Αγαπητοί ρεμπέτες,
Κατ’ αρχήν, ευχαριστώ που μου δώσατε τόοοοση πολλή σημασία,
διότι αυτές τις μέρες έπασχα από ένα μικρό σύνδρομο (ας πούμε)
αυτο-αμφισβήτησης. Είναι και το “τρακ” στη μέση, διότι σήμερα
(θέλω να πω… χθές, γιατί η μέρα πέρασε) “βγήκαμε επισήμως
σαν γκρούπ μουσικής” στο διαδικτυακό “κλαρί”, δύο συνεργάτες
μου και εγώ σαν “ομάδα” πλέον, όχι πια σαν άτομο. Αν ξαναμπείτε
στο site, θα δείτε τρομερές αλλαγές, καθώς και… 5 νέα κομμάτια
που αποτελούν πρωτότυπες συνθέσεις ενός νέου μέλους του
γκρουπ που σχηματίσαμε (έπεται και συνέχεια…):
Χμ… Υπάρχει πολύς κόσμος που… πετάει “φλούδες μπανάνας” στο
διαδίκτυο με σκοπό να τις… πατήσουν κάποιοι άλλοι, ώστε να γίνει
κάποιο επικοινωνιακό νταραβέρι. Ομως για μένα αυτό το φαινόμενο
είναι τόσο γνωστό όσο και ξεπερασμένο. ΔΕΝ είναι ο λόγος που σας
έστειλα το πρώτο μου σημείωμα. Ε, εδώ που τα λέμε, για να είμαστε
και απολύτως ειλικρινείς, ο ένας με τον άλλον (διότι όταν μιλάει
κανείς με ρεμπέτες πρέπει πρώτα-πρώτα να εγκαταλείψει κάθε
ίχνος “δηθεν-ισμού” -χεχε), καλό μου κάνει η κουβέντα, αφού τα
“κλίκ” στα μουσικά μου κομμάτια καταγράφονται όλα από έναν…
Αυτόματο Μεγάλο Αδελφό που… καθορίζει και τη θέση μου στα
(ιντερνετικά) “top 10 charts” -χεχε.
Αλλά, αρκετά με το ουζάκι και τις ελιές, πάμε τώρα στο “ψητό”… 
Κατ’ αρχήν, όπως ελπίζω να κατανοήθηκε, μπορεί να μην είμαι
ρεμπέτης, όμως δεν είμαι καθόλου μα καθόλου… αντι-ρεμπέτης!
(Το αντίθετο, μάλιστα). Αν δεν μου άρεσαν ορισμένα ρεμπέτικα
κομμάτια, γιατί τότε να τα πιάσω στα χέρια μου και να τα ρημιξάρω;
Είμαι ευγνώμων που -τουλάχιστον αυτό- κατανοήθηκε (νομίζω…)
Μετά, μου αρέσει ο εποικοδομητικός διάλογος και μόνον αυτός.
Σαν να μην έφτανε που είμαστε ήδη περικυκλωμένοι από διάφορα
επικοινωνιακά σκουπίδια (και μουσικά επίσης)… φανταστείτε το ΤΙ
τρέλλα θα ήτανε να τα… αυξάναμε κιόλας, αλληλο-τσακωνόμενοι.
Και όμως, αυτό ακριβώς αυτό τείνει να συμβαίνει, στο ρημάδι το…
δοβλέτι του ιντερνετίου! (άλλο ένα δείγμα μαζικής παραφροσύνης)
Ε, εμένα δεν μου αρέσει να πετάω “φλόγες”. Πυροσβέστης δηλώνω,
από τη φύση μου (και χειμερινός κολυμβητής). Ας αφήσουμε και το
ότι (τώρα πιά) φοράω και… αλεξίπυρη στολή καταδύσεων, όταν γράφω
(ή μιλάω) στο ιντερνέτ. Ας πιάσουμε λοιπόν τα σημεία που αποτελούν
και το “δημιουργικό ζουμί” του (μέχρι τώρα) διαλόγου μας, ξεκινώντας
από τα πιό απλά, νηφάλια και κατανοητά.
Πρώτα-πρώτα, ο Φράνκ, διατύπωσε την εξής νηφάλια αντίρρηση:
Όλα καλά φίλε Γιώργο, μόνο που “το μικρό, φτηνό και ταπεινό PC, μαζί με software synths κλπ” ΔΕΝ είναι το κατεξοχήν λαϊκό όργανο, διότι δεν μπορείς να το κουβαλάς στην παρέα. Και λαική μουσική χωρίς παρέα δεν υπάρχει. Κατά τα λοιπά, συμφωνούμε.
Χμ…
Ξέρει κανείς κάποιον μουσικό που λέγεται “ΙΟΝ” (Γιάννης Παπαϊωάννου);
E, λοιπόν αυτός ο άνθρωπος έκανε τις διακοπούλες του σε κάποια νησιά,
παρέα με ένα… λάπτοπ, και… βρέθηκε γεμάτος παρέες (από τη μια) και
γεμάτες ιδέες (από την άλλη), ώστε… κάθησε κι έγραψε στο λάπτοπ, έτσι
“στην ψύχρα”, την ώρα που οι κουκλάρες δίπλα του χαχανίζανε και πίνανε
το φραπεδάκι τους, ένα ολόκληρο CD ηλεκτρονικής μουσικής (περίπου
σαν τη δική μου) το οποίο μάλιστα… κυκλοφόρησε κιόλας, στους μήνες
που ακολούθησαν, και (μαθαίνω ότι) έγινε και σουξέ, αφού το γράψανε
κι οι εφημερίδες και κόσμος που ξέρω συνέχεια μου την πέφτει να του το
βρώ. (Πως λέγεται, μου διαφεύγει αυτή τη στιγμή, αλλά θα το θυμηθώ).
Μη λέμε λοιπόν πιά, ότι το PC “δεν κουβαλιέται στην παρέα”. Αν βέβαια η
παρέα είναι “κομπιουτερόφοβη” και προκατειλημένη, τότε φυσικό είναι να
μην κουβαλιέται. Αν όμως η παρέα είναι πιτσιρικάδες και πιτσιρίκες με την
“μπασμένη βαθειά στα πισιά” αντίληψη αυτού του νέου ρημαδο-αιώνα, τότε
είσαι και πολύ “ιν” ρε μεγάλε με το πισί σου, (δηλαδή το λάπτοπ σου) στην
παραλία, να μιλάς με την παρέα, και… να ρίχνεις και κάνα καμάκι (που και
πού) υποσχόμενος (ή υποσχόμενη) στα ποθητά πρόσωπα ότι θα τους κάνεις
μέχρι και το… ωροσκόπιό τους, μέσα από το ίδιο αυτό πισί, στο οποίο εσύ
βέβαια γράφεις ΚΑΙ τη… ΜΟΥΣΙΚΗ (την οποία ακούει η ίδια ακριβώς παρέα).
Ε, αν δε γουστάρεις νάσαι μονοχνωτιάρης εγωκεντρικός, κάνε ρε μεγάλε
και κάνα μάθημα Πλεροφορικής (ή Word) στα παιδιά, που χαζεύουν την
οθόνη τιεφτί σου, αυτή την οθόνη που πλήρωσες ακριβά μαζί με το υπόλοιπο πισί στον Κωτσόβολο (αλλά με δόσεις, για να μπορέσεις να πας
ΚΑΙ διακοπές)… ΤΙ ΠΙΟ ΛΑΪΚΟ; (Ενα μπουζούκι ίσως νάναι… πιό ακριβό!)
Δηλαδή το πισί σαν όργανο (με τη μορφή του λάπτοπ) σας πέφτει βαρύ; E,
Βαρύ μπορεί να είναι ρε φιλάρες, αλλά είναι και πάν-μικρο, ενώ το μπουζούκι
ογκωδέστατο. Εγώ μπορώ μέχρι και τα σύνορα να περάσω κρύβοντας το
πισί μέσα στις τσάντες μου σαν μία ακόμη τσάντα (άμα οι τελωνειακοί μιας
άλλης -π.χ.- χώρας υπάρχει κίνδυνος να το βάλουν στο μάτι για να το… φορολογήσουν), ενώ το μπουζούκι, ρε παιδιά, ΔΕΝ κρύβεται πουθενά! Με
την πρώτη… μπουζουκο-απαγόρευση θα κατασχεθεί πάραυτα και ολοσχερώς
ενώ και οι κάτοχοί του ΟΛΟΙ κινδυνεύουνε να πάνε στα κρατητήρiα!
Δεν υπάρχει λαϊκότερο όργανο από εκείνο που ΟΛΟΙ σχεδόν οι πολίτες μιας
στοιχειωδώς πολιτισμένης χώρας διαθέτουν ΗΔΗ, χωρίς περιττά έξοδα. Και
αν δεν είναι ακόμη “όλοι” στο Ελα(ναδεις)τάν, πολύ σύντομα, σε ελάχιστα
μόνο χρόνια, θα είναι…
Καθόσαστε ρε μάγκες και γρατζουνάτε τα δάχτυλά σας και χαλάτε τα νύχια
σας. Ενα πληκτρολόγιο σας χαρίζει πολύ περισσότερα με λιγότερο… πόνο. Κι
αν έχετε παράπονο με τις κλίμακες ή την εκφραστικότητα του πληκτρολογίου,
έ, πάρτε και κάνα σόφτγουερ της προκοπής, όπως εκείνο το “scala” που είχε
προτείνει κάποιος της παρέας σας (για να μελετήσετε εναλλακτικές κλίμακες).
Στην πραγματικότητα, δεν υπάρχει τίποτε που να ΜΗ γίνεται, σε ένα απλό PC,
όσον αφορά τα μουσικά έργα. Κι αν ακόμη υστερούν σε ποιότητα πετάτε μία
“έξοδο” σε αρχείο γλώσσας “MusicXML” (το νέο μουσικό στάνταρντ που μετά
τον Ιούνιο του 2006 συμφωνήθηκε να αντικαταστήσει το “midi”) και βαράτε
μέσω ποντικίου ΟΣΕΣ ΔΙΠΛΟΠΕΝΙΕΣ ΘΕΛΕΤΕ, τις οποίες (μετά) μέσω αρχείου
τις κάνετε “τελική έξοδο” σε ένα άλλο PC (με καλύτερη κάρτα ήχου). Ούτε
χρόνια στο ωδείο, ούτε πολυετή νταραβέρια με δεξιοτέχνες που… δεν ξέρουν νότες. Αυτά και άλλα πολλά, ρεμπέτες και ρεμπέτισες…
Εννοείται ότι θέλησα να σας διασκεδάσω - και ελπίζω να γελάσατε.
Αλλά, νομίζω ότι επίσης ξεκαθάρισα “κάποια πράματα”…
Πάμε τώρα στο δεύτερο είδος αντιρρήσεων. Κάτι είδα ότι πήγαινε να βρέξει,
κάτι μου χάλασε την (πάντα) καλή μου διάθεση, και εκφράστηκα ίσως λίγο
υπερβολικά. ΔΕΝ υπάρχει καράβι, οπότε ΔΕΝ υπάρχει και ναυάγιο. Απλές
μεταφορές ήτανε για να δώσουν την εικόνα του τι συμβαίνει σε μαζική (ας
πούμε) κοινωνική κλίμακα. Αν ο στόχος σας είναι ένα “αξιοπρεπές ποιοτικό
περιθώριο” τότε τον έχετε κατακτήσει ήδη, και κανένας Γιώργος δεν μπορεί
να σας κάνει να βουλιάξετε. Κάνετε και το δικό σας ποιοτικό “γκέτο” και…
τελειώνει η ιστορία (όπως εκείνη των… ερυθροδέρμων). Ξέρετε κάτι όμως;
H ανθρωπότητα, στην πιό γενική της και πιό ιστορική της υπόσταση, μας
έχει όλους μας (σαν άτομα) εντελώς χεσμένους. Επίσης έχει εντελώς για
χέσιμο ΚΑΙ τα υποτιθέμενα “ποιοτικά” (και μη) μουσικά μας γούστα και όλα
μας τα μουσικά κατασκευάσματα, κ.ο.κ.
ΤΙ μένει στο τέλος; Εκείνο που προσφέρει θετική ενέργεια στην υπόλοιπη
ανθρωπότητα. Εμένα, εκείνο που ρεμιξάρισα, εκείνο το ταπεινό και απλό
ρεμπέτικο του 1936, μου μίλησε βαθειά στην ψυχή μου. Με έκανε και…
γέλασα (που εβδομήντα χρόνια πριν, γινόντουσαν τα ίδια και χειρότερα).
Με έκανε και έψαξα τις αρμονικές δομές του, τις συγχορδίες του και τις
μελωδίες του, ώστε κάποια στιγμή μούρθαν ιδέες και… κάτι του πρόσθεσα.
Αντιλήφτηκα ότι η καλή μουσική είναι ΜΙΑ, όπως και η ποιότητα στα γονίδια,
δηλαδή -βρε αδελφέ- ΔΕΝ είναι ανάγκη το ανθεκτικό σε κάποια αρρώστεια
γονίδιο νάναι… εμπεριστατωμένα ανθρώπινο, για να επωφεληθούμε από
αυτό ενσωματώνοντάς το. Ολο το DNA και όλος ο ήχος της μουσικής, είναι
(το καθένα με τον τρόπο του) ένα ΕΝΙΑΙΟ ΣΥΝΟΛΟ.
Κάτι ήξερε λοιπόν και ο (φαινομενικά) απόμακρος Οδυσσέας Ελύτης, που
-μια ζωή- στηριζότανε στο απόφθεγμα ‘ζούμε από τις εξαιρέσεις, και όχι
από τους κανόνες’. Πάντα, παντού και πάντοτε, το DNA και η μουσική,
ψάχνουν να βρούν τις ευγενείς και προσοδοφόρες εξαιρέσεις. Τις θετικές
μεταλλάξεις. Αλλιώς… μπορούμε να πούμε και την κότα και τον κόκκορα
ευτυχισμένα όντα, που ΔΕΝ μεταλλαχτήκανε εγκαίρως, και… χάσκουν στο
κοτέτσι αμέριμνα, από την ευτυχία της άγνοιας πως καταλήγουνε κάποτε
στο… πιάτο μας. Ο νοών νοείτω. Ολα τα είδη ίδιο DNA είναι. Πήγε κάποτε
κι ο… Φοίβος να φάει… ξένο μουσικό DNA (deluxe ποιότητας) και κατάληξε
να φάει (μαζί με αυτό) και… 30 μηνύσεις (έτσι μου λένε, τουλάχιστον)…
Τελειώνω με την χιλιο-ειπωμένη μαύρη καραμέλα που πιπιλάει ο πιό πολύς
κόσμος, ότι το trance είναι μόνο ηχητικός θόρυβος που τον ακούνε κάποιοι
άρρωστοι και χαπακωμένοι. Και την χιλιοφορεμένη πανοπλία της άκαμπτης
και εντελώς… παρανοϊκής αμυντικότητας, ότι… ΟΛΟΣ ο υπόλοιπος πλανήτης
(που ψήφισε αλλεπάλληλες φορές σαν νούμερο 1 στη μουσική το Trance
του DJ Tiesto)… όλος λοιπόν ο υπόλοιπος πλανήτης ακούει άρρωστα και
μόνο πράματα που συμφέρουν μόνο το “μαύρο χρήμα από τα ναρκωτικά”…
Σας ξαναλέω ότι προσωπικά ΔΕΝ παίρνω απολύτως τίποτε, ούτε και έπαιρνα
ποτέ. Στροφές μόνο παίρνει το μυαλό μου, και τη βρίσκω με τον καταιγισμό
αυτό ήχων που άλλοι θεωρούν “ακατανόητο θόρυβο”. Οχι μόνο τη βρίσκω,
αλλά αυτό τον ήχο τον φτιάχνω κιόλας. ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΗ πολλές φορές.
(Αλλες φορές με τέλεια samples).
Στη ζωή μου, έτυχε πάντως πολλές φορές να αντιμετωπίσω μία εντελώς
παρανοϊκή και λυσσασμένη μανία σε στυλ “ΔΕΝ είναι δυνατόν να γράφεις
τέτοια μουσική και να μην παίρνεις τίποτε”. Μου την είπαν (αυτήν ακριβώς
την κουβέντα) κάποια… βαρέως ψυχασθενή και εξαρτημένα άτομα, που
τυχαίνει να ήτανε και… οπαδοί του γνωστού μας… αρχιεπισκόπου. Οπότε,
αν συμφωνείτε ότι έχω δίκηο να διαμαρτύρομαι, κατεβάστε και το σχετικό
κομμάτι (σάτιρα Techno του ιδίου του “κυρίου” Παρασκευαϊδη):
Τέλος, αν γουστάρετε (εκτός απο ρεμπέτικα) και… παραδοσιακά Κρητικά,
υπάρχει ένα μοναδικό πρώτο ρεμίξ ενούς Κρητικού Συρτού Χορού, που το
έκανα trance, ως εξής:
Αυτά, φίλοι και φίλες και τώρα… πάω για ύπνο ΠΡΙΝ χαράξει
(ώστε να φτουρίσει κι ο ύπνος… βιολογικά)
Τα λέμε σύντομα
Γιώργος
)