Το ριξα και πριν κανα μηνα μπας και αναψουν λιγο τα αιματα, αλλα μαλλον δεν το ακουσε κανεις, κι ετσι συνεχιστηκε η ηρεμια του foroum.
ξαναματαλεω λοιπον: Αφιερωμα του Νταλαρα στον Τσιτσανη, ξανα στο Μεγαρο. απο αυριο μεχρι Σαββατο.
χορηγος φετος δεν ειναι η intrakom, αλλαξε και λιγο το μπαλετο. κατα τα αλλα το πραγμα ειναι σχεδον ιδιο.
(στις προβες παντως πεφτει πολυ γελιο.)
Τι είδους “γέλιο” δηλαδή;
Ξέρεις κάτι;
Δώσε μας κάτι να παίξουμε κι εμείς.
Πρέπει να το πάρουμε απόφαση: για άλλον λόγο και άλλην μουσική (πρέπει να) υπάρχει το Μέγαρο, σε άλλον χώρο λειτουργούν τα τραγούδια του Τσιτσάνη. Αλλά “είναι πολλά τα λεφτά”, Γιώργο …
Εδειξαν σκηνές εχτές στις ειδήσεις. Κι είχε πίσω του και πεντέξι μπουζουξήδες ο Ζορζ… Τουλάχιστον βγαίνει κανα μεροκάμματο.
ΑΝ
Στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία υπήρχε άρθρο του Ελληνιάδη για τον Τσιτσάνη (εδώ οι εφημερίδες φτάνουν με καθυστέρηση…). Όλα καλά, αλλά αυτό το “… με την εταιρεία (Κολούμπια), την οποία κατ’ ουσίαν συνδημιούργησε και στους καταλόγους της οποίας βρισκόταν ο τεράστιος πλούτος των τραγουδιών του…” παραβγάζει μάτι. Και είναι και στην πρώτη στην πρώτη παράγραφο… Εντάξει, πλησιάζει η 18/1 (επέτειος του θανάτου του και μάλιστα συμπληρώνονται 20 χρόνια), θα γεμίσουμε άρθρα για τον Β.Τσ. αλλά, από ανθρώπους σχετικούς με τον χώρο, απαιτείται μεγαλύτερη προσοχή σε ότι γράφουν…
Όπως αναφέρει ο Ελληνιάδης στο παραπάνω αφιέρωμα το μαγαζί ήταν ο χώρος ζωής του Τσιτσάνη. Εκεί ανέπνεε, εμπνεόταν, δημιουργούσε. Δηλαδή κάτι αντίστοιχο θα του συνέβαινε ΚΑΙ σε ένα χώρο σαν το ΜΕΓΑΡΟ!
Καταλαβαίνει κανείς ότι σε χώρους όπως το Μέγαρο τα λαϊκά-ρεμπέτικα τραγούδια χάνουν το λόγο ύπαρξής τους που είναι η βίωσή τους από τον κόσμο και το μεράκλωμά του με αυτά (με το χορό, το τραγούδισμα μαζί με τον καλλιτέχνη-δημιουργό κλπ) όπως έχουμε όλοι, λιγο-πολύ, βιώσει και βιώνουμε. Μεταλλάσονται τα τραγούδια, στα ΜΕΓΑΡΑ, σε ακουστικό δρώμενο, συχνά, ακαδημαϊκό.
Καλά κάνει λοιπόν ο aris_k και προτιμά να τα ακούει στο φυσικό τους χώρο. Συμφωνώ.
Κλείνω την εκπομπή του ερχόμενου Σαββάτου με τα εξής:
“Τιμώντας το Βασίλη Τσιτσάνη, με αφορμή τα 20 χρόνια απ το θάνατό του, να ξεκαθαρίσουμε ότι εμείς το λαϊκό τραγούδι το βλέπουμε σαν γνήσια, ζωντανή έκφραση του λαού μας και όχι σαν κάποιο μουσειακό είδος που πρέπει διατηρηθεί για να μας θυμίζει ότι κάποτε είχαμε πολιτισμό. Είμαστε επίσης αντίθετοι με την οξυζενέ παρουσίασή του σε πολυτελή στέκια μεγαλοαστών και νεόπλουτων και ούτε μας πείθουν για την ειλικρίνεια των φιλολαϊκών συναισθημάτων τους τα ζεϊμπέκικα που χορεύουν μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες οι υπηρέτες των εκμεταλλευτών λαού μας, στην προσπάθειά τους να ξανακλέψουν την ψήφο του.
Γεια χαρά.”
Φαντάζομαι ότι σε κάποιους ίσως να μην αρέσει η …“πολιτικοποίηση”, αλλά, τι να κάνουμε, ο καθένας με τις απόψεις του…
ΑΝ
Εύγε, ʼρη, καλό κουράγιο, και να συνεχίσεις να μας βγάζεις ασπροπρόσωπους.
Αρη, θα διαφωνήσω.
Είναι δικαίωμα και “των μεγαλοαστών και των νεόπλουτων” να ακούνε Τσιτσάνη και, ενδεχομένως, να τους αρέσει κιόλας. Αυτοί οι άνθρωποι μόνο “οξυζενέ παρουσίασή του” μπορούν να ανεχθούν και αυτή χρειάζεται ένα χώρο όπως το Μεγαρο. Οπότε, καλώς γίνονται αυτές οι παραστάσεις γι αυτό το κοινό. Γιατί λοιπόν να “είμαστε αντίθετοι” σ’ αυτό?
Για να το πω απλοϊκότερα: αυτοί γουστάρουνε “οξυζενέ”, τον ακούνε/τραγουδάνε στο Μέγαρο, εμείς γουστάρουμε αλλιώς, τον ακούμε/τραγουδάμε αλλού. Που είναι το πρόβλημα?
Το “είμαστε αντίθετοι” έχει να κάνει με τη δική μου συμμετοχή.
Για την οπτική γωνία που βάζεις εσύ… Είμαι σύμφωνος. Αν θέλει κάποιος να τρώει τα μακαρόνια του με σάλτσα τηγανισμένης μπανάνας …με γεια του, με χαρά (που 'λεγε και η συγχωρεμένη η γιαγιά μου). Αρκεί να μη μου τα δείχνουν στο videowall του Λελούδα, τη στιγμή που εγώ απολαμβάνω το τηγανισμένο χοιρινό με σάλτσα …λεμονιού.
ΑΝ
Το θέμα είναι, πόσα ξοδεύει το Υπουργείο Πολιτισμού (δηλαδή από τα λεφτά μας) γιά την ανάπτυξη του λαϊκού μας πολιτισμού;
Και πόσα (από τα ίδια λεφτά) γιά τα πριβέ σαλόνια των μεγαλοαστών που τα βαφτίζουν “Μέγαρα”;
Καλά λένε ότι κανείς δεν είναι προφήτης στη χώρα του.
Ο Νταλάρας προκαλεί με τη συνεχή παρουσία του.
Αμφισβητείται και η φωνή του.
Τον παραδέχονται στην Αμερική και Κύπρο, όχι στην Ελλάδα.
Το Μέγαρο Μουσικής φαντάζει κατεστημένο, Λαμπράκηδες και τα λοιπά.
Η Μίνος-ΕΜΙ στραπατσάρισε μέχρι Θεοδωράκη.
Πρέπει να το παίζεις Λευτέρης Παπαδόπουλος και Αχιλλέας Θεοφίλου.
Πάντως η παράσταση για Τσιτσάνη δεν είναι άσχημη.
Δεν μπορεί να πιάσει την ατμόσφαιρα ενός μικρού μαγαζιού.
Μάλλον θα βγει δίσκος πάλι, η συνέχεια στη δουλειά
για Βαμβακάρη.
Πάλι καλά που ο Γιώργος κρατεί τη γραμμή του ρεμπέτικου.
Ένας παραγωγικός τραγουδιστής που πάεινα φτάσει τους 100 δίσκους.
Ο άνθρωπος που κινείται σε όλα τα είδη.
Κάποτε κοιτάζει τα επιχειρηματικά συμφέροντα του.
Κάποτε πολιτικολογεί.
Αλλά που ξέρει να συναρπάζει τα πλήθη.
Τώρα η Αλεξίου και Πρωτοψάλτη κάνουν στροφή και προς Θεοφάνους.
Ο κόσμος αλλάζει…
Είμαι εντελώς αντιθετη με τη συναυλία και φυσικά οι προλαλήσαντες τα είπαν όλα!Επίσης πιστεύω ότι ΝΤΑΛΑΡΑΣ+ΤΣΑΛΙΓΟΠΟΥΛΟΥ=ΒΟΗΘΕΙΑΑΑ!!!Προσωπικη μου άποψη.ΟΜΩΣ ένα φιλαράκι φοιτητής από επαρχία που τώρα γνωρίζει το ρεμπέτικο,μου λέει το εξής…’‘Δεν είναι μεγάλη ευκαιρία για μένα να ακούσω συγκεντρωμένο ένα μεγάλο μέρος του έργου του Τσιτάνη με τα 10ευρώ του φοιτητικού εισητηρίου?’‘Το βλέπει δηλαδή σαν κάτι παιδευτικό!Ρε παιδιά από την ατμόσφαιρα του ρεμπέτικου τίποτα δε θα υπάρχει κι ας αναπαραστήσουν ό,τι θέλουν με σκηνοθεσίες και δεν ξέρω τι!Τι να πω όμως εγώ στο επιχείρημα του φίλου μου…?Η’ απλά να τον αφήσω να γνωρίσει τον Τσιτσάνη στο μέγαρο…???
Το κωμικοτραγικό είναι ότι άπό αυτούς που κάνουν κριτική και χλευάζουν τον Νταλάρα σχεδόν οι μισοί γνώρισαν το ρεμπέτικο απ΄αυτόν και όλοκλήρωσαν με τον Κ. Φέρρη! Υπάρχει βέβαια και η ζήλεια (όσα δεν φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια) και η δημοσιότητα που δίνει ο “Αντινταλαρισμός”.
Το ψυχικό συναίσθημα που απολαμβάνομε ακούγοντας το “ρεμπέτικο” στο χώρο του (όπως, όπου και αν καθορίζεται σήμερα) δεν χαλιέται με το αφιέρωμα στο Μέγαρο. Μπορεί η πενηντάρα μεγαλοαστή να μην ταυτίζεται με τη μουσική και να πηγαίνει Μέγαρο γιατί εδώ και 25 χρόνια είναι ερωτευμένη με το Γιώργο αλλά μπορεί να καταλάβει ακούγοντας γιατί γούστο ίσως έχει και ψυχή ίσως έχει και τα προβλήματά της ανθρώπινα είναι.
Δεν βρίσκω επίσης καθόλου άσχημη την ιδέα να οργανωθεί κάτι παρόμοιο στον ίδιο χώρο μέσα από αυτό το Φόρουμ π.χ. με συμμετοχή 30/40 μουσικών σε μιά τεράστια ορχήστρα και με σκοπό φιλανθρωπικό, όπου η προσωπική προβολή θα περνά σε δεύτερη μοίρα…
Μέγα ψέμμα!
Αυτοί που γνώρισαν το ρεμπέτικο (και άλλες πλευρές της ελληνικής μουσικής) απ’ το George είναι αυτοί που τον στηρίζουν. Οι αντίθετοι (οι αντιΝταλαρικοί όπως τους ονομάζεις) είναι αυτοί που γνώρισαν τη λαϊκή μας μουσική είτε απ’ τους παλιούς (οι μεγαλύτεροι ηλικιακά) είτε απ’ τους μεγάλους λαϊκούς ερμηνευτές (Στέλιο, Γαβαλά, Μπιθικώτση, Πόλυ Πάνου κλπ.) είτε μέσω της “μόδας” των κομπανιών τη δεκαετία του ‘80 σε κουτούκια, ταβέρνες και στα πρώτα ρεμπετάδικα.
Οσο κι αν φαίνεται παράξενο, αυτοί που έχουν καλύτερη άποψη (εκτός βέβαια απ’ τους …80ρηδες) είναι αυτοί που ασχολήθηκαν με το ρεμπέτικο τα τελευταία χρόνια, αφού κόπασε και η “υστερία” του “Μινόρε της αυγής”.
Και υπάρχει εξήγηση: Οι τελευταίοι είχαν τη δυνατότητα να διαβάσουν αρκετά βιβλία, καλά ή άσχημα, πέρα απ’ τον τόμο του Πετρόπουλου πάνω στον οποίο βασίστηκε η γενιά Φέρρη (αν κι αυτός είναι λίγο παλιότερος). Και το σημαντικότερο, είχαν μια μεγάλη δυνατότητα δισκογραφικής πρόσβασης στα παλιά τραγούδια, πολύ μεγαλύτερη αυτής των προηγούμενων δεκαετιών.
Αυτοί οι νεότεροι, ναι, είναι οι πιο φανατικοί “αντιΝταλαρικοί”. Και καλά κάνουν…
ΑΝ
Αρη δεν ήμουν απόλυτος. Έγραψα “σχεδόν οι μισοί” όχι γιατί έχω στα χέρια μου αποτελέσματα δημοσκοπήσεων αλλά γιατί έχω στο μυαλό μου τριάντα γνωστούς με τις απόψεις τους. Δεν είμαι “Νταλαρικός” ούτε αντιΝταλαρικός, δεν έχω λόγους να ενταχτώ.
Προσωπικά την ελληνική μουσική
από παιδί την συνάντησα και λίγο πολύ την απόλαυσα σε πολλές απ΄ τις μορφές της. Δημοτικά (μου τραγουδούσε η μάννα μου), πανηγύρια, λαικές ορχήστρες πίσω από τη μάντρα του σπιτιού μου και ένα Τζούμποξ με ό,τι κυκλοφορούσε στη δισκογραφία (δεκαετία του ΄60). Παρόντες όλοι οι μεγάλοι που αναφέρεις κι άλλοι μικρότεροι αλλά κι ο Νταλάρας. Οι ίδιοι άνθρωποι που αγαπούσαν τον Στέλιο και τον Γρηγόρη αγάπησαν και τον Νταλάρα. Γιά λαό μιλάω δεν μιλάω γιά Κολωνάκι (με τη παλιά του σημασία).
Δεν γνώρισα την ελληνική λαική μουσική απ΄τον Γιωργάκη αλλά παρ΄όλα αυτά τον θεωρώ “μεγάλο”
της γενιάς του. Ακούω βέβαια και Τζιμάρα!
Και τα καλύτερα τα΄χω ζήσει μέσα σε σκυλάδικα!
Και φυσικά δεν νομίζω ότι είμαι ψεύτης επειδή γράφω τη γνώμη μου.
Παρακολουθώ εδώ και 2 χρόνια περίπου τις συζητήσεις στο forum και προσπαθώ να ενημερώνομε και η αλήθεια είναι ότι προσωπικά έμαθα πολλά για το ρεμπέτικο μέσα από τα διάφορα posting σας. Μπαίνω τώρα στο πειρασμό να γράψω τις σκέψεις μου με αφορμή την παράσταση του Νταλάρα που είναι αφιερωμένη στο Τσιτσάνη.
Μήπως είναι κακό να γίνει η παράσταση στο Μέγαρο μουσικής; Εγώ λεω αν είναι να γνωρίσει περισσότερος κόσμος το Ρεμπέτικο ας γίνει και στη Σκάλα του Μιλάνου. Η μουσική είναι μια παγκόσμια γλώσσα και αυτή καθ΄εαυτή δεν έχει να κάνει τίποτα με το χώρο που ακούγεται. Μακάρι να είχαμε και εμείς εδώ στη Κύπρο παραστάσεις με καλλιτέχνες (τραγουδιστές και μουσικους/οργανοπαίχτες) αυτού του επιπέδου που προσφέρει ο Νταλάρας. Και γιατί όχι ο Νταλάρας Κύριοι; Μήπως το ρεμπέτικο πρέπει να μείνει ένα μουσειακό μουσικό είδος και να το ακούμε μόνο από δίσκους 78 στροφών η από κακής ποιότητας CDs με παραπλανητικά κιόλας στοιχεία αναγραμμένα επάνω τους; Διότι εμείς οι πολλοί δυστυχώς δεν έχουμε τις συλλογές των αυθεντικών δίσκων που έχουν ορισμένοι αρθρογραφούντες στο forum. Μήπως είναι πιο κατάλληλος ο Ρακιντζής ο Μεγάλος, που αντιπροσώπευσε και τη μητέρα πατρίδα στη EUROVISION και μας έκανε όλους εθνικά υπερήφανους, η μήπως ο άλλος μεγάλος ο ΛΕ ΠΑ που όπου εμφανιστεί προκαλεί την Υστερία των FAN του; Κακά τα ψέματα. 2-3 μας μείνανε και ο μεγαλύτερος κατά την ταπεινή μου γνώμη είναι ο Νταλάρας, γιατί και τα ακούσματα έχει και την τριβή με το είδος λόγω οικογενειακής παράδοσης και τη φωνή αλλά και τη μουσική παιδεία. Μήπως ήταν καλύτερα αυτά τα μικρά μαγαζιά με τις κάθε είδους ρεμπέτικες κομπανίες που πλην ορισμένων εξαιρέσεων δολοφονούσαν το ρεμπέτικο? Γράφετε πάλι ότι θα ήταν καλύτερα σε ένα μικρό μαγαζί. Ναι μεν αλλά. Οι 50 θαμώνες για παράδειγμα πρέπει να πληρώσουν για μια μεγάλη ομάδα μουσικών και στο τέλος ο λογαριασμός θα τους βγει πολύ ξινός. Όλα πρέπει να συνυπολογίζονται. Είναι εύκολο για εμάς να καθόμαστε πίσω από τον υπολογιστή και έτσι αβίαστα να λέμε κάτι και όποιον πάρει ο χάρος. Απ ότι αντιλαμβάνομαι υπάρχουν άτομα στο forum που ασχολούνται με δημοσιεύσεις σε περιοδικά η με πιο μεγάλες δουλειές όπως ο Κύριος Φέρρης τον οποίο εκτιμώ βαθύτατα, οι οποίοι ξέρουν τη σημαίνει να παράξεις έργο καλό και να το προσφέρεις σε προσιτές τιμές στον κοσμάκη γιατί στο τέλος τέλος το Ρεμπέτικο είναι για όλους εμάς που δεν γεννηθήκαμε σε οικογένειες εφοπλιστών, όχι πως έχω τίποτα με τους ανθρώπους. Ζητώ συγνώμη γιατί μακρηγόρησα.
Επειδή μάλλον είμαι βλάξ και δεν καταλαβαίνω, μπορείτε να μου πείτε τι σκατά έχει αυτός ο τραγουδιστής ο κόσμος φθάνει να τάσσεται υπέρ και κατά αυτού;
Δηλαδή, εντάξει, είναι ένας εξαιρετικός μπίζνεσμαν, πρόεδρος κερδοφόρας επιχείρησης και παρά το μπούκωμα (γέρασμα) της φωνής του, καταφέρνει και διατηρείται στην επικαιρότητα.
Εκτός από απλό μικρόφωνο, ο Νταλάρας είναι και κάτι άλλο και δεν το έχουμε πάρει είδηση;
Αυτή είναι η ερώτηση (παύλα) τοποθέτησή μου.
Χα. Μου άρεσε ο προηγούμενος ακροατής.
Δηλαδή μου άρεσε επειδή λέει πως ο Νταλάρας κατά βάθος είναι μαλάκας. Γιαυτό μ’ άρεσε. Τα υπόλοιπα που γράφετε δε με νοιάζουνε. Χέστηκα.
Μπορείτε να βρίζετε τον Νταλάλα;
Ωραία.
Δεν μπορείτε;
Κακώς!
Σας στένω και μερικά κείμενά μου που έγραψα με το πληκτρολόγιο του πισί-μου.
ΟΙ ΔΥΣΕΙΣ
ΤΑ ΗΛΙΟΒΑΣΙΛΕΜΑΤΑ ΤΗΣ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗΣ
ΚΥΡΙΑΚΗ 19/10/2003
Μετά την άλωση της παρτίδας από την Κεκρόπορτα της Σούδας, τον εξευτελισμό της θρησκείας κάτω από τα πλουμιστά ράσα της Ορθοδοξίας και την αυτοκτονία της σοσιαλιστικής οικογένειας στα βράχια του Ζαλόγγου της Κερατέας η εθνική επέτειος της 28ης Οκτωβρίου μετατρέπεται σε θλιβερό μνημόσυνο για λίγους ανεγκέφαλους χούλιγκανς ελληναράδες.
Ζαλισμένη και λαβωμένη ανεπανόρθωτα η γενιά του 1-1-4, έχοντας χάσει από τα επιδέξια μανίκια της τους άσσους, γονατισμένη στα τέσσερα, δίνει τα ρέστα της στο τελευταίο της κόλπο “Ολυμπιάδα 2004”. Ο Θεός να βάλει τον Καρατζαφέρη του.
Οι εθνικόφρονες οικογένειες της Μηχανιώνας τάσσονται ανεπιφύλακτα στο πλευρό του Αρχιεπισκόπου με αφορμή την κρίση στους κόλπους στης Ορθοδοξίας και διεκδικούν ένα μικρό ποσοστό από τα θαυματουργά παγκάρια των Νέων Χωρών.
Κηδειόχαρτα, αντίστοιχα με αυτά στα κουτιά των τσιγάρων, θα υποχρεωθούν να κολλήσουν στα εισιτήρια των αγώνων της Ολυμπιάδας οι εργολάβοι του 2004. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες βλάπτουν σοβαρά την οικονομία.
Ο Έλληνας νάνος μετά το επιτυχημένο Χάουφμαν σόου στις Βρυξέλλες μπροστά στον αμήχανο χάνο Τόνι Μπλερ με την νεοελληνική τραγωδία “Η δουλοπρέπεια του Κινέζου” αναζητεί τους υπόλοιπους έξι προκειμένου να πλαισιώσουν την εγγλέζα λούγγρα Χιονάτη για τις ανάγκες της πολιτιστικής ολυμπιάδας.
Να τελειώνει εδώ και τώρα αυτή η γελοία ιστορία με τα Μάρμαρα. Κάνα νοσοκομείο της προκοπής μπορείτε να φτιάξετε;
ΚΥΡΙΑΚΗ 12/10/2003
Μια δήλωση ψυχής έρχεται να ταράξει τα λιμνάζοντα νερά της καθημερινότητας: ο νέος και ωραίος γραμματέας του ΠΑΣΟΚ Μιχάλης Χρυσοχοϊδης παραδέχθηκε ότι η 17 Νοέμβρη μπορεί να έκανε μεγάλη ζημιά στο ελληνικό κράτος αλλά γι αυτόν προσωπικά ήταν ο πρώτος αριθμός του λαχείου, αφού τον κατοχύρωσε επαγγελματικά και εξαιτίας της έβγαλε μέχρι και νέα γκόμενα.
Μετά τη μεγάλη επιτυχία του εξολοθρευτή Σβαρτζενέγκερ, που εξελέγη πανηγυρικά κυβερνήτης της Καλιφόρνια, ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία έχουν ξεβρακωθεί σε έναν αγώνα ανωμάλου δρόμου, προκειμένου να εξασφαλίσουν την υποψηφιότητα του Έλληνα εξολοθρευτή Απόστολου Σουγκλάκου.
Υπουργείο κήπου με δυνατότητες αναβάθμισης και αξιοποίησης του πρώην Βασιλικού Κήπου θεσμοθετείται στη νέα κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ που θα προκύψει, πρώτα ο Αμερικανός, απ’ τις προσεχείς εχθρικές εκλογές. Η Μαρία Δαμανάκη είναι η επικρατέστερη για να αναλάβει το νέο νευραλγικό υπουργείο, εκτός κι αν κάνει την έκπληξη άλλη γλάστρα του Συνασπισμού.
Μετά τις τελευταίες κινητοποιήσεις των Σωμάτων Ασφαλείας ξεκαθαρίζει το τοπίο στον τομέα της κρατικής καταστολής. “ʼλλο μπάτσος, άλλο γουρούνι και άλλο δολοφόνος” δήλωσε ο υπουργός Φλωρίδης, όνομα και πράγμα. Μόνον η τελευταία κατηγορία θα πάρει το επίδομα ανθυγιεινής εργασίας διότι οι μπάτσοι και τα γουρούνια απολαμβάνουν το βούρκο τους.
Παρά το ανεκδιήγητο κλοτσοσκούφι η ελληνική εθνική ομάδα κατάφερε να προκριθεί, ανεβάζοντας επικίνδυνα το ανήθικο ηθικό των ανεγκέφαλων Ελληναράδων. Η πρόκριση μαζί με την 28η Οκτωβρίου, που έρχεται, αναμένεται να ανεβάσουν τα ποσοστά του Καρατζαφέρη.
ΚΥΡΙΑΚΗ 5/10/2003
Σε θαύμα της μεγαλότσεπης δικαιοσύνης οφείλεται το γεγονός της απόλυτης ταύτισης των αποφάσεων των δικαστηρίων με τις επιταγές της εργοδοσίας. Από χούντα και δώθε όλες οι απεργίες είναι παράνομες και καταχρηστικές.
Μαζεύτηκε ο Κίμωνας Κουλούρης και αποσύρθηκε στα έγκατα του υφυπουργείου του προκειμένου να κάνει πρόβες για τις εορταστικές του παραστάσεις στις αγορές των Χριστουγέννων. Θα παρουσιάσει τη σοσιαλιστική επιθεώρηση “ΕΑΜίτισα χαμούρα θα σου βάλω την κουλούρα”.
Παρά τη συνεχιζόμενη απεργία των καθηγητών πανεπιστημίων η καθηγήτρια Παναγιωταρέα κι ο πρύτανης Κακαουνάκης εργάζονται νυχθημερόν κάτω από αντίξοες συνθήκες για το καλό της μπατσοκρατορίας.
Μετά από επέμβαση του ΣΔΟΕ σε εκδοτικές και τηλεοπτικές επιχειρήσεις ξεκαθαρίστηκε επί τέλους το τί δουλειά κάνουν οι ρουφιάνοι αναλυτές: πρόκειται για αδίστακτους βγαζωλεφτάδες που κρύβονται πίσω από το δημοσιογραφικό λειτούργημα.
Εκμεταλλευόμενοι την απεργία των κτηνιάτρων οι εγκάθετοι χασάπηδες των λαών στο Stake Department συνεχίζουν να μας δουλεύουν. Οι υπερατλαντικοί μπριζολάνθρωποι βγάλανε ταξιμειωτική οδηγία: τέρμα οι εισαγωγές στα ρεμπέτικα.
Και λίγα λόγια για τον καιρό: Κοτοσουπόκαιρος. Κοτοσουπόκαιρος!
ΚΥΡΙΑΚΗ 21/9/2003
Νέο προεκλογικό σύνθημα του ΠΑνελλήνιου ΦΟρολογικού Κινήματος που σπάει κόκαλα μετά το πτυχεμένο “Τσοβόλα δώστα όλα” του αυμνήστου ιδρυτού, του Ανδρέα Παπανδρέου του επονομαζόμενου και Παπατζή. Το κεντρικό σύνθημα του ΠΑΦΟΚ του Σημίτη είναι το “Κουλούρη πούλα μούρη”.
“Μακάρι όλη η Ελλάδα να μου τον είχε τον καφέ δυόμισι ευρώ” δήλωσε όξω από καφετέρια της Θεσσαλίας ο κλόουν των λαϊκών αγορών Κίμωνας Κουσούρης. Με σοβαρά συμπτώματα μεγαλομανίας ο Βοναπάρτης του κινήματος νομίζει ότι η Ελλάδα είναι δικιά του και ότι του πουλάει τους καφέδες του ακριβά.
Ξεπεράσανε κατα πολύ τα όρια του γελοίου οι νέες προεκλογικές ρυθμίσεις για τα αυθαίρετα. Η κατά συρροήν προεκλογική νομιμοποίηση αυθαιρέτων από τα σεσημασμένα κομματόσκυλα διαμορφώνει εθιμικό δίκαιο: Όποιος ξαναβγάλει νόμιμη άδεια για να χτίσει θα είναι σα να υπογράφει υπεύθυνη δήλωση ότι είναι μαλάκας και κοροϊδάρα του κερατά.
Νίπτει τας χείρας του ο Σημίτης και μαζί μ’ αυτά μπορεί να ξεπλύνει και καμιά χήρα του προκατόχου του προέδρου για τη χάρη της Παναγίας της Ψηφομαζώχτρας. Δεν πολεοδομεί πλέον το κράτος που αποποιείται των ευθυνών του και πετάει το μπαλάκι στους μηχανικούς και τους αρχιτέκτονες.
Το ποδόσφαιρο και η ποιότητα των ομάδων κάθε κράτους είναι ο καθρέπτης της κοινωνίας του. Όπως λειτουργεί το ελληνικό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου έτσι λειτουργούν αντίστοιχα το κράτος, η οικονομία και η οικογένεια. “Μαφία, διαπλοκή, ρεμούλα με φανατική λατρεία του χρήματος και του κέρδους” δήλωσε ο Εβραίος προπονητής του Παναθηναϊκού κάνοντας μια Σούμα των τελευταίων εξελίξεων.
Πάλι πιάσαμε κουβέντα για τον George.
Ξαναμαναξεκαθαρίζω κάτι: Μιλάμε για τις “ρεμπέτικες” συναυλίες στο Μέγαρο. Εκεί -κάποιοι- διαφωνούμε.
Για τον Νταλάρα σαν τραγουδιστή είναι αυτό που λέμε “περί ορέξεως σπανακόρυζο”. Σε όποιον αρέσει …αρέσει. Για το αν είναι ο καλύτερος σύγχρονος τραγουδιστής ρεμπέτικων, δεν ξέρω. Εχει (στο παρελθόν) στιγμές που είναι απίθανος (όταν π.χ. τραγουδούσε τον “Ζόρικο”).
Εκεί που πάλι έχω τις ενστάσεις μου είναι στην επιμονή κάποιων να τον αναγάγουν σε “κορυφή” και σε “μονοπώλιο”.
Και εκεί που έχει ο περισσότερος κόσμος τις ενστάσεις του είναι στο “συμμετέχει ο Γιώργος Νταλάρας”. Τι γίνεται ρε μάγκες; Υπάρχει κανένας όρος στο “συμβόλαιό του με το λαό” (ή την εταιρία) να τα πει ΟΛΑ;
Ξεθάβουν -μέσω της τηλεθέασης του Big Brother- το “Τι σου 'κανα και πίνεις” σε επανεκτέλεση απ’ τους “Απέναντι” …τσουπ δίπλα στην κοπελλίτσα ο George να το τραγουδήσει.
Υπάρχει επίσης και το θέμα της “μετριοφροσύνης” του. Είχα την τιμή πριν γρατσουνίσω σε ένα σπίτι δίπλα στο “τέρας” που λέγεται Σπόρος. Επαιζα ντρούγκου-ντρούγκου τα ακορντάκια μου, δεν πλακώθηκα να του παίξω τις “Πενιές Μπέμπη” ή τη “Χόρα του Τσιμπίδη”! Ακόμα κι αν ήμουν παιχταράς (που φυσικά δεν είμαι) θα το βούλωνα λόγω σεβασμού. Πώς λοιπόν εσύ ρε Γιώργαρε παίζεις τα σόλα σου, παρόντος του Αλ ντι Μέολα; Πώς βγαίνεις “μπροστά” να τραγουδήσεις αφήνοντας έναν Μοσχονά στις δεύτερες; Κάτι τέτοια δε μ’ αρέσουν.
Και να μην ξεχνάμε και τις μηνύσεις. Ο άνθρωπος έχει κάνει πλούσιους τους κάθε …Καπερνάρους. Και δε μιλάμε μόνο για τον Τζιμάκο. Ο Μανώλης κόντεψε ν’ αλλάξει πατρίδα!
Και κάτι τελευταίο.
Η φωνή του George σε γενικές γραμμές μου αρέσει κι εμένα. Οταν μάλιστα στο παρελθόν είχε το αληθινό χρώμα της και δεν μιμούνταν ισπανόφωνους, ιταλόφωνους κλπ. ήταν πολύ καλός. Στα δε “Ρεμπέτικα της Κατοχής” ήταν καταπληκτικός. Το αν σήμερα τραγουδάει ακόμα καλά είναι ένα θέμα που δε με απασχολεί. Απασχολεί όμως αυτόν. Αλλιώς προς τι αυτό το άγχος; Αν έβγαινε απλά να πει τα τραγούδια που γουστάρει χωρίς να το “παίξει κορυφή” θα είχε κανένα πρόβλημα; Θα έτρωγε καμιά κριτική; Βγαίνει η Γκρέυ (για παράδειγμα) και λέει πού και πού κανα τραγούδι. Καμιά σχέση με την τεράστια Γκρέυ του '50 και του '60. Βγήκε ποτέ να την κριτικάρει κανείς; Αλλά η γυναίκα βγαίνει απλά να τραγουδήσει και ΟΧΙ για να υποστηρίξει ότι είναι η μεγαλύτερη εν ενεργεία τραγουδίστρια της χώρας!
Στον κανόνα της ζωής που λέει ότι όσο γερνάς η φωνή σου φθείρεται υπήρχαν μόνο δυο εξαιρέσεις που όπως συνηθίζουμε να λέμε επιβεβαιώνουν τον κανόνα: Ο Στέλιος Καζαντζίδης και ο Κώστας Ρούκουνας. Ολοι οι άλλοι υποκλίθηκαν στο νόμο της Φύσης.
ΑΝ