Το τελευταίο διάστημα ο προβληματισμός μου πάνω στο ζήτημα της αδιαφορίας του “κοινού” σε ταβέρνες μεζεδοπωλεία κλπ, είναι έντονος. Τα ερεθίσματα πάρα πολλά για να μπεις σε μια τέτοια συζήτηση. Το συγκεκριμένο ζήτημα τιθεται συχνά και στο φόρουμ αλλά νομίζω ότι αυτό δεν έχει γίνει (τουλάχιστον όσο έχω παρατηρήσει εγώ) με οργανωμένο τρόπο. Το θεωρώ όμως ένα από τα βασικά προβλήματα που αντιμετωπίζει το ρεμπέτικο και λαϊκό τραγούδι.
Η αφορμή που θέλω και την τοποθέτησή σας συμφορουμίτες μου, είναι ότι ένας γνωστός μου που παίζει μπουζούκι μου είπε αν θέλω να παίξω μαζί του στο μαγαζί που δουλεύει αυτός, γιατί υπάρξαν κάτι αποχωρήσεις μουσικών το τελευταίο διάστημα. Πρόκειται για ένα μαγαζί που είναι κάθε μέρα γεμάτο, έτσι όπως το υπολογίζω χωράει πάνω από 80 άτομα και από φασαρία γίνεται της κακομοίρας!:080: Αυτή η σκέψη με βασανίζει γιατί βρίσκομαι και σε μια περίοδο που είμαι σε οικονομικές δυσμένειες (που έλεγε κι ο Ζήκος). Το θέμα είναι αν μπορείς να το υποστείς αυτό και αν αξίζει. Επομένως θα ήθελα να ρωτήσω όποιον έχει μια αντίστοιχη εμπειρία να μου πει τη γνώμη του!
Ευχαριστώ πολύ!
Ερωτηση Νο 1
υπαρχει μικροφωνικη ??? = αν ναι , να πας χωρις δευτερη συζητηση …
αυτοι την δουλεια τους ( λακιρντι ) και σεις την δικη σας …
Ερωτηση Νο 2
δεν εχει μικροφωνικη ??? = και εχεις νευρα κροσια ??? να μην πας …
η θα σκοτωσεις η θα σκοτωθεις ( και με τον πελατη και με τον μαγαζατορα ) …
Ερωτηση Νο 3
διαθετεις αναισθησια ??? = να πας !!!
Ερωτηση Νο 4
σφικτα πολυ τα οικονομικα ??? = να πας !!! ανεξαρτητως των ανωτερω παραγοντων …
μη βλεπεις το βιντεακι του kwstasp , προκειται για την εξαιρεση στον κανονα
και παλι δεν ξερεις στο ιδιο μαγαζι τι μπορει να συμβει μια αλλη μερα …
οι ανθρωποι κανουν τα μαγαζια κι αυτοι τα χαλανε …
πολλες φορες το κρασι γινεται κακος συμβουλος και το ρωμεικο ξεσπαθωμα
εκει δινει … τα ρεστα του …
ΠΑΝΤΟΥ ΤΑ ΠΑΝΤΑ …
Εγώ θα το θέσω όχι τόσο ωραία και αναλυτικά όσο το έθεσε η Πελαγία, αλλά με λιγότερα λόγια:
Είσαι διατεθειμένος, ή αναγκασμένος να δουλεύεις προκειμένου να διασκεδάζουν άλλοι; Να πάς.
Για να λέμε και του στραβού το δίκιο, παλαιότερα δεν είχα τέτοιο πρόβλημα, δηλαδή μπορούσα και ήμουν αναίσθητος και απερίσπαστος, άσχετα τι κλίμα υπήρχε γύρω μου. Όμως έχοντας πάρα πολύ καιρό να παίξω έτσι δημόσια με κάποιον άλλο, δεν έχω εμπιστοσύνη στις δυνάμεις μου. Να εκνευριστώ δεν πρόκειται… Όμως δεν θέλω να πάω μια φορά και να μην εμφνιστώ δεύτερη. Αλλά το μεγάλο πρόβλημα είναι ότι είναι μεγάλο το μαγαζί (θα είναι σε ότι μεγαλύτερο έχω παίξει ποτέ μου αν εξαιρέσεις μια ροκ συναυλία μετά την ηχογράφηση που είχα κάνει το 2003) και προβληματίζομαι. Αλλά πάλι το 40ευρω είναι ελκυστικότατο όταν είναι να παίξεις μουσική απλά και μόνο (εννοώ ότι το κάνεις έτσι κι αλλιώς για προσωπική ευχαρίστηση).
Gogos, να πας!
Και τη συνάντηση του Φόρουμ, εμείς οι βόρειοι, θα την κάνουμε στο μαγαζί που θα παίζεις!
Για 40 ευρω και χωρις μικροφωνικη θα πηγαινα μονο για 2 ωρες το πολυ.καλα για κοροιδα ψαχνουν οι μαγαζατορες-τελικα μιλαμε για τεχνη στην εκμεταλλευση η εκμεταλλευση στην τεχνη.ΒΡΕ δε πα να …εγω παιρνω την κιθαρα μου και τραγουδαω,σας αγαπαω αλλα δεν παντρευομαι…
e.g. ελπιζω να συμφωρμειτε οι περισσοτεροι συμφωρμιστες
Εμ…
Συγνώμη αλλά δεν το γνωρίζεις ότι το μεροκάματο (νυχτοκάματο για την ακρίβεια) του μουσικού σε ταβέρνα (και τα αντίστοιχα) είναι 25 με 40 ευρώ, άντε το πολύ 50. Εξαιρέσεις προφανώς και υπάρχουν αλλά αυτό είναι που παίζει στην πιάτσα. Καλώς ή κακώς. Αλίμονο στους σερβιτόρους που σε υπερδιπλάσιες ώρες δεν περνάνε το 30αρι.
Δεν ξέρω για Θεσ/νίκη αλλά για Αθήνα τα χρήματα που λες είναι εξαιρετικά λίγα (και κάτω απ’αυτές τις συνθήκες)…όσους μουσικούς ξέρω παίρνουν από 70-100+ ευρώ.
Λοιπόν, αν καταλαβαίνω καλά, η διάσταση απόψεων πάνω στο θέμα των όρων δουλειάς των μουσικών, έχει να κάνει μάλλον με τα διαφορετικά μαγαζιά που εννοούμε ο καθένας. Αυτό έχει να κάνει με δύο λόγους. Πρώτον, εγώ αναφέρομαι σε στέκια νεολαίας, ενώ φαντάζομαι δεν ισχύει το ίδιο με τους υπόλοιπους που τοποθετήθηκαν. Δεύτερον, αναφέρομαι σε ταβέρνες, που το βασικό που παρέχουν δεν είναι η μουσική, αλλά αυτό έρχεται στο παρεπιπτόντως.
Το ευρύ κοινό είναι αδιάφορο γιατί δεν έρχεται για τους μουσικούς και τη μουσική! Βγαίνει για να φάει, γιατί πρέπει να πάει και σε ένα ρεμπετάδικο, λόγω της παρέας ή του life-style… Η κρατούσα άποψη “σπρώχνει” τον κόσμο στις “μεγάλες” πίστες, όπου και πάλι δεν ασχολείται με τους μουσικούς αλλά στέκει αποχαυνωμένος μπροστά στη βεντέτα, χαλβαδιάζει τα μπαλέτα και ξεδίνει στην πίστα για να επιδειχθεί, εκτονώνοντας την ένταση της εβδομάδας…Όπως μάθεις όμως να “κοπρίζεις” στο σταύλο, έτσι θα κοπρίσεις και αν βρεθείς στα “σαλόνια”. Όπως έχουν μάθει κάποιοι κρυό****ι να ασχημονούν μπροστά στις πίστες της ασημαντότητας, έτσι θα αγνοούν και τον Κώστα Παπαδόπουλο (το 'χω ζήσει), όπως και κάθε άλλη αξία. Πολλώ δε μάλλον, θα σνομπάρουν έναν άσημο μουσικό… Δυστυχώς, και μη χειρότερα, περαστικά μας…
Θα συμφωνησω με τους προγραψαντες και θα συμπληρωσω: Δε φτανει που σου ζητουν να παιξεις ενα σορο μ@^@&!€$ σε γραφουν κιολας εκει που δεν πιανει μελανι.
Πολύ καλά τα λες. Το μεροκάματο του μουσικού στα ταβερνάκια είναι αυτό που αναφέρεται παραπάνω. Από 25 έως 50 ευρώ. Τα κατοστάρικα τα παίρνουν ελάχιστοι μουσικοί, έμπειροι επαγγελματίες, γνωστοί στην πιάτσα, που έχουν μια φήμη για να διαπραγματευτούν ή καλές “άκρες”. Όμως η πλειοψηφία παίζει για τα ποσά που αναφέρει ο Gogos.
Ασε που γνωρίζω και επαγγελματίες πρώτα ονόματα, με δεκάδες χρόνια στην πιάτσα, που κατά καιρούς έχουν αναγκαστεί να παίζουν για 50άευρο.
Ακόμη όμως και τα μεροκάματα των 100, 120, 150 ευρώ που παίρνουν κάποιοι, είναι “εικονικά”. Με την έννοια ότι κάνουν 8 μεροκάματα το μήνα (κάθε Παρ-Σαβ), από τα οποία δύο με τρία δεν τα πληρώνονται γιατί το μαγαζί δεν είχε δουλειά. Βέβαια, όταν το μαγαζί έχει παραπάνω δουλειά, το μεροκάματο δεν αυξάνεται. Μ’ άλλα λόγια υπάρχει “ταβάνι” προς τα πάνω, αλλά προς τα κάτω το βαρέλι δεν έχει πάτο.
Πέρα απ’ όλη αυτή την κουβέντα, φίλε Gogos νομίζω ότι τα πράγματα είναι απλά. Από τη στιγμή που έχεις ανάγκη το μεροκάματο, πας και παίζεις στο μαγαζί και δεν πα να βαράνε καμπάνες εκεί μέσα. Κι όσο αντέξεις. Μόλις φρικάρεις, παίρνεις το οργανάκι σου και φεύγεις.
Μόνο θυμήσου: Δεν πας να κάνεις το κέφι σου. Για δουλειά πας. Πες ότι είσαι κι εσύ ένας ακόμη σερβιτόρος.
Αδιαφορία: Τελείωσε το παραμύθι. Ο νεοΈλληνας είναι νεόπλουτος, ματαιόδοξος, κουφιοκέφαλος. Θέλει πλέον πίστα, λουλούδια, επίδειξη. Οπότε, δεν υπάρχει περίπτωση να συγκινηθεί από ένα μπουζουκάκι και μια κιθάρα. Πάμε για άλλα… Ο αφανισμός (όχι καθολικός) είναι κοντά. Καλή δύναμη, καλό κουράγιο. Ντακάρετε σιντί για το σπίτι για να ακούτε τραγούδια του Παγιουμτζή και του Παπαιωάννου. Εδώ Ντόιτσε Βέλε κλπ, στην παρανομία…
Μεροκάματο (του τρόμου): Υπάρχει υπερπληθώρα μουσικών (καλών ή κακών) και παντελής απουσία των συνδικαλιστικών οργάνων. Οπότε είναι αναμενόμενο. Δεν τηρείται καμιά συλλογική σύμβαση, αλλά παραβιάζεται η εργατική νομοθεσία ωμά. Και τα εκατοστάευρα, βεβαίως, είναι χωρίς ασφαλιστικές εισφορές. Φανταστείτε δηλαδή κάποιον επαγγελματία μουσικό με οικογένεια, ανασφάλιστο, μετά τα σαράντα του, να χρειάζεται περίθαλψη για το παιδί του… Μπρρρ…
Σας καλησπεριζω με τη σειρα μου!Αυτο που θελω να πω εγω ειναι οτι πριν απο 6 χρονια επαιζα μπουζουκι σε ενα κουτουκακι στο περιστερι οπου επι δραχμων περναμε 10.000 την βραδια για 3 φορες την βδομαδα,με την εισοδο του ευρω μας το κανε 35.Παιζαμε απο τις8.00εως τις1΄30 με 2΄00,αναλογα με την παρεα.Ηταν λιγοι αυτοι που ερχοντουσαν να ακουσουν μουσικη και σεβοντουσαν εμας σαν μουσικους και τα τραγουδια,οι περισσοτεροι επεφταν με τα μουτρα στα κοψιδια και αφου τελειωναν αρχιζαν την παρλα και τις φωνες!αντε τωρα εσυ να παιξεις και να ακουστεις,καθ΄οτι παιζαμε φυσικα.Πολυ λιγα τα χρηματα για τοσες ωρες τραγουδιου και παιξιματος και κατω απο τετοιες συνθηκες.Συμφωνω οτι πρεπει να το βλεπεις πρωτα σαν δουλεια,αλλα πρεπει να το δεις και σαν διασκεδαση γιατι αλλιως με τετοιες συνθηκες,την στιγμη που πονας το οργανο και την μουσικη,δεν καθεσαι.Εγω εμεινα εκει για 4 χρονια αλλα λογο οτι δεν εβλεπα προσεχη αυξηση του νυχτοκαματου εφυγα,το καλο ηταν οτι σε καλες βραδιες ειχε καλη χαρτουρα!
Αγαπητέ Gogos, άλλο το παλαιότερα, άλλο το σήμερα, άλλο το μελλοντικά. Με την πάροδο του χρόνου πολλά αλλάζουν στον άνθρωπο. Οι αντοχές λιγοστεύουν και η υπομονή - ανοχή εξαντλείται.
Όπως είπες, πολλές συζητήσεις έχουν γίνει επανειλημμένα στο φόρουμ, περί του κλίματος στα παντός είδους και ύφους μουσικά στέκια και για τον αν ο κόσμος τελικά πάει εκεί για να χορτάσει η ψυχή του ή η κοιλιά του.
Εδώ όμως τα πράγματα είναι απλά. Όπως είπε και η pelagia και ο Aris, αν τα οικονομικά είναι χάλια και έχεις ανάγκη το νυχτοκάματο, να πας να παίξεις στο μαγαζί. Οι καιροί είναι δύσκολοι και παράξενοι και η όποια ευκαιρία δεν πρέπει να πηγαίνει χαμένη.
Άλλωστε δες το και αλλιώς. Ότι πας για το κέφι σου. Αν οι κατά περίπτωση παρευρισκόμενοι είναι αφασία και σας γράφουνε μια, γράφετέ σους εσείς δέκα.
Άν πάλι τυχαίνουν παρέες που γουστάρουν και συμμετέχουν, δίνετέ τα όλα και γουστάρετε και 'σεις.
Υ.Γ. Το ότι έχεις πολύ καιρό να παίξεις δημόσια και δεν έχεις εμπιστοσύνη στις δυνάμεις σου, να μην το ξαναπείς. Η μουσική όταν την αγαπάς είναι σαν το ποδήλατο. Δεν το ξεχνάς ποτέ.
Φίλε Gogo δουλεύω σε ένα ρεμπετάδικο εδώ στην Κρήτη που σπουδάζω χωρίς μικροφωνικές κτλπ κ το μαγαζί παίρνει μέσα το πολύ 75 άτομα ο μέσος όρος είναι 60 άτομα της Παρασκευές και τα Σάββατα που δουλεύουμε το μεροκάματο μου φέτος που είναι η δεύτερη χρονιά είναι 35ευρό κ παίζουμε πάνω κάτω 4,5 -5 ώρες χωρίς διάλλειμα . Οι βραδιές που μπορεί να τύχει κάποιος είναι διάφορες από την απόλυτη βαβούρα από την αρχή της βραδιάς μέχρι την βραδιά εκκλησία σχεδόν , αυτό που κατάλαβα είναι το ότι το πώς θα εξελιχθεί η βραδιά ευθύνεται συνήθως στον μέσο όρο ηλικίας ( εξαιρώντας τους θαμώνες που δεν κάνουν φασαρία κ σε σέβονται ) όσο μεγαλύτερος τόσο πιο πολύ θα σε ακούσουν κ θα σου δίνουν σημασία. Η γνώμη μου είναι να πας χωρίς δεύτερη σκέψη γιατί υπάρχει ο οικονομικός παράγοντας μέσα αν δεν τα είχα ανάγκη τα λεφτά και εγώ δεν θα δούλευα κάτω από αυτές τις συνθήκες να σακατεύω τα χέρια μου κάθε βραδιά κ να ξελαριγκιάζομε σαν τον γάιδαρο μόνο κ μόνο για να προσπαθούμε να ακουγόμαστε πιο πολύ από το μουρμουρητό ( μακάρι να είναι μόνο μουρμουρητό 60 ανθρώπων ) από ότι διάβασα στο μαγαζί είναι πιο πολύ νεωλέα όπως και στο δικό μας που είναι τις πιο πολλές φόρες φοιτητές οπότε τα συμπεράσματα δικά σου…. Πάντα όμως υπάρχουν κ εξαιρέσεις κ άλλοι παράγοντες για το πώς θα εξέληχθει η βραδιά.
Παιδιά τα μεροκάματα που αναφέρονται παραπάνω είναι απαράδεκτα και πιστεύω ότι αποτελούν την συντριπτική μειοψηφία. Η Τινα τα έγραψε σωστά. Είναι αμαρτία ένας μουσικός που έχει σπουδάσει, μελετήσει και πέραν του πάλκου εργάζεται και στο σπίτι για να καλύψει τις ανάγκες ενός προγράμματος, πολλές φορές βάζοντας χρήματα από την τσέπη του για διάφορα έξοδα ή για τον ατομικό του ηχητικό εξοπλισμό, να παίρνει 35, 40, 50 κ.λ.π. ευρώ, από την στιγμή που ο καταστηματάρχης τσεπώνει χιλιάρικα. Χίλιες φορές στη λάντζα, τουλάχιστον εκεί δουλεύεις κάθε μέρα κι όχι μόνο παρασκευή-σάββατο. Ημαρτον! Αντισταθείτε! Είναι εξευτελισμός!
Τα μεροκάματα αυτά, παιδιά, διαμορφώνονται από τον αδυσώπητο νόμο περί προσφοράς και ζητήσεως, που κανείς σε μία μη κεντρικά ελεγχόμενη κοινωνία δεν μπόρεσε να καταργήσει. Θα πάει λοιπόν ο Γκόγκος στον ταβερνιάρη και θα του πεί –όχι, αγαπητέ μου. Με αυτές τις συνθήκες, όχι. Δώσε μου 150, να έρθω. –Πολύ καλά, θα πεί το αφεντικό και την άλλη μέρα θα έχει άλλον κιθαρίστα.
Έτσι είναι παιδιά. Αν ήταν ο Gogos με πέντε έξι ακόμη σε όλη τη Θεσσαλονίκη, θα ζητούσε 500 και 1000 τη βραδιά και θα τον παρακαλούσαν. Τώρα που είναι οι μισοί τρακόσοι, αν πει όχι υπάρχουν πολλοί, μα πολλοί σε χειρότερη μοίρα απ’ αυτόν που πάνε και με λιγότερα.