Το κόκκινο μαντίλι (του Τσιτσάνη)

(Α_Κ)

Ελα Κουρουνη και λοιποι, μιας και αναψανε τα αιματα να ριξω λιγο λαδι στη φωτια κι εγω,
Νταλαρας ξανα στο μεγαρο, Τσιτσανη πολλα μπουζουκια κλπ.

Ο Τσιτσάνης διαθέτει την μέγιστη ικανότητα να μετατρέπει τα στιχάκια (των στιχουργών ,του ημερολογίου , τα αδέσποτα κ.λ.π)σε μεγάλα τραγούδια.Οποιος γράφει στίχους μπορεί να γνωρίζει η να νομίζει ότι στο καλάθι των αχρήστων του έχει πετάξει καμμιά χιλιάδα τραγουδάρες επειδή δεν υπάρχει κάποιος Τσιτσάνης να επαναλάβει δυό φορές την λέξη “Κυριακή” η να προσθέσει μια λεξούλα.
Δυστυχώς τα στιχάκια χωρίς έναν Τσιτσάνη είναι μια μουτζούρα σε ενα χαρτάκι.

(Τάνια)

Μπράβο, Σώτο! Αυτό ακριβώς είναι. Οι κώδικες του Τσιτσάνη, οι λέξεις κλειδιά που χρησιμοποιεί είναι διάσπαρτες σε όλους τους στίχους του και κάνουν αδιαμφισβήτητη την πατρότητά τους. Συγκρίνω την ποίησή του με την ποίηση μεγάλων ξένων ποιητών, που ήταν πραγματικά σπουδαίοι, γιατί “ακούμπησαν” στη λαϊκή δημιουργία της χώρας τους.

Θα ήθελα να προσθέτω κάτι πολύ σημαντικό. Είδα ότι πολλά τραγούδια του Τσιτσάνη βρίσκονται στο λέξικο για να εξηγούνται ορισμένες λέξεις με τα τραγούδια του! Και αν μήπως δεν είναι όλοι οι στίχοι απ αυτόν προσωπικά, φαίνεται ότι τους ήθελε ακριβώς έτσι και ότι έχει πετύχει καλά την ελληνικό τρόπο έκφρασης. Νομίζω ότι τα τραγούδια φέρουν την σφραγίδα του.

Παιδιά έχετε μεγάλο δίκιο, από τη σκοπιά του ο καθένας, όλοι σας: Κώστας Κ., Φραγκίσκος, Σώτος, κλπ.
Πράγματι, κάποιες συνθέσεις του Βασίλη Τσιτσάνη αμφισβητούνται σοβαρά, φαίνεται όμως ξεκάθαρα σε όλες η προσωπική του παρέμβαση.
Παραδείγματα υπάρχουν αρκετά, όπως π.χ. “Μάγκας βγήκε για σιργιάνι” του Καλδάρα, “Κάποια μάνα αναστενάζει” των Μπακάλη - Τσιτσάνη, “Ο Χρήστος ή Κάτσε να 'κούσεις μια πεννιά” που λέγεται πως είναι δημιουργία του αδελφού του Χρήστου Τσιτσάνη (όπως κι άλλα τραγούδια του Τσίλια) όμως δεν βγήκε ποτέ να το επιβεβαιώσει κανένας από τα δύο αδέλφια, κλπ.
Επίσης είναι γνωστό πως καμιά 20αριά τραγούδια του είναι περασμένα στην Γεωργακοπούλου, όπως και άλλα τόσα ή και περισσότερα στο όνομα του Στράτου και σ’ άλλους τραγουδιστές. Είναι γνωστό πως ο Στράτος, πιεζόμενος από τη γυναίκα του Ζωή, πίεζε πολύ τον Τσιτσάνη να του παραχωρεί τραγούδια για οικονομικούς λόγους.

Χρήστο, πράγματι στην ΑΕΠΙ φαίνεται ο Γκούβερης με ποσοστά 20% για τη “Συννεφιασμένη Κυριακή”.

  • Παρ’ όλα αυτά, επειδή έδωσα την υπόσχεσή μου πως θα ανεβάσω όσα τραγούδια του ξέρω πως είναι και οι στίχοι δικοί του (χωρίς να διεκδικώ το αλάθητο, εξηγημένα), ανοίγω νέο thread, τα ρίχνω και …όσοι πιστοί και ενδιαφερόμενοι προσέλθετε.

Σ.Π.

Μιας και αναφέρθηκε ο Χρήστος Τσιτσάνης.
Σε παλιά εκπομπή στην ΕΡΤ ο Σκιαδόπουλος έχει καλεσμένο το Βίρβο (συντοπίτης και φίλος των Τσιτσάνηδων).
Ο Βίρβος αναφέρει ότι ο Χρήστος Τσιτσάνης ήταν καλός οργανοπαίχτης και δημιουργός, αλλά δεν ήθελε να φύγει απ’ την επαρχία και έτσι δεν ηχογράφησε τίποτα. Ρωτάει ο Σκιαδόπουλος:
Δηλαδή, υπάρχει περίπτωση κάποια τραγούδια του Χρήστου να τα ηχογράφησε ο Βασίλης;
Απαντάει ο Βίρβος:
Βέβαια, αρκετά…
ΑΝ

Αρη, χωρίς να έχω στοιχεία είμαι “βέβαιος, από διαίσθηση ίσως!” πως σίγουρα κάποια -και μάλιστα από τα πολύ καλά- τραγούδια του Βασίλη είναι συνθετικές (ή και στιχουργικές) δημιουργίες του Χρήστου. Ο Χρήστος υπήρξε επιδέξιο και πολύ γνωστό μπουζούκι στη Θεσσαλία.
Και απλά αναρωτιέμαι: δηλαδή, δεν θα μπορούσε να έχει το χάρισμα και ο μεγάλος αδελφός, όπως και ο μικρός; Το οικογενειακό μυστικό ίσως να είναι γνωστό μεταξύ των μελών της οικογένειας Τσιτσάνη, αλλά επτασφράγιστο!
Δεν ξέρω αν κάποτε μαθευτεί κάτι, που να’ναι όμως τεκμηριωμένο. 'Ιδωμεν…

Σ.Π.

Το μεγαλείο της δημιουργίας του Τσιτσάνη είναι ΑΔΙΑΜΦΙΣΒΗΤΗΤΟ. Οπως και του Μάρκου, και του Παπαϊωάννου, και του Παπάζογλου, και του Χατζηχρήστου και και και…
Ομως οι διαχωρισμοί των φίλων του ρεμπέτικου σε οπαδούς του ενός ή του άλλου δημιουργού (π.χ. σε “Τσιτσανικούς”, “Βαμβακαρικούς” κ.ο.κ.) και η προσπάθειά τους μέσω κάποιων συγκρίσεων να αναδείξουν τον Κορυφαίο, έφτασαν σε σημείο γελιότητας με βασικότερο μειονέκτημα την αδυναμία σε πολλούς να κατανοήσουν (και να χαρούν) συνολικά το ρεμπέτικο, αλλά και τους “μη προτιμούμενους” δημιουργούς.
Λόγω του πατέρα μου πρωτάκουσα ρεμπέτικα στην κούνια μου. Μεγάλωσα αγαπώντας τα και βρέθηκα απ’ τα 13 μου φανατικός του Μάρκου και των Πειραιωτών. Μεγαλώνοντας κατανόησα κι άλλα πράγματα. Ανακάλυψα π.χ. ότι ο Χιώτης δεν ήταν κάποιοιο “τέρας” που πήγε να “φάει” τη ρεμπέτικη παράδοση, ότι ο Τσιτσάνης δεν πρόδωσε τις ρίζες του επειδή έγινε ευρύτερα γνωστός κλπ.
Γι’ αυτό λοιπόν μου τη “σπάει” και “αρπάζομαι” όταν ακούω να θεοποιούν κάποιους ή όταν κρίνουν κάποιους άλλους με βάση το μεγαλείο ενός άλλου. Και ακόμα χειρότερα όταν βασίζονται σε “στατιστικά” στοιχεία (π.χ. ο Χατζηχρήστος έχει μόνο 80 τραγούδια, άρα είναι κατώτερης “κλάσης”).
Μου τη “σπάνε” οι συγκρίσεις. Και δυστυχώς οι περισσότερες τέτοιες περιπτώσεις έχουν να κάνουν με τον Τσιτσάνη και δευτερευόντως με το Μάρκο.
Και για να τελειώνουμε, ρίχνω και το κλασσικό μου παράδειγμα-ερώτημα (το ‘χω πει τουλάχιστον 20 φορές σ’ αυτό το Φόρουμ):
Μέσα στα τραγούδια του Μίκη ποιος παίζει καλύτερα, ο Καρνέζης ή ο Παπαδόπουλος;
ΑΝ

Καθυστερημένα διάβασα αυτή τη στήλη, και συμφωνώντας με τους ʼρη, ΚΚ, Φραγκίσκο κ.λ., έχω να προσθέσω δυό πράγματα:

  1. Πράγματι, διαδίδονταν (ακόμα και στη δεκαετία του 70) πως τα τραγούδια του Κίτσου τα είχε ιδιοποιηθεί ο Βασίλης. Κινήσαμε λοιπόν και πήγαμε στα Τρίκαλα (γιά την εκπομπή “Παρασκήνιο”) και βουρ γιά το Ουζερί. Από τη στιγμή που είδε τις κάμερες, ο Χρήστος κατέβασε μούτρα, και δε μας είπε ούτε “καλημέρα”. Η βραδυά πέρασε μ’ εμάς να τραβάμε τους πελάτες στο μαγαζί, που ψιθυρίζανε ευκρινώς και επειδεικτικά πως "Ο Κίτσος είναι φοβερός μουσικός, καλύτερος από τον Βασίλη, και πως είναι πικραμένος με τον αδερφό του. Γυρίσαμε επίσης τον Χρήστο που πηγαινοερχότανε να σερβίρει κατηφής, κι όποτέ έβλεπε φακό γύρναγε την πλάτη του. Την άλλη μέρα στο σπίτι τους, πίσω και πάνω από το “Ουζερί ο Τσιτσάνης”, μας έδωσε μιά συνέντευξη η αδερφή του.

Όταν γυρίσαμε στην Αθήνα, μάθαμε πως ο Τσιτσάνης είχε γίνει έξαλλος με την αδερφή του, γιατί τους έστελνε το επίδομα με τον όρο να μη μιλάνε σε δημοσιογράφους.

Αργότερα, ο ίδιος ο Τσιτσάνης εξομολογήθηκε υπό εχεμύθειαν στον Χατζηγουλή, πως εφτά από τα τραγούδια του είναι του Χρήστου (“Κάτσε ΄ν’ ακούσεις μιά πενιά”, “Παίξε Χρήστο το μπουζούκι” κ.ά.)

Σε ψάξιμο στα Τρίκαλα, μάθαμε πως ο Χρήστος, όταν ο Βασίλης ήταν ακόμα παιδί, έκανε περιοδείες στην επαρχία, με τον Γκούβερη και άλλους, ίσαμε και Θεσσαλονίκη. Κι όταν ο Βασίλης ενηλικιώθηκε, τον έπαιρνε μαζί του. Σ’ αυτές τις περιοδείες και τα πανηγύρια, διασταυρώθηκαν επανειλημμένα τόσο με τον Καλυβόπουλο (αυτό ήταν αποκάλυψη!) αλλά και τον Καλδάρα.

Εννοείται πως όλα αυτά έχουν ιστορικό μόνο ενδιαφέρον, και δεν αφορούν την αξιολόγηση του Βλάχου.

Σχετικά με το μαντήλι, παραθέτω το ακόλουθο, γιά να καταλάβει η Μάρθα πως οι Έλληνες είναι… σαν τους Πόντους: Το “τόσο” το κάνουν ΤΟΟΟΟΟΟΟΟΣΟ!!!

Κόκκιν’ αχείλι εφίλησα κ’ έβαψε το δικό μου,
και ‘ς το μαντήλι τό συρα κ’ έβαψε το μαντήλι,
και ς’ το ποτάμι τό πλυνα κ’ έβαψε το ποτάμι,
κ’ έβαψε η άκρη του γιαλού κ’ η μέση του πελάγου.
Κατέβη ο αϊτός να πιή νερό κ’ έβαψαν τα φτερά του,
κ’ έβαψε ο ήλιος ο μισός και το φεγγάρι ακέριο.

Ελληνικό Δημοτικό Τραγούδι

Ο υπερτατικός της λέξης “υπερβολή”.
ΑΝ

Ωραίο! Ολοκληρώνεται η εικόνα γύρω στους στίχους αυτούς. Θυμάμαι πολύ καλά ότι μια φόρα μου είπε μια χοροδιδασκάλα> ξέρεις, εμάς τους Έλληνες μας αρέσει πολύ να ήμαστε και “ηθοποιί”. Νομίζω και αυτό εξηγεί πολύ…
Και σε ένα ορισμένο βαθμό (εκτός από μια πραγματική κακή κατάσταση) σύχνα είναι και ωραίο να θρήνεις, είναι καλό για την ψυχή, σαν θεραπία. Έτσι το καταλαβαίνουμε εμεις.

Σχετικά με τα τραγούδια του Βασίλη Τσ. που είναι του Κίτσου, λέγονται διάφορα. Διασταυρωμένα είναι λίγα (τα 5 τραγούδια που ανέφερα πριν), τα υπόλοιπα είναι απλώς φήμες. Το γεγονός είναι ότι ο Κίτσος ήταν ένας πολύ καλός μπουζουξής που εφτιαξε και κάμποσα τραγουδάκια. Ο ιδιόμορφος χαρακτήρας του δεν τον έβαλε ποτέ στην δισκογραφία και εν γένει στο προσκήνιο, μιας και δεν θέλησε με κανένα τρόπο να φύγει από την Θεσσαλία. Πέραν αυτού, είνα ανοησία να συζητάμε για το αν ο Τσιτσάνης ήταν “κλέφτης” του αδερφού του ή άλλων. Πρώτα πρώτα είναι πολλά τα τραγούδια που έχουμε βάσιμες υποψίες πως είναι δικά του αλλά είναι σε όνομα άλλων. Έπειτα, δεν πα ναταν ό,τι ήθελε? Αφου έφτιαξε την “αχάριστη” και το “τι σε μέλει εσένα αν γυρνώ”, εμένα μου φτάνει να του “συγχωρέσω” τα πάντα …

Να ξεκαθαρίσω κάτι σχετικό με τις προτιμήσεις και συγκρίσεις μεταξύ των δημιουργών, με όλες τις παρενέργειες που αναφέρει παραπάνω ο Α.Ν.
ʼρη συμφωνώ μαζί σου.
Προσωπικά μου αρέσουν όλοι εξ’ ίσου (για τους διάφορους λόγους μου για τον καθένα) και αν με βάλεις να διαλέξω θα απαντήσω και τους δύο ή τρεις, κλπ. Περισσότερο μου αρέσει όμως, όπως και σένα, η “Πειραιώτικη Σχολή”.

Φραγκίσκε, μας λες πως διασταυρωμάνα τα πέντε αυτά τραγούδια δεν είναι του Τσιτσάνη. Για το 5ο (“καποια μάνα αναστενάζει”) αναφέρθηκα παραπάνω και είναι γνωστό πως είναι συνδημιουργία των Μπακάλη - Τσιτσάνη. Είναι γνωστός ο μόνιμος καυγάς τους.
Όμως για μένα (και μάλλον και για πολλούς άλλους) αποτελεί μεγάλη είδηση πως οι “αραπίνες”, η “μάγισσα της αραπιάς”, η “Τρικαλινή τσαχπίνα” και το “παίζουν τα μπουζουκάκια” (δεν μου λέει τίποτα αυτός ο τίτλος, βοήθησέ με λίγο αν μπορείς να καταλάβω ποιο τραγούδι είναι) δεν είναι δημιουργίες του Τσιτσάνη αλλά άλλων συνθετών!
Έτσι άκουσες ή έχεις κάποια στοιχεία και ονόματα; Μπορείς σε παρακαλώ να μας διαφωτήσεις;

Σ.Π.

Λοιπόν, έχουμε και λέμε:

  1. Η “Τρικαλινή τσαχπίνα” είναι μια προσωπική ερωτική ιστορία του Κίτσου, ο οποίος έφτιαξε και το τραγούδι.

  2. Το ίδιο για την “Μάγισσα της Αραπιάς”

Για αυτα, έχω καταγεγραμμένες προσωπικές μαρτυρίες των Μιλάνων και του ταβερνιάρη Γκίκα στα Τρίκαλα (γειά σου ρε Τσισπί…)

  1. Οι αραπίνες είναι χασάπικο του Κίτσου που ο Βασίλης το έκανε ανατολίτικο. Το λέει ο Μητσάκης στη συνέντευξη που είχε δώσει στον Μανιάτη και δημοσιεύτηκε στο βιβλίο “Ο ατελείωτος”. Το διασταύρωσα από διάφορους μπουζουξήδες στον Βόλο που το παίζουν (και) χασάπικο.

  2. Το “παίζουν τα μπουζουκάκια” (Μες στην Αθήνα ρε παιδιά/παίζουν τα μπουζουκάκια…, ηχογραφημένο στις αρχές της δεκαετίας του 50 με τον Τσαουσάκη και την Νίνου) είναι τραγούδι που βγήκε στην ταβέρνα-μπουζουξίδικο “Μποέμ” στον Βόλο τα χρόνια της Κατοχής. Τότε έπαιζαν εκεί ο Στεργίου (όχι ο Μπέμπης, άλλος συνονόματος του μπουζουξής από τον Βόλο), ο Μπαξεβανόπουλος και ο Κίτσος. Δεν έλεγε “Αθήνα” και τέτοια, είχε άλλα λόγια. Υπάρχουν πολλοί θαμώνες που έχω συναντήσει και θυμούνται το εν λόγω τραγούδι.

Προσοχή: όλα αυτά είναι συγκλίνουσες προσωπικές μαρτυρίες. Υπάρχουν και άλλες για διάφορα τραγούδια του Β.Τσ. που δεν έχουν διασταυρωθεί. Το γεγονός όμως ότι αυτές διασταυρώθηκαν και από μια δεύτερη ή τρίτη πληροφορία, δεν τις κάνει κατ’ ανάγκην αληθινές. Απλώς οι ενδείξεις γίνονται πιο σοβαρές…

Να ξεκαθαρίσουμε κάτι:
Η ηχογράφηση τραγουδιών του Χρήστου Τσιτσάνη απ’ τον αδερφό του Βασίλη δεν είναι σε καμιά περίπτωση “κλεψιά”. Σκεφτείτε δηλαδή να μην ηχογραφούσε ο βλάχος το “Κάτσε ν’ ακούσεις μια πενιά”… Κατά πάσα πιθανότητα θα το είχαμε χάσει! Μεγάλο κρίμα.
Τώρα, γιατί δεν τα ‘βαλε στ’ όνομα του Χρήστου… Δεν ξέρω. Ηταν παράξενος ο Β. Τσιτσάνης, όπως άλλωστε οι περισσότεροι Μεγάλοι.
Κι άλλο παράδειγμα:
Υπήρχε περίπτωση να χορεύουμε σήμερα ζεϊμπέκικο και ν’ αναστενάζουμε με το “Παπούτσια μερακλήδικα” ή με σκέτη αυτή την παραδοσιακή μελωδία χωρίς λόγια; Εγώ λέω όχι. Το “Αντιλαλούν οι φυλακές” είναι αυτό που συγκλονίζει.
Το ίδιο ισχύει για πολλά άλλα τραγούδια αγνώστων ή λίγο γνωστών δημιουργών, που κάποιοι -εκούσια ή ακούσια- τα έσωσαν.
Αλλο λοιπόν αυτά κι άλλο οι απατεώνες που φτιάχνουν (ακόμη και σήμερα) τραγουδάκια “στην πλάτη” του Βαγγέλη Παπάζογλου, του Χατζηχρήστου κ.ά.
ΑΝ

(κουρασμενος)

αναμφισβητητα ο τσιτσανης εγραψε στην πλειονοτητα τους υπεροχα τραγουδια. ΑΛΛΑ ΦΤΑΝΕΙ.υπαρχουν και αλλοι σημαντικοτατοι συνθετες και στιχουργοι που αξιζουν και απαιτειται να τους αφιερωσουμε καοιες γραμμες (αν οχι τομους ολοκληρους). οπως και να το κανουμε δεν πιστευω οτι ο τσιτσανης δεν ειχε τις μουσικες γνωσεις και τη δεξιοτεχνια ενος ΤΟΥΝΤΑ ενος ΠΕΡΙΣΤΕΡΗ ενος ΣΚΑΡΒΕΛΗ ενος ΠΑΠΑΖΟΓΛΟΥ…
ολοι τους με τεραστιο εργο και προσφορα στο ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ (ρεμπετικο η παραδοσιακο).
μη ξεχνατε οτι ο τσιτσανης ηταν ο μονος μεγαλος συνθετης που εμεινε μετα τον πολεμο (οι περισοτεροι μεγαλοι πεθαναν στη κατοχη και οι υπολοιποι περασαν στο περιθωριο γιατι δεν μπορουσαν να προσαρμοστουν μαλλον με τις εντολες των δισκογραφικων) οπου βεβαια βοηθησε και η ανοδος των ραδιοφωνων, της δισκογραφιας και αλλες συγκυριες που εκαναν τον τσιτσανη φιρμα.
καποιος τσιτσανικος μου ελεγε πως ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΤΣΙΤΣΑΝΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΝΕΝΑΣ. και του λεω φυσικα. μετα κανενας αλλα πριν τον τσιτσανη παρα πολλοι.
αυτα εν συντομια και χωρις να θελω να μειωσω την αξια του τσιτσανη γιατι πραγματι αφησε ιστορια και ανεπαναληπτα εργα, αλλα βαρεθηκα…

Τούντας, Περιστέρης, Σκαρβέλης, Παπάζογλου:
Η… ΑντιΤετράδα η (μη) Ξακουστή του Πειραιώς (και της Αθήνας). Μιλάς γιά τους τέσσερις κορυφαίους “έντεχνους” (δηλαδή μορφωμένους και σπουδαγμένους) και εξαιρετικά ταλαντούχους της εποχής. Θα προσθέσω κι έναν πέμπτο, τον Ογδον΄τάκη (Δραγάτση). Χωρίς αυτούς, το ρεμπέτικο, έτσι όπως το ανακαλύπτομε σήμερα, ίσως και να μην υπήρχε. Όμως κι αν αυτού δεν ανακάλυπταν και αποκάλυπταν την άλλη Γιαγαντιαία Τετράδα του Πειραιώς, πάλι δε θα υπήρχε… Είναι μιά συγκλονιστική Μουσική Συνάντηση, σπάνια στην Ιστορία του Κόσμου, όπου οι εξαιρετικοί αυτοσχέδιοι μουσικοί του δρόμου, συνεργάστηκαν στενά με τους αντίστοιχους εξαιρετικούς μορφωμένους.

Όσο γιά τον Τσιτσάνη, δεν έχεις δίκιο. Γιατί ο Βλάχος, όχι μόνο “έμαθε” μουσική κι έγινε ισάξιος με τους έντεχνους, αλλά επί πλέον μελέτησε πολύ τον Παπάζογλου, κι έγινε πλήρης συνθέτης μ’ όλη τη σημασία του όρου. Πολλές συνθέσεις του, έχουν εκπληκτικά έντεχνη μελωδική γραμμή, και πολλές φορές διεκπεραιώνει με πολύ έντεχνο τρόπο τ’ ακόρντα. Π.χ. “Μάγισσα της Βαγδάτης” γιά το πρώτο, “Τα ξένα χέρια” γιά το δεύτερο.

Αλλά φυσικά, συμφωνούμε όλοι νομίζω, δεν είναι σωστό να παραγνωρίζουμε τους άλλους ΜΕΓΑΛΟΥΣ (π.χ. Χατζηχρήστος!!!)

(ένας_φίλος)

φυσικα και ειναι μεγαλος ο τσιτσανης και γνωστης της μουσικης. αλλα αν θελουμε να ειμαστε δικαιοι δεν ηταν ο μεγαλυτερος. απλα πολλοι ασχοληθηκαν με τον τσιτσανη και εμεις ολοι νομιζω οτι αναμασαμε αυτα που γραφτηκαν απο διαφορους γι’ αυτον. ειπανε και γραψανε δυο τρεις για τον τσιτσανη και επειδη δεν ετυχε να γραψουνε και να μελετησουνε εκτενως για καποιον αλλο, δε κανει κανεις τον κοπο να ασχοληθει μαζι τους (γιατι θελει δουλεια αρκετη), αναδημοσιευουμε τα ιδια και τα ιδια. εχω παρατηρησει επισης οτι σε καποια σελιδα για το ρεμπετικο στο δυκτιο που εχει μικρα βιογραφικα για πολλους συνθετες, στιχουργους και τραγουδιστες, οτι στο 90% των βιογραφικων αναφερει ποσο πολυ ο ενας η ο αλλος συνεργαστηκαν με τον τσιτσανη, λες και ειναι σημειο αναφορας η ενδειξη ποιοτητας. (ο ταδε συνεργαστηκε , ο ταδε μονο σε ενα τραγουδι, ο δεινα καθολου κλπ κλπ). ελεος. δεν καταλαβα το λογο που γινεται αυτη η επισημανση. το θεωρω απαραδεκτο. ακουσα καποιουσ να ρωτανε καποιους > αν αληθευει οτι ο τσιτσανης εγραψε πανω απο δυο χιλιαδες τραγουδια??? ποιοι τα διαδιδουν στο κοσμο αυτα τα πραγματα.
προς θεου δεν ειναι μομφη για κανεναν εδω μεσα οσα εγραψα. μην παρεξηγηθω και μου επιτεθειτε. οι προθεσεις και οι σκεψεις μου ειναι αγνες και ανιδιοτελεις γι’ αυτο και μενω ανωνυμος. κανετε ολοι εκπληκτικη δουλεια και ειναι ολα ενδιαφεροντα. πασης φυσεως κολλημα ομως ειναι για μενα κατακριτεο και σου βαζει παρωπιδες. μακαρι να μπορουσα να συνεισφερω κι εγω κατι αλλα η βιοπαλη δε μου δινει αρκετο χρονο. παντως ευχαριστω που μαθαινω κατι χρησιμο απο αυτα τα… σατανικα μηχανηματα.

(Σ. Λαμπρόπουλος)

Στη συγκεκριμένη σελίδα το 100% των βιογραφικών (και όχι το 90%) αναφέρει σε ποιό βαθμό συνεργάστηκαν με τον Τσιτσάνη οι συγκεκριμένοι καλλιτέχνες. Αν έκανες τον κόπο να διαβάσεις και το σχετικό link θα καταλάβαινες και το γιατί. Πολύ απλά, στην συγκεκριμένη σελίδα, αναφέρονται οι καλλιτέχνες που ΣΥΝΕΡΓΑΣΤΗΚΑΝ με τον Τσιτσάνη. ʼρα δεν χρησιμοποιείται ως ένδειξη ποιότητας.
Εσύ, όπως και οι περισσότεροι, έριξες μια ματιά και άρχισες…

Δεν θα έμπαινα καν στον κόπο να σου απαντήσω (λόγω ανωνυμίας)αλλά αυτό το “το θεωρω απαραδεκτο” δεν μου 'κατσε καλά.

Σ. Λαμπρόπουλος

1 «Μου αρέσει»

Όσο γερνάω, ξεχνάω: ο ταβερνιάρης στα Τρίκαλα που ονομάτισα πριν λέγεται Γκανιάς, όχι Γκίκας. Σόρρυ

1 «Μου αρέσει»