Μπά Μάνο καταλάβενα πως μίλαγες για τον Νίκο (οι μάγκες δεν υπάρχουν ποιάαα…) μα σου παίζα τον παπά … Δεν είμαι ακατάδεχτος το περιμένω το ΞΑΡΕΣΚΙ …
Αφου ακούμε όλοι ρεμπέτικα πείτε μου κιόλας: από τα ρεμπέτικα που χορεύονται,ξέρετε να χορεύεται κανένα(πχ απταλικα καρσιλαμαδες συρτα κ.α)?
Φίλε Gilles διατύπωσε ξανά την ερώτηση σου ,γιατί εγώ δε τη κατάλαβα:245:
Η ερώτηση αφορά συγκεκριμένα τραγούδια?ή χορούς?λιγάκι γίνε πιό συγκεκριμένος…
Η ερώτηση μου είναι πολύ γενική.Υπάρχουν πολλά ρεμπέτικα που χωρευονται ως απτάλικα, καρσιλαμάδες, συρτά , χασάπικα και άλλα διάφορα.Εσείς ξέρετε να τα χορεύεται? π.χ. Φαληριώτισσα του Παπαιωάνου ή το αντιλαλούν οι φυλακές του Βαμβακάρη. κ.α.
δεν καταλαβαίνω…τί θα καταλάβεις,άν σου απαντήσουμε άν ξέρουμε να χορεύουμε ή όχι!θές να δείς πόσους χορευταράδες έχει το forum:)αυτό που μπορώ εγώ να σου πώ είναι πως οι καρσιλαμάδες έχουνε βήματα(είναι αρκετοί…)και μπορείς να τους διδαχθείς(για μένα καρσιλαμά μπορείς να χορέψεις ελεύθερα και χωρίς να γνωρίζεις τα βήματα,δεν το θεωρώ απαραίτητο,αντίθετα με το συρτό και τα χασάπικο που άν δεν ξέρεις βήματα τραβολογιέσαι και τραβολογάς…)έτσι κι αλλιώς στον καρσιλαμά δεν θα σηκωθεί κάποιος να χορέψει για να φιγουράρει(κάτι που είναι πολύ συνηθισμένο στο ζειμπέκικο)γι αυτό και δεν το θεωρώ απαραίτητο να πρέπει να γνωρίζει κάποιος τα βήματα.άν τα μάθεις βέβαια μετά κόλλησες και πατάς εκεί…κάνεις τις στροφές σου ,αλλά το βήμα είναι συγκεκριμένο,και ας μην είναι εμφανές.
Πολιτάκι απέ την Πόλη (γιάβρουμ), γενιά Β’ όμως και μπασταρδεμένη με μια βαρετή κωμόπολη στα βάθη της Πελοποννήσου.
Το “βαρύ” το πειραιώτικο ρεμπέτικο ήταν το πρώτο που άκουσα και γούσταρα, το παλιότερο το ανατολίτικο το γνώρισα αργότερα και με έπιασε εξίσου, ίσως λίιιγο παραπάνω, αλλά διαφορετικά. Δέχομαι να μη γουστάρετε τη σμυρνέικη περίοδο (αλίμονο! περί ορέξεως και λοιπά) και σέβομαι ακόμα και την “αιρετική” άποψη ότι δεν είναι καν ρεμπέτικα. Η κατηγοριοποίηση και οι ταμπέλες στη μουσική έχουν σταματήσει να με απασχολούν καιρό τώρα. Δε θες να το πεις ρεμπέτικο; Πες το Μπάμπη. Εμένα, μια φορά, μ’αρέσει. 
Αλλά ψιλοστραβώνω (να πω την αλήθεια) με την άποψη ότι το πειραιώτικο ρεμπέτικο και (πολύ χειρότερα) οι πειραιώτες ρεμπέτες ήταν οι μόνοι “λεβέντες”. Γιατί βρε κουμπάροι, οι Τουρκομερίτες τι ήντουσαν; Φλώροι; Νομίζω (με επιφύλαξη, γριά γυναίκα είμαι και ξεχνάω) ότι αυτό το ξεκίνησε ο Κουναδης. Μέγας ερευνητής κι όλ’αυτά, αλλά η άποψη ότι το πειραιώτικο ρεμπέτικο ξεχειλίζει από μαγκιά και λεβεντιά και αντριλίκι (ατςςς) ενώ το ανατολίτικο είναι εκφυλισμένο και… soft, πολύ με χαλάει. Δεν το παίρνω προσωπικά λόγω καταγωγής (συνειδητά, τουλάχιστον…), απλώς μού φαίνεται κομματάκι στενόμυαλο.
Και η καταγωγή, ως αίμα και DNA και γονίδια, δεν έχει καμία σχέση με το τι μουσική γουστάρουμε, μοβόροι άνθρωποι! :Ρ Τα μουσικά βιώματα από την άλλη, ναι, φυσικά. Έκατσα 10 χρόνια Κρήτη και δώσμου κρητική μουσική και πάρε μου την ψυχή, αλλά μη με βάλεις ν’ακούσω μωραΐτικα, βαριέμαι του θανατά. Ούτε είναι και νόμος ότι σου αρέσουν τα οικεία ακούσματα, εδώ που τα λέμε. Οικεία μού είναι τα καλαματιανά, και τα βαριέμαι. Οικείο μού είναι και το “Γελεκάκι” και το “Έλα βρε Χαραλάμπη να σε παντρέψουμε” που τραγούδαγε η γιαγιά μου, και τ’ακούω και βουρκώνω.
Gilles εγω ειμαι μαζι σου πιστευω οτι η μουσικη ειναι μεσα στο γονιδιο, χωρις αυτο να το καθιστω απολυτο απ ολλες τις πλευρες. Οχι οτι δηλαδη αν εισαι απ τη Σμυρνη ακους μονο τετοια κλπ ολοι ακουμε τα παντα. Εμενα ας πουμε μ αρεσουν ολα οταν ακουω καλη τζαζ τρελαινομαι οταν ακουω trance ταξιδευω, οταν ακουω ρεμπετικο νιωθω λες και ζω μεσα του, οταν ακουω ομως ετσι βυζαντινα πραγματα να πουμε διακτινιζομαι νιωθω οτι ειναι η αρχη και το τελος των ολλων. Αν εχετε για παραδειγμα υπ οψη σας αυτο το δισκακι με τους Ελληνες και τους Ινδους Τα Ηπειρωτικα μ αυτη τη μουσικη εχω βγει απ το σωμα μου ας πουμε, τωρα βεβαια μπορει καποιος να μου πει ε αυτα ρε φιλε ειναι δημοτικα, ναι αλλα δεν εχει σχεση το δημοτικο με τους βυζαντινους δρομους ? Μπορει ολα να εχουν αλλα ονοματα και να ακουγονται τελειως διαφορετικα αλλα η πηγη ειναι η ιδια σε ορισμενα πραγματα. Ετσι λοιπον οπως αυτο που σημερα ονομαζουν “λαϊκο τραγουδι” εχει ως πυρηνα την συγχρονη poporockor’nbobreakoσκυλοκοκαϊνοκατασταση (μπασταρδα πραγματα δηλαδη), ετσι και το ατοφιο λαικο(ρεμπετικο που λενε), το δημοτικο, και η παραδοσιακη μουσικη της χωρας μας και οχι μονο εχει ως προελευση μια δυναμη που σημερα λεμε βυζαντινη μουσικη. Αλλιως πως θα μπορουσαν να συνενοηθουν οι Ινδοι με τα κλαρινα και τα βιολια καπου υπαρχει ενα κοινο σημειο απ οπου ολοι εχουν τραβηξει μια γραμμη και καθενας εχει παρει τον δρομο του. Και ΣΥΓΓΝΩΜΗ αν ξεφυγα απ το θεμα δεν ξερω τι μ επιασε, για να απαντησω και στο αρχικο ερωτημα ο πατερας μ ειν απ του Μαζαρακιι νουμου Ηλειιας, και η μανουλα μου απ τα Σερρας απο προσφυγες γονεις Σμυρνη καπου δεν θυμαμαι ακριβως αλλα μπορω να μαθω φυσικα, η γιαγια ζει ακομα. Και ξανα συγγνωμη για την πολυλογια.
Με συγχωρείς, αλλά θεωρώ λάθος να λέμε ότι η παραδοσιακή μουσική προέρχεται από την βυζαντινή. Και τι σημαίνει βυζαντινή μουσική δηλαδή? το βυζάντιο κράτησε πάνω από 1000 χρόνια και ήταν μωσαϊκό λαών, δεν ήταν ελλάδα (μόνο). Επομένος, ποια παράδοση?
Οι μουσικοί του βυζαντίου-προνόμιο των μοναχών κυρίως την πρώτη περίοδο(4-11 αιώνα)- πιο πιθανό είναι να πήραν στοιχεία από τον λαό, παρά το αντίθετο.
Και μην ξεχνάμε ότι οι αρχαίοι τρόποι προϋπήρχαν των βυζαντινών.
Σήμερα, λέγοντας βυζαντινή μουσική, εννοούμε την μουσική των ψαλτάδων. Ο ψάλτης ψέλνει, δεν τραγουδάει(είναι διαφορετικό το ύφος), όπως κι ο τραγουδιστής τραγουδάει, δεν ψέλνει.
Οι ινδοί τα βρήκαν με τον πετρο-λούκα γιατί ήταν μουσικάρες, ειδικά ο φλαουτίστας:109:Έβαζε το θέμα ο χαλκιάς (ένα πωγωνήσιο) και αυτοσχεδίαζαν με την σειρά.
Ήπειρος, μπλουζ και κίνα έχουν κοινή 5τονική κλίμακα αλλά ο κινέζος δεν μπορεί να παίξει πωγωνήσιο, ούτε ο χαλκίας μπλουζ φυσικά. Είναι το ύφος που κάνει την διαφορά.
Για να μην είμαι εκτός θέματος…μία ρίζα από ξηρόμερο και μία από σούλι.
Δεκτο ρε συ Δημητρη αλλα κατα ποσο εχει σωθει η αρχαια ελληνικη μουσικη, σημερα? Και που την εχεις δει εσυ, εμενα παντως απ τα πολυ λιγα που εχω ακουσει δεν με πειθει τιποτα, οτι και να υπηρχε πιστευω οτι χαθηκε, κι ετσι μιλωντας για παραδοση μιλαω γι οσο πισω μπουμε να φτασουμε με τα σημερινα δεδομενα, γιατι σιγουρα υπηρχε και μουσικη πριν τους αρχαιους Ελληνες αλλα δεν μπορει κανεις να μιλησει γι αυτην.
το σιντί με τους έλληνες και τους ινδούς είναι '‘υπέροχο’'για όσους βέβαια αγαπούνε την παραδοσιακή μουσικήτην δική μας και ενδιαφέρονται να ακούνε και μουσικές άλλων χορών.το συγκεκριμένο βέβαια το αγαπήσαμε όσοι αγαπάμε τα ‘‘ηπειρώτικα’’.δεν νομίζω πως θα αρέσει σε κάποιον που δεν ακούει ηπειρώτικα.το πάντρεμα είναι δυνατό!άν ήτανε μόνο ινδική μουσικη θα μου χαίδευετα αυτιά αλλα΄δεν θα διάλεγα να το παρω.για μένα δεν εχει σχέση ο τόπος καταγωγης στο τί θα αγαπήσει ο άνθρωπος και θα ξεχωρίσει πως του ταιριάζει μουσικά.είμαι από θεσσαλία.τα δικά μας,τα συνήθισα από μικρή και χαίρομαι να βλέπω να τα ευχαριστιούνται οι δικοί μου που πραγματικά τα αγαπάνε και να μπαίνω κι εγώ στο κέφι αλλα άν δεν μεγάλωνα με αυτά δεν θα τα άκουγα…με το κλαρίνο λιγόνομαι και τρεχουνε τα μάτια μου γιατί μούρχονται οι παππούδες μπροστά μου!αλλα το ηπειρώτικο κλαρίνο είναι που αγαπώ(δεν έχω σχέση με ήπειρο)και με τα πολυφωνικά κόβω φλέβα…κάποτε σε μάθημα μικράς ασίας και καπαδοκίας(ασχολούμαι με χορευτικό χρόνια:χορεύτρια)η δασκαλα μου είπε:εσύ είσαι προσφυγάκι…δεν είναι δυνατόν να το αισθάνεσαι…τόσο πολύ!ψάχτο…δεν έχω καταγωγή, δεν εχω σχέση.η μουσική όμως αυτών των περιοχών μιλά μέσα μου.με αγγίζει με συγκινεί.καλημέρα
Πολιτάκι, δεν νομίζω να ήθελε ο Κουνάδης να κατατάξει τους «πειραιώτες» στους μάγκες και λεβέντες και τους ανατολίτες στους εκφυλισμένους. Εγώ έχω την αίσθηση ότι τους εκπρόσωπους της μικρασιάτικης σχολής τους εκτιμά υπέρμετρα. Ίσως εννοούσε ότι ενώ σε εκείνους ξεχειλίζει η φινέτσα και η καλογυαλισμένη παρουσίαση, στο πειραιώτικο δεν έχουμε τέτοια, το αντίθετο έχουμε, αλλά και τα δύο είδη είναι αξιόλογα, καθένα στην ιδιαιτερότητά του βεβαίως.
Κατά τα άλλα, με έχει αφήσει παγερώς αδιάφορο η μουσική σύμπραξη όχι μόνο Χαλκιά και Ινδών αλλά και Στέλιου και μπλουζιστών και όλων των σχετικών πειραμάτων, αρχής γενομένης* από τον εμπορικότατο, στην εποχή του, δίσκο με τη σύμπραξη Ραβί Σανκάρ και Γιεχούντι Μενουχίν πριν κάποιες δεκαετίες. Σε όλα αυτά, ο καθένας παίζει για τον εαυτό του έτσι όπως ξέρει και μιμείται το άκουσμα του άλλου (όταν και όπου μπορεί), δεν δημιουργείται όμως κάποια σύνθεση ακουσμάτων ή κάτι που να έχει ενδιαφέρον, πέρα από το παράδοξον του πράγματος, φυσικά.
*λάθος είναι, ναι, αλλά πως θα ήταν το σωστό;
ΠαραΣουλιώτης είμαι και μου άρεσε πολύ έτσι που εξελίχθηκε αυτή η συζήτηση. Μέχρι τα 18 μου έζησα εκεί και φυσικά κλαρίνα και το μέγα έλεος με λίγο από επτάνησα ένεκα ραδιο-Κέρκυρα. Όμως την πρώτη πενιά την έριξα γυρω στα 12 σ’ ένα αυτοσχέδιο έγχορδο. Δυστυχώς η εξέλιξη δεν ήταν καλή . Μου το έσπασε ο πατέρας μου με συνοδεία τη φράση: “Τι γύφτος θα γίνεις”??? Μου κόστισε πολύ τότε αλλά έτσι είναι η ζωή και έχει την εξήγησή του. Αρκετοί από τους μουσικούς των πανηγυριών ήταν τέτοιας καταγωγής. Ας μην ξεχνάμε και τον “γύφτο” με την αρκούδα και το ντέφι. Ετσι εγω μέχρι την ενηλικίωση, μόνο άκουγα μουσική και μου ‘μεινε ο καημός. Μετά το περιπετειώδες στρατιοτικό μου και γυρω στα 1975-76 πήγαινα συχνά στο εργαστήρι του συγχωριανού και φίλου μου γλύπτη Στέλιου Τριάντη, δεν ζει πιά. Μαζεύονταν πολοί καλιτέχνες και μουσικοί βέβαια και απίστευτα γλέντια. Εκει άκουσα απίστευτα ρεμπέτικα-λαϊκά. Ο Στέλιος είχε ένα μπουζούκι, δώρο από τη γυναίκα του (τενεκές από κατασκευή και ήχο) κι όποτε πήγαινα μ’ αυτό ασχολιόμουνα. Με βαρέθηκε ο φίλος μου και μου το έδωσε με την υπόσχεση να του το επιστρέψω μόλις πάρω δικό μου. Απέκτησα πολλά και καλά όργανα αλλά το πουλάκι είχε απομακρυνθεί.Έκανα έκτοτε πολές και διάφορες προσπάθειες αλλά ποτε δεν έμαθα να παίζω κι έχω μείνει με τον καημό.
Με τα Ηπειρότικα νοιώθω το φτερούγισμα και με τα ρεμπέτικα σηκώνεται η τρίχα κάγκελο. Μ’ αυτά τα συμπτώματα τι αρώστεια έχω βρε παιδιά;
Πριν πολλά χρόνια είχα βρεθεί μαζι με τον μεγάλο μου αδερφό σ’ ένα πυκνό δάσος στην βόρεια Ηπειρο. Είχαμε καθίσει σ’ ένα ξέφωτο και μιλούσαμε. Ξαφνικά σιωπή για λίγο. Κάτι πήγα να πώ και μου επέβαλε σιωπή. Φυσούσε ελαφρύ αεράκι που πότε - πότε δυνάμωνε.
- Μ η μιλάς, μου είπε. Τώρα τραγουδάν τα δέντρα και τα πουλιά.
Αυτά τα λόγια του έρχονται στο νού μου πάντα όταν μπαίνει θέμα καταγωγής της μουσικής ενός τόπου. Υπήρχε από καταβολής κόσμου την παίρνει ο ανεμος το κύμα και την φαίρνει σβούρα τον κόσμο όλο. Όποιος θέλει διαλέγει τι του κάνει το προσαρμόζει και πάμε παρακάτω. Σας ζάλισα; Καλά εντάξει.Ας ακουστεί ο ήχος της σιωπής μου.-
και για να εμπλουτίζουμε το θέμα με ισορικές πληροφορίες…
Η Αμφιλοχία είναι κωμόπολη της Αιτωλοακαρνανίας με επίσημο πληθυσμό 4.681 Είναι χτισμένη αμφιθεατρικά στο μυχό του Αμβρακικού και είναι έδρα του ομώνυμου δήμου με πληθυσμό 12.834 κατοίκων.
Το στρατηγικό σημείο στο οποίο βρίσκεται η Αμφιλοχία κατοικήθηκε από τα αρχαία χρόνια. Εκεί βρισκόταν η Αρχαία Λιμναία, τμήματα από τα τείχη της οποίας σώζονται ακόμα στις μέρες μας (ξεκινώντας από τον λόφο στα ανατολικά της σύγχρονης πόλης). Κατά την τουρκοκρατία η πόλη ήταν γνωστή με το όνομα Καρβασαράς (από το Καραβάν - Σεράι, δηλαδή σταθμός καραβανιών), και πήρε το σημερινό της όνομα το 1907