Αίσχος - Ντροπή - Κατάντια!

Ακριβώς το αντίθετο φίλε Νίκο ! Λέω ότι όπως αντιμετωπίζω/ουμε με “συμπάθεια” έναν “μέτριο” μπουζουξή, έτσι αντιμετωπίζω και μια μέτρια διασκευή.

Και διευκρινίζω ότι δεν θέλω να θεοποιηθούν οι ΙΜΑΜ ΜΠΑΙΛΝΤΙ, θεωρώ τη διασκευή τους στον “πασατέμπο” απλά συμπαθητική, στο "Δεν θέλω πια να ξαναρθείς"καλή, ενώ τις υπόλοιπες μέτριες ως κακές (π.χ. μινόρε της αυγής).
Και φυσικά όσοι με ξέρετε λίγο παραπάνω, γνωρίζετε ότι είμαι σκληροπυρηνικός και "κατά"των διασκευών. Αλλά όταν το πόστ μιλάει για έναν βιασμό με χυδαίο τρόπο των ΠΑΙΔΙΩΝ του ΠΕΙΡΑΙΑ κι από κάτω σχεδόν εξισώνεται η απόπειρα των ΙΜΑΜ, ε, δεν θεωρώ πως είναι το ίδιο.

Μπήκα στο You Tube και είδα δίάφορα αποσπάσματα από συναυλίες των ιμάμ και διαπίστωσα οτι προκειται για ταλαντούχους μουσικούς. Και οι σαν σύνολο είναι καλοί. Και οι δισκευές τους είναι καλές, όμως αυτά τα Remix με τις πρωτότυπες ηχογραφήσεις είναι κάπως φτηνά και ανούσια.
Ζητώ συγγνώμη για τους χθεσινούς χαρακτηρισμούς αλλά ημουν εξοργισμένος .( Πιο πολύ με την ΕΡΑ)

Ειμαστε στο 2010,ο κόσμος αλλάζει και η μουσική αλλάζει μαζί. Συγκροτήματα που διασκευάζουν και θα διασκευάζουν ρεμπέτικα υπάρχουν πάρα πολλά είτε μας αρέσουν οι διασκευές είτε όχι. Σχετικά με τα θετικά μιας καλής διασκευής εχω ξαναμιλήσει αρκετές φορές και δε θελω να γίνω κουραστικός. Το μόνο που θέλω να πώ είναι οτι η στάση του ρεμπέτικου κόσμου στα συγκροτήματα που διασκευάζουν πρέπει να είναι συμβουλευτική( διότι κακά τα ψέματα είναι δύσκολο πράμα να διασκευάσεις το ουσακ,σαμπάχ,χιτζασκιάρ κ.α) η μουσική μας δεν έχει μινοράκια και ματζοράκια μόνο όπως τα άλλα είδη,οπότε επισημαίνοντας τα <<λάθη>> η τις ιδιαιτερότητες του κομματιού σε σχέση με την πρώτη εκτέλεση οι διασκευαστές το ψάχνουν πιο πολύ το θέμα και βελτιώνονται.
Αν τους πιάνουμε απ τα μούτρα με το καλημέρα αποθαρρύνονται και αποκλείεται να ξανασχοληθούν με το είδος.

Βέβαια, θα συμφωνήσω μαζί σου στα βασικά, Γιώργο. Να προσθέσω όμως ότι αν η “διασκευή” έγκειται στην παράθεση της αρχικής ηχογράφησης με απλή προσθήκη ηλεκτρονικής ρυθμικής συνοδείας, όπως αντιλαμβάνομαι ότι συνέβη στην περίπτωση του “Πασατέμπου” (χωρίς να έχω κάνει τον κόπο να ακούσω και το κομμάτι), το θέμα του μακαμιού αφήνεται εντελώς απέξω και μιλάμε απλά και ίσια για βεβήλωση της πρώτης ηχογράφησης του Χιώτη.

μιας και μιλατε για τον πασατεμπο του χιωτη ,μπορει να μου πει καποιος πως παει η εισαγωγη στην αρχη;

ΑΚΥΡΟ

μπερδευτικα με (το χρημα δεν το λογαριαζω)

Η δουλειά των Ιμάμ Μπαϊλντί θα μπορούσε να χαρακτηριστεί “Μουσικό Κολάζ”. Όπως στις εικαστικές τέχνες το κολάζ και στη φωτογραφία το φωτογράμμα έτσι και στη μουσική η μίξη παλιώτερων τραγουδιών με ηλεκτονικούς ρυθμούς στην καλύτερη περιπτωση παράγει καλόγουστο και χαριτωμένο έργο και σπανιώτατα μεγάλη τέχνη. Και οι ίδιοι οι Ιμάμ Μπαϊλντί έτσι αντιμετωπίζουν τη δουλειά τους.Τα καλλιτεχνικά έργα κατ’εξαίρεση κρίνονται και απ΄τις προθέσεις του καλλιτέχνη και όχι μόνο απ’ το παραγόμενο αποτέλεσμα. Οι Ιμάμ Μπαϊλντί πιστεύω πως έχουν και καλό γούστο και το βασικό τους κίνητρο είναι η καλλιτεχνική έκφραση και όχι η κονόμα. Άλλοτε τους “βγαίνει” και άλλοτε όχι.
Τελικά μου αρέσουν οι Ιμάμ μπαίλντί.

Aγαπητέ Νικο, τον Χιώτη τον εχω θεό όπως και οι πιο πολλοί μπουζουξήδες,δεν θεωρώ οτι η διασκευή το βεβηλώνει το κομμάτι,το ακουσμα του βέβαια είναι λιγο περιεργο,και δεν προκειται μοναχά για ενα κολάζ απο tracks μιας και εχουν προστεθεί κάποιες συνοδευτικές γραμμές με synth που προσομοιώνει κάτι σαν Τσέλο (νομίζω). Οι Ιμάμ ξεκίνησαν σαν 2 ατομα που για το γούστο τους μιξάριζαν κομμάτια που τους αρέσανε και τώρα πια στα live τους έχουν ολόκληρη ορχήστρα με φυσικά οργανα που τζαμάρουν με ηλεκτρονικούς ήχους και λούπες,εγω οταν τους ειχα πετύχει τυχαία να πω την αλήθεια αιφνιδιάστηκα ευχάριστα απο το αποτελεσμα μιας και για να πω την αλήθεια ειχα πάει κάπως προκατειλημμένος, τελικά η βραδια ειχε ενδιαφερον.
Βεβαια εννοείται οτι δεν το αλλάζω το αυθεντικο κομμάτι με τίποτα αλλά τι να κάνουμε… αν σε ενα βράδυ υποχρεωτικής εξοδου με παρέα σε κάποιο club μεσα στις σαβούρες ντάμπα ντούμπα που κυριαρχούν ακούσω εστω και για ενα κομμάτι λίγο Χιωτη φτάνει να μου φτιάξει μια εφιαλτική έξοδο.

Εκεί ακριβώς είναι το θέμα. Οτι μία μίξη με μπιτάκι “νομιμοποιεί”, βάζει στην “εποχή του” ένα τραγούδι σαν κι αυτό, το κάνει “μοντέρνο”, του δίνει “διαβατήριο” για κάποιο κλάμπ.

Μου άρεσαν πολύ τα σχόλια περί μουσικού κολάζ, είναι μια όμορφη προσέγγιση. Υστερα από κανα δυο μέρες που συζητάμε τους Ιμαμ μπαϊλντί καταλήγω στο συμπέρασμα ότι ο τίτλος του θέματος στον οποίο βρέθηκαν τους αδικεί, παρά το γεγονός ότι οι μίξεις αυτές, για λόγους αισθητικούς και ιδεολογικούς με βρίσκουν αντίθετο.

το διάβαζα το τόπικ τόσο καιρό και δεν πήγα yt να το ακούσω…τελικά δεν είναι άσχημο.

Επανέρχομαι ύστερα από δύο χρόνια. Περπατούσα στο Kadikoy, στην Πόλη και έξω από ένα γνωστό δισκάδικο άκουσα ένα ρεμπέτικο περίεργο, δεν κατάλαβα, μπήκα μέσα, ρώτησα, και ήτανε οι Ιμάμ μπαϊλντί. Με χαροποίησε ιδιαίτερα, μπορώ να πω, που η χάρη τους έφτασε μέχρι εδώ. Και για να σας πω την αλήθεια ακουγότανε και όμορφο στα αυτιά μου.

Υ.Γ. Πανδαμάτορα χρόνε…

Μιας που μιλάμε για διασκευές, έχετε ακούσει τους Trio Tekke;

Κατ’ εμέ έχουν κάνει τις καλύτερες διασκευές με κυρίαρχο το μπουζουκάκι και γενικότερα το ρεμπέτικο στοιχείο. Βέβαια έχουν και δικά τους κομμάτια σε αυτό το ύφος: