Αγαπητέ μου outsider, φάσκεις και αντιφάσκεις συνεχώς και συνέχεια. Ας μην τσακωνόμαστε για το ποιά είναι η καλλίτερη μουσική, αλλά κατά τα λοιπά το trance είναι η παγκόσμια μουσική, είτε μας αρέσει είτε όχι και το ρεμπέτικο είναι ένα υποσύνολο του υπερσυνόλου, και άλλες τρίχες κατσαρές και ίσες. Προσπερνάω όλα τ’άλλα και πάω καρφί στο επίμαχο σημείο 5 (έτσι, επειδή όταν δεν είμαι καλό παιδί γίνομαι στριμμένο άντερο). Κάποιος εδώ μέσα (δεν θυμάμαι ποιός) είχε πετάξει μια θεϊκή ατάκα στο προηγούμενο φόρουμ, η οποία μου’ρχεται συχνά πυκνά στο νου:
ΤΡΩΤΕ ΣΚΑΤΑ - ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ ΜΥΓΕΣ ΣΕ ΟΛΟΝ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΡΩΝΕ, ΚΑΤΙ ΘΑ ΞΕΡΟΥΝ.
Σκοπός μου δεν είναι να σε προσβάλω ή να θίξω τα μουσικά σου γούστα αγαπητέ μου outsider, απλά να καταδείξω τη σαθρότητα του επιχειρήματός σου και της εν γένει προσέγγισής σου. Και δω στην Ελλάδα, βλέπεις, τα tsarts δείχνουν πως ο κόσμος προτιμά τηv vissi, την paparizou και τον dalaras. Βλέπεις λοιπόν πως βρίσκεσαι σε αντίφαση με τα αρχικά σου λεγόμενα; Κάποιος δεν θα καταπιεί σκουπίδια, θα πρέπει να του τα ταΐσουν με το ζόρι. Επίσης, ξαφνικά βρεθήκαμε στο να έχουμε από την μια την “κλάψα του Καζαντζίδη” ως προσωπική σου εκτίμηση κι από την άλλη τα περί “θορύβου” απόρρια ΕΛΛΕΙΨΗΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΗΣΗΣ (τί εννοεί ο ποιητής άραγες…;). Και αφου είναι απόρρια της έλλειψης πληροφόρησης, αγαπητέ outsider, πλεροφόρα μας κι εμάς τους Νεάντερνταλ (κι εμείς έχομε ψυχούλα, να μην σωθούμε;), για να συμμορφωθούμε (και να εξημερωθούμε) τέλος πάντων με την νέα παγκόσμια τάξη (μουσικών και μη) πραγμάτων, αυτήν η οποία στο κάτω κάτω μας επιβάλεται ΕΙΤΕ ΤΟ ΘΕΛΟΥΜΕ ΕΙΤΕ ΟΧΙ. Μην προσκυνάμε τσάμπα λοιπόν την vissi αφου υπάρχει κι ο tiesto (τον οποίον έφεραν να παίξει ΚΑΙ στην ΟΛΥΜΠΙΑΔΑ - τί λε ρε φίλε, τώρα με άφησες…).
Υπάρχουν όμως και μερικοί τρελοί (τί να πει κανείς…) αγαπητέ outsider, οι οποίοι προτιμάνε να μείνουν Νεάντερνταλ (!!!) με σκισμένα δάχτυλα και φαγωμένα νύχια από το να εξημερωθούν, αν με κατανοάς…
Αγαπητέ συνομόματε (και πολύ κύριε) Τζωρτζόπουλε, έτσι λέω κι εγώ
ότι συμβαίνει, κι ας μην ξέρω ακόμη (σαν “μωρό” που είμαι, στη μελέτη
του ρεμπέτιου) που παν τα… τέσσερα τέταρτά μου!
Επειδή όμως δεν είμαι ρεμπέτης, αλλά… φιλο-ρεμπέτης, και συνθέτης
μουσικής electronica (κυρίως trance αλλά και new age), ετοιμάζω μία…
νέα μουσικο-πολιτική βόμβα που θα τινάξει στον αέρα τα θεμέλια των
“μεγαλοσκυλοκωλοπιασαδικων”, και… οπλίζομαι τώρα, αντλώντας από τα
βάθη της μουσικής δομής ορισμένων (πολύ σπάνιων και πάρα πολύ καλών)
ρεμπέτικων κομματιών.
ΟΚ. Αυτή τη στιγμή δουλεύω (με τη βοήθεια… υψηλής σοφτγουαιρηκής
τεχνολογίας, όπως το πρόγραμμα SoundForge 8) σε μία παλιά έκδοση του
κομματιού “Ψηλά να χτίζεις τη φωλιά”, του Μάρκου Βαμβακάρη. Ο στόχος
μου είναι πολλαπλός:
Κατ’ αρχήν “καθαρίζω” την ηχογράφηση από κάθε τεχνικό ελάττωμα και
θόρυβο (αυτό σήμερα είναι πάρα πολύ εύκολο) και την αφήνω όπως είναι,
χωρίς να αλλάξω τίποτε, διότι το… αυθεντικό πρέπει να το σεβόμαστε! Το
βάζω στη μουσική μου βιβλιοθήκη (256 έως 320kbs mp3) ΟΠΩΣ ΕΙΝΑΙ.
Δεύτερον, “σπάζω το κομμάτι σε… μικρά κομματάκια”, όπως τα βλέπω
στην οθόνη του “παλμογράφου” (που είναι αυτό το πρόγραμμα), και επίσης
διορθώνω τα “ανθρώπινα λάθη” στους χρόνους των διαφόρων μέτρων.
Θα δώσω ένα πολύ απλό παράδειγμα, για να καταλαβαινόμαστε: Στο
συνημμένο αρχείο (που ελπίζω να βλέπετε) είναι ένα χαρακτηριστικό απλό
παράδειγμα αυτής της μουσικής του Μάρκου “στον παλμογράφο”, όπου
φαίνεται καθαρά (όχι στην εικόνα, αλλά σε παραθυράκια που δείχνουν την
τρέχουσα επιλογή μέσα στο πρόγραμμα) η διάρκεια σε χρόνο ή παλμούς
του κάθε τμήματος που επιλέγουμε (από τα τέσσερα της εικόνας).
Εδώ διαπίστωσα ότι τα τέσσερα τμήματα (της εικόνας) έχουν πολύ λίγο
συντονισμό στις διάρκειές τους. Συγκεκριμμένα, οι διάρκειες των τεσσάρων
αυτών (υπο-)τμημάτων είναι (σε χιλιοστά δευτερόλεπτου):
[ 1217, 1233, 1168, 1203 ].
Και από αυτές τις τιμές η τρίτη αγγίζει τα όρια του “μουσικού λάθους” (στο
τέμπο), ενώ οι άλλες είναι “μέσα στα επιτρεπτά όρια ανοχής”.
Εν πάσει περιπτώσει, κανένας δεν είναι τέλειος, και ο… πιό τέλειος μουσικός
κάνει τέτοια απειροελάχιστα λάθη, αλλά… μπορούμε σήμερα (αν θέλουμε)
να τα διορθώσουμε! Ετσι παράγουμε μία εξίσου αυθεντική εκδοχή του
κομματιού, με τα λάθη αυτά όμως διορθωμένα και με το τελικό ακουστικό
αποτέλεσμα αρκετά καλύτερο. Αν θέλει κανείς, όταν τελειώσω αυτή τη φάση
μπορώ να σας στείλω το “διορθωμένο κομμάτι” (όπου οι διάρκειες όλων
των υπο-τμημάτων του έχουν διορθωθεί με “time stretch function”) για
να το συγκρίνετε με το πρωτότυπο. Ανυγουαίη…
Η τρίτη (για μένα σημαντικότερη) φάση της δουλειάς αυτής, αφήνει στην
άκρη το πρωτότυπο, έχοντας μετατρέψει όλα τα τμήματά του σε samples,
και αρχίζει (αν θέλουμε) η δυνατότητα ρεμιξαρίσματος ή “επανασύνδεσης”
των τμημάτων μεταξύ τους. Εκεί ο καθένας είναι ελεύθερος (αρκεί βέβαια
να μην… κλέψει, αλλά να δηλώνει φανερά όλα όσα κάνει) να κάνει ό,τι
θέλει. Αν είναι υπάλληλος δισκογραφικών εταιρειών, με κακιές προθέσεις,
καταλαβαίνετε (ελπίζω) το ΤΙ ΖΗΜΙΑ μπορεί να κάνει… τροφοδοτώντας τα
κωλομάγαζα που προαναφέρθηκαν. Αν όμως έχει αυθεντική αγάπη και πολύ
σεβασμό για το θέμα (το πρωτότυπο κομμάτι) τότε… αλλάζουν τα πράματα.
Τελειώνω με την απλή και ίσως παράξενη παρατήρηση, ότι αυτό ειδικά το
ρεμπέτικο κομμάτι (του Βαμβακάρη) μπορεί να μετασχηματιστεί σέ ένα πολύ
τρελλό και πολυ-διάστατο “ethnic trance”, το οποίο μπορεί να… ξενίσει
μερικούς από σας, αλλά ίσως ακουστεί με ΠΟΛΥ μεγάλη ευχαρίστηση από
άλλους. Είναι μία επικίνδυνη αποστολή, αυτή η δουλειά. Μπορεί να φέρει
φίλους, φήμη, φόλες ή και φασκελώματα :088:
Ο DJ Tiesto (trance DJ) είναι τα τελευταία χρόνια στα παγκόσμια charts No.1
και αυτός είναι και ο λόγος που τον καλέσανε και έπαιξε στους Ολυμπιακούς.
Φυσικά και είναι. ΟΛΑ τα είδη μουσικής είναι απλά υποσύνολά της.
Βέβαια ο καθένας προτιμάει το δικό του είδος.
Εδώ παραδέχομαι ότι (με τη βιασύνη που τα έγραφα) άφησα “θολή” μία
καθαρή εκφραστική σύγχιση. ΑΛΛΟ παγκόσμια μουσική, ΑΛΛΟ καλύτερη
και ΑΛΛΟ αυτή που προτιμάμε. ΟΚ, δεκτή η αντίρρησή σου, με βάση αυτό.
[ del del del]
(Αντιπαρέρχομαι τις φλόγες, διότι έχουμε πιό σημαντικά πράματα να πούμε).
Θείκή ατάκα! Θα τη χρησιμοποιήσω ΚΑΙ εγώ.
Δεν μου λέει τίποτε αυτό… Ούτε υπάρχει πουθενά “αντίφαση”. Η “υψηλή
θέση στα charts” είναι μία σοβαρή ένδειξη ότι “κάτι τρέχει” ή ότι κάτι
είναι καλό, αλλά όχι και… απόδειξη, βρε αδελφέ! Οσο, για την Ελλάδα,
αυτή η χώρα έχει πλέον ξεφύγει τελείως, κι ΑΝ μερικέςι παπαρο-μουσικές
που αναφέρεις είχανε και “παγκόσμια απήχηση”, θα το ξέραμε! Χμ, για την
Παπαρίζου έχω να πω ότι στο είδος της, καλή είναι. ΔΕΝ μπορείς να το
συγκρίνεις με το ρεμπέτικο, γιατί είναι σα να συγκρίνεις βόκτα με…
τσάι του βουνού, ρε μεγάλε!!!
ΠΑΡΑ πολύ σωστά. Προχωράμε…
Ε, καλά!
Ααν συνεχίσεις έτσι, θα χάσουμε κάθε δυνατότητα επικοινωνίας.
Πήγαινε στο αρχικό μύνημα και ξαναδιάβασε όσα έγραψα. Μην αρχίσουμε
τώρα τις μαλακίες του… υπόλοιπου ιντερνετ, να αλλιώνουμε και τα όσα
λέμε (είτε επίτηδες είτε κατά λάθος) γιατί ρε φίλε έχουμε κι άλλες πιό
σοβαρές δουλειές να κάνουμε. Εν πάσει περιπτώσει, εκείνο που είπα
(χωρίς καμμία αντίφαση απολύτως) είναι ότι ΑΝ αρχίσουμε τέτοιου είδους
κλισέ (είτε προσωπικά είτε γενικά) όπως “Ολη η τρανς είναι σκέτος
θόρυβος” ή και (εξίσου) “Ολη η μουσική του Καζαντζίδη είναι σκέτη
κλάψα” τότε ΔΕΝ πρόκειται να καταφέρουμε επικοινωνιακά απολύτως
τίποτε. Γι’ αυτό προτείνω να ΜΗΝ πράξουμε ΟΥΤΕ το ένα, ΟΥΤΕ το άλλο.
Ρε μεγάλε, (για να το ρίξουμε και λίγο τώρα στο χαβαλέ)
Μπορεί και να κάνουμε μία “συμφωνία κυρίων”.
Εγώ θα λέω “ΤΙ αισιόδοξος και χαρμόσυνος είναι αυτός ο Καζαντζίδης
ρε παιδί μου”
Κι εσύ θα λες “Μα ΠΟΥ είναι τέλος πάντων ο ρυθμός σε αυτή τη
μουσική που την λένε τρανς”;
Α χαχα… φυσικά αυτό είναι αφύσικο. Ας βάΛουμε λοιπόν στην
άκρη τα “κλισέ” και τις “γενικεύσεις” που προαναφέρθηκαν.
Τις υπόλοιπες ρητορικές σου κουβέντες τις δέχομαι με χαμόγελο,
γιατί έχεις και κάποιο δίκηο. Ομως η εξέλιξη π.χ. της
μουσικής τεχνολογίας ΔΕΝ είναι “νέα τάξη πραγμάτων” και άλλες
τέτοιες μαλακίες. Είναι αυτό που είναι, και είναι χρήσιμο σε όλους
μας, σε οποιαδήποτε μουσική κι αν είμαστε προσκυνητές.
Αντε να δούμε και κάτι θετικό (η βροχή σταμάτησε, πάω για μπάνιο…)
Γγιώργος
Να σας πω κάτι ρε μάγκες; Αυτό το παιδί αρχίζει να μου αρέσει πολύ. Τίποτα πιο αυθεντικό από το να σέβεσαι τη μουσική ιστορία σου και να προσπαθείς ανάλογα με τις μουσικές σου προτιμήσεις να προχωρήσεις το θέμα παρά κάτω. Συνέχισε φίλε μου την αυθεντικότητά σου και μη σε νοιάζει…Στο κάτω - κάτω το pc σου μπορείς να το κάνεις σήμερα αδιάβροχο και να αντέξει και στην ψαρόβαρκα του Νικολαϊδη (Άρης).
Και που’ σαι Γιώργη, θέλω ένα δείγμα από αυτό που θα φτιάξεις (και το διορθωμένο και το remix), αν και επιμένω φανατικά στο αυθεντικό και προπάντων σε αυτό με τις μουσικές του ατέλειες. :241:
Με εκτίμηση, για την “παιδική” σου ορμή και αυθεντικότητα. :088:
Το θέμα της σύνδεσης της μουσικής με τους υπολογιστές με έχει απασχολήσει από πολλά χρόνια και μάλιστα στο παρελθόν είχα γράψει και εγώ μουσική με την χρήση τους (όχι βέβαια τρανς). Θα σας μεταφέρω μερικές σκέψεις μου για το θέμα:
Η τεχνολογία των προγραμμάτων μουσικής έχει βελτιωθεί δραματικά τα τελευταία χρόνια, τόσο στην παραγωγή πρωτογενών ήχων (ιδεατών οργάνων), όσο και και στο επίπεδο της επεξεργασίας των ήχων, των μουσικών κομματιών και της τελικής επεξεργασίας. Στην ουσία σε ένα υπολογιστή (που συνήθως είναι ένα laptop) η τεχνολογία έχει καταφέρει με την βοήθεια των σχετικών προγραμμάτων, να ενσωματώσει όργανα, μαγνητόφωνα, ηχητικά εφφέ, εργαλεία mastering κτλ. Δηλαδή όλα όσα χρειάζεται κάποιος να φτιάξει μουσική post production μουσικής, εντελώς μόνος του στο σπίτι του.
Το κόστος όλων αυτών (υπολογιστών και προγραμμάτων) είναι σήμερα σχετικό μικρό και μέσα στις δυνατότητες του μέσου μουσικού, ερασιτέχνη συνθέτη και γενικότερα κάθε ενός που θέλει να ασχοληθεί με την παραγωγή μουσικής.
Η δυνατότητα να τα έχεις όλα σε ένα laptop έχει δώσει επίσης νέες δυνατότητες, λόγω της φορητότητάς του. Υπάρχουν μάλιστα προϊόντα (harware) που σε μέγεθος σχεδόν όσο ένα πακέτο τσιγάρα ενσωματώνουν (με σχετικά εύκολο τρόπο) όλα όσα χρειάζεται ένας μουσικός για να παράγει μουσική οπουδήποτε (ακόμα και στο ψάρεμα).
Έτσι λοιπόν η χρήση της τεχνολογίας έχει δώσει σημαντικά πλεονεκτήματα τόσο στον μουσικό (επαγγελματία ή ερασιτέχνη) όσο και στον συνθέτη οποιουδήποτε είδους μουσικής (και του ρεμπέτικου). Το ποιό απλό παράδειγμα είναι η χρήση του υπολογιστή ως μαγνητόφωνου, που στη συνέχεια δίνει τρομερές δυνατότητες επεξεργασίας της εγγραφής.
Όμως όπως όλα τα πράγματα σε αυτό τον κόσμο, δεν είναι το εργαλείο που κάνει το μάστορα άλλά ο ίδιος ο μάστορας για το πως θα χρησιμοποιήσει το εργαλεία του. Έτσι η χρήση του υπολογιστή στη μουσική δεν πρέπει να τον ποινικοποιεί αυτομάτως.
Με τους υπολογιστές όμως έχουμε και ειδικότερα προβλήματα να αντιμετωπίσουμε, που λόγω της φύσης τους συνήθως τα παραβλέπουμε ή τα αγνοούμε.
Οι άπειρες επιλογές στους ήχους μπορεί να δίνουν θεωρητικά τρομερές δυνατότητες αλλά στην ουσία δημιουργούν από μόνες τους προβλήματα. Ένα από αυτά είναι η διαρκής αναζήτηση νέων ήχων από τις υπάρχουσες βιβλιοθήκες με εκατομμύρια έτοιμων ήχων. Πολλοί χάνουν όλο το χρόνο τους στην αναζήτηση αυτού του τέλειου ήχου (που στην ουσία πολλές φορές δεν θα προσέθεται τίποτε σε μια φτωχή σύνθεση)
Η προσφορά έτοιμων εντυπωσιακών ήχων κάνει τους περισσότερους να χρησιμοποιούν αυτούς τους ήχους με τον ίδιο τρόπο και άρα το τελικό μουσικό αποτέλεσμα είναι τελείως ανιαρό και τετριμένο.
Η προσφορά έτοιμων ρυθμών κάνει τους περισσότερους να τους χρησιμοποιούν με τον ίδιο τρόπο και επειδή τους βάζουν σε λούπα (δηλαδή το ίδιο Pattern επαναλαμβάνεται όσο διαρκεί το κομάτι, χωρίς παραλλαγές), γίνονται τελικά μονότονοι στα αυτιά των ακροατών.
Ειδικά για το τελευταίο και σε σχέση με την περιγραφή που μας έκανε ο φίλος outsider είναι η αιτία που έκανε τους παραγωγούς των σχετικών προγραμμάτων, να δίνουν τη δυνατότητα στους χειριστές τους (μουσικούς ?) να εισάγουν τοιχαία “λάθη” στους ρυθμούς ώστε να τους δώσουν μια ανθρώπινη διάσταση. Γιατί ακόμα και ο καλύτερος ντράμερ, όσο σταθερός και να είναι δεν μπορεί να κρατήσει τον χρόνο σαν να ήταν μηχανή, κάτι που αντίθετα κάνει ο υπολογιστής.
Θα πω και ένα τελευταίο για να δώσουμε και στον φίλο μας να καταλάβει τη διαφορά του μουσικού που παίζει μπουζούκι ή κιθάρα (και οποιοδήποτε σχετικό όργανο) σε σχέση με το μουσικό που παίζει ας πούμε πιάνο. Ο μπουζουκτσής ή ο κιθαρίστας αγκαλιάζουν το όργανό τους και το νοιώθουν στο κορμί τους. Γιαυτό οι περισσότεροι αποκτούν προσωπική (ίσως ερωτική?) σχέση με αυτό. Ο πιανίστας, επειδή απλώς ακουμπάει τα δάκτυλά του στα πλήκτρα, δεν έχει σημαντική σωματική επαφή και άρα η σχέση του με το όργανό του είναι περισσότερο εγκεφαλική (άσε που δεν μπορεί να το πάρει με την παρέα του στην παραλία). Χειρότερη είναι η σχέση με τον υπολογιστή. Που η παραγώμενη μουσική δεν έχει καμιά σχέση με την επαφή των δακτύλων με το πληκτρολόγιο. Άρα τι σχέση αγάπης να δημιουργηθεί? Πολύ περισσότερο δεν μπορεί κατά τη γνώμη μου να αναπτυχθεί έρωτας!!! Το πολύ πολύ “εξάρτηση”.
Πραγματικά ήταν πολύτιμη η παρέμβασή σου, φίλε PaKag… και σε
σχεδόν όλα όσα είπες… συμφωνώ και επαυξάνω. Μάλιστα έδωσες
και μία περιγραφή των παγίδων και των δυσκολιών που υπάρχουν.
Αυτό είναι κάτι που συζητιέται. Κατά πόσον η συνεχής σωματική επαφή
με ένα μουσικό όργανο δημιουργεί και αυτή ένα είδος εξάρτησης, είναι
άξιο να τεθεί και αυτό σαν θέμα. Διότι, η εξάρτηση αυτή μπορεί να είναι
χειρότερη από τη “μη-εξάρτηση” από σωματική επαφή με κανένα όργανο
(πλην του keyboard). Εχω γνωρίσει μουσικούς τόσο “κολλημένους” και
τόσο προκατειλλημένους, ώστε… ΔΕΝ δέχονται να ακούσουν καν, κάτι
που δεν γράφτηκε (είτε από τους ίδιους είτε από άλλους) με παρόμοιο
όργανο. (Αυτό είναι το “σύνδρομο” πολλών που χρησιμοποιούν κιθάρα
ή μπουζούκι). Ο καθένας μας έχει διαφορετικές παγίδες να αντιμετωπίσει.
Για μένα (και για άλλους) η μουσική που φτιάχνουμε, ακριβώς επειδή
έχει μίνιμουμ “σωματική εξάρτηση από όργανο”, έχει περισσότερη (ας
πούμε) ελευθερία να “απογειωθεί στο διάστημα”. Ο ψυχικός μας χώρος
σίγουρα ΔΕΝ περιορίζεται από το σώμα και -φυσικά- δεν χρειάζεσαι
απολύτως κανένα ναρκωτικό για να βιώσεις αυτή την απεραντοσύνη
του εσωτερικού διαστήματος (εγώ τη βιώνω καλύτερα όταν… βουτάω
στη θάλασσα).
Τίποτε από όλα αυτά όμως δεν αποκλείει τα υπόλοιπα που ανέφερες.
Θα ήθελα όμως να αναφερθώ και στο φαινόμενο του “enhancement”
(δεν ξέρω την αντίστοιχη ελληνική λέξη) που συμβαίνει όταν υπάρχει
επικοινωνία και συνεργασία μεταξύ πολλών μουσικών. Διότι είναι
εντελώς διαφορετική εμπειρία η μοναχική δημιουργία από τη συλλογική.
Η ομαδική δουλειά στην ηλεκτρονική μουσική, όχι μόνο απελευθερώνει
το πνεύμα αλλά σε κάνει να προσέχεις και να αναδεικνύεις εντελώς νέες
δυνατότητες, ακόμη κι αν… απλώς στέκεσαι δίπλα σε κάποιον που γράφει
τη μουσική στον υπολογιστή, και απλώς ακούς και σχολιάζεις, ή και το
αντίστροφο. Μου έχει συμβεί να γράψω κάποια πράματα που φαινόντουσαν
εκ πρώτης όψεως “θεϊκά” αλλά μόλις τα άκουσα μαζί με κάποιους
συνεργάτες μου, φάνηκαν… απλές πομπώδεις πατάτες. Υπάρχει νομίζω
μία συνεχής “διαλεκτική εξέλιξης” σε αυτό το χώρο, πολύ πιό ευέλικτη
από χώρους που ασχολούνται μόνο με “παραδοσιακά όργανα”.
Η δημιουργία μουσικής, για μας, έχει αρχίσει πλέον να μοιάζει να τη…
συγγραφή λογισμικού. Αυτό ΔΕΝ είναι απαραίτητα κακό, αλλά όντως
έχει και τις παγίδες του. Εγώ πάντως… έχω “ερωτευτεί” το συνθεσάϊζερ
που χρησιμοποιώ (το Yamaha Motif 6) και… δεν μπορώ να ζώ χωρίς αυτό.
Από τότε που άρχισα να το χρησιμοποιώ, “απογειώθηκαν” τα δάχτυλά μου.
Τα λέμε
Γιώργος
Υ.Γ. Τελείωσε η πρώτη “λούπα” του κομματιού του Βαμβακάρη. Το καλό
νέο είναι ότι ακούγεται υπέροχη. Το κακό είναι (για μερικούς) ότι έγινε
πλέον μουσική σε ρυθμό 4/4. Αλήθεια, για εξηγείστε μου το λόγο που
υπάρχει τόσο μεγάλη σχολαστικότητα στο θέμα του 9/8 (κ.ο.κ.)
Ελα ρε outsider! Τι να σου εξηγήσει κανείς;
Κάνεις ποτέ την ερώτηση “γιατί είναι ωραία γκόμενα η Σκλεναρίκοβα;”.
Στα σοβαρά τώρα.
Η διαφορά του ελληνικού αστικού λαϊκού τραγουδιού με το αντίστοιχο άλλων τόπων βασίζεται σε μεγάλο βαθμό σ’ αυτά τα ρημάδια τα 9/8. Πρόσεξε: Δε λέω ότι είναι καλύτερο το δικό μας λαϊκό τραγούδι από αυτό της π.χ. Ρουμανίας, όμως είναι ξεκάθαρα διαφορετικό.
Γιατί μας αρέσει; Γιατί νομίζω ότι ταιριάζει απόλυτα στον ψυχισμό μας. Και βέβαια δεν υπάρχει καμιά “σχολαστικότητα”. Χρησιμοποίησες αυτή τη λέξη ακριβώς επειδή δεν τα νιώθεις τα 9/8, δεν τα καταλαβαίνεις. Και γι’ αυτό δυστυχώς εγώ δεν μπορώ να κάνω τίποτα.
Πέρισυ μιλούσαμε με το Δημητριανάκη και μου έλεγε πόσο πολύ τον ενοχλούσε που όταν χορεύει κάποιος ένα ζεϊμπέκικο, του βαράνε παλαμάκια σε 2/4. Οπως παίζει τα ζεϊμπέκικα ο μπαγλαμάς (για άλλους βέβαια λόγους). Είναι μια απλοποίηση του ρυθμού. Σαν να διπλασιάζεις τα χτυπήματα για να έχεις έναν πιο εύκολο ρυθμό (ζυγό). Πώς γίνεται όμως να προσθέτεις κάτι σε ένα πράγμα και αυτό, αντί να πλουτίζει, να φτωχαίνει;
ΥΓ. Σε παραπάνω κουβέντα αναφέρθηκες στον ψηφιακό καθαρισμό παλιών κομματιών. Θα με ενδιέφερε πολύ το θέμα, καθώς έχω περιορισμένες γνώσεις.
Οι προσπάθειες που είχα κάνει παλιότερα με τα γνωστά Cooledit, WaveLab κλπ. προγράμματα ήταν αποτυχημένες, γιατί κατέληξα ότι από έναν καθαρό αλλοιωμένο ήχο προτιμάω τον ορίτζιναλ …ακάθαρτο. Τι να το κάνεις το καθαρό μπουζούκι άμα ακούγεται σαν μαντολίνο;
Διαβάζω με ενδιαφέρον τα παραπάνω και πολλά από αυτά που σκέφτηκα τα είπε ο Άρης και ο Πάνος.
Ο ψηφιακός καθαρισμός των κομματιών είναι από μόνο του μία … τέχνη αφού ο ηχολήπτης θα πρέπει να γνωρίζει εξαρχής τι θέλει και που “πρέπει” να σταματήσει. Τη θεωρώ μία από τις καλύτερες εφαρμογές των πισιών (παρόλο που δεν τη γνωρίζω) καθώς θα μέναμε ακόμα με εκείνες τις άθλιες αναπαραγωγές του Κουνάδη όπου δυσκολεύεσαι να ακούσεις ακόμα και τα βασικά (πολλές φορές εσκεμμένα, απ’ ότι γνωρίζω).
Εκεί όμως που διαφωνώ είναι στη ρυθμική παρέμβαση. Η ομορφιά του ρεμπέτικου είναι ΚΑΙ αυτή. Δεν βάζουμε το μετρνόμο και …παίζουμε Μότσαρτ, όπου πρέπει να είμαστε παντού μεσα στο μέτρο. Αυτά τα μικρά, εκτός μέτρου …ατοπήματα είναι το καρύκευμα στο συνολικό άκουσμα.
Για φανταστείτε δηλαδή το Μάρκο με το Μπάτη να ήταν στο στούντιο και να έλεγαν …“2-3-4-πάμε ! πομ-πα-πομ-πα-πομ…”
Γι’ αυτό και το ζεϊμπέκικο το χορεύεις μόνο όταν είσαι σε “κατάσταση”, φτιαγμένος, μπαϊλντισμένος, “κάπως”, σε… trance δηλαδή (για να χρησιμοποιήσω και την ορολογία σου). Όποιος το χορεύει ξενέρωτος είτε κάνει φιγούρα ή χορεύει τσάμικο. Εσύ, περισσότερο απ’ όλους, θα έπρεπε να κατανοείς ότι αυτές οι ατέλειες είναι το “καρύκευμα”, όπως λέει και ο έτερος katsiboxios, διότι έτσι αποδεικνύεται στην πράξη η γνησιότητα της μουσικής αυτής. Δεν είναι επιμελώς ατημέλητη όπως η κομπιουτερο-μουσική. Είναι σαν να συγκρίνεις μια αυθεντική παλιά φωτογραφία, ασπρόμαυρη με κόκκο και σκουπίδι με μια ψηφιακή 10MPixels που την πέρασες στο Photoshop, της έχωσες 42 φίλτρα και την έκανες να μοιάζει με παλιά. Η διαφορά φαίνεται και στο πιο άπειρο μάτι, αν καταλαβαίνεις τι εννοώ…
Δεν υποτιμώ την τεχνολογία, δε θα μπορούσα άλλωστε διότι είναι κι η δουλειά μου, απλά μερικές φορές (έως πολύ συχνά) το “τέλειο” είναι ψυχρό, χωρίς χαρακτήρα, χωρίς άποψη (σύγκρινε ήχο βινυλίου με CD).
Άσε που τα ωραιότερα πράγματα στον κόσμο ανακαλύφθηκαν/εφευρέθηκαν από λάθος, επειδή κάτι πήγε στραβά στην τέλεια συνταγή.
Τέλος, κατά την άποψή μου δεν υφίσταται σύνθεση στο PC με τη μουσική έννοια του όρου, όσο και να σε στενοχωρεί αυτό. Συρραφή ναι, ενίσχυση και βελτίωση ναι (η ελληνική απόδοση του όρου enhancement που έψαχνες), αλλά σύνθεση όχι, όσο ακριβό και να είναι το software που χρησιμοποιείς, για ένα απλό λόγο: δεν υπάρχει software που να σου χαρίσει έμπνευση και να αφήσει τη φαντασία σου αχαλίνωτη. Θα συρράψεις ήχους από δεδομένα music libraries και οτιδήποτε και να προσθέσεις από πάνω, θα έχεις πάντα τον “περιορισμό” του λογισμικού. Παίζεις με αλγόριθμους και όχι με νότες. Γι’ αυτό η trance είναι μουσική, όχι κομμάτια. Ποιός θυμάται κομμάτι trance; Όλοι μας έχουμε (άλλος πιο ξεκάθαρα, άλλος πιο συγκεχυμένα) μια μουσική μορφή στο μυαλό μας όταν αναφερόμαστε σε αυτό το είδος, αλλά κανείς δε θυμάται συγκεκριμένα κομμάτια… και δε μιλώ για τους fans του είδους. Ρώτα όμως έναν άσχετο με το ρεμπέτικο να σου πει τουλάχιστον ένα κομμάτι και θα σου πει τρία αμέσως. Κάνε το τεστ σε γωστούς σου για να έχεις και στατιστική εικόνα. Έτσι λοιπόν, ο tiesto ήρθε και έπαιξε μουσική στους Ολυμπιακούς και το έκανε πολύ καλά. Πήγαινε σε ένα κουτούκι να ακούσεις κομμάτια.
Ακόμα κι εσύ παραδέχεσαι ότι για να δημιουργήσεις κάτι καινούργιο, χρησιμοποιείς ρεμπέτικα τραγούδια και όχι πρωτογενές υλικό, γιατί απλά αυτή καθαυτή η trance και τα συγγενή με αυτή μουσικά είδη βασίζονται στην ανα-δημιουργία. Αυτό το “ανα” κάνει τη διαφορά, φίλε outsider και δες το και σε άλλα μουσικά είδη (rock, blues, jazz) όπου και εκεί μιλάμε για πρωτογενή, καθαρή δημιουργία, άσχετα αν μας αρέσει το αποτέλεσμα ή όχι. Θα μπορούσα εδώ να πέσω στην παγίδα και να ξεκινήσω μια συζήτηση για το τι είναι μουσική και τι όχι, αλλά θα ξεφύγουμε απ’ το θέμα μας.
Υ.Γ. Όπως σε κάθε συζήτηση, έτσι κι εδώ υπάρχουν οι “μουτζαχεντίν” που εκφράζουν τις απόψεις τους με πιο απόλυτο τρόπο. Δεν νομίζω όμως ότι τέθηκε πουθενά θέμα παρεξήγησης και καυγά. Ο καθένας έχει τον τρόπο του να εκφράζεται. Εφόσον δε γίνεται προσβλητικός, δέξου τον.
Αγαπητέ παρείσακτε (outsider) Γιώργο, παρακολουθώ με ενδιαφέρον την όλη συζήτηση αλλά δεν κατάλαβα ακόμα που στο διάολο το πας. Ξεκινάς ένα ολόκληρο thread με το: “Αρχικά σκέφτηκα ότι (κανονικά) δεν θα έπρεπε να σας ενοχλήσω καθόλου, διότι… ΔΕΝ προτιμώ τα ρεμπέτικα από άλλα είδη μουσικής (στα οποία είμαι παθιασμένος)” και συνεχίζεις με τους προβληματισμούς σου για το μπουζούκι, το laptop, τις διαφορές τους και διάφορους άλλους ρομαντικούς ακροβατισμούς.
Ολο ανεκτά, αλλά σε τι ακριβώς γυρεύεις απάντηση; Στο αν η trance και τα ξαναμπερδέματα (remixes) έχουν λόγο ύπαρξης; Παραβιάζεις ανοικτές πόρτες: Βεβαίως και έχουν λόγο ύπαρξης, τόσο αυτά όσο και ο Σφακιανάκης. Ειδ’ άλλως δεν θα υπήρχατε. Μα δεν το βλέπεις;
Η μη-κουλτούρα και η μη-δημιουργία είναι στον αντίποδα των χαμάληδων που παρήγαγαν έργο για εμπορευματοποίηση.
Αυτά όσον αφορά τα γραφόμενά σου.
Εσύ ο ίδιος μπορεί και να είσαι το καλύτερο παιδί του κόσμου.
Αγαπητέ webmaster, επειδή …έγραψα μακρυνάρι, άλλαξα τη σειρά των
σημείων που έθιξες, βάζοντάς τα σε σειρά “σημαντικότητας” στις απαντήσεις μου. Ετσι, αν κανείς βαρεθεί να (με) διαβάζει, θα έχει -τουλάχιστον- προλάβει να δει τα πιό σημαντικά.
Πάντως σε ευχαριστώ για την εκτίμησή σου, και για τα θετικά ερεθίσματα.
Το κείμενο που ακολουθεί ΔΕΝ είναι πλέον μόνο απάντηση στα λεγόμενά σου,
αλλά και… (με ελάχιστες μόνο αλλαγές) αποτελεί το νέο "F.A.Q. " που θα αναρτήσω (κάπου αλλού), απαντώντας στα “συνηθισμένα ερωτήματα” (και συνηθισμένες παρεξηγήσεις) που υπάρχουν γύρω από τη μουσική trance (στο ελληνικό κοινό). Ετσι, το “κατεβατό μου” μπορεί νάναι μεγάλο, αλλά είναι και ζουμερό (χεχε).
FREQUENTLY ASKED QUESTIONS (F.A.Q) περίληψη υλικού: [i]-TI είναι η μουσική “trance”
-ΤI είναι η μουσική που γράφουμε
-Γιατί ασχολούμαστε (από την άποψη της trance) με το ρεμπέτικο
-Ποιά είναι η σχέση της trance με το ρεμπέτικο, την Κλασσική, κλπ.
-Ποιά είναι η ΜΟΥΣΙΚΗ ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ του 21ου αιώνα;
Μέρος πρώτο: Ξεκαθαρίζοντας (σε διάλογο με έναν ρεμπέτη) τις πιό
συνηθισμένες απορίες και… παρεξηγήσεις.
[/i]
Το trance είναι ΚΑΙ μουσική ΚΑΙ κομμάτια. Ιδού π.χ. δύο
κομμάτια trance, που άλλαξαν τη ροή της μουσικής του πλανήτη:
“Children” του Robert Miles. 2) “Insomnia” των Faithless.
Οχι, δεν “παραδέχτηκα” [i]τίποτα/I] σαν αυτό που νόμισες.
Χρησιμοποιώ ΚΥΡΙΩΣ πρωτογενές υλικό. Απλώς ασχολήθηκα τελευταία με το
ρεμπέτικο, κάνοντας ένα διάλειμμα από την ενασχόληση κυρίως με πρωτογενή
υλικό (να φανταστείς ότι τα καλύτερά μου samples τα δημιουργησα “με το χέρι”,
με γεννήτριες ήχων, όχι έτοιμους ήχους). Στο site υπάρχει ισορροπία ανάμεσα σε
πρωτότυπες συνθέσεις και ρεμιξ, αν κι η τεχνολογία κάνει τα όρια να συγχέονται.
Ασχολούμαι με το ρεμπέτικο διότι -π.χ. - σήμερα που κοντεύω να τελειώσω τη νέα
έκδοση του (αθάνατου) κομματιού του Μάρκου Βαμβακάρη “Ψηλά χτίσε τη φωλιά”,
ανακαλύπτω περίεργες αρμονικές συσχετίσεις και δυνατότητες που με πιάνει… ρίγος,
αλλά αυτό έγινε ΑΦΟΥ προηγουμένως “ανάπτυξα” το κομμάτι προσθέτοντας κάποιες
διαστάσεις του, οι οποίες μπορεί να υπήρχαν ήδη μέσα στο… μυαλό του Μάρκου,
αλλά ήταν… φύσει αδύνατον να τις υλοποιήσει (τότε) χωρίς τη σημερινή τεχνολογία!
Το λογισμικό δεν είναι καθόλου περιορισμός. Είναι 100% απελευθέρωση.
αλλά (όπως είπε το τζίνι στο παραμύθι)… “be careful what you wish for; it
might happen!” Δηλαδή, πρέπει να κάνεις “υπεύθυνη χρήση” αυτής της
ελευθερίας. Η “Υπερφόρτωση Πληροφορίας”, είναι η γενικότερη ασθένεια των
καιρών μας, και… ΔΕΝ θεραπεύεται, παρά μόνο κάνοντας κράτει στη
φυσική μας “βουλιμία για πρόσβαση σε πληροφορίες”.
Εγώ προτιμώ να αφήνω πολλά κομμάτια ημιτελή, παρά να χάνω χρόνο
με αναζητήσεις τελειότητας σε -χαώδεις- έτοιμες βιβλιοθήκες (άλλων).
Anyway, ένα δείγμα original δουλειάς που ΔΕΝ έγινε μέσω “συρραφής”
ήχων ή άλλων κομματιών (κλπ) είναι και η “Αναγέννηση των Δελφινιών”, η
οποία ουσιαστικά ΟΦΕΙΛΕΤΑΙ στην ηλεκτρονική τεχνολογία (keyboard + PC)
και [i]δεν θα μπορούσε[I/] να είχε γραφτεί με συμβατικά όργανα (παρά μόνο εν μέρει στο πιάνο -από όπου ξεκίνησε κάποτε, αν δεις το story της):
2) (άλλη έκδοση, με ελάχιστες προσθήκες drum samples):
Ακούστε τo, όχι μόνο για να… “πάρω clicks” (χεχε -σιγά τον αριθμό των κλικς!)
αλλά για να προβληματιστείτε με κάτι ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΣΟΒΑΡΟ: - Στο κατά πόσον τα
ίδια [Ι]τα μέσα[/Ι] μας περιόριζαν μέχρι τώρα. Δηλαδή μία σύνθεση πολύ συναισθηματική,
που χρησιμοποιήθηκε μάλιστα και σε “μουσικοθεραπείες”, γιατί “ξεμπλοκάρει” τo
Chakra (κέντρο ενέργειας) της Καρδιάς και του συναισθήματος, ΔΕΝ θα μπορούσε να
είχε δημιουργηθεί χωρίς σύγχρονους ηλεκτρονικούς ήχους. (Αν διαφωνείτε, επιχειρήστε
να την παίξετε με μπουζούκι ή κιθάρα! Θα… χαρώ πολύ και θα εκπλαγώ αφάνταστα).
Ακόμη, πάνω στο θέμα της “συρραφής” υπάρχουν σημαντικές προκαταλήψεις
που πρέπει να ξεκαθαριστούν. Οταν κάνει κανείς μία συρραφή μουσικής, δεν
κάνει απαραίτητα κάτι “μηχανικό”. Ισα-ισα, όπως και σε άλλους χώρους
δημιουργίας, κάθε πρωτότυπος συνδυασμός στοιχείων (που δεν έγινε μέχρι
τώρα) αποτελεί τη φύση της καινοτομίας, σε κάθε τέχνη και επιστήμη.
Δεν μπορεί ο καθένας να συρράβει ό,τι θέλει, χωρίς έμπνευση. Συρράφουμε μόνο
όσα αγαπάμε, και μόνο με σκοπό να τα βελτιώσουμε. (Αλλιώς, ποιός ο λόγος;)
Οταν ανάμειξα τον Μπαχ με τους Faithless και δημοσίευσα το αποτέλεσμα για
δωρεάν download, δεν το έκανα για να “κλέψω” (ούτε καν για να βγάλω λεφτά)
αλλά για να δείξω κάποιες νέες δυνατότητες, για το ανεξερεύνητο μέχρι τώρα
[Ι]κοινό έδαφος[/Ι], ανάμεσα σε Bach και Faithless. Mάλιστα tο ιντερνετικό κοινό ανταποκρίθηκε πολύ θετικά: Σήμερα ανεβήκαμε
στη θέση 188 στα Trance Charts (ανάμεσα σε 20,800 άλλα κομμάτια trance).
(αι αυτό χωρίς ούτε καν την απολύτως ελάχιστη “προώθηση” ή διαφήμιση).
Στην περίπτωση του ρεμπέτικου, ο μόνος λόγος που ασχολήθηκα είναι γιατί
τελευταία ψυλλιάστηκα ότι ορισμένα ρεμπέτικα κομμάτια (όχι όλα, αλλά σε μία
μικρή και σεβαστή μειονότητά τους) περιέχουν κάποιες ανεξερεύνητες κρυμμένες
αρμονικές δυνατότητες, οι οποίες μάλιστα ΔΕΝ έχουν καμμία απολύτως σχέση
με… αραβο-τουρκο-περσικές κλίμακες, τις οποίες συχαίνομαι (απο παιδί).
Θα ήθελα να σας θυμίσω, ίσως όχι ευχάριστα, αλλά… λέγοντας και δυό πικρές
αλήθειες, ότι (1) το μπουζούκι στη σημερινή του μορφή δημιουργήθηκε στα τέλη
του 19ου αιώνα και ότι δεν αποτελεί το “σύνολο της ελληνικής μουσικής”, ούτε
απαραίτητα μία “παράδοση πολλών αιώνων” (και άλλες αηδίες). (2) θα θυμίσω
το γεγονός ότι κριτικές κατά της (επονομαζόμενης σήμερα) “αραβικής κλίμακας”
έχουν διατυπωθεί ήδη από την αρχαιότητα (νομίζω από τον Πλάτωνα αλλά ίσως
δεν θυμάμαι καλά) και οι αρχαίοι Αθηναίοι (ή μερικοί απ’ αυτούς) είχαν ακριβώς
τις ίδιες… παραξενιές με μένα (αλλά ΔΕΝ τους έκραξαν σαν “προδότες” -χεχε).
Anyway…
Πρέπει κάποτε να ενσωματωθεί το ΣΥΝΟΛΟ της “κλασσικής μουσικής” μέσα στο
“υπερσύνολο” που λέγεται trance (ή -αν προτιμάτε- μουσική “electronica”). Και
όχι λόγω κάποιου… ύποπτου παρανοϊκού ιμπεριαλισμού, αλλά γιατί σήμερα μας
παρέχεται για πρώτη φορά η τεχνολογική δυνατότητα μιας τόσο γιγαντιαίας και
τόσο απόλυτα καινοτομικής ενσωμάτωσης και επανα-σύνθεσης. Ο πλανήτης μας
μπορεί μεν να είναι χάλια από άποψη οικολογική ή πολιτική, αλλά λόγω της νέας
τεχνολογίας έχουμε ΟΛΟΙ το προνόμιο να ζούμε μία πρωτοφανή αναγέννηση, με
την πρωταρχική έννοια του όρου, δηλαδή ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ = δημιουργική συνένωση
πολλών (μέχρι τώρα ασύνδετων) στοιχείων σε έναν ΝΕΟ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ. Και τέλος…
από αυτή την πορεία αναγέννησης, ΔΕΝ θα μπορούσε να εξαιρεθεί το ρεμπέτικο!
Ουάου! -χεχε “κόψε κάτι, ρε μεγάλε” (απάντηση: Ηδη κόβω, και συρράβω!)
Εξάλλου, ΔΕΝ είπα ότι θα πιώ όλο αυτό τον… ωκεανό μόνος μου . Υπάρχουν
τουλάχιστον άλλοι… 267.999 συνθέτες στο ίδιο site, πολλοί εκ των οποίων κάνουν
παρόμοια πειράματα (όχι όλοι βέβαια).
Εδώ θα μου επιτρέψεις -εντελώς φιλικά- να διαφωνήσω ριζικά. Μακάρι να…
προλάβω (σε αυτή τη σύντομη ζωή) να μάθω καλά (όχι επιπόλαια) προγραμματάρες όπως το Reason, το Cubase, το Rebirth, το FruityLoops
και άλλα, ώστε να δώσω κάποια ανακούφιση σε αυτή τη δημιουργική μανία που
με έχει πιάσει, από τότε που μπήκαν στη ζωή μου αυτά τα θεϊκά εργαλεία, με
τα οποία μπορώ τώρα να γράφω ασταμάτητα, ανεμπόδιστα, και (τις πιό πολλές
φορές) χωρίς να “κοπιάρω” ή να “ρεμιξάρω” κανέναν άλλο. Μπορείς να κρίνεις
ελεύθερα το αποτέλεσμα, όσο αυστηρά θέλεις, αλλά ΔΕΝ ισχύει αυτό που λές. (Ισα-
ίσα, ο πιό μεγάλος πειρασμός είναι να το ρίξω στις δικές μου συνθέσεις,
παραμελώντας [i]δουλειές[i] που έχω αναλάβει).
Δυστυχώς, θα σε απογοητεύσω ΑΚΟΜΗ περισσότερο. Σήμερα ΔΕΝ υφίσταται
καν σύνθεση χωρίς PC, με καμμία μουσική έννοια του όρου. Χωρίς αυτό…
γρατζουνάει κανείς παρελθούσες μελωδίες σε κάποιο όργανο, χωρίς να ξέρει ότι…
κάνει ακριβώς τα ίδια που κάνανε άλλοι, με πολύ ελάχιστη διαφορά. Για την
ακρίβεια, όποιος ασχολείται σήμερα με συμβατικά όργανα ΠΡΕΠΕΙ να μάθει τη
χρήση της τεχνολογίας για να κάνει πρωτότυπη σύνθεση, και να χρησιμοποιήσει
τον ίδιο του τον εαυτό σαν “ένα ακόμη όργανο” (σαν “Audio Track” στο Cubase).
Ποιός σας εμποδίζει, ρε φιλάρες, να καθήσετε και να φτιάξετε νέες συνθέσεις,
εφάμιλλες ή καλύτερες εκείνων του Βαμβακάρη; Χωρίς τη νέα τεχνολογία, όμως,
κάθε τέτοια απόπειρα “σύνθεσης” είναι είτε ψεύτικη είτε μάταιος κόπος, κι αυτό
το λέω χωρίς καμμία “εριστική διάθεση”.
-Θέλω να δώ σύντομα, ένα ΣΥΓΧΡΟΝΟ ρεμπέτικο κομμάτι, γραμμένο κατ’ ευθείαν
στο πρόγραμμα Cubase, με Audio Tracks τα… παιξίματά σας. (ΝΑ μια ιδέα…)
Οσοι γνήσιοι πιστοί δημιουργοί προσέλθετε. Ουδείς αποκλείεται ή εμποδίζεται.
Ούτε το ένα ισχύει, ούτε το άλλο, φίλε μου.
Αχ, ΜΑΚΑΡΙ να παίζαμε με “αλγορίθμους”, που θα μας γλύτωναν από τον
κόπο της λεπτομερούς (και συχνά βαρετής) ενορχήστρωσης, μέσω κάποιας τεχνητής νοημοσύνης, που θα έβαζε (π.χ. ) αυτομάτως σωστά μπάσα και
ακκομπανιαμέντα. (Αυτό ΔΕΝ υπάρχει σήμερα, αλλά ετοιμάζεται. Σκέφτομαι
να ασχοληθώ μαζί του). Ο πυρήνας της μουσικής όμως, όταν δημιουργείς,
είναι ανεξήγητος όπως και η ψυχή. )(Δεν είμαστε ούτε “ρομπότ”,
ούτε “σκέτη ύλη”. Αλλά αυτό πηγαίνει σε άλλη, ΠΟΛΥ μεγάλη συζήτηση…)
Δημιουργούμε με νότες, όπως ακριβώς ένας λογοτέχνης δημιουργεί με
λέξεις, αλλά… χρησιμοποιεί επεξεργαστή κειμένου. Πολλές φορές -φυσικά-
δημιουργούμε παίζοντας (keyboards) αλλά μπορούμε και να διορθώσουμε
τα αποτελέσματα μετά (ενώ με ένα “φυσικό όργανο”, αυτό είναι αδύνατον).
Επίσης: (Τεχνική συμβουλή σε μπουζουξήδες) Βάλτε ρε μάγκες ένα
σωστό “MIDI INTERFACE” στο μπουζούκι σας, και… ΔΕΝ θα χάσετε.
(Λυπηθείτε και το ρεμπέτικο που ΠΡΕΠΕΙ να διασωθεί μουσικολογικά!)
ΟΧΙ. Τα καλύτερα “νέα μέσα” μπορεί (μεν) να επιτρέπουν περισσότερη
“ανα-δημιουργία”, αλλά (εξίσου ή και περισσότερο) δίνουν ΚΑΙ φτερά
στην 100% πρωτότυπη δημιουργία.
Δηλαδή…ο συγγραφέας που χρησιμοποιεί υπολογιστή δεν μπορεί να
γράψει εντελώς πρωτότυπα λογοτεχνήματα; (!) Αντίθετα, σήμερα έχει
ανθίσει η λογοτεχνία, όπως ακριβώς και η μουσική πρωτοτυπία (π.χ.
υπάρχουν 268.000 νέοι συνθέτες μόνο στο δικό μου site, το www.soundclick.com).
Εξάλλου, η trance μπορεί και να γραφτεί “εκ του μηδενός” χωρίς άλλο υλικό
εκτός από τον εαυτό της. Π.χ. ΟΛΑ τα κομμάτια του Σώτου (του συνεργάτη
μου) στο site, είναι φτιαγμένα με μόνο υλικό δικά του samples, που τα
“μαγείρεψε” ο ίδιος με πρωτογενείς γεννήτριες ήχου σε software synths.
(FM synthesis κλπ). Επίσης αρκετά δικά μου κομμάτια είναι γραμμένα
μόνο με χρήση αρμονίου/synthesizer και χωρίς καμμία συρραφή. (Οταν
δημιουργείς εντελώς δικούς σου ήχους, έχεις άλλωστε και το copyright).
Εχεις φάει ποτέ σου “σκουπίδια” από… Goodies ή Everest? Παίζουν ασταμάτητα
μερικά (όχι πάντα άσχημα, αλλά συνήθως βαρετά και εμπορικά) κομμάτια trance.
Ειδικά το melodic trance, έχει κυριαρχήσει πια ΠΑΝΤΟΥ. Π.χ. στα σήματα
σταθμών, δελτία ειδήσεων, αθλητικά προγράμματα, διαφημίσεις, κλπ.
Ξέρετε γιατί; Το trance είναι σήμερα η top μουσική του αιώνα μας, πρώτο
στα charts, και αυτονόητα προτιμητέο παντού. ΟΧΙ όμως και απαραίτητα “όλο
καλό”: Η σχέση του “βαρετού και εμπορικού” trance με το καλό και ποιοτικό μοιάζει
πολύ με τη σχέση… “Ακατατονόμαστου” και Μάρκου Βαμβακάρη (για να
μιλήσω τη γλώσσα σας). Αυτά τα φαινόμενα ξεπεσμού ή μίμησης είναι φυσικά.
Εγώ πάντως, χωρίς κανένα συμφέρον (ίσα-ίσα, στην Ελλάδα είναι… Γολγοθάς)
ακολούθησα την trance (αφήνοντας στην άκρη το ροκ και άλλα) διότι η μουσική
αυτή εισβάλλει μέσα σου και σε μετασχηματίζει θετικά ολοσχερώς. Είναι υπερσύνολο πολλών άλλων ειδών μουσικής διότι (λόγω δομής αλλά και
[i]τεχνικής[I/]) είναι σε θέση να απορροφάει τα πάντα και να τα βελτιώνει.
(π.χ. έχεις ακούσει τα trance remixes του “Adagio” του Barber?)
Εγώ δεν ήξερα ΚΑΝΕΝΑ, μέχρι… πρόπερσι! (λυπηθείτε με! χεχε)
(φταίει το ότι μεγάλωσα εν μέρει στην Αγγλία και σε άλλες χώρες)
Sorry, αλλά… κατηγορηματικά λέω: ΟΧΙ. Σε κάθε εποχή, η καλύτερη
“πρωτογενής καθαρή δημιουργία” οφείλει να χρησιμοποιεί τα [i]μέσα αυτής
της εποχής[i], και όχι παρελθόντων εποχών. Αλλιώς, …πήγαινε στο
μουσείο και πιάσε κάνα… φλάουτο των Νεάντερνταλ, με… κάτω από δέκα
νότες. (Αυτό είναι “πιό αυθεντικό” -ίσως- αλλά και… άχρηστο, πλέον).
Επίσης, λυπάμαι που θα απογοητεύσω ή θα παρεξηγηθώ για “φανατικός”,
αλλά… ασχολούμαι 20 χρόνια -περίπου- με το ροκ. Το έβαλα -τελικά-
εκεί που ΕΠΡΕΠΕ: Στο ΜΟΥΣΕΙΟ.
Το ίδιο ισχύει (με το παραπάνω) για τις υπόλοιπες μουσικές ΤΟΥ
ΠΑΡΕΛΘΟΝΤΟΣ που ανάφερες. Ολες καλές, όλες για το μουσείο.
Ζούμε στον εικοστό πρώτο αιώνα. Ας το εμπεδώσουμε επιτέλους!
Ομως…
αυτό δεν αποκλείει να φτιάχνουμε νέες συνθέσεις και με μουσικά είδη
“του παρελθόντος”. (Ισα-ίσα, χρέος μας είναι να τιμούμε την ιστορία μας).
Ετσι, το ρεμπέτικο έχει γίνει ΗΔΗ αθάνατο. Υπάρχει τώρα μέχρι και “έδρα
ρεμπετολογίας”, σε ξένα πανεπιστήμια. Και -χάρις στην άδολη αγάπη σας-
φίλοι και φίλες, το κρατάτε ζωντανό.
Στο φόρουμ των ρεμπέτηδων ήρθα σαν “προσκυνητής” (και ελπίζω όχι πολύ
αναιδής)… Πην πυροβολείτε το… συνθεσίστα!
Κατ’ αρχήν συμφωνώ. Εχω δεί άτομο να χορεύει ζεϊμπέκικο κάποτε
που μου άλλαξε τη γνώμη για το ζεϊμπέκικο (και το είδα πολύ θετικά).
(Μέχρι τότε το απέρριπτα σαν “χορό των τούρκων Ζεϊμπέκ”).
Κατά δεύτερο λόγο… διαφωνώ λιγάκι (ουα-χαχα- βρεστε την άκρη).
Ούτε ‘φτιαγμένος’ ούτε ‘μπαϊλντισμένος’ θέλω νάμαι! “Η μαυρίλα είναι
κλεπταποδόχος από τη φύση της” -είχε πεί ο Ελύτης. Τουτέστιν, my
friend, baildismus CAN be a load of self-indulgent bulshit, programming
the mind to think negatively, with… exagerrated self-importance. (Feeling
good," high", and “one with the universe” is a totally different thing).
Κατά τρίτο λόγο, ΟΛΑ παίζονται. Δηλαδή το κατά πόσον η κατάσταση
του νού εκείνου που χορεύει ζεϊμπέκικο, είναι (1) αυθεντική,
(2) σε γνήσια και όχι τεχνητή απόγνωση, (3) σε θετική στάση προς
τη ζωή (και όχι με τον μαζοχισμό ενός ‘ψυχικού αυτόχειρα’), κ.ο.κ.
αυτό είναι… όπως και η τήρηση του Συντάγματος: “Επαφίεται στον
πατριωτισμό (διάβαζε γνησιότητα) των Ελλήνων”.
Ναι μεν το ζεϊμπέκικο έχει όλα τα καλά που γνωρίζεις, αλλά το
γεγονός ότι… δεν υπάρχουν πιά “αντισώματα θετικής σκέψης” που
να περιορίζουν το “self-indulgence” και το “self-pity” στον Ελληνα,
δημιούργησε (ΑΝΤΙ του ζεϊμπέκικου) τις …πολλαπλάσιες σύγχρονες
εμφανίσεις μουσικών… τερατουργημάτων (ψευτο-ζεϊμπέκικων και
τσιφτεντελίων) τα οποία προορίζονται για μαζική κατανάλωση από…
λιγούρηδες άντρες σε κωλάδικα, με τις (πληρωμένες) “γκόμενες”
να τους χαϊδεύουν τον πόνο τους (που ξέμειναν από γυναίκα): -NA
το “κοινό” του Σφακιανάκη (και άλλων… σκυλαδοποιών της κλάψας).
Οι αυθεντικοί ρεμπέτες όμως, δεν είχαν καμμία σχέση με όλα αυτά.
Σημειώνω τέλος (σαν δίγλωσσος σε αγγλικά/ελληνικά) την απουσία
στην ελληνική γλώσσα της λέξης “self-indulgence”, που αν δεν είσαι
έστω και ελάχιστα έτσι, μάϊ φρένντ, δεν θεωρείσαι… Ελληνας!
(να το σοβαρότερο ελάττωμα -μαζί με τη διχόνοια- της φυλής μας, το
οποίο δεν μπορεί να καταπολεμηθεί σωστά χωρίς μία… λέξη η οποία
να το περιγράφει. Στην ψυχο-κοινωνιολογία, κάθε λαός έχει τάση
να απωθεί από την ίδια του τη συνείδηση τα ελαττώματά της
κοινωνίας του, με το να αποθαρρύνει την έκφρασή τους. Ετσι π.χ. δεν
υπάρχει η λέξη αυτή στα ελληνικά γιατί… δεν μας συμφέρει).
ΤΩΡΑ κατάλαβα ρε μεγάλε γιατί ανέκαθεν… βαριόμουνα το τσάμικο!
Με αγάπη (για το ρεμπέτικο, και για όσους έγραψαν καλά λόγια -και μη-).
και με… ουκ ολίγη “self-indulgence” (χεχε)
Γιώργος
Κοιτάξτε, κύριε γενικέ διαχειριστά μου. Από τη στιγμή που με τσουβαλιάζετε
(εσείς ή οποιοσδήποτε) λέω “με” διότι η μουσική που γράφω, ΕΙΝΑΙ trance,
με ένα… συχαμένο και φασιστοειδές (πρώην Χρυσαυγίτικο) κάθαρμα όπως…
ο Σφακιανάκης, αντιλαμβάνομαι (έκπληκτος) ότι υπάρχουν πολλά που πρέπει
οπωσδήποτε να ξεκαθαριστούν, διότι ΔΕΝ γουστάρω να έρχομαι ταπεινά και
μαζεμένα “σαν προσκυνητής” σε μία μουσική κοινότητα και να τρώω τέτοιου
είδους φόλες και δηλητήρια. Χρειάζεται να εξηγηθούν πολλά πράγματα, για
να αποφευχθούν τόσο οι “φλόγες” όσο και οι πολιστιστικές παρεξηγήσεις.
Κι αυτό το λέω με χαμόγελο. Δεν “αγρίεψα” χωρίς λόγο. Επειδή έχω και
πολλούς φίλους που προτιμούν το ρεμπέτικο αλλά… ακούνε και τη δική
μου μουσική με ευχαρίστηση, ΔΕΝ είχα φανταστεί μέχρι τώρα το βαθμό της
προκατάληψης και της εντελώς αχρείαστης υπεροψίας, που επικρατεί μέσα
στο χώρο του ρεμπέτικου. Οπότε, έρχομαι όχι σαν “καλό παιδί” αλλά σαν
“πρεσβευτής” ενός άλλου είδους μουσικής, ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΣΑΣ ΣΕΒΕΤΑΙ ΑΛΛΑ
ΕΣΕΙΣ ΔΕΝ ΤΟ ΣΕΒΕΣΤΕ. Επίσης έρχομαι σαν δημιουργός που άρχισε
να ασχολείται με το ρεμπέτικο, αλλά όχι… “δώσαμε θάρρος στο χωριάτη
να ανέβει και στο κρεβάτι”, ρε φίλε. ΟΧΙ και δεν έχουμε πρωτογενή υλικά
και τα παίρνουμε από το ρεμπέτικο. Γιατί σ’ αυτή την περίπτωση ζούμε ΠΟΛΥ
καλά και ΧΩΡΙΣ το ρεμπέτικο, χωρίς το οποίο γράφαμε και συνθέταμε και
παίρναμε διακρίσεις και άλλα ΠΟΛΛΑ χρόνια ΧΩΡΙΣ το ρεμπέτικο, ρε φίλε.
ΔΕΝ ασχολούμαι με τη μη-κουλτούρα και τη μη-δημιουργία.
Ασχολούμαι ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ και ΜΟΝΟ με κουλτούρα και με δημιουργία.
Βλέπω ότι πάρα πολλοί άνθρωποι “ασχολούνται” με το ρεμπέτικο.
“Τι να τα κάνω τα τραγούδια σας…” (λέει το γνωστό τραγούδι).
Ναι, είμαι. Απ’ τα καλύτερα. Ελπίζω να μάθω να είμαι καλό παιδί
MONO όταν μου φέρονται καλά. Οχι μια ζωή να προσφέρω λουλούδια
και μου μπήγουνε μαχαίρια (από τότε που γύρισα σε αυτή τη βρωμοχώρα
από το εξωτερικο). Ναί, ειπα “βρωμοχώρα”. Την ΕΛΛΑΔΑ εννούσα, ναί.
Γιώργος (τεχνηέντως αγριεμένος εις το όνομα του Βαμβακάρη και άλλων)
Παρακολουθώ και εγώ με ενδιαφέρον τις απόψεις σου, outsider.
Αλήθεια, έχεις γνώσεις μουσικής; Αν υπάρχει το μουσικό υπόβαθρο, τότε και μόνο τότε μπορείς αξιοποιώντας τις δυνατότητες της ηλεκτρονικής επεξεργασίας, να «δημιουργήσεις» κάτι πρωτότυπο και να χρησιμοποιήσεις διάφορες ενορχηστρώσεις ή ειδικά εφφέ, ώστε το αποτέλεσμα να είναι άξιο λόγου.
Ηλεκτρονική μουσική μπορεί ο καθένας να δημιουργήσει πολύ εύκολα και πολύ απλά με κάποιο πρόγραμμα, το οποίο αυτόματα θα συνδυάσει δυο – τρεις νότες με έναν ρυθμό και θα το παρουσιάσει σε ένα club για να κτυπιούνται οι θαμώνες του, κάτι που το έχουμε χορτάσει τελευταία.
Χρειάζεται γνώση μουσικής, για να υπάρξει η μουσικότητα, ώστε το αποτέλεσμα να μην είναι ένα «παιχνίδι συχνοτήτων».
Κατά την άποψή μου, ακόμα και σ΄ αυτή την περίπτωση, ο ηλεκτρονικός ήχος ΔΕΝ μπορεί να αντικαταστήσει το φυσικό ήχο ενός οργάνου, που παίζεται σε μια παρέα. Δεν θα υπάρξει ποτέ εκείνη η μέθεξη, που σου δίνει ο αυθεντικός ήχος…
Εμείς, οι λάτρεις του ρεμπέτικου, προτιμάμε το ρεμπέτικο στην αυθεντική του μορφή, χωρίς παρεμβάσεις κάθε είδους, οι οποίες αλλοιώνουν το χαρακτήρα του. Άρα, μια ηλεκτρονική παρέμβαση αντιμετωπίζεται από εμένα τουλάχιστον με σκεπτικισμό, όσον αφορά στη χρησιμότητά της.
Επίσης, μην σου διαφεύγει ότι είναι ΤΕΧΝΗ το να μεταφέρει ένας δεξιοτέχνης στο μπουζούκι του π.χ. το «Ψηλά μην κτίζεις τη φωλιά», ενώ το να το αναπαράγει ένας άλλος στον Η/Υ του, είναι ΚΑΤΑΣΚΕΥΗ: εδώ είναι η διαφορά μας.
Κλασικό παράδειγμα, μια εικόνα που κατασκευάζω στον Η/Υ, με τη βοήθεια της τεχνολογίας. Πρόκειται για μια ΚΑΤΑΣΚΕΥΗ, ενώ ο πίνακας ενός ζωγράφου είναι ΤΕΧΝΗ.
Τελειώνοντας, ελπίζω να μην εννοείς εκείνο τον τελευταίο σου αφορισμό για τη χώρα μας και να ειπώθηκε σε μια στιγμή ψυχολογικής έντασης…
Έχω την εντύπωση πως δεν βγάζει νόημα όλη αυτή η κουβέντα. Οι περισσότεροι, αν όχι όλοι, όσοι διαβάζουμε το forum μας αρέσει το ρεμπέτικο και τα συν αυτώ. Έχουμε κι άλλες ασχολίες και άλλα ενδιαφέροντα που όμως δεν νομίζω να αρχίζουμε να τα εκθέτουμε στο forum μιας και δεν έχουν σχέση με το αντικείμενο. Ο φίλος που αγαπάει την trance καλά κάνει και την αγαπάει αλλά δεν μπορεί να με πείσει με κανέναν τρόπο να την αγαπήσω. Την αποδέχομαι ως μουσικό ρεύμα, αλλά με αφήνει αδιάφορο όπως και τόσα άλλα ρεύματα μουσικής που υπάρχουν. Ακούω κατά καιρούς διάφορα πειραματικά υβρίδια ανάμειξης ρεμπέτικου με κάτι άλλο που στην συντριπτική (και μάλλον στην απόλυτη…) πλειοψηφία τους δεν μου αρέσουν.
Επειδή μου αρέσει το γνήσιο λαϊκό και ρεμπέτικο τραγούδι βρίσκομαι στην παρέα και όχι γιατί θέλω να αναμείξω μουσικές του Θιβέτ με ένα ταξίμι του Μάρκου…
Βλέπω πως και ο φίλος πασχίζει να γίνεται κουβέντα που όμως δεν οδηγεί πουθενά γιατί και οι δυο πλευρές δεν έχουν σκοπό να την πάνε πουθενά αυτήν την κουβέντα… .
Σύμφωνα με τη λογική που λες, ΚΑΝΕΝΑΣ ρεμπέτης δεν θα μπορούσε να
δημιουργήσει τίποτε αυθεντικό, και δεν θα υπήρχε καν ρεμπέτικο as such.
Μπορεί να μη σου αρέσει ο ηλεκτρονικός ήχος, αλλά τότε ΓΙΑΤΙ τον
θεωρείς ανίκανο να δημιουργήσει κάτι καινούργιο και αυθεντικό;
Θα σου πω κάτι, μόνο στο δικό μου site υπάρχουν 268.000 συνθέτες.
Σε ΟΛΑ τα είδη μουσικής, και ΟΧΙ μόνο στα δικά μου είδη. ΤΙ ΚΑΝΟΥΝ
ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ? ΔΕΝ συμμετέχουν (πλην ελάχιστων) και… χαϊδεύουν
ο ένας τον εγωϊσμό του άλλου ότι είναι “οι μάγκες και οι καλίτεροι”.
Ατομα που ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΓΡΑΨΕΙ ΟΥΤΕ ΕΝΑ ΜΕΤΡΟ ΜΟΥΣΙΚΗΣ, κάθονται
και θάβουν όλους τους συνθέτες του… πλανήτη μαζί, επειδή δεν είναι
του δικού τους γούστου και δεν ταιριάζουν με… χταπόδι και ελιές.
Αυτά είναι προκαταλήψεις. Σιγά μην είχανε τώρα… “μουσικό υπόβαθρο”
πάρα πολλοί συνθέτες που (ενώ δεν ξέρανε νότες) αφήσανε έργο που
έμεινε στην ιστορία, από τον Πωλ Μακ Κάρτνευ μέχρι κάποιους ρεμπέτες.
Υπάρχει βέβαια μία τάση “θαψίματος ΚΑΘΕ διαφορετικότητας”, στην
Ελλάδα, που… (άμα δεν σταυρώσει και δεν κάψει στο όνομα της “αυθεντικής
λαϊκότητας”) βγάζει μετά από τη θήκη το όπλο των “μουσικών σπουδών”,
σα να σου λέει “ποιος είσαι ρε, και τί έχεις σπουδάσει”. (Ξαφνικά θυμήθηκε
τις μουσικές σπουδές, αλλά… ακούει μουσική ανθρώπων χωρίς σπουδές).
Σε όλους τους τομείς υπάρχει αυτό τό μίσος, η διχόνοια κι ο καννιβαλισμός
(μέσα στη χώρα). Μόνο όταν βγείς έξω αρχίζει κάποια “αλληλεγγύη”.
Π.χ. κατα τους “εμπεριστατωμένους γνώστες της ελληνικής ποίησης”, επί…
πολλές δεκαετίες, ο Οδυσσέας Ελύτης “ΔΕΝ ΕΘΕΩΡΕΙΤΟ ΠΟΙΗΤΗΣ”. Μέχρι
που πήρε το Νόμπελ (στο εξωτερικό) και ΜΕΤΑ τον προσκυνήσανε εδώ.
ΝΑΙ. και λοιπόν, τι, (SO WHAT)?
Αμα εσύ έχεις γνώσεις μουσικής, πήγαινε, άκουσε την “Αναγέννηση των
Δελφινιών”, και… θάψτηνε με βάση τα όσα λες τα “εμπεριστατωμένα”.
Αλλιώς, συμφωνούμε, ότι τα επιπόλαια ρεμιξαρίσματα είναι εύκολο να τα
δημιουργήσει ο καθένας, και φυσικά αυτό γίνεται σήμερα (κατά κόρον) στη
δημιουργία “τεκνο-σκυλάδικων” κομματιών που είναι τσιφτεντέλια με
ρυθμό… τσφτετελο-τέκνο 4/4.
Κατά την άποψή μου, ακόμα και σ΄ αυτή την περίπτωση, ο ηλεκτρονικός ήχος ΔΕΝ μπορεί να αντικαταστήσει το φυσικό ήχο ενός οργάνου, που παίζεται σε μια παρέα. Δεν θα υπάρξει ποτέ εκείνη η μέθεξη, που σου δίνει ο αυθεντικός ήχος…
[/QUOTE]
Κανένας φυσικός ήχος δεν είναι ανεπίκτετος πανομοιότυπης χρήσης
του μέσα από τη σύγχρονη τεχνολογία. Κανένα φυσικό όργανο δεν
αντιστέκεται τη μετατροπή του σε ψηφιακό δείγμα (ειδικά στα 24 bits,
οπότε ΔΕΝ ισχύει ούτε εκείνη η απλοϊκή λατρεία του βινυλίου, κλπ).
Οσο για τη μέθεξη, είναι (μεταξύ άλλων) θέμα παρέας και ψυχολογίας.
Οποιος δεν έχει ζήσει το μεγαλείο ενός ΜΕΓΑΛΟΥ χορού trance και τη
θετική ενέργεια που αναπτύσσεται εκεί (πράγμα που πολύ σπάνια έχει
γίνει στην Ελλάδα, πλην κάποιων κλαμπ που έκλεισαν αφού γέμισαν,
χαπάκηδες) ΔΕΝ μπορεί να καταλάβει ότι το “άκρον άωτον της πλήρους
και απόλυτης μέθεξης” είναι ο “χορος της φυλής” (και όχι το τσιμπούσι).
ποτέ
Εμείς, οι λάτρεις του ρεμπέτικου, προτιμάμε το ρεμπέτικο στην αυθεντική του μορφή, χωρίς παρεμβάσεις κάθε είδους, οι οποίες αλλοιώνουν το χαρακτήρα του. Άρα, μια ηλεκτρονική παρέμβαση αντιμετωπίζεται από εμένα τουλάχιστον με σκεπτικισμό, όσον αφορά στη χρησιμότητά της.
Αν αυτό που λές είναι τέχνη, τότε ΠΟΥ είναι τα νέα ορίτζιναλ ρεμπέτικα;
Ο καθένας μας κρίνει όποιον θέλει όσο θέλει. Το θέμα είναι όμως, ποιά
είναι τα αποτελέσματα. Μπορείς να παίξεις στο μπουζούκι ΟΛΑ τα είδη
μουσικής; - OXI, φυσικά.
Γιατί είναι ΑΝΥΠΑΡΚΤΟΙ οι καινούργιοι συνθέτες του είδους, ενώ με τη
σύγχρονη τεχνολογία είναι εκατομμύρια;
Δηλαδή για σένα οι “νέες ηλεκτρονικές τέχνες” είναι ανύπαρκτες.
ΟΚ.
Αν ορίζουμε έτσι αυθαίρετα το τι είναι τέχνη και τι δεν είναι,
τότε… ζήτω που καήκαμε (και δεν δημιουργήσαμε τίποτε).
Δεν κατάλαβα τη λογική αυτή. Προφανώς οφείλεται σε παρερμηνεία
διότι ΚΑΙ εγώ έχω πάρα πολλά άλλα ενδιαφέροντα. Και λοιπόν, τι;
Και ποιός σου είπε ότι θέλω να σε πείσω να αγαπήσεις την trance.
Είναι γνωστό άλλωστε ότι όσοι είναι “κολλημένοι” σε ένα μόνο
είδος σπάνια ξεκολλάνε από αυτό.
Ο σκοπός της κουβέντας δεν είναι να σε πείσω, φίλε. Τα αποτελέσματα
αυτής της κουβέντας προορίζονται για να ξεκαθαρίσουν τις πιό συνήθεις
απορίες και παρεξηγήσεις γύρω από τη μουσική που γράφω / προτιμώ,
και προορίζονται για ανάγνωση από ανθρώπους που “ακούνε τα πάντα”
και είναι ανοιχτοί γενικώς σε πολλά μουσικά ρεύματα ταυτόχρονα. (Ο
καλύτερός μου φίλος ακούει “φανατικά” έντεχνο και ρεμπέτικο, αλλά
ακούει και πολύ μεγάλη ευχαρίστηση επιλεγμένα trance / techno / rock).
Εγώ βρίσκομαι για το ΔΕΥΤΕΡΟ λόγο. Πειράζει;
Κοίταξε να δεις φίλε. Εγώ (πλέον) έχω απογοητευτεί βλέποντας
τόση πολλή αδιαλλαξία, επανειλλημένες “εκκλήσεις” (όπως η δική
σου) να “σταματήσει η κουβέντα” (λες και σε υποχρεώνει κανείς
να συμμετέχεις, ή λες και δεν υπάρχουν χιλιάδες άλλα θέματα και
άλλοι άνθρωποι που επικοινωνούν γενικότερα για το ρεμπέτικο σε
άλλα μέρη / ομάδες συζήτησης στο www.rembetiko.gr
Είναι φανερό ότι ΚΥΡΙΟΛΕΚΤΙΚΑ πλέον, “δεν δέχεσαι κουβέντα”.
Ε, Σβύσε ρε παιδί μου αυτά που γράφω, και μίλα για κάτι άλλο.
ΔΕΝ καίγομαι να σε πείσω. Ειλικρινα.
[LEFT]outsider, το παραλήρημα των τελευταίων σου posts με αποθαρρύνει να απαντήσω. Θα μπορούσα να αρχίσω να αραδιάζω κι εγώ κατεβατά επιχειρημάτων, αλλά δεν το κάνω διότι δε χρειάζεται να αποδείξω το αυτονόητο, σε αντίθεση μ’ εσένα που σχεδόν “φωνάζεις” (το έβαλα σε εισαγωγικά το ρήμα) για να ακουστείς.
Όλα αυτά τα πολύ ενδιαφέροντα που λες θα μπορούσες να τα συνοψίσεις σε δυο λέξεις, χωρίς να πέσεις στην παγίδα της χειμαρώδους φλυαρίας και της υπερβολικής επιχειρηματολογίας, τη στιγμή μάλιστα που όπως λες, δεν σε ενδιαφέρει να πείσεις.
Πραγματικά, λες τόσα πολλά που χάνεις το στόχο σου.
Υ.Γ. Άκουσα τα κομμάτια σου και τα βρήκα ενδιαφέροντα. Δεν είναι όμως κάτι που δεν έχω ξανακούσει, ούτε κάτι που μου δείχνει το δρόμο της μουσικής αναγέννησης του αιώνα μας.
Υ.Γ.2. Κάπου μιλάς για “το σύνολο της κλασσικής μουσικής που πρέπει να ενσωματωθεί στο υπερσύνολο της trance”. Μαζέψοοο…
[/LEFT]
[QUOTE=webmaster;143163][LEFT]
Όλα αυτά τα πολύ ενδιαφέροντα που λες θα μπορούσες να τα συνοψίσεις σε δυο λέξεις, χωρίς να πέσεις στην παγίδα της χειμαρώδους φλυαρίας και της υπερβολικής επιχειρηματολογίας, τη στιγμή μάλιστα που όπως λες, δεν σε ενδιαφέρει να πείσεις.
Πραγματικά, λες τόσα πολλά που χάνεις το στόχο σου.
Ναι, κάθησε και έφαγα αρκετές ώρες, με… συγγραφική σοβαρότητα
για εκείνο το “F.A.Q.” αλλά ΔΕΝ ξέρω αν άξιζε τον κόπο να το γράψω,
τελικά.
Ο χείμαρρος… στερεοτύπων που έχει γραφτεί από πολλούς άλλους είναι
όμως πρόκληση και είναι φυσικό να δημιουργήσει “χείμαρρο απαντήσεων”.
Ομως, ό,τι είχα να πω τα είπα. Και τα περισσότερα έμειναν αναπάντητα.
Οποιος θέλει, διαβάζει όσα γράφτηκαν και απαντάει επι της ουσίας.
Μόνο να ξέρει ένα πράγμα. Τόσο η απάντηση, ΟΣΟ και η μη-απάντηση
θα μείνουν, σε ένα “ειδικό document” (HTML) που θα κάνει συγκριτικές
μελέτες μεταξύ των ειδών αυτών μουσικής, και άλλα πολλά.
(φυσικά… απολύτως χωρίς ονόματα ή άλλα προσωπικά στοιχεία).
[QUOTE=webmaster;143163]
Υ.Γ.2. Κάπου μιλάς για “το σύνολο της κλασσικής μουσικής που πρέπει να ενσωματωθεί στο υπερσύνολο της trance”. Μαζέψοοο…
Ελπίζω να διάβασες και τον… αυτο-σαρκασμό, που ακολουθεί(.
Εγώ εύκολα “μαζεύομαι”.
Τους άλλους… 267.999 συνθέτες ,
ΠΟΙΟΣ θα τους μαζέψει; Eλληνικό… περιπολικό;
Είναι προφανές ότι η συζήτηση δεν μπορεί να καταλήξει πουθενά διότι ο καθείς έχει τη στάση του απέναντι σε αυτό που βιώνει. Εσύ ακούς αυτό το είδος της μουσικής και σου αρέσει τρελλά. Πειράζει εγώ να μην την ακούω; Προφανώς όχι. Δεν μπορώ να πειστώ για το αντίθετο. Είναι δύο είδη μουσικής που έχουν σχεδόν αντιδιαμετρική πορεία. Έρχεσαι λοιπόν σε μία κοινότητα που ασχολείται με ντομάτες να πεις ότι το χαρτί των βιβλίων είναι σημαντικό διότι εκτός από τη γνωστή χρήση του κάνει και για να σκουπίζουμε τη χυμένη ντομάτα όταν πέσει στο πάτωμα. Για το λόγο αυτό βρίσκεις αυτή την αρνητική στάση. Δεν είναι θέμα κολλήματος. Είναι καθαρά θέμα κοινού ενδιαφέροντος. Οι περισσότεροι φίλοι εδώ μέσα έχουν μία ηλικία τέτοια που έχουν ξεκαθαρίσει πλέον τις μουσικές τους προτιμήσεις. Έτσι, το συμπέρασμα βγαίνει αβίαστα. Σέβομαι απεριόριστα αυτό που κάνεις με τη μουσική που ακούς αλλά για να μην πλέουμε σε φουρτουνιασμένες θάλασσες, ούτε θέλουμε να χαλάμε τις καρδιές μας, θα σε παρακαλούσα πάρα πολύ να σταματήσεις την παρουσίαση της σημαντικής (για σένα) μουσικής που ακούς και αγαπάς (και πολύ καλά κάνεις) και να επικεντωθείς σε θέματα που έχουν καθαρή σχέση με το ρεμπέτικο και λαικό τραγούδι, ώστε οι φίλοι του φόρουμ να μπορούν να τοποθετηθούν σε πράγματα με τα οποία θέλουν πραγματικά να ασχολούνται.
