«ΤΑ ΜΥΤΙΛΗΝΙΑ ΜΑΣ 1» (Μπινταγιάλας)

φρεσκοανεβασμενη εκτελεση του αδραμυτιανου ζειμπέκικου

Ενδιαφέρον πολύ και όμορφο.

Η ηχογράφηση πρέπει να είναι σύγχρονη, παρότι ο ήχος των παιχτών και το ύφος είναι σχεδόν του 1930 !!! Ποιοί παίζουν όμως Τάκη; Εσύ είσαι στην κιθάρα;

οχι, δεν εχω ιδεα ποιοι μπορει να ειναι οι μουσικοι. το ειχα μεσα στον υπολογιστη μου απλα με το ονομα του χωρις αλλα στοιχεια

Είναι εξαιρετικό.

Ηχογραφήσεις σ’ αυτό το ύφος, που το πιο ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του είναι (βρίσκω) το παίξιμο της κιθάρας, υπάρχουν σε πολλούς πλέον δίσκους: Λέσβος Αιολίς, Μελίσματα στην Αγιάσο 1&2, το μεγάλο πενταπλό σιντί + βιβλίο “Μουσικοί δρόμοι στο Αιγαίο - Λέσβος” κ.α., καθώς και προσωπικούς δίσκους διάφορων Μυτιληνιών μουσικών και δίσκους τοπικών συλλόγων.

Ήταν το παλιό, αυθεντικό πλην μισοξεχασμένο ύφος της Μυτιλήνης, που επανήλθε στην επικαιρότητα με το δίσκο Λέσβος Αιολίς, πριν καμιά εικοσαριά χρόνια. Έκτοτε ξανάρχισε δειλά δειλά να ακούγεται και σε λάιβ παιξίματα, όχι όμως στα μεγάλα πανηγύρια των χωριών, όπου επικρατεί ένα πολύ πιο σύγχρονο ύφος, με πλήκτρα, ηλ. κιθάρες, τερατώδεις ενισχυτές κλπ. (αλλά με το ίδιο ρεπερτόριο σε μεγάλο βαθμό).

Τον καιρό της Λέσβου Αιολίδος οι μουσικοί που κράταγαν αυτό το ύφος είχαν τόσο αποδεκατιστεί ώστε σε αρκετές περιπτώσεις οι παραγωγοί του δίσκου χρειάστηκε να σμίξουν έναν βιολιτζή από το ένα χωριό μ’ έναν σαντουριέρη από άλλο κ.ο.κ. για να πραγμαοποιηθούν οι ηχογραφήσεις. Φαίνεται όμως ότι ο ίδιος ο δίσκος -που ακούστηκε πανελληνίως και φυσικά πολύ και μέσα στο νησί- ανέστρεψε αυτή την κατάσταση.

(Αυτά έχω καταλάβει από συζητήσεις, κείμενα, δίσκους και μια ελάχιστη και σύντομη προσωπική εμπειρία. Δεν τα ξέρω από πρώτο χέρι, και φυσικά επιφυλάσσομαι ότι μπορεί και να μην είναι έτσι, νομίζω πάντως ότι είναι περίπου έτσι.)

Συμφωνώ φυσικά, και θα επαύξανα αν μπορούσα.

δηλαδή ο εξής ένας, ο Νίκος Διονυσόπουλος.

Τα είπες όλα όπως έγιναν και είναι. Έχεις καλό ένστικτο!

τον εχω ολοκληρο το δισκο, παιζουν οι ιδιοι μουσικοι σε ολα τα κομματια, αν δεν υπαρχει στο youtube θα τον ανεβασω σιγα σιγα

ανεβηκαν σημερα αλλα 5 τραγουδια, απ’ ο,τι φαινεται ειναι απο τον ιδιο δισκο και παιγμενα απο τους ιδιους μουσικους.

https://www.youtube.com/watch?v=6ogrcxIgb6Ehttps://www.youtube.com/watch?v=1ur6HyerVsg
https://www.youtube.com/watch?v=FDl5heKQ5fA
https://www.youtube.com/watch?v=egzhmdhiMnY
https://www.youtube.com/watch?v=Jw7K3NpkNH0

Βρε Τάκη, όλοι έχουμε άγνωστα τραγούδια που ανακαλύπτουμε μια μέρα κάπου στον υπολογιστή μας (συνήθως αντιγραμμένα από κάποιον φίλο που είχε 1500000000 κτηνομπάιτ μουσική και μας τα έδωσε χωρίς να δούμε τι παίρνουμε), αλλά χωρίς τίτλους. Εσύ πώς έχεις τίτλους χωρίς άλλα στοιχεία; Οι τίτλοι θα προέρχονται κατευθείαν από το σιντί, αλλιώς, αν τους είχες περάσει εσύ, κάτι θα θυμόσουν. Τσέκαρες Ιδιότητες > λεπτομέρειες (Properties > Details) μήπως λέει δίσκο ή καλλιτέχνες;

Πάντως, ενώ τα υπόλοιπα μού ακούγονται απλώς σαν αυτό που περιέγραψα πιο πάνω, κλασικό μυτιληνιό ύφος, ειδικά το Βαρύ Βρακάδικο νομίζω ότι ξεχωρίζει κάπως, και μου θυμίζει κάτι (η εκτέλεση εννοώ). Ίσως είναι από κάποον δίσκο που έχω στην Αθήνα. Άμα ανέβω, θύμισέ μου να το κοιτάξω μήπως βρούμε τα σοιχεία. :slight_smile:

δυστυχως δεν γραφει καμια λεπτομερεια…ο φακελος λεγεται απλως ‘‘παραδοσιακα μυτηληνης’’ και στις λεπτομερειες δεν λεει τιποτα.

Τι όμορφος σκοπός δεν τον είχα ξανακούσει!!!
Από μία πρόχειρη αναζήτηση ίσως και η πιό όμορφη εκτέλεση από ήχο και ύφος.

Δε νομίζω τελικά.

Το Ατ χαβασί ή Σκοπός των Ιπποδρομιών ή Κιόρογλου, εδώ αναφέρεται ως Αγιοχαραλαμπίτικο. Δεν το ‘χω ξανακούσει ποτέ μ’ αυτό τον τίτλο, και αν το είχα σε δίσκο θα το είχα προσέξει.

(Αυτός ο σκοπός συνδέεται με τα άλογα, που έχουν διαφόρων λογιών συμμετοχή σε αρκετά πανηγύρια, πρωτίστως όμως στο πανηγύρι του Αγίου Χαραλάμπους στο χωριό Αγία Παρασκευή, που περιλαμβάνει και ιπποδρομίες αλλά και παρέλαση καβαλάρηδων μέσα στο χωριό. Υποθέτω ότι γι’ αυτό το λένε Αγιοχαραλαμπίτικο. Με τις άλλες τρεις ονομασίες κυκλοφορεί σε πάρα πολλές ηχογραφήσεις.)

Επίσης, ο τίτλος Γεραγείτικος πρέπει να είναι τυπογραφικό λάθος: Γεραγώτικος λέγεται (δηλ. από τη Γέρα, όνομα χωριού - ο κάτοικος Γεραγώτης, το προϊόν γεραγώτικο).

Οπότε παραμένουμε με την άγνοια του ποιοι παίζουν… Πάντως είναι καταπληκτικοί.

Και μιά που πιάσαμε τα τοπονύμια και τις προελεύσεις, Περικλή (και Αλκο βεβαίως!), Αδραμυτιανό πρέπει να λέμε, ή Αδραμυτινό;

η μετωνυμία του σκοπού Ατ χαβασί σε Αγιοχαραλαμπίτικο, πιθανότατα “δάκτυλος” κάποιου τοπικού παράγοντα μη ντόπιου πρέπει να ήταν, μάλλον Παλιοελλαδίτη που λέγαμε παλιά…

καλημερα παιδια, παρακατω ειναι και τα υπολοιπα τραγουδια του δισκου


https://www.youtube.com/watch?v=Js6kPfbU4Rs
https://www.youtube.com/watch?v=U10P0IV5WpQ




Θα περίμενα Αδραμυτινό, αλλά τουλάχιστον το τραγούδι (δεν ξέρω γενικότερα για τη λέξη) το ξαναβρίσκω μ’ αυτή την ονομασία.

Αυτό θα το έλεγε κανείς κυρίως για το όνομα «Σκοπός των ιπποδρομιών», που άλλωστε είναι σχεδόν ακριβής μετάφραση: κυριολεκτικά ατ χαβασί είναι ο χαβάς του ατιού (αν και δε νομίζω να έχω δει ποτέ το άτι στη γενική!), δηλ. ο σκοπός του αλόγου.

Το «Αγιοχαραλαμπίτικο» το έβγαλε κάποιος που ξέρει καλά όλο το λαογραφικό συμφραζόμενο, άρα δε θα απέκλεια να είναι νγήσια ντόπια ονομασία.

Αρκετά από αυτά τα οργανικά έχουν πολλαπλούς τίτλους. Και το βαρύ Βρακάδικο, που σχολίαζα παραπάνω, λέγεται επίσης και Φωκιανό. Στη Μυτιλήνη δε το να έχουν οι σκοποί ονομασίες* δεν είναι πρόσφατο και «έξωθεν» φαινόμενο. Ίσα ίσα που οι μουσικοί ακόμη και παρτιτούρες χρησιμοποιούσαν, εδώ και σχεδόν έναν αιώνα.


*(Για όποιον έχει παρακολουθήσει κάτι συζητήσεις που έχουμε ανοίξει και ξανανοίξει ο Νίκος κι εγώ αρκετές φορές.)

Εάν ψάξουμε θα βρούμε κι άλλες ονομασίες στην ίδιο σκοπό. Δείτε πχ εδώ:

//youtu.be/5c1aY1AWmrA

Όσο για τα τοπωνύμια κλπ, εγώ Αδραμυτιανό το ήξερα πάντα! Όσο για τον συρτό προφανώς είναι Γεραγώτικος (από το χωριό Γέρα).

Ρούσκου = Ρούσ(ι)κο

Μόλις άκουσα το Αζιζιε. Ο τραγουδιστής κατά 95% είναι ο Μπινταγιάλας (ή κατά κόσμον Νίκος Καλαϊτζής) ο οποίος τυγχάνει να είναι και εξαιρετικός παίχτης στο σαντούρι (και μάλιστα αυτοδίδακτος).
Μπορείτε να τον δείτε και εδώ :

//youtu.be/8FA1lFV9LNQ

Τα τραγούδια αυτά βρίσκονται όλα σε μία κασέτα που λέγεται τα Μυτιληνιά μας και είναι η πρώτη από τις 4 της σειράς (δεν τις έχω στην κατοχή μου, τις ψάχνω κι εγώ).

Τάσος Κουλούρης - Βιολί
Νίκος Καλαϊτζής (Μπινταγιάλας) - Σαντούρι & τραγούδι
Χρήστος Παπανικολάου - Κιθάρα

Αυτά γράφει το εξώφυλλο της κασέτας, το οποίο έχω αποθηκεύσει για την περίπτωση που βρω την κασέτα.

Επομένως ο Κιόρογλου η Ατ Χαβασί η σκοπός των αλόγων ή σκοπός των ιπποδρομιών ονομάστηκε εδώ Αγιοχαραλαμπιώτικος μάλλον από το ίδιο το συγκρότημα, το οποίο και μάλλον έδωσε τα ονόματα όταν θα έπρεπε να τυπωθεί το εξώφυλλο.

Επίσης για τις ονομασίες, ο Γεραγώτικος λέγεται και Μανταμαδιώτικος.

Το «Σι» έχει πολλά κοινά θέματα με το «Στρίβε λόγια». Θεωρώ αρκετά πιθανό να είναι το Στρίβε λόγια, στο οποίο πρώτα προστέθηκε μια εισαγωγή, μετά ξεχάστηκαν τα λόγια, και μετά η μελωδία των στίχων, αφού ήταν πλέον οργανική, αυτονομήθηκε και απομακρύνθηκε λίγο από την αρχική.

Δε θα ήταν απίθανο για Μυτιλήνη:

Το ρεπερτόριο των πανηγυριών τους περιλαμβάνει πάρα πολλά παλιά ρεμπέτικα του φωνόγραφου, σε τοπικές παραλλαγές που δείχνουν ότι από τον καιρό που πρωτοκυκλοφόρησαν σε πλάκες και τα έμαθαν οι πρώτοι ντόπιοι μουσικοί μέχρι σήμερα η περαιτέρω μετάδοσή τους έγινε προφορικά, υποκείμενη σε αλλοιώσεις και εξελίξεις, χωρίς περαιτέρω αναφορά στην αρχική ηχογραφημένη πηγή.

Πιστεύω ότι και πολλών από τα περίφημα οργανικά (ζεϊμπέκικα, καρσιλαμάδες, συρτά) της Μυτιλήνης η προέλευση πρέπει να είναι παρόμοια, όσο κι αν κάποια θα προέρχονται βέβαια από την καθαυτό προφορική παράδοση, ντόπια και μικρασιάτικη. Και υποψιάζομαι ότι ο λόγος που στις ερευνητικές συλλογές τύπου Λέσβου Αιολίδος βρίσκουμε τόσο πολλά από αυτά τα οργανικά αλλά τόσο λίγα από τα τραγούδια με στίχο είναι μια προσπάθεια εξωραϊσμού: όσα τραγούδια μαρτυρούν καραμπινάα τη δισκογραφική τους προέλευση θα υποβίβαζαν την εικόνα του πλούσιου τοπικού ρεπερτορίου.

Αλλά τέλος πάντων μια υπόθεση είναι μόνο, που ούτε μπορώ να την αποδείξω ούτε και θα επιμείνω ιδιαίτερα στην ορθότητά της.


Και το Φιντανάκι είναι ο σκοπός του Τσακιτζή! Το τσάκισμα «γιαρ φιντανάκι μου» είναι παράφραση του αντίστοιχου τούρκικου τσακίσματος του (ελληνικού) Τσακιτζή - όποιος το 'χει πιάσει καλά ας το γράψει γιατί εγώ πάντα το «φτύνω». Βλ. και άλλη μυτηλινιά παραλλαγή, σίγουρα τώρα με τον Μπινταγιάλα, με τίτλο Κανελόριζα (άσχετο από τη γνωστή Κανελόριζα) από το επιπλέον ρεφρέν-τσάκισμα.