπάρχει ο σημερινός φυσικός χώρος.

Αυτό λέω Περικλή. Ο σημερινός φυσικός χώρος περιλαμβάνει και το μέγαρο (ή όχι;)

Εννοούσα ο σημερινός φυσικός χώρος του ρεμπέτικου (άρα, μέχρι στιγμής, όχι το Μέγαρο), όχι της μουσικής συνολικά.

Δε μπορω να καταλάβω πραγματικά στο τι μπορεί να ενοχλήσει που το ρεμπέτικο μπήκε στο μέγαρο; Δεν μπορώ να καταλαβω γιατί θα πρέπει να γκρινιάξουμε που η μουσική που αγαπάμε μπαίνει σε χώρους και σε ακουστικές που δε θα μπορούσαμε ποτέ να φανταστούμε ότι θα έφτανε.
Την μουσική και τον πολιτισμό την κάνουν οι καλλιτέχνες και οι άνθρωποι όχι τα τσιμέντα και τα μπετά.
Ο Μυστακίδης , ο Πάππος , ο Τρίγκας , ο Κορακκάκης , ο Τατασόπουλος , ο Στέλιος ο Βαμβακάρης, ο Σκουτάς με τον Μηταράκη και τόσοι άλλοι έχουν παιξει σε τέτοιους χώρους…ας σταματήσει πλεον η γκρίνια γιατί καταντάει κουραστικό, δεν είναι αναγκασμένος κανένας να πάει και επίσης καλό θα είναι να καταλαβουμε οτι το ρεμπέτικο δεν ανήκει σε κανέναν…αλίμονο εάν ακολουθούσε λογικές σαν αυτές που διαβάζω ο Τσομίδης όταν έκανε τον δίσκο με τον Phill Wood…ή μήπως ο Τσομίδης είναι λιγότερο ¨ρεμπέτης απο μας; Ας σοβαρευτούμε λοιπον και ας ευχηθούμε στα παιδιά να περάσουν καλά και να το ευχαριστηθούν γιατί ειναι πραγματικά ευτυχία για εναν μουσικό να έχει την εμπειρία της ακουστικής τέτοιων χώρων.

την λαΐκή μουσική την κάνουνε οι άνθρωποι και οι κοινότητες, όχι τα λαμόγια και οι ελιτιστές. το μέγαρο (και ό,τι εκφράζει αυτό) πάει να εκμεταλλευτεί την αναζωπύρωση του ρεμπέτικου, ας διαλέξουμε πλευρά.

Εντάξει φίλε Λίγκα ,εάν σε φωνάξουν να μην πας, είναι τοσο απλό

Μέχρι τώρα είχα την εντύπωση πως η μουσική ενώνει τους ανθρώπους…

δεν έχει νόημα να το πάμε επί του προσωπικού, πάντως έχω απορρίψει κάποιες προτάσεις (και ελπίζω να συνεχίσω να το κάνω).

Για να καταλάβεις, θα αλλάξω λιγάκι το δεύτερο σκέλος της πρότασης:

«η μουσική που αγαπάμε μπαίνει σε χώρους και σε ακουστικές που θα θέλαμε να μην υπάρχουν».

(εγώ πάντως δεν θα πάω, για έναν απλούστατο λόγο: Για παράσταση πρόκειται, οι άνθρωποι το δηλώνουν σαφέστατα* και εγώ, το ρεμπέτικο θέλω να το βιώνω, όχι να βλέπω παραστάσεις)

Αλχημιστή, διαφωνώ μαζί σου.

Από τη στιγμή που η βραδιά στο Μέγαρο ανακοινώνεται δημόσια αποτελεί είδηση, για την οποία ο καθένας μπορεί να έχει άποψη και να την εκφράζει. Δεν προϋποτίθεται ούτε να είναι πιο ρεμπέτης από τον Ιορδάνη, ούτε η γνώμη του να είναι υποχρεωτικά θετική.

Κάθε αρνητική γνώμη δε συνιστά εξ ορισμού γκρίνια. Εδώ για παράδειγμα εκφράστηκε μια συγκεκριμένη άποψη, η οποία λέει (μιλώ για τον εαυτό μου):

-Δε μ’ ενοχλεί να γίνει η εκδήλωση, αλλά θεωρώ ότι δεν έχει να προσθέσει τίποτε.

-Εφόσον το ρεμπέτικο έχει φυσικό χώρο, πέρα από τον προ 100 χρόνων φυσικό του χώρο που δεν υφίσταται πλέον αλλά έχει αντικατασταθεί από έναν νέο, δεν υπάρχει κενό χώρου, ώστε να το καλύψει η σκηνή του Μεγάρου με όλα της τα μειονεκτήματα (τα οποία θα παραβλέπονταν αν η σκηνή αυτή ήταν η μοναδική λύση.

-Το αναντίρρητο πλεονέκτημα του Μεγάρου είναι η καλή ακουστική και οι καλές ακουστικές συνθήκες (ησυχία στο ακροατήριο): ναι, αλλά μια μουσική δεν είναι μόνο ήχος. Μια μουσική είναι και μέρος του πλαισίου στο οποίο ανήκει. Κανείς μέχρι τώρα δεν είπε «ωραίες ταβέρνες έχει η Αθήνα αλλά αυτό που λείπει είναι μια ταβέρνα με ζωντανή συμφωνική ορχήστρα, ας ανοίξουμε λοιπόν μία», γιατί η συμφωνική μουσική δεν έχει θέση σε μια ταβέρνα.

Αυτό το τελευταίο μπορεί να μην το συμμερίζεται ο καθένας: κάποιοι προτιμούν ίσως ν’ ακούσουν ρεμπέτικα με πραγματικά καλό ήχο, έστω κι αν λείπουν άλλα ουσιώδη συστατικά στοιχεία. Αυτοί θα πάνε στην εκδήλωση, χωρίς να περιμένουν την έγκρισή μας (όπως θα πάνε και άλλοι για άλλους πιθανούς λόγους).

Ούτε όμως και ο κάθε διαφωνών θα περιμένει κανενός άδεια για να εκφράσει τις σκέψεις του.