Αίσχος - Ντροπή - Κατάντια!

παιδια μη το ψάχνετε…δυστυχώς γίναμε και εμείς ευρωπαίοι ή μάλλον παγκόσμιοι…πολλές φορές έχουν τρίξει τα κόκκαλα όλων αυτών των μεγάλων που δυστυχώς μας άφησαν και προφανώς κάποιοι από τους συγγενείς τους που έχουν τα δικαιώματα επιτρέπουν όλο αυτό που γίνεται…απλά να προσθέσω ότι το κουμάντο φίλοι μου πλέον από τις δισκογραφικές έχει μεταφερθεί στους ραδιοφωνικούς παραγωγούς,εκείνοι κανονίζουν τί παίζεται,πότε και πόσο…τους έχουμε δει όλοι μας τους ωραίους και γνωστούς μαιντανούς της tv που από το πουθενά κινούν τη δισκογραφία και το ελληνικό τραγούδι…τέλος θα παραθέσω κάτι που μου είπε η γνωστή στιχουργός τασούλα θωμαίδου…“από τη στιγμή που γνωστοί καλλιτέχνες πουλούν τα cd τους μέσω εφημερίδων και περιοδικών το ελληνικό τραγούδι έχει πεθάνει”…

εμενα μ’αρεσε!!
εχει νειατα! δροσια!!!καλοκαιρι .θαλασσα,!!!Αισιοδοξια!!!
τωρα που το ειδα φευγω διακοπες για Παρο!!!
Θα παρω και το μπουζουκι μαζι!!!
να περνατε καλα ολοι!!!και μακαρι να ημουν στην παρεα του βιντεο κλιπ!!!

Θυμίζω ότι η δικτατορία του Μεταξά, όταν επέβαλε λογοκρισία στη μουσική το 1937 (που κράτησε μέχρι τη δεκαετία του 90 περίπου), δημιούργησε επιτροπή στο υφυπουργείο, με σκοπό απόφαση (αντιγράφω)

… υπέρ της χορηγήσεως αδείας, είτε περί της απαγορεύσεως αυτών ή τροποποιήσεως ωρισμένων στίχων, καθώς και της μεταλλαγής ωρισμένων σημείων της μουσικής, εφʼ όσον ήθελε κρίνει ότι άσμα τι θίγει οπωσδήποτε τα δημόσια ήθη, διαφθείρει το καλλιτεχνικόν αίσθημα του κοινού ή νοθεύει και διαστρέφει το γνήσιον πνεύμα της παραδόσεως της ελληνικής μουσικής[i]".

[/i] Μήπως θα θέλαμε να επιστρέψουμε σε τέτοιο καθεστώς; Τα αποτελέσματά του τα είδαμε, για δεκαετίες ολόκληρες. Ξέρει κανείς άλλο, καλύτερο και αποτελεσματικό τρόπο;

υ.γ. Φυσικά, δεν χρειάζεται να αναφέρω και τη δική μου αποστροφή για το βιντεάκι, αλλά με αστυνομικά μέτρα, δουλειά δεν γίνεται.

ετσι κι αλλιως κυριε Νικο με αστυνομικα μετρα δεν γινεται τιποτα… Ειναι τετοιος ο βομβαρδισμος και η πλυση εγκεφαλου που το λιγοτερο που μπορουμε να κανουμε ειναι να μαθαινουμε στα παιδια μας τουλαχιστον να εχουν ανοιχτα τα μυαλα τους προς ολα τα ειδη της παγκοσμιας μουσικης και να καταλαβουν μονα τους τι ειναι καλο και τι οχι… γιατι η επιβολη ακουσματων και αποψεων στον οποιονδηποτε ανθρωπο ειναι αυτοματως καθεστωτικη οπως στο παραδειγμα που ανεφερες… Οτι καποιοι επισης γρατζουναμε και 2-3 οργανακια βοηθα να νιωσουν την μουσικη σαν μορφη τεχνης και τεχνικης και οχι απλα να την ακουσουν…

παντως κυριε Νίκο Πολίτη απο το 37 και μετα γραφτηκαν πολλα και καλα τραγουδια .

τραγουδια που γραφτηκαν οχι λογω της λογοκρισιας αλλα λογω δυσκολων πολιτικων και κοινωνικων καταστασεων (καθε εποχης),απο ανθρωπους με βιωματα που δεν εχουμε εμεις οι νεωτεροι.

— Νέο μήνυμα προστέθηκε στις 12:40 ::: Το προηγούμενο μήνυμα δημοσιεύθηκε στις 12:27 —

θα διαφωνισω.
το συρτακι μπορει να ειναι ενας νεος χορος αλλα δεν παυει να ειναι ενας ομορφος χορος.
το προβλημα ειναι οτι κολησαμε ολοι στα ζειμπεκικα ,(ποιος χορευει αλλωστε χασαπικο και συρτακι).
αρα λαικιζοντα ειναι πλεον τα ζειμπεκικα.

Απαράδεκτο… Εμπρός λοιπόν να τα ξεφτιλίσουμε όλα.
Αυτή είναι η Ελλάδα??? Σάρκα, ήλιος, θάλασσα και κέφι???
Τόση ξεφτίλα πια?

Μονο που ο Μεταξας επεβαλε τα κλαρινα και τα παραδοσιακα, εναντια στα “ανατολιτικα”, τα οποια θεωρουσε μη ελληνικα. Εδω ομως υπαρχει αλλη “διαβρωση”, ως προς το τραγουδι. Πλεον το περνανε με το ζητημα της “ελευθεριας της δημιουργιας” , της “πρωτοτυπιας” και χιλια δυο. Και μετα θεωρουνε εσενα κολλημενο (το λιγοτερο) επειδη σου αρεσει πιο πολυ η αυθεντικη εκτελεση και όχι η δική τους η προοδευτική. Δε νομιζω οτι μπορει να υπαρξει μουσικη αστυνομια, και ουτε ειναι χρησιμο. Ειναι και θεμα παιδειας (και επισημης απο το κρατος, αλλα και απο το σπιτι του καθενος), κουλτουρας και διαμορφωσης σκεψης.

Υ.Γ. Υπενθυμιζω με ενα βιντεο τι παθανε αυτοι που προσπαθησαν με φωτια και με μαχαιρι να επιβληθουν στην ντοπια κουλτουρα ενος λαου

                             http://www.youtube.com/watch?v=1oAV2Wv-Mf4&feature=player_embedded

Θα προτιμούσα να ακούω νέες εμπνευσμένες συνθέσεις ακόμη και σε ρυθμό ντίσκο, παρά τη διασκευή της διασκεής. Δεν είναι και τόσο δύσκολο να γράψει κάποιος μια ωραία μελωδία και να δημιουργήσει ένα χαριτωμένο ντίσκο τραγουδάκι. Τι σχέση έχουν όμως τα παιδιά του Πειραιά με τα παιδιά της Μυκόνου; Τα παιδιά του Πειραιά δεν ήταν σκαφάτα παιδιά, ήταν φτωχόπαιδα. Ας άλλαζαν τουλάχιστον τους στίχους.

 Γιώργο αστεράκι, ζήτω τα νιάτα τα μπερμπάντικα, νά 'σαν τα νιάτα  δυο φορές. Εγώ όμως αν ήμουν στην παρέα του βιντεοπλίτς θα το πάθαινα το  εγκεφαλικό (είμαι και σε κρίσιμη ηλικία).

Μήτσο όλες τις διασκευές που παρουσίασες μπόρεσα και τις άκουσα,  πλην αυτής με τα κλασικά κομάτια. Αν υπάρχουν άνθρωποι που έμαθαν την  λεγόμενη κλασική μουσική μέσα από αυτό το ηλίθιο-ισοπεδωτικό ποτ πουρί,  τους λυπάμαι.  Οσο για το καρπούζι, δεν είναι Αμαλιάδας και δεν σηκώνω  κουβέντα επ' αυτού καθ' ότι ειδικός. Τα κορίτσια δεν το έφαγαν το  καρπούζι. Τα κοματάκια που κρατούν στα χέρια τους παραμένουν αφάγωτα  όπως θα διαπιστώσεις και στα σημεία ο,41   1,02   και  1,07  του  βιντεακίου.

Παιδιά λέω να χαλαρώσουμε λίγο. Αυτό το κλιπάκι με ταʼʼ Παιδιά του Πειραιά ʽʼ ασφαλώς και είναι για κλωτσιές ,μπροστά όμως,σ΄αυτά που λέγονται και γίνονται καθημερινά και με ρυθμούς πολυβόλου στα ΜΜΕ είναι πταίσμα! Και μιλώ μόνο για θέματα που αφορούν στη μουσική, αφήστε τα΄αλλα… Πιστεύω ότι πιο΄΄ επικίνδυνοι ΄΄ είναι οι τύποι που θεωρούνται ποιοτικοί, και μας πνίγουν στις παπάρες, πχ δυο μεγαλόσχημοι συνθέτες που΄χουν πάρει εργολαβία τον Μ.Αλέξανδρο ,η ακόμη και γνώστες ,πράγματι του μουσικού αντικειμένου με το οποίο έχουν καταπιαστεί, το οποίο και διασύρουν συστηματικά, πιστεύοντας ότι το πηγαίνουν πιο μπροστά ,το ανανεώνουν δηλαδή!

Συμφωνώ με τον δημήτρη - Λαύριο. Ποιος σταθμός ραδιοφωνικός ή τηλεοπτικός βάζει αυθεντικές εκτελέσεις τραγουδιών, ποιος ανεβάζει ή κατεβάζει τα ποσοστά ακροαματικότητας αυτων των σταθμών, ποιοι αγοράζουν δίσκους ‘’ καλλιτεχνών " που τους κάνουν χρυσούς και πλατινένιους; Δυστυχώς πρέπει να κυτάξουμε δίπλα μας, ανάμεσά μας, σπίτι μας. Αλλωστε αυτή η κουβέντα πάει και πιο μακρυά και με παράπλευρα ερωτήματα
ποιοι κατευθύνουν τις μουσικές που ακούγονται, ποιοι προωθούνται κλπ κλπ κλπ

Κάτι άσχετο… Έχω την εντύπωση ότι και του Χατζιδάκι ΔΕΝ του άρεσε το συγκεκριμένο τραγούδι και για αυτό πούλησε εφ’άπαξ τα πνευματικά δικαιώματα. Κάπου το διάβασα σε κάποιο έντυπο που είχε αφιέρωμα στον Χατζιδάκι. Δυστυχώς το πέταξα και δεν μπορώ να κάνω επιβεβαίωση.

Επειδή ταιριάζει με τον τίτλο αυτού του νήματος “Αίσχος, ντροπή, κατάντια”, επειδή επίσης μνημονεύθηκε ο Χατζιδάκις και επειδή ακόμα περισσότερο ο Λόγος του παραμένει περισσότερο από ποτέ τραγικά επίκαιρος, παραθέτω ένα απόσπασμα από
[b]“Τα σχόλια του Τρίτου” ( με ημερομηνία: Κυριακή, 30 Ιουλίου 1978)[/b]. (*)

Μάνος Χατζιδάκις " Το πρόσωπο του τέρατος "

"Οποιος δεν φοβάται το πρόσωπο του τέρατος, πάει να πει ότι του μοιάζει.

Και η πιθανή προέκταση του αξιώματος είναι, να συνηθίσουμε τη φρίκη, να μάς τρομάζει η ομορφιά.

Ο Φρανκεστάϊν έγινε πόστερ και στολίζει το δωμάτιο ενός όμορφου αγοριού.
Το αγόρι ονομάζεται Πινοσέτ ή Βιντέλλα, κι ολομόναχο χορεύει με πάθος ένα ταγκό ελλειπτικό.

Δεν υπάρχει Μουσική, ούτε τραγουδιστής από κοντά.
Μονάχα ένας ρυθμός ατέλειωτος και αριθμοί.

Χίλιοι, πεντακόσιοι, πέντε χιλιάδες, δέκα, εκατό χιλιάδες, αριθμοί όχι εντελώς αποσαφηνισμένοι των εξαφανισθέντων, βασανισθέντων και νεκρών.
Και το ταγκό να συνεχίζεται, το δε ποδόσφαιρο στις φάσεις του, να κόβει την αναπνοή εκατομμυρίων θεατών επί της γης.

Εκατομμύρια περισσότεροι άπʼ όσους εννοούνε νʼ άντιδράσουνε στο τέρας, και εξαφανίζονται μες σε χαντάκια, σε ρεματιές ή στις αγροτικές ερημιές.
Από την ώρα που ό Φρανκεστάϊν γίνεται στόλισμα νεανικού δωματίου, ο κόσμος προχωράει μαθηματικά στην εκμηδένισή του.
Γιατί δεν είναι που σταμάτησε να φοβάται, αλλά γιατί συνήθισε να φοβάται.

Κι εγώ με τη σειρά μου δεν φοβάμαι τίποτα περισσότερο, απʼ το μυαλό της κότας.
Απʼ το να υποχρεωθώ να συνομιλήσω με μια κότα ή μʼ ένα σκύλο, ή τέλος πάντων, μʼ ένα ζώο δυνατό που βρυχάται.

Τι να τους πω και πώς να τους το πω;

Και μήπως δεν είναι εξευτελισμός, αν επιχειρήσω να μεταφράσω ή να καλύψω τις σκέψεις μου, κάτω από φράσεις απλοϊκές και ηλίθια νοήματα, για να καθησυχάσω τυχόν τη φιλυποψία μιας κότας, που όμως έχει άνωθεν τοποθετηθεί για να μάς ελέγχει και να μάς καθοδηγεί;
Η υποταγή ή ο εθισμός σε μια τέτοια συνύπαρξη, ή συνδιαλλαγή, δεν προκαλεί τον κίνδυνο της αφομοίωσης ή της λήθης, του πώς πρέπει, του πώς οφείλουμε να σκεφτόμαστε, να πράττουμε και να μιλάμε;
Αναμφισβήτητα αρχίσαμε να το ανεχόμαστε.

Και η ανοχή, πολλαπλασιάζει τα ζώα στη δημόσια ζωή, τα ισχυροποιεί και τα βοηθά να συνθέσουν με ακρίβεια τη μορφή του τέρατος, που προΐσταται, ελέγχει και μάς κυβερνά.
Το τέρας σχηματίζεται από τα ζώα κι άπʼ τους εχθρούς.
Κι ο εχθρός γεννιέται, δεν γίνεται.
Μας παρακολουθεί απʼ το σχολείο, σαν ήμασταν παιδιά, κι επιζητεί τον εξαφανισμό μας.
Θα σας θυμίσω μια συνομιλία τότε, μέσα στη τάξη του σχολείου.
Με πλησιάζει ένας ψηλός συμμαθητής, μʼ ένα δυσάρεστο έκζεμα στο δέρμα του προσώπου του, στραβή τη μύτη και ξεθωριασμένα τα μαλλιά του, ακατάστατα. Ήταν η πρώτη μέρα της σχολικής χρονιάς.

  • Πώς λέγεσαι, ρωτάει, ενώ πλάι του είχαν σταθεί αμίλητοι δυο άλλοι, δικοί του φίλοι.
  • Βασίλης, του απαντώ.
  • Και πού μένεις, εκείνος εξακολουθεί.
  • Πάνω στο λόφο, του λέω και τον κοιτώ στα μάτια.
    Εκείνος χαμογέλασε κι άφησε να φάνουν τα χαλασμένα δόντια του.
    Μου λέει:
  • Εγώ μένω στην απέναντι όχθη.
    Είσαι λοιπόν εχθρός.
    Και μου δίνει μια στο κεφάλι με το χέρι του, που με πονάει ακόμα τώρα σαν το θυμηθώ. Τον κοιτάζω έτοιμος να κλάψω. Μα συγκρατιέμαι. Αυτός σκάει στα γέλια και χάνεται.
    Προς το παρόν.
    Γιατί θα τον ξαναδώ: Εισπράκτορα, εκπαιδευτή στο στρατό, τηλεγραφητή, κλητήρα στο υπουργείο, αστυνόμο, μουσικό στην ορχήστρα, παπά στην ενορία, συγκάτοικο στην πολυκατοικία, γιατρό σε κρατικό νοσοκομείο καί τέλος νεκροθάφτη, όταν πετύχει να με θάψει.

Η μορφή του τέρατος είναι πολύχρωμη.
Χιλιάδες φωτεινές επιγραφές με άθλια ονόματα καλλιτεχνών, συλλόγων και εταιριών αυτοκινήτων, στοιβάζονται στην οπτική περιοχή των περαστικών, που επιζητούν να σπάσουν τα πολύχρωμα λαμπιόνια για να μπουν μέσα, να προφυλλαχτούν από τις πόρνες, τα νοσοκομειακά αυτοκίνητα και τις για πάντα ασύλληπτες υπερηχητικές μοτοσυκλέτες. Προχτές, έτσι για κέφι, αναποδογύρισα μια λεωφόρο ασφαλτοστρωμένη, και την είδα πάνω μου, να ξετυλίγεται επικίνδυνα προς την απόλυτη ερημιά της θάλασσας. Ζήτησα να επανέλθω στη όρθια μου στάση, επί της λεωφόρου, αλλά είχε ξημερώσει στο μεταξύ και η εφαρμογή του οδικού μας Κώδικα δεν μου επέτρεπε την επαναφορά της λεωφόρου στην αρχική της θέση. Έτσι, η μεν λεωφόρος παρέμεινε μετέωρος, κι εγώ, επέστρεψα στο σπίτι μου πεζός.
Το τέρας είχε αρχίσει να κυκλοφορεί.

Οι οδοκαθαριστές άρχιζαν την παράστασή τους με Σαίξπηρ, Σίλλερ καί Αισχύλο, μια και ανήκουν δικαιωματικά στο υπουργείο Πολιτισμού.
Χορός από τραβεστί, ψάλλει τα χορικά του Θεοδωράκη και αποσύρεται εις τας μικράς οδούς, χορεύοντας συρτάκι.
Τουρίστες Γάλλοι, Αγγλοι κι Ελβετοί παρακολουθούν κι ανατριχιάζουν μπρος σʼ αυτό το παραδοσιακό μας μεγαλείο.
Και τρέχουνε στις Τράπεζες νʼ αλλάξουνε συνάλλαγμα.
Το τέρας γίνεται γελοίο καί κυκλοφορεί ανενόχλητο από Ωδείο σε Ωδείο.
Η κλασική μας Μουσική γίνεται Μαγειρείο.
Κι όλος ο κόσμος απαιτεί επιδόματα ειδικά από το Δημόσιο Ταμείο.
Το ερώτημα περνάει απʼ τις ηλεκτρικές εφημερίδες της κεντρικής πλατείας.

Πώς θʼ αντιδράσουμε και πώς δε θα συμβιβαστούμε με το τέρας;
Θυμάστε τι έγινε στην «Έρωφίλη», από την προηγούμενη φορά.
Ο κόσμος της είχε για βασικές αξίες, το ήθος, την αλήθεια καί την ομορφιά.
Κι έτσι, όταν παρουσιαζότανε η μορφή ένός τέρατος, αναστάτωνε το κοινό αίσθημα, εκ βαθέων, και προκαλούσε απρόσμενη, άμεση καί καθοριστική αντίδραση. Μόλις ο Βασιλιάς έβγαλε το μανδύα του μεγαλείου του και το προσωπείο του αγαθού αρχηγού πατέρα, κι εφάνη στο πρόσωπό του η μορφή του τέρατος, με το διαμελισμό του Πανάρετου, ο Χορός, από γυναίκες, ορμά πάνω του, τον ποδοπατά, τον θανατώνει και τον εξαφανίζει.
Αυτό σημαίνει πώς ο χορός των γυναικών αυτών, και δεν φοβήθηκε, αλλά και πώς δεν θα μπορούσε ποτέ να μοιάσει με το πρόσωπο του τέρατος."

(* Τα σχόλια του Μ.Χ. κυκλοφορούν από τις Εκδόσεις “ΕΞΑΝΤΑΣ” )

Και [b][u]εδώ,[/b][/u] με τον ίδιο.

κατι παρόμοιο εχει συμβεί και με το τραγούδι του μάλαμα πριγκιπέσα


Στο τραγουδι “Πριγκηπεσσα” του Μαλαμα, θεωρω πως υπαρχουν ιδιαιτεροτητες, τετοιες που να μην πλησιαζεται το μεγεθος της “ντροπης (ετσι ειναι και ο τιτλος)” στο τραγουδι του Χατζιδακι. Καταρχας, ειναι ενα τραγουδι που και στη διασκευη του κυριαρχει το μπουζουκι, προφανως με αυτη τη χυδαια σκυλαδικη ενορχηστρωση που ολοι ακουμε. Το τραγουδι του Χατζιδακι παρθηκε και μεταλλαχτηκε σε κατι το οποιο δεν μπορει να θεωρηθει διασκευη, αλλα “copy-paste” σε ενα προγραμμα και προστεθηκαν φωνη και αυτο το χαρακτηριστικα σπαστικο “μπιτ”. Και ενα ακομα θα ηθελα να πω, οτι σε παρα πολλα σκυλαδικα (αλλα και στα πιο ηπια “μπουζουκια”) παιζονται παμπολλα παλια λαϊκα και ρεμπετικα κομματια προς το τελος του προγραμματος στο υφος της διασκευης του Καρρα.
Τελος, δεν επικροτω (προφανως) καμια απο τις δυο διασκευες ( ο Θεος να τις κανει), απλα επισημαινω τις διαφορες (κατ’ εμε) που δεν τις καθιστουν ιδιες προς το βιασμο που υπεστησαν.

σωστος ο guvs

Γειά, σ΄όλα τα παιδιά,

Σαφώς το video είναι… τί είναι;
Απογοητευτικό;
Ρηχό;
Σαχλεπίσαχλο;
Ναι, μπορεί. Εξαρτάται πάντα από το ποιός το λέει, με τι επιχειρήματα και, ΤΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΕΡΟ, ποιές εναλλακτικές λύσεις έχει να προτείνει.

Το video απευθύνεται στα νέα παιδιά (ενεργούς καταναλωτές) και εκφράζει την επίσημη εικόνα που προβάλλει ο ελληνικός τουρισμος για τη χώρα μας. Ναι;

Μιά ερώτηση, πριν πάμε παρακάτω. Μιά ΡΗΤΟΡΙΚΗ ΕΡΩΤΗΣΗ.
Ποιός/ά απ΄αυτούς /ές που το κρίνουν, ασχέτως ηλικίας, θα έλεγε όχι και θα αποχωρούσε, αν τον/την έβαζαν σε μιά παρέα σα κι αυτή που παρουσιάζεται, με φόντο τις γαλάζιες θάλασσες, τον ήλιο, τη νησιώτικη αρχιτεκτονική, τα σκάφη κτρ.;
Απαντείστε στον εαυτό σας σιωπηλά, με το χέρι στη καρδιά.

Ή, για να το θέσω αλλιώτικα, τί θα προτείνατε αντ΄αυτού σ΄αυτά τα νέα παιδιά;
Πού θα τα πηγαίνατε, ποιά θα ήταν η εναλλακτική σας προσφορά;
Κάποια μισοσκότεινα ταβερνάκια χωμένα στα στενά, πνιγμένα στους καπνούς των τσιγάρων, με παπούδες που νοσταλγούν και κοιτάζουν με πεινασμένα μάτια; Πενιές του Δελιά ή του Μάρκου; Δεξιοτεχνίες σα κι αυτές του υιού Τατασόπουλου;

Θυμηθείτε πως τα ρεμπέτικα ήταν τραγούδια της νεότητας. Πώς ειδώνονταν άραγε οι νεανικές συμπεριφορές του τότε από τους μεγαλύτερους;

Τί θέλω να πω μ΄όλ΄αυτά; Ότι το μοντέλο που προβάλλει το video δεν είναι καμιά ελληνική εφεύρεση (εμείς δε παράγουμε ιδέες, αφήνουμε άλλους να το κάνουν και μεις αντιγράφουμε…), είναι διεθνές. Τα νέα παιδιά θέλουν διασκέδαση, σύγχρονο περιβάλλον, φλερτ,action. Τίποτα το παράξενο και τίποτα καινούριο σ΄αυτό.

Βέβαια, υπάρχει και μιά άλλη πλευρά στην πραγματικότητα. Ολοένα και επιταχυνόμενοι ρυθμοί, μουσικές με σύντομη ημερομηνία λήξεως (θυμηθείτε πως για τους ”άλλους”, η παράδοση είναι εχθρός και φρένο στην ”εξέλιξη”), άδειασμα του μυαλού και φόρτωμα με μπερδεμένες (από σκοπού και με άψογο τρόπο πιά) εικόνες και πληροφορίες, καλοπακεταρισμένες προτιμήσεις, ιδεολογία του smiley/don´t worry, be happy κλπ.
Έτζι είναι τα πράγματα…

Το γεγονός ότι αυτά, ας πούμε, τα παιδιά που συμμετέχουν στο video μεγαλώνουν κάποια στιγμή, συμμαζεύονται, μπαίνουν στο καλούπι και αρχίζουν, αν θέλετε, να ψάχνουν για παρηγοριά στην παράδοση, γιατί νιώθουν ξεκρέμαστα, δε λέει τίποτα, ούτε και είναι κάτι καινούριο. Αντικαθίστανται από την επόμενη φουρνιά νέων που έχουν τις ίδιες ανάγκες, από τη αρχή, και ο χορός καλά κρατεί…

Ο δε Χατζηδάκης, με όλο το σεβασμό, είπε αυτά τα λόγια που μετέφερε η συμπαθέστατη Ελένη, όταν πιά ήταν μεγάλος και είχε κουραστεί.
Σε σχέση με το θέμα που πιάσαμε, θα μεταφέρω κάποια άλλα λόγια που είπε, που υπάρχουν στο CD Μάνος Χατζηδάκης 2000 .Χ, στη τελευταία μελωδία 15: ΠΑΙΔΕΣ:

Παίδες,

Πριν 15 χρόνια (εννοεί την ”Οδό Ονείρων”), με μιά άλλη μουσική, σας είχα πει πως θα ξαγρυπνάω έξω απ΄τα σπίτια σας για να μαζεύω τα όνειρά σας.
Τώρα κουράστηκα…
Εσείς, είτε ονειρεύεστε είτε όχι, μπορείτε και ζείτε χωρίς εμένα. Δεν ανήκω, ούτε στη ζωή σας, ούτε στα όνειρά σας. Ακόμα, κουράστηκα να πλέκω μουσικές απ΄το υλικό των ματιών σας και την επιθυμία των σωμάτων σας. Προτιμώ να φύγω μακριά σας για πάντα. Ίσως συναντηθώ με μερικούς σοφούς που δε τους ένιωσα, όταν κι εγώ ήμουν νέος.

Γειά σας παίδες, γειά σας…

Είναι μαύρα όλ΄αυτά που λέω; Απαισιόδοξα ή ρεαλιστικά;
Εγώ, θα έφευγα απ΄την παρέα του video, ακόμα κι αν με τραβούσαν να μείνω. Θα έλεγα, δυστυχώς δεν έχω εναλλακτικές λύσεις αλλά, ”ευχαριστώ, δε θα πάρω απ΄αυτό το γλυκό, τό΄χω δοκιμάσει αρκούντως”. Ίσως, αν γινόταν να προσπαθούσα να πάρω μαζί μου κάποια/oν, αν έβλεπα ότι υπάρχει στο βλέμμα μιά ελπίδα ότι θα μπορούσε να ενθουσιαστεί και με άλλα πράγματα. Ούτε κι αυτό όμως λέει τίποτα.

Με τις υγείες σας!

ΥΓ. Δείτε και το http://dinatomirmigi.blogspot.com/ (Η αθωότητα του χτες, η νοσταλγία του σήμερα)

καταλαβαίνω την πικρία, αλλά ας μην απογοητευόμαστε τόσο -δεν βγαίνει τίποτα έτσι. δεν είναι τόσο μαύρα τα πράγματα, υπάρχουν αρκετοί που γουστάρουν πάρκα, πλατείες, παραλίες και όχι μαγαζιά και ψευτοχλίδες! κι όσο τραβάμε κι άλλους στα γλέντια μας, τόσο θα μαθεύονται τα ωραία πράγματα γύρω μας. και όσο ζορίζουν τα πράγματα θα εκτιμώνται περισσότερο οι απλές απολαύσεις.
θησείο-φιλοπάππου, παραλίες της αττικής, πάρκα και πλατείες στις γειτονιές, βουνά γύρω από την αθήνα (οι επαρχιώτες ας βάλουν τα δικά τους). κασσετόφωνα, όργανα, ξύδια, ταπεράκια, ψησταριά… και οι πιο άσχετοι, στο τέλος κάνουν κέφι!

Σωστός! Συμφωνώ!
Δε κουβαλάω όμως καμιά πίκρα, στ΄αλήθεια. Γι αυτό έλεγα, λευκή ψυχή.
Ευχαριστώ για την απάντηση.

Προσωπικά δεν μου αρέσει το τραγούδι.

ΜΙΑ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ:
το σκηνικό είναι στημένο με “υπολογιστή”. Στοιχίζει φθινότερα… (Σιγά μη πηγαίναν και σε νησί να το γυρίσουν…) Συμβαδίζει με την όλη φτηνή διασκευή… Και γίνεται στο άψε-σβήσε!!

Γιατί οι καλές διασκευές απαιτούν χρόνο και κόπο και πάνω απ’ όλα
το πρωτότυπο να είναι βαθειά ριζομένο μέσα σου.

Αυτό έγινε λόγω της ανάπτυξης των ΜΜΕ και επειδή κάθε σπίτι άρχησε να αποκτά το δικό του ραδιόφωνο (αρχικά) και τηλεόραση (αργότερα). Αν τότε χρειάστηκαν 10 χρόνια, αναλογικά σήμερα σκεφθείτε τί γίνεται… Ο όγκος της πληροφορίας είναι τεράστιος και ρέει προς πάντας με απίστευτα γρήγορο ρυθμό…

Ο άνθρωπος από την άλλη, δεν είναι προγραμματισμένος από την φύση για τόσο γρήγορες αλλαγές.
Καλά κάνουμε, λοιπόν, σε αυτό το φόρουμ και εμμένουμε στα πρωτότυπα! Ίσως λοιπόν, κάποια μέρα, κάποιοι να είναι σε θέση να συνεχίσουν την παράδοση, όχι απλά με διασκευές αλλά και με νέες μερακλήδικες συνθέσεις, όπως αυτές των παλαιοτέρων!
ΜΑΚΑΡΙ !

Προσωπικά με ενοχλεί περισσότερο η αισθητική των παλαιών ρεμπετών στα ξενυχτάδικα του 60 - 70
με τις ηλεκτρικές κιθάρες, τα μπάσα τα , τα αρμόνια και τα ντραμς και τη φωνή από το υπερπέραν.
Αυτό κι ήταν κατάντια!!!