Τρόπος Μελέτης Κομματιών

Βρισκόμουν και βρίσκομαι ακριβώς στην ίδια θέση με σένα (χωρίς ομολογουμένως τη μελέτη της θεωρίας και την εξάσκηση στην τεχνική του μπουζουκιού -τα καλύτερα τα κρατάω για το τέλος :joy:)

Δεν υπάρχει τίποτα πιο εκνευριστικό από το -μετά από μεγάλο κόπο- να νομίζεις ότι έχεις βγάλει ένα τραγούδι και στην ουσία εκ των υστέρων να ανακαλύπτεις ότι δεν έκανες σωστή δουλειά, αλλά παίζεις μία από τις εκατοντάδες παραλλαγές/ διασκευές. Την οποία παίζεις μόνο εσύ και ένα βιντεάκι στο youtube και κανένας άλλος! Τραγικό… Στη τελική η μουσική είναι απείρως ωραιότερη όταν τη μοιράζεσαι/ δημιουργείς με παρέα!

Θα σου πω ποιά λύση βρήκα εγώ για μένα, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είναι και η ενδεδειγμένη -πόσο μάλλον η σωστή. Πρώτα απ΄όλα πρέπει να λάβουμε ως δεδομένο ότι παίζεις/ μαθαίνεις μόνος σου και όχι με άλλους. Το λέω αυτό κυρίως για λόγους τονικότητας, μιας και οι μουσικοί μεταξύ τους μπορεί να συμφωνήσουν σε μια "έκδοση¨ ενός τραγουδιού αλλά στη τελική ο τραγουδιστής/-τρια είναι αυτός/-ή που αποφασίζει για τη τονικότητα, λόγω εύρους φωνής. Στην αλλαγή της τονικότητας θα σε βοηθήσουν τα μαθήματα θεωρίας και η μελέτη των δρόμων.

Με αυτό ως δεδομένο, ανακαλύπτεις ότι υπάρχουν πχ. 10 διαφορετικές εκδοχές (είτε σε βιβλία είτε στο διαδίκτυο). Εσύ όμως παίζεις/ μαθαίνεις μόνος, οπότε δεν είσαι εκ των πραγμάτων “αναγκασμένος” να κάνεις συμβιβασμούς. Θέλεις να παίζεις το κάθε τραγούδι όσο πιο κοντά στη πρώτη ηχογράφηση/ στο γνήσιο. Αν μη τι άλλο, ξέρεις ότι εσύ το παίζεις σωστά και από κει και πέρα αν παίζεις με παρέα συμβιβασμοί θα γίνουν εκατέρωθεν…

Πάμε λοιπόν: Για να πω την αμαρτία μου, δεν πρόκειται να απαντήσω (άμεσα) στο ερώτημά σου αν τα βιβλία με παρτιτούρες είναι αξιόπιστα. Θα προσπαθήσω να μεταδώσω την δικιά μου εμπειρία σε αυτό που θεωρώ ότι σε ενδιαφέρει/ είναι το ζητούμενο. Ποιό είναι λοιπόν το ζητούμενο και ποιά μέσα έχω στη διάθεσή μου για να το επιτύχω; Ζητούμενο είναι να μάθω με τον πιό άμεσο και σωστό τρόπο να παίζω ένα τραγούδι όσο πιο κοντά γίνεται στη πρώτη του εκτέλεση. Σωστά;

Εγώ αυτό το επιτυγχάνω -στο μέτρο του εφικτού και με τα μέσα που χω στη διάθεσή μου- ως εξής:

  1. Βρίσκω την πρώτη εκτέλεση στο ΥouΤube, ψάχνοντας πχ. για “Ζειμπέκικο της Ευδοκίας πρώτη ηχογράφηση/ εκτέλεση”. Κανάλια όπως πχ. του Κωνσταντόπουλου είναι θησαυρός για το ρεμπέτικο/ σμυρνέικο/ παραδοσιακό. Ανάλογα υπάρχουν για το παλιό λαϊκό κοκ. Ψάξε, βρες, ρώτα!

  2. Κατεβάζω το βίντεο με ένα κατεβαστήρι από YouTube όπως αυτό.

  3. Ψάχνω για μαθήματα μπουζουκιού πάλι στο YouTube, απλά βάζοντας το όνομα του τραγουδιού και μετά “μάθημα” ή ¨μπουζούκι". Δοκίμασε και με greeklish, δεν θα βγεις χαμένος… Σήμερα πλέον υπάρχουν αρκετές φιλότιμες προσπάθειες. Από τίμιες και βασικές, μέχρι μπαρουτοκαπνισμένες, πολυσχιδείς/ ωδειακές και σχεδόν αψεγάδιαστες.

  4. Συγκρίνω τα “μαθήματα” αυτά και διαλέγω την πιό πιστή έκδοση, ως προς την πρώτη εκτέλεση. Τότε τη κατεβάζω με το κατεβαστήρι του βήματος 2. Αν μπορείς να παίξεις τις πρώτες νότες και ταιριάζουν “γάντι” στην πρώτη εκτέλεση, όλα ωραία. Αν ακούς ότι υπάρχει ελάχιστη απόκλιση στη τονικότητα: Μην τρελαίνεσαι. Σύνηθες φαινόμενο ιδιαίτερα σε παλιά ρεμπέτικα/ σμυρνέικα/ παραδοσιακά. Η μικρή διαφορά έχει να κάνει με το τρόπο κουρδίσματος, το μέσο εγγραφής και πολλά άλλα… Κατέβασε αυτό και προσάρμοσε τη τονικότητα ένα/ δύο ημιτόνια πάνω/ κάτω.

  5. Όταν ξέρεις ότι το “μάθημα” είναι σωστό ως προς το γνήσιο και το βγάλεις αργά και σταθερά, εγκατέστησε ένα media player σαν το VLC και βάλε να παίζει τη πρώτη εκτέλεση που κατέβασες στο βήμα 2 σε ταχύτητα 25%, 50%, 75% κοκ. Τότε παίξε παράλληλα με το μπουζούκι, σύγκρινε μικροδιαφορές, διόρθωσε με το αυτί (στην αρχή ακούγεται ουτοπικό, αλλά πίστεψέ με με το καιρό θα γίνεται ενστικτωδώς). Όταν νοιώσεις άνετα -μετά από πολλές- επαναλήψεις θα είσαι σε θέση να το παίζεις και στο 100% της ταχύτητας. Και πάνω απ’ όλα αυθεντικά!

Να τονίσω ότι δεν θεωρώ οτι ο τρόπος αυτός είναι σωστός. Είναι αυτός που χρησιμοποιώ για να επιτύχω το ζητούμενο: να μάθω με τον πιό εύκολο, οικονομικό και σωστό τρόπο να παίζω ένα τραγούδι όσο πιο κοντά γίνεται στη πρώτη του εκτέλεση. Ο τρόπος αυτός μπορεί να σε μεταλλάξει από “τραγουδοπαίκτη” σε οργανοπαίκτη μόνο μαζί με τη διδασκαλία/ θεωρητική μελέτη. Ήταν και είναι λειτουργικός για μένα, χωρίς να καλύπτει τα κενά μου σε θεωρητικό επίπεδο. Επίσης αναφέρθηκα επιγραμματικά σε πολλούς παράγοντες, των οποίων δεν είμαι γνώστης.

Ελπίζω να βοηθήσει εσένα και να εμπλουτιστεί η γνώση όλων μας, με παρεμβάσεις και ενστάσεις πάνω στα γραφόμενά μου, από τους υπόλοιπους…

2 «Μου αρέσει»

Μία ένσταση έχω σ’ αυτή τη μέθοδο:

Όπως την περιγράφεις, Πέτρο, καταλαβαίνω ότι κάθε φορά που θα πετυχαίνει θα έχεις βγάλει και μία φωτογραφική επανεκτέλεση κάποιας αυθεντικής ηχογράφησης. Δηλαδή, π.χ., όπου επαναλαμβάνεται η ίδια φράση του μπουζουκιού αλλά την πρώτη φορά ο αυθεντικός εκτελεστής κάνει ετούτη την τρίλια και τη δεύτερη κάνει εκείνη, θα παίζεις κι εσύ το ίδιο.

Μα πού είναι η αυθεντικότητα σ’ αυτό;

Πίσω από κάθε τρίλια και παρόμοια λεπτομέρεια υπάρχει μια «βασική» μορφή της μελωδίας, ένας σκελετός, που τον έχει στον νου του ο αρχικός εκτελεστής αλλά δεν τον παίζει σκέτο γιατί θα έβγαινε ξερό και μαθητικό. Αυθεντικό παίξιμο είναι να στηρίζεσαι κι εσύ στον ίδιο νοητό σκελετό, κι όχι σε κάποιον άλλον αλλοιωμένο, και από πάνω να κάνεις λεπτομέρειες που δεν αποκλίνουν από την αισθητική της εκτέλεσης που μελετάς (π.χ. όχι διφωνίες αν η πρώτη εκτέλεση είναι αυστηρά μονοφωνική, τέτοια πράγματα). Αλλά να τα βάζεις ελεύθερα, μόνος σου.

Θα μου πεις, αυτό είναι απαιτητικό, εδώ μιλάμε για πρώτα βήματα. Σύμφωνοι, αλλά το θεωρώ (προσωπικά) πολύ βασικό, από τα πρώτα βήματα, να αποφύγει κανείς τον εγκλωβισμό σε αυστηρά τυποποιημένα καλούπια του στυλ «εδώ και μόνο εδώ αυτή και μόνο αυτή η τρίλια».

Έχεις απόλυτο δίκιο @pepe . Στην ουσία το “αυθεντικό” στην επανεκτέλεση λαϊκής μουσικής είναι αν όχι δι- τουλάχιστον τρι-φορούμενο ερώτημα:

α) αυθεντικότητα στο παίξιμο, με την έννοια ότι δεν αναπαράγω πιστά, αλλά ερμηνεύω σύμφωνα με το χαρακτήρα του τραγουδιού, βασιζόμενος στη ραχοκοκκαλιά του τραγουδιού και βάζοντας τις δικές μου πινελιές, που πατάν ακράδαντα σε θεωρητικές γνώσεις.
β) αναπαράγω καρμπόν. Στείρα αναπαραγωγή, χωρίς δημιουργικότητα λόγω έλλειψης εμπειρίας ή/ και θεωρητικού υπόβαθρου.
γ) ερμηνεύω βασιζόμενος στη ραχοκοκκαλιά του τραγουδιου και “αμαυλώνω” με υποκειμενικά κριτήρια το χαρακτήρα του τραγουδιού.

Εγώ αναφέρθηκα στο ενδεχόμενο β. Για το ενδεχόμενο α ή γ ο καθένας θα κάνει -με την ανάλογη γνώση και εμπειρία- αυτό που θεωρεί ότι τον εκφράζει. Εμένα μου λείπουν στοιχειώδεις γνώσεις για να εκφέρω εμπεριστατωμένη άποψη για τα ενδεχόμενα αυτά.

Υ.Γ. Στην ουσία αναφέρεσαι στη διαφορά μεταξύ “τραγουδοπαίκτη” και οργανοπαίκτη. Για το πρώτο μπορώ να εκφέρω γνώμη, ώντας εκουσίως παθών. Για το δεύτερο, ούτε για πλάκα. Αλλά ακόμα και να μπορούσα πόσο πιο μακροσκελής και λεπτομερής θα γινόταν η απάντησή μου; Και θα ήταν χρήσιμη για κάποιον που είναι αρχάριος και θέλει να βγάλει ένα τραγουδάκι να χαρεί; Αγάλι αγάλι γίνεται η αγουρίδα μέλι…

2 «Μου αρέσει»

Πέτρο πολύ ενδιαφέρουσα η προσέγγιση σου. Θα ήθελα να μου πεις περίπου πόσο καιρό κάνεις να βγάλεις ένα τραγούδι με αυτό τον τρόπο;

@Pepe έχεις δίκιο ότι δεν υπάρχει αυθεντικότητα έτσι όπως το θέτεις, όμως ξεχνάς ότι μιλάμε για ανθρώπους όπως εγώ και ο Πέτρος που τώρα κάνουμε τα πρώτα πρώτα βήματα ή μάλλον τις πρώτες προσπάθειες να βαδίσουμε, βασικά ακόμα μπουσουλάμε. Είναι λογικό σε πρώτο στάδιο απλώς να αναπαράγουμε ένα παίξιμο που ακούσαμε, οπότε θεωρούμε ότι η πρώτη εκτέλεση ενός τραγουδιού είναι η αρμόζουσα να παίξουμε. Ακόμα δεν είμαστε θέση να ξεχωρίσουμε ποιος είναι ο σκελετός του τραγουδιού που έγραψε ο συνθέτης και ποιο κομμάτι είναι η πρόσθετες πινελιές του οργανοπαίχτη. Αρχικά λοιπόν θα μαϊμουδίζουμε. Μέσα από την εξάσκηση και τη μελέτη θα μάθουμε να ξεχωρίζουμε τον σκελετό από τα υπόλοιπα και αφού το κατακτήσουμε αυτό θα τολμήσουμε να αντικαταστήσουμε τα “στολίδια” που πρόσθεσε ο οργανοπαίχτης με δικά μας στολίδια, που θα πιστεύουμε ότι ταιριάζουν καλύτερα. Το να προσπαθήσουμε εξαρχής κάτι διαφορετικό κρύβει το ρίσκο να δημιουργήσουμε ένα μουσικό και αισθητικό τερατούργημα που θα μας απογοητεύσει.

Μα και το να βάλεις επακριβώς όλα τα στολίδια που βάζει στο παίξιμό του λ.χ. ο Τσιτσάνης, δεν έχει τον κίνδυνο να προσπαθείς ατέρμονα και να μη φτάνεις ποτέ στον στόχο; Αν στον Τσιτσάνη (τυχαίο παράδειγμα) ακούγεται ωραίο, δεν είναι γιατί ήταν καλός συνθέτης -αυτό είναι άλλο- αλλά γιατί έπαιζε καλό μπουζούκι. Το ότι ένας έμπειρος παίχτης κάνει τα δύσκολα ν’ ακούγονται εύκολα και ωραία, δε σημαίνει ούτε ότι είναι εύκολα ούτε ότι είναι εύκολο να ακουστούν ωραία.

Ενώ μια ωραία σύνθεση, όπως κι αν την παίξεις, εφόσον δεν έχει φάλτσα και αλλοιώσεις, παραμένει ωραία.

Μα μη φαντάζεσαι πως αναφέρομαι σε κάτι ιδιαίτερα δύσκολο. Απλούστατα, είναι η μελωδία έτσι όπως τη θυμάσαι από μόνος σου σε όσα τραγούδια θυμάσαι απέξω και μπορείς να τα μουρμουρίσεις (φωνητικά και οργανικά μέρη).


Τέλος πάντων, μια γνώμη είπα. Ο καθένας όπως του ταιριάζει καλύτερα. Απλώς εγώ θα προτιμούσα να ξεκίναγα μια καινούργια γλώσσα με το «Λόλα, να ένα μήλο», και σταδιακά να φτάσω σε πιο σύνθετες και δύσκολες προτάσεις, παρά εξαρχής στα δύσκολα.

Μα έτσι κι αλλιώς τουλάχιστον εγώ ψάχνω εξαντλητικά να βρω απλά τραγούδια. Δεν ξεκινάω να πιάσω τραγούδι που ξέρω ότι δεν θα μπορέσω να ανταποκριθώ. Σε αυτή τη φάση τουλάχιστον ψάχνω τραγούδια με αργό σχετικά τέμπο για να μπορώ να ανταποκριθώ. Και πριν κάνω προσπάθεια να παίξω κάποιο κομμάτι του έστω το μελετάω αρκετά στο χαρτί, μετά βλέπω τα χέρια στην ταστιέρα, πως θα κάνω τις κινήσεις του χεριού πάνω σε αυτή, γενικά προτιμώ τουλάχιστον στη φάση που είμαι να προχωράω με ρυθμούς χελώνας για να μην σκοντάψω. Αν κάποια στιγμή βελτιωθώ ίσως το δω αλλιώς. Απλά όπως είπα θεωρώ και την αξιοπιστία της παρτιτούρας σημαντική, γιατί με το αυτί δεν έχω ακόμα την ικανότητα να δουλέψω.

Στην αρχή- αρχή μου έπαιρνε και πάνω από 3 ώρες καμιά φορά. Τώρα πλέον για απλά τραγουδάκια μπορεί και κάτω από μισή ώρα. Μιλάω απλά για να απομνημονεύσω τα πατήματα και να το παίξω σε ταχύτητα πχ. 80%. Για να ¨λυθεί" το χέρι και να το παίζω άνετα στη κανονική ταχύτητα θέλει κάποιες επαναλήψεις καθημερινά για τις επόμενες ημέρες.

Με την εξάσκηση πλέον, μπορώ με αρκετό κόπο και χρόνο να βγάζω απλά τραγούδια, για τα οποία δεν υπάρχουν μαθήματα online, ακόμα και με το αυτί (πράγμα που μου ήταν αδιανόητο ακόμα και λίγο καιρό πριν).

2 «Μου αρέσει»

Καλησπέρα Πέτρο, επειδή από ότι κατάλαβα και εσύ μόνος σου εξασκήθηκες. Μετά από πόσο καιρό ξεκίνησες να βγάζεις τραγουδάκια; Εγώ ας πούμε έχει 1 μήνα καθαρό που ξεκίνησα (ενάμισι, αλλά για 10 μέρες το μπουζούκι ήταν για συντήρηση) και ακόμα να πω την αλήθεια τα χέρια δεν μπορούν να ακολουθήσουν το ρυθμό και τις αλλαγές ενός τραγουδιού. Αυτή την εβδομάδα ξεκίνησα ασκήσεις με όγδοα, αλλά εντάξει πρέπει να ψάξω απλά τραγουδάκια για να μπορέσω να ανταποκριθώ. Σήμερα πχ είπα να βγάλω τα Ματόκλαδα από βίντεο του Ζερλεντέ, εκεί που λέει ο άνθρωπος κάνω και τα λεγκάτα, λέω τι λεγκάτα και σπαγκάτα, ας επανέλθουμε στις ασκησούλες μας μέχρι να βελτιώσουμε την τεχνική. γιατί ακόμα δεν είμαστε για τραγουδάκι.

Οι πρώτοι 6 μήνες ήταν για μένα, ώσπου να ¨λυθεί" κάπως το χέρι, ιδιαίτερα δύσκολοι και εκνευριστικοί. Θέλει πείσμα και καθημερινή εξάσκηση. Ξεκίνα με τα βίντεο του Καλογερόπουλου και με απλά τραγούδια του Μάρκου και του Μπάτη. Επίσης αναπαραγωγή του βίντεο σε χαμηλή ταχύτητα και μετά παύσεις και παίξιμο διαβάζοντας τη παρτιτούρα από κάτω.

μια που πήγε η κουβέντα σε συγκεκριμένες οδηγίες, να πω κι εγώ τη δικιά μου. δώστε βάση πρώτα στην πένα, να κρατάει το ρυθμό συνεχόμενα και σταθερά θέση/άρση. εκεί πάνω θα χτίσετε το αριστερό χέρι, την μελωδία δηλαδή.
αν η σκέψη πάει πρώτα στο αριστερό και μετά προσπαθείτε να χωρέσετε εκεί μέσα το δεξί, δεν θα βγει ποτέ καλό αποτέλεσμα. εξάλλου, το να έχετε τον ρυθμό στην πένα θα βοηθήσει απίστευτα στο να βγεί η μελωδία, 80% των προβλημάτων του αριστερού χεριού οφείλονται τελικά στο δεξί. (για αριστερόχειρες αντιστρέψτε).

3 «Μου αρέσει»

Καλημέρα, η προσέγγιση του Πέτρου είναι ενδιαφέρουσα και όσο το δυνατόν πιο ορθή για κάποιον που θέλει να μελετήσει μόνος.
Ωστόσο η πρόταση μου για κάποιον που ξεκινάει τώρα θα ήταν είτε να έχει δίπλα του ως καθοδήγηση κάποιον πιο έμπειρο είτε να απευθυνθεί σε κάποιον δάσκαλο έστω και επικουρικά με 1-2 μαθήματα τον μήνα αν δεν υπάρχει η δυνατότητα για κάθε εβδομάδα.
Η καθοδήγηση του δασκάλου για το δεξί χέρι και τις δαλτυλοθεσίες του αριστερού (αντίστροφα για αριστερόχειρες), για τους δρόμους και για τις τεχνικές δεν συγκρίνεται με τα βιβλία.
Επίσης βιβλία με παρτιτούρες υπάρχουν πολλά, αλλά το επίπεδο για έναν αρχάριο δεν είναι πάντα κατάλληλο και η προσέγγιση ενός κομματιού πιθανόν θα έχει τουλάχιστον μία μικρή απόκλιση από την πρωτότυπη εκδοχή του.
Συγκεκριμένα για τα βιβλία με παρτιτούρες που ήρθαν κατά καιρούς στα χέρια μου, η γνώμη μου είναι πως ήταν υπερτιμημένα και η παρουσίαση των κομματιών δεν είχε σχέση με τον τρόπο με τον οποίο ήθελα να τα αποδώσω.
Αναφέρομαι σε βιβλία εκμάθησης για αρχάριους και σε βιβλία με παρτιτούρες χωρίς να θέλω να θίξω κανέναν από τους συγγραφείς.
Τα βίντεο στο γιου τιουμπ είναι οκ όπως περιέγραψε τη μέθοδο που ακολουθεί ο Πέτρος μα δε μπορούν να αντικαταστήσουν έναν έμπειρο δάσκαλο.
Για την άποψη μου θα μπορούσαν να πάρουν θέση και οι έμπειροι μουσικοί του φόρουμ.

2 «Μου αρέσει»

Συμφωνώ ότι το ιδανικό είναι να κάνεις κάποια μαθήματα με έναν κατάλληλο δάσκαλο. Το πρόβλημα στη δική μου περίπτωση είναι πως, οι ώρες και μέρες της εξάσκησης και της μελέτης προκύπτουν πάντα τυχαία και απρόβλεπτα. Δεν θα μπορούσα δηλαδή να πω κάθε Τετάρτη και Παρασκευή θα κάνω μάθημα ή να προγραμματίσουμε κάτι 2-3 μέρες νωρίτερα και να είμαι συνεπής. Γενικά πλέον πιστεύω ότι δεν θα μπορούσα να κάνω κανένα μάθημα με πρόγραμμα και δάσκαλο, ίσως γιατί έχω μάθει να διαβάζω και να εξασκούμαι πολύ μόνος και με τους δικούς μου ρυθμούς. Πέτρο με έκανες και αναθάρρησα με τους 6 μήνες που είπες. Ήθελα πιο πολύ ένα μέτρο σύγκρισης για να δω αν είμαι σε καλό δρόμο. Νίκο συμφωνώ για το δεξί χέρι ότι είναι πιο σημαντικό και από το αριστερό. Προσωπικά μέχρι και τα όγδοα στις “μονότονες” ασκήσεις (πχ πάνω κάτω ένα χτύπημα χτύπημα σε κάθε χορδή) τα πάω μια χαρά. Αυτές δηλαδή που εγώ λέω ότι έχουν συμμετρικά ως προς το χρόνο και την κίνηση μοτίβα που επαναλαμβάνονται. Μπορώ δηλαδή χωρίς να κοιτάω να παίζω όγδοα σε όλες τις χορδές πάνω κάτω, σε ελεύθερες χορδές. Αντίστοιχα μπορώ να το κάνω στην ίδια χορδή πατώντας σε 3-4 διαστήματα στην ταστιέρα με το ίδιο μοτίβο. Όταν συνδυάζονται όμως και αλλαγές χορδών και κίνηση πάνω στην ταστιέρα και μάλιστα πιο πολύπλοκα ή μη συμμετρικά μοτίβα, άστα να πάνε. χθες ας πούμε προσπαθούσα περίπου 2 ώρες να παίξω το Ρε μινόρε όπως το δείχνει ο Ζερλεντές σε ένα βίντεο του και ζήτημα να το έβγαλα χωρίς λάθος 2-3 φορές κρατώντας και ρυθμό (τέταρτα).Πιο πολύ ήθελα να διαπιστώσω αν είναι κάτι φυσιολογικό ή αν πρέπει να σκέφτομαι αλλιώς και αναλύω το αλλιώς. Πιτσιρικάς όταν πρωτοέπιασα μολύβι αυθόρμητα το έβαζα στο αριστερό χέρι. Ήταν όμως ακόμα εποχές που δεν θεωρούταν καλό να γράφεις με το αριστερό. Έτσι έφαγα αρκετή πίεση για να μάθω να γράφω με το δεξί ή να κρατάω πηρούνι με το δεξί. Τελικά πλέον τρώω και γράφω με το δεξί, αλλά πχ αν πάω να παίξω μπάσκετ, χάντμπολ και πολλές άλλες δουλειές με το χέρι θα προτιμήσω το αριστερό. Στην ουσία έχω δύο μέτρια χέρια , και όχι ένα καλό και ένα “κακό”. Σκέφτομαι λοιπόν τελικά ποιο είναι το χέρι που θα έπρεπε να κρατάει την πένα. Με ποιες δουλειές ταιριάζει καλύτερα η πένα; με το γράψιμο και το πηρούνι ή με αυτές που κάνω με το αριστερό;

αυτό με την βία ενάντια στους αριστερόχειρες είναι μεγάλο ζήτημα. ξέρω ανθρώπους που μια ζωή παλεύουν με το λάθος χέρι και δεν τους βγαίνει παρά την αντίληψη και την μελέτη τους. δες ποιό χέρι σπάει καλύτερα και πιο χαλαρά τον καρπό, πού κάνεις καλύτερα την κίνηση της πένας (στον αέρα).
εφόσον η φυσική σου κλίση είναι με το αριστερό, και μόνο με πίεση έμαθες να γράφεις και να τρως με το δεξί, νομίζω πρέπει να εξετάσεις σοβαρά το ενδεχόμενο να πιάσεις και την πένα με το αριστερό.
όσο για τον δάσκαλο/φίλο/κλπ, το θέμα δεν είναι μόνο να σου λύνει βασικές απορίες κάποιος, αλλά και να σε διορθώνει. γιατί μπορεί να μελετάς και να παιδεύεσαι αλλά ο εγκέφαλος απλά να καταγράφει το λάθος (και μετά θέλει διπλό κόπο για να γράψει από πάνω το σωστό).

1 «Μου αρέσει»

Πάρ’ το σε πιο αργό χρόνο. Στην αρχή, τόσο αργό ώστε να προλαβαίνεις να σκεφτείς «τώρα θα πρέπει να κάνω αυτό» πριν το κάνεις, και σταδιακά, όσο κατακτάς τον αυτοματισμό, όλο και πιο γρήγορα.

(Προσωπικά βάζω και στοιχήματα με τον εαυτό μου: «Στις πέντε συνεχόμενες επιτυχίες, θα σε ανεβάσω πίστα. Αλλά αν μετά από μία ή δύο ή ακόμη και τέσσερις επιτυχίες έχεις μια αποτυχία, το σκορ μηδενίζει και πρέπει και πάλι να πιάσεις πέντε… Αν προσπαθείς επ’ άπειρον και φαίνεσαι ακόμη να απέχεις πάρα πολύ από τις πέντε συνεχόμενες, θα σε κατεβάσω πίστα για να σου 'ρθει πιο εύκολο…» Και τέτοια.)

1 «Μου αρέσει»

Το γράψιμο Νίκο απαιτεί λεπτή κινητικότητα, επομένως το δεξί χέρι την έχει τη λεπτή κινητικότητα αφού γράφω με αυτό. Η κίνηση στην ταστιέρα απαιτεί λεπτή κινητικότητα και η πένα όμως απαιτεί λεπτή κινητικότητα. Η πένα απαιτεί πιστεύω και δύναμη και αντοχή επιπρόσθετα. Ένας δεξιόχειρας συνδυάζει και τα δύο στο δεξί χέρι. Εγώ σκέφτομαι πως όποια επιλογή και να κάνω θα πρέπει να βελτιώσω κάτι. Αν συνεχίσω με το δεξί θα πρέπει να αυξηθεί η δύναμη και ο έλεγχος σε αυτή, ενώ τη λεπτή κινητικότητα την έχω. Δηλαδή χωρίς να κοιτάζω βρίσκω τη σωστή χορδή. Το αριστερό είναι το δυνατό μου, αλλά επειδή δεν κάνω δουλειές με λεπτή κινητικότητα όπως το γράψιμο πρέπει να την αναπτύξει. Ωστόσο έχεις δίκιο πρέπει κάποια στιγμή να το δοκιμάσω. Ίσως στην επόμενη αλλαγή χορδών να τις βάλω αντίστροφα. Επίσης έχεις δίκιο ότι η αναντικατάστατη χρησιμότητα ενός δασκάλου είναι ότι μόνος σου μπορεί να νομίζεις ότι έκανες κάτι σωστά, αλλά να το κατάλαβες λάθος. Τα βιβλία και το βίντεο στο internet είναι μονόδρομη επικοινωνία, δεν υπάρχει διαδραστικότητα και αλληλεπίδραση. Μπορεί να εξασκείσαι επί ώρες να πετύχεις κάτι που το κατάλαβες λάθος και το μαθαίνεις λάθος τελικά. Ίσως πριν προχωρήσω πολύ να επιδιώξω την αξιολόγηση από κάποιον είτε δάσκαλο, είτε γνωστό που παίζει χρόνια μπουζούκι. Να μου ανάψει δηλαδή το πράσινο φως ότι προχωράω σωστά και ότι έχω μάθει είναι σωστό.

1 «Μου αρέσει»

Νομίζω Πεπε πως κινείσαι τελείως σωστά. Παρόμοιες μεθόδους έχω χρησιμοποιήσει κι εγώ σε άλλα πράγματα για να τα μάθω ή και σε μαθητές μου (είμαι εκπαιδευτικός). Όταν κάτι επανειλημμένα γίνει σωστά δεν είναι σύμπτωση, αλλά σημαίνει ότι υπάρχει αφομοίωση και πάμε στο επόμενο επίπεδπ.

ή πένα δεν θέλει δύναμη, χαλαρότητα θέλει (όπως και η ταστιέρα επίσης). όλα αυτά που λες δεν παίζουν τόσο ρόλο, θα μάθεις να βρίσκεις την χορδή με την εξάσκηση. το θέμα είναι να δεις πιο χέρι κάνει την κίνηση της πένας με την μεγαλύτερη φυσικότητα. το κακό είναι πως άμα ξεκινήσεις να μαθαίνεις με τον έναν τρόπο, δύσκολα αλλάζεις χέρι μετά…

Χαλαρότητα, αυτό δεν ξέρω πότε θα το πετύχω στην ταστιέρα. Αν είχα νύχια θα έσκαβα την ταστιέρα με την πίεση που την πατάω, στην πένα είμαι χαλαρός, απλά στα χτυπήματα προς τα πάνω κάποιες φορές (συνήθως μετά από αρκετά λεπτά επανάληψης) δεν έχει την απαιτούμενη δύναμη, ίσα ίσα ακουμπάει τη χορδή και ακούς έναν υποτονικό ήχο. Γενικά νομίζω πως το σωστό χτύπημα θα πρέπει σε όλα τα χτυπήματα προς τα κάτω να έχει την ίδια ένταση και σε όλα τα χτυπήματα προς τα πάνω πάλι την ίδια ένταση (φυσικά λιγότερο έντονα από τα χτυπήματα προς τα πάνω). Γενικά νομίζω πως την πρόοδο την καταλαβαίνεις την επόμενη ημέρα μιας έντονης άσκησης. Σήμερα μελετάς κάτι έντονα, πολλές ώρες, εξασκείσαι μέχρι τελικής πτώσης και δεν το καταφέρνεις. Κοιμάσαι εκνευρισμένος γιατί λες τζάμπα τόση εξάσκηση και την άλλη μέρα με ξεκούραστο μυαλό και σώμα με την πρώτη το καταφέρνεις και διαπιστώσεις πως πλέον το κάνεις πάντα σωστά. Με συστηματική προσπάθεια και μελέτη όλα γίνονται. Τέλος πάντων ευχαριστώ άπαντες για τις συμβουλές και τη βοήθεια, καλά κούλουμα αύριο.

βρες σταδιακά την ελάχιστη πίεση που χρειάζεται στην ταστιέρα για να ακουστεί καθαρά ο ήχος, θα εκπλαγείς πόσο λίγη είναι. το υπόλοιπο είναι σπατάλη ενέργειας, κούραση και τενοντίτιδες…
την πένα νοιώσε την να χοροπηδάει μέσα στα δάχτυλά σου, αν την έχεις πιάσει σωστά δεν πρόκειται να φύγει.
γενικά δεν κάνει καλό η προσπάθεια μέχρι τελικής πτώσεως, αλλά να επεκτείνεις τα όριά σου λίγο λίγο. πχ να περιμένεις να σκληρύνουν οι ρόγες των δαχτύλων, να συνηθίσουν τα δάχτυλα τις καινούριες κινήσεις, ο εγκέφαλος τους νέους τύπους πληροφορίας…

Θυμήθηκα ένα κόλπο που μου είχε πει κάποιος δάσκαλος. Μου είπε:

Σφίξε με μανία τα δάχτυλά σου στην ταστιέρα με όση δύναμη έχεις. Μετά από λίγο ζόρι, χαλάρωσέ τα. Επειδή κουράστηκαν, θα θέλουν από μόνα τους να βρουν την πιο ξεκούραστη θέση που γίνεται. Επιπλέον, καθώς αυτή τη θέση θα την αισθάνεσαι -λόγω της αντίθεσης με το προηγούμενο σφίξιμο- ακόμα πιο χαλαρή απ’ όσο είναι στην πραγματικότητα, θα σπάσει η ασυνείδητη ίσως πεποίθησή σου (ή η πεποίθηση των …δαχτύλων σου) όχι για να βγάλεις ήχο θες ζόρι.

1 «Μου αρέσει»