Α. Καλυβιώτης: ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ, Η ΜΟΥΣΙΚΗ ΖΩΗ ΠΡΙΝ ΤΟ 1912

Το βιβλίο είναι αυτοέκδοση του ερευνητή-συλλέκτη (αποτελεί συμπλήρωση και επέκταση παλιάς δημοσιευμένης μελέτης από το 1994) και είναι ακριβώς πάνω στα τυποτεχνικά χνάρια του προηγούμενου βιβλίου του για τη Μουσική ζωή της Σμύρνης (με εξαίρεση ότι το τωρινό βιβλίο είναι στο μονοτονικό). Είναι τόσο πανομοιότυπα τυποτεχνικά τα δύο βιβλία, ώστε μόνο από τον τίτλο ξεχωρίζουν. Ίσως αυτό οφείλεται και στις αισθητικές επιλογές του Ν. Διονυσόπουλου, που είχε την επιμέλεια και τελικό σχεδιασμό της ωραίας οπωσδήποτε έκδοσης.

Και αφού ξεκινήσαμε έτσι, και άλλωστε έτσι μας προϊδεάζει να ξεκινήσουμε την αναγνωστική μας περιδιάβαση το ίδιο το βιβλίο, μια και στη δεύτερη σελίδα πέφτουμε πάνω σε κατάλογο Συντελεστών της έκδοσης, θα ήθελα να σχολιάσω κάτι που μου έκανε εντύπωση: σε άλλον οφείλεται η αρχειακή έρευνα στην ΕΜΙ στην Αγγλία, σε άλλον οφείλεται η έρευνα δισκογραφίας σεφαραδίτικων τραγουδιών, σε άλλον οφείλεται η έρευνα στον ψηφιοποιημένο ελληνόφωνο Τύπο, σε άλλον οφείλεται η επιμέλεια των κειμένων, σε άλλον οφείλεται η φιλολογική (!:wink: επιμέλεια, σε άλλον οφείλεται η επιμέλεια και ο τελικός σχεδιασμός…

Η διεγνωσμένη «κακοδιάθετη πρόθεσή» μου με εμβάλλει κατόπιν αυτών σε προβληματισμό: δυσκολεύομαι πραγματικά να διακρίνω, τώρα που διάβασα το βιβλίο, τι είναι αυτό που απομένει να κάνει ένας συγγραφέας όταν αφαιρεθούν όλες αυτές οι συμβολές των παραπάνω συντελεστών… Να κάνει έστω τη σύνθεση όλων αυτών σε ενιαίο σώμα κειμένου, θα απαντούσε ενδεχομένως κάποιος. Ωραία. Αλλά, σε αυτή την περίπτωση, τι είναι αυτό που επιμελήθηκε ο επιμελητής ενός κειμένου γραμμένου κατευθείαν στα ελληνικά; Και σε τι συνίστατο άραγε εκείνη η ξέχωρη «φιλολογική επιμέλεια»; Για να συνοψίσω, ο προβληματισμός μου είναι μήπως δηλ. έτσι η ακραιφνής συγγραφική ιδιότητα μεταστοιχειώνεται σε κάποιο βαθμό, και άρα μήπως θα ήταν πιο εύλογο να μας προέκυπτε περισσότερο μια συλλογική ταυτότητα παρά μια ατομική…

Στο περιεχόμενο τώρα. Μια πρώτη παρατήρηση μού προκύπτει από κάτι που αναφέρεται στον Πρόλογο: ότι στη συγγραφή του παρόντος βιβλίου οδήγησε μεταξύ άλλων και η ψηφιοποίηση ενός μέρους των ελληνόφωνων εφημερίδων της Θεσσαλονίκης. Ωπ. Εδώ θα περίμενα από έναν ερευνητή, αφού δει βέβαια τι μπορεί να του προσφέρει το διαδίκτυο, να ξεσκονίσει τα μη ψηφιοποιημένα χαρτώα φύλλα των θεσσαλονικιώτικων εφημερίδων τόμο-τόμο σε Βιβλιοθήκες και Αρχεία, και μετά να μας ανακοινώσει τα αποτελέσματα της έρευνας αυτής. Θεωρώ εδώ ότι έχουμε μια αδυναμία.

Ειδικότερα, τώρα, η κατάστρωση του όλου υλικού είναι ανάλογη εκείνου για τη Σμύρνη. Ο αναγνώστης πληροφορείται για τη μουσική κίνηση της Θεσσαλονίκης της υπόψη περιόδου, για τους χώρους διασκέδασης, για τα πρώτα γραμμόφωνα, τα μουσικά καταστήματα, τους καλλιτέχνες (τραγουδιστές και μουσικούς) της οθωμανικής πόλης, τις ηχογραφήσεις δίσκων περιόδου 1909-1912, για τα σεφαραδίτικα, τουρκικά και ελληνικά τραγούδια των ηχογραφήσεων κλπ. Όλα αυτά πλαισιωμένα από ενδιαφέρον εικονογραφικό υλικό από καρτ ποστάλ, ετικέτες δίσκων, ενώ στο τέλος σε παράρτημα παρατίθεται ο εμπορικός κατάλογος της Gramophone του 1909. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι πρόκειται για χρήσιμη δουλειά, και ο ενδιαφερόμενος για τη μουσική ζωή της Θεσσαλονίκης την εποχή αυτή δεν θα βγει χαμένος.

Και τώρα οι γλωσσοεμμονές μου. Ξεφυλλίζοντας το βιβλίο, συναντάμε αρκετά κείμενα-τεκμήρια της εποχής, αντλημένα από το διαδίκτυο και ψηφιοποιημένες εφημερίδες. Μπορεί ο αναγνώστης να είναι σίγουρος ότι τα κείμενα έχουν αντιγραφεί σωστά και τα έχει μπροστά του ατόφια; Όχι!

Ενδεικτική περιδιάβαση (ο αριθμός δηλώνει τη σελίδα):
15: αι «σφριγώσαι» Βουλγαρίδες γίνονται «σφριγγώσαι»
16: εκεί που περιγράφονται οι Εβραίες με «το χαριτόβρυτον παράστημα» έχει παραλειφθεί κείμενο: «με τα εξαίσια και φυλετικά αυτών κοστούμ, με τα ποικιλόχρωμα και μετάξινα». Δύο αράδες παρακάτω έχει προστεθεί άρθρο «την» ελευθερίαν των.
23: αντί «συναγείρει» γράφεται «συνεγείρει»
24: αντί «εν τω μέσω καταφύτων», γράφεται «εν μέσω καταφύτων». 6 αράδες παρακάτω αντί να γραφτεί ότι ο ναός Π. Ηλία «υπάρχει», γράφεται «υπήρχε». Παρακάτω αντί «νεάνιδας» γράφει «νεάνιδες» και αντί «ουχ ήττον» γράφει «ουχ ήτον».
25: αντί «παρίστα» γράφει «παρέστα»
26: στη σελίδα αυτή μιλάμε για πανωλεθρία. Στο μέσον περίπου, αντί «ανεπλήρου» γράφει «ανεπλήρει», παρακάτω αντί «φιλονεικίαι» γράφει «φιλινικείαι», αλλά η πανωλεθρία για την οποία μίλησα είναι το «άπειροι πότες»: εδώ η φιλολογική επιμέλεια έδωσε τα ρέστα της. Το πρωτότυπο γράφει: «απειρηκότες», το οποίο η φιλολογική επιμέλεια δεν αναγνώρισε και είπε να το μεταβάλει σε κάτι που να έχει νόημα για κείνη. Έτσι μας προέκυψαν οι «άπειροι πότες»… Όμως το «απειρηκότες» είναι το καημένο μετοχή παρακειμένου του αμεταβάτως εδώ έχοντος ρήματος «απαγορεύω»=αποκάμνω, εξαντλούμαι, κουράζομαι.
31: κάτω κάτω μας λέει ότι ο τίτλος ενός δημοσιεύματος είναι «Ο Λεπλεπιτζής Χοργόρ Αγάς» αντί του ορθού «Ο Λεμπλεμπετζής Χορχόρ Αγάς».
36: εδώ η γνωστή επιτροπή της εποχής έγινε «οριοθετική» αντί του ορθού «οροθετική», η «ατμοσφαίρα» «ατμόσφαιρα», παρακάτω λείπει λέξη («έτι μείζον» όχι «μείζον»), έχουμε «ποιώμενοι» αντί «ποιούμενοι». Επίσης η ανταπόκριση δεν δημοσιεύτηκε το 1914 αλλά το 1913.
55: το δράμα δεν «εξελίχθη», όπως γράφεται, αλλά «εξετυλίχθη»
57: εδώ κατʼ αρχάς με ένα απλό γκούγκλισμα θα ανακάλυπτε ο ερευνητής ότι το ψευδώνυμο Γ. Σκωτ ανήκε στον γιατρό Γεώργιο Παπανικολάου. Αλλά ας πάμε και στο ίδιο το κείμενο: όχι «όλοι εμείς» αλλά «ημείς», όχι «το δίκηο του» αλλά «και το δίκηο του», όχι «να πάγη» αλλά «ο πολύς κοσμάκης να πάγη», όχι «το μέρος» αλλά «το μόνον μέρος»
59: όχι «όμως μίαν φοράν» αλλά «εν τούτοις μια φορά»
80: ο Διονυσάκης δεν πέθανε το 1906 αλλά το 1903

Τέλος, δεν λείπουν και τα ορθογραφικά-τυπογραφικά λάθη (καμιά 25αριά), που με μεγαλύτερη προσοχή θα μπορούσαν να αποφευχθούν.

Μεταξύ άλλων, το συντονισμό υποθέτω. Λίγο το 'χεις;

Ε όχι δα! Και σε μια απλή λεζάντα φωτογραφίας υπάρχει περιθώριο φιλολογικής επιμέλειας. Είναι μια δουλειά που την κάνει ειδικευμένος επιμελητής, και που ξεπερνάει τις γνώσεις που απαιτούνται από ένα συγγραφέα. (Μ’ αυτό απαντώ στο «ενός κειμένου γραμμένου κατευθείαν στα ελληνικά»: όποιος ξέρει τη γλώσσα του δεν είναι αυτόματα και επιμελητής.) Ακόμα δε και ο εμπειρότερος επιμελητής, όταν κάποια στιγμή αναλάβει ρόλο συγγραφέα, συνήθως θα απευθυνθεί σε κάποιον άλλο για την επιμέλεια του κειμένου του.

Άλλο τώρα αν ούτε κι ο επιμελητής είναι αλάνθαστος.

Δεν καταλαβαίνω ακριβώς. Απλώς άλλαξαν τη σειρά των ει-ι (ορθογραφικό λάθος) ή επιπλέον άλλαξαν και το -λο- σε -λι- (τυπογραφικό); Ή το τελευταίο σού ξέφυγε εσένα; Όπως και να 'χει, διυλίζουμε τον κούνουπα. Καμιά 25ριά τυπογραφικά και ορθογραφικά δε λέω, καλό είναι να λείπουν, αλλά δεν είναι και προς θάνατον. Άλλωστε, από τα 15 περίπου που παρουσιάζεις, μόνο οι άπειροι πότες και μερικές παραλείψεις αλλοιώνουν το νόημα, και ας πούμε ότι και μερικά ακόμα χαλάνε λίγο την εικόνα - αλλά λίγο: ας έχουμε και μια αίσθηση της κλίμακας σημασίας, αντί να επικαλούμαστε την ανοχή στις εμμονές μας.

Γενικά, το σκέλος του μηνύματός σου που αφορά τα τυπογραφικά / γλωσσικά θα είχε νόημα μόνο ως επιστολή προς το συγγραφέα-εκδότη: «Διάβασα το βιβλίο σας και εντόπισα αυτά τα λάθη, λάβετέ τα υπόψη σας σε τυχόν επανέκδοση». Εδώ, σε μια βιβλιοκριτική, θα αρκούσε να πεις ότι υπάρχουν και λάθη, ίσως παραθέτοντας μερικά παραδείγματα. Το υπόλοιπο περιττεύει.

Μια παρατήρηση, μόνο:

Λεμπλεμπ[u]ι[/u]τζής, νομίζω ότι είναι το σωστό [λεμπλεμπιά = τα στραγάλια, στα τουρκικά]

αν και, γενικά, ως “Λεπλεπιτζής Χορχόρ…” έχει καταγραφεί η οπερέτα αυτή του Τσοχατζιάν, ακόμα και στο Λαογραφικό Αρχείο της Μερλιέ.

Η αποθέωση της διυλίσεως του κώνωπος. Για να τονίσω πόσο συγγενικά είναι (ιδίως στην τουρκική γλώσσα) τα σύμφωνα b και p, δεν έχω παρά να θυμίσω το γνωστό ανέκδοτο όπου ο Πόντιος, στην προτροπή του (Ελλαδίτη) σερβιτόρου “Τι θα πάρετε, κύριε;” παραγγέλνει “πίρα” και όταν ο σερβιτόρος παρατηρεί “Επειδή ακόμα δεν πήρατε κάτι, γι αυτό σας ρωτάω”, εκνευρισμένος εκείνος επαναλαμβάνει “Ε, πίρα θα πάρω, σε λέω!!”.

Κατά τ’ άλλα, ο Περικλής με κάλυψε απόλυτα, αλλά και η Ελένη στο συγκεκριμένο της θέμα. Ειδικά για το συντονισμό, θυμάμαι έναν ορισμό που είχε δόσει κάποιος Αμερικάνος για το “Τι είναι ο Μάνατζερ;”: “Manager is the man who just picks up the right people”. Αυτό για να μας τονίσει το πόσο σημαντική είναι η δουλειά του συντονισμού. Συμφωνώ βέβαια ότι, με τους “απειρηκότες” ο φιλόλογος επιμελητής υπέπεσε σε φάουλ. Συμφωνώ ότι έγιναν λάθη, αλλά όποιος τα συναθροίζει σε “καμμιά 25αριά” μάλλον έχει δηλώσει οπαδός του λιονταριού και όχι του συγγραφέα, πριν ακόμα ξεκινήσει την ανάγνωση. Και επαναλαμβάνω τον Περικλή: Τέτοιες λεπτομερείς παρατηρήσεις, μόνο ως παρατηρήσεις προς διόρθωσιν, σε μελλοντική τυχόν επανέκδοση.

Pepe, επειδή σπανίως σε αυτό το βήμα είναι απρόσκοπτη η συνεννόηση, να ξεκαθαρίσω, αν και ήμουν σαφής στο κείμενό μου, ότι άλλο τα ενδεικτικά λάθη-κατασκευές κατά την αντιγραφή των πρωτοτύπων κειμένων (που πλήττουν τη δικαιολογημένη εμπιστοσύνη του αναγνώστη στην ακρίβεια της μεταγραφής των πρωτοτύπων κειμένων) και άλλο η τελευταία παράγραφός μου που μιλάει για τα καμμιά 25αριά τυπογραφικά-ορθογραφικά! (εσύ ταυτίζεις ασύγγνωστα αυτά τα 25 με τα προβλήματα μεταγραφής των πρωτοτύπων κειμένων, για τα οποία εισφέρω παραδείγματα, με κορυφαίους τους απειρηκότες)

Άλλωστε, από αυτή την 25αριά, κανένα παράδειγμα δεν ανέφερα, ούτε και εάν υπήρχαν μόνο αυτού του τύπου αβλεψίες θα έκανα ιδιαίτερο λόγο (ίσως μια νύξη ανάλογα με το πλήθος και τη σημασία τους). Εδώ έχει τη θέση της και το «φιλονεικίαι»: και τη σειρά άλλαξαν και όλα. Εδώ έχει τη θέση του και ο λεμπλεμπιτζής ή όπως στο καλό τον λένε: το «ορθό», εννοούσα ότι αλλιώς το έχει το πρωτότυπο κείμενο (ουφ!)

Για τα υπόλοιπα:  
  1. Και βέβαια δεν είναι λίγο ο συντονισμός ή όποια άλλη συμβολή. Βρες τι έκανες και αυτό ακριβώς δήλωσε.

2.Ώστε κι ο εμπειρότερος επιμελητής, όταν συγγράψει το δικό του έργο, το σύνηθες είναι να πάει να του επιμεληθούν άλλοι το κείμενό του; Μήπως συγχέουμε τον διορθωτή με τον επιμελητή;

  1. Επί του τι θα αρκούσε να συμπεριλάβω στην (αναγνωστική) βιβλιοκρισία μου, κολοκυθόπιτα. (Θεωρώ αυτονόητο ότι γνωρίζεις τι εστί βιβλιοκρισία και τι περιλαμβάνει. Θεωρώ επίσης αυτονόητο ότι δεν συζητάμε για τις πάσης λογής βιβλιοπαρουσιάσεις).

    Το προέχον είναι να προσλαμβάνουμε χωρίς αυταπόδεικτες παρερμηνείες όσα γράφει κάποιος στο Φόρουμ.

Δεν πολυκαταλαβαίνω πόσο σημαντική είναι η διαφορά ανάμεσα σ’ ένα τυπογραφικό / ορθογραφικό λάθος αντιγραφής και σ’ ένα που προκύπτει στον πρωτότυπο λόγο.

Λυπάμαι, όμως δεν επανέρχομαι, μετά και το διευκρινιστικό κείμενό μου.

Απλώς θα επαναλάβω και πάλι την πάγια θέση μου ότι είμαι καταναλωτής -μεταξύ άλλων, και βιβλίων- και αγόρασα ένα προϊόν (πολιτιστικό μεν, αλλά προϊόν). Μετά την «κατανάλωσή» του κατέθεσα στο φόρουμ την αναγνωστική μου ανατροφοδότηση όπως ο ίδιος έκρινα, μη τυχόν και φανεί σε κάποιον μέσα στο διαδίκτυο χρήσιμη (κατά πρώτον λόγο στους συντελεστές της έκδοσης).

  Όποιος θέλει κρατάει ό,τι θέλει και πετάει κάποια ή όλα στην προσωπική του θάλασσα.

Καθυστέρησε λιγάκι η ανάγνωση του βιβλίου και μόνο τώρα, έχοντας πλέον συμπληρώσει την ανάγνωση μπορώ να πώ κι εγώ δυό λόγια για την έκδοση.

Ο Αριστομένης Καλυβιώτης είναι μελετητής της λαϊκής μουσικής (και όχι μόνο, αλλά αυτό δεν αφορά το θέμα μας). Είναι γνωστό το σημαντικό βιβλίο του για τη μουσική ζωή στη Σμύρνη κατά την περίοδο 1900 – 1922 και έχει ήδη από το 1994 δημοσιεύσει μία μελέτη με θέμα τις ηχογραφήσεις δίσκων στη Θεσσαλονίκη κατά την περίοδο 1903 – 1912 (μόνο οι ελληνόφωνες ηχογραφήσεις). Εκτιμώντας ότι σήμερα πλέον υπάρχουν αρκετά νεώτερα στοιχεία όχι μόνο για τις καθεαυτού ηχογραφήσεις σε όλες τις γλώσσες (Τουρκική, Σεφαραδίτικη, Ελληνική, Αλβανική, Σερβική, Βουλγαρική), αλλά και γενικότερα, ο κ. Καλυβιώτης προχώρησε στην επεξεργασία τους και έτσι, προέκυψε αυτό το βιβλίο. Παρουσιάζεται λοιπόν εδώ η μουσική ζωή της (τότε υπό Οθωμανική διοίκηση και πολυπολιτισμικής) αυτής μεγαλούπολης της Μακεδονίας, με παράθεση όλων των στοιχείων που έγινε δυνατό να εντοπιστούν.

Οι πολλές και πολύ ενδιαφέρουσες πληροφορίες, που για πρώτη φορά καταχωρούνται σε βιβλίο, αναφέρονται στη μουσική ζωή βέβαια, αλλά και γενικότερα στην πόλη. Είναι φυσικό ότι το βιβλίο εστιάζει περισσότερο στην ελληνική κοινότητα, αφού απευθύνεται πρώτιστα σε ελληνόφωνο κοινό. Δεν παραλείπονται όμως αναφορές σε γεγονότα – συμβάντα με πρωταγωνιστές που ανήκαν σε άλλες εθνότητες, όποτε εντοπίζονται τέτοια.

Αναλυτικότερα τώρα, αφού πρώτα εκτεθούν οι γενικές πληροφορίες για την πόλη, τις εθνότητες, τα μουσικά καταστήματα και τους καλλιτέχνες των επί μέρους εθνοτήτων, παρουσιάζονται διεξοδικά τα ιστορικά των ηχογραφήσεων, ταξινομημένων κατά εταιρίες και κατά χρονικές περιόδους. Στη συνέχεια παρατίθενται ενδεικτικά όσα στοιχεία είναι γνωστά σχετικά με τα ηχογραφημένα κομμάτια, ταξινομημένα κατά εθνότητες (Σεφαραδίτικα, Τούρκικα, Ελληνικά). Ακολουθούν πληροφορίες για τραγούδια που αναφέρονται μεν στις πηγές, αλλά δεν ηχογραφήθηκαν.

Στο δεύτερο μέρος του βιβλίου υπάρχουν φωτογραφίες ετικετών από δίσκους, ένας γενικός εμπορικός κατάλογος δίσκων και αναλυτικοί πίνακες με τα στοιχεία των δίσκων. Την έκδοση συνοδεύει ένα σιντί με 19 από τις χαρακτηριστικότερες ηχογραφήσεις με Τουρκικά, Σεφαραδίτικα και 6 ελληνικά κομμάτια.

Το βιβλίο, με τις 239 σελίδες του, έχει και πλούσια εικονογράφηση με φωτογραφίες εποχής, δυσεύρετες κάρτ ποστάλ της πόλης, μουσικές παρτιτούρες, σκίτσα εποχής κλπ. Καθώς είναι και καλογραμμένο, σίγουρα θα εξελιχθεί σε “εργαλείο” για όποιον ψάχνει πληροφορίες για τη μουσική ζωή και τις ηχογραφήσεις στην Οθωμανική Θεσσαλονίκη του πρώιμου 20ού αιώνα.

Περιήλθε σε γνώση μου η παρακάτω ανακοίνωση:

ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΒΙΒΛΙΟΥ ( + CD)

[i]
Στις 24 Ιουνίου ώρα 9.00 μμ, στο “Polis Art Cafι” (Στοά βιβλίου οδός Πανεπιστημίου), θα γίνει παρουσίαση του βιβλίου του Αριστομένη Καλυβιώτη «Θεσσαλονίκη – Η μουσική ζωή πριν το 1912» (Αυτοέκδοση, Καρδίτσα 2015). Θα μιλήσουν οι: Μάρκος Δραγούμης, Νίκος Διονυσόπουλος, Γιώργος Κοκκώνης και Γιώργος Κοντογιάννης.

Η παρουσίαση θα συνοδεύεται με τραγούδια της εποχής.

Μουσικοί: Ροδή Γκιούλ τραγούδι
Σπύρος Καζάκος μπουζούκι
Μάρα Καλοζούμη τραγούδι
Κώστας Κοπανιτσάνος κλαρίνο
Κλέαρχος Κορκόβελος τσίμπαλο
Γιάννης Νιάρχος τραγούδι - κιθάρα
Φίλιππος Πλακιάς τραγούδι
Μιχάλης Σασσός κιθάρα
Ιορδάνης Τζαμτζής ακορντεόν
Αχιλλέας Χαχάμης τραγούδι - λαγούτo
[/i]

κυριε νικο ξερεται αν υπαρχουν τραγουδια εποχης για να παιχτουν με μπουζουκι απο θεσσαλονικη πριν το 1912? γιατι θεσσαλονικη πριν το 1912 και μπουζουκι δεν τεριαζει πολυ δηλαδη δεν εχουμε και καμια ιδεα τι και πως παιζαν απο μπουζουκι, αν παιζαν, εκτος αν το κανουν αυτοσχεδιαστικα και τους αρεσε να βαλουν και μπουζουκι οπως θα βαζαν και μπαλαλαικα αμα τους αρεσε.

Τα ελληνικά τραγούδια που περιέχονται στο σιντί είναι τα εξής:
Χάϊδω, με κ. Καμέλια και κ. Χρήστο, 1910
Δώδεκα Ευζωνάκια, κ. Χρήστος, 1909
Στα Γρεβενά, κ. Χρήστος, 1909
Ξένος είμαι κι ήλθα τώρα, κ. Χρήστος, 1909
Έχε γειά, καημένε κόσμε, κ. Νάκις, 1909
Ύμνος Ελευθερίας – Απορώ, Μακεδονία, 1908 / 1909
Είναι κομμάτια επιλεγμένα μάλλον για την “πατριωτική” τους διάσταση, όχι για διασκέδαση. Κατά τη δική μου άποψη, το ύφος τους μάλλον δεν ταιριάζει για να παιχτούν με μπουζουκοκίθαρα και να παρουσιαστούν σε σημερινό εμπορικά προσανατολισμένο κοινό, έστω και “ψαγμένο”, που λένε.

Aυριο γινεται η παρουσιαση του βιβλιου στο Polis Art Cafe με ζωντανη μουσικη και ομιλητες.Ωρα έναρξης 9.00 μμ.
Αξιζει να παρευρεθειτε

Για περισσοτερα εδω:

http://www.athensvoice.gr/article/culture/books/συνεντευξη/θεσσαλονίκη-η-μουσική-ζωή-πριν-το-1912

αλλά και εδώ, σ’ αυτό το θέμα λίγο πιο πάνω, στο #11.