Ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά.
Το μήνυμα απευθύνεται σε κάποιους εδώ στο φόρουμ που δείχνουν να πιστεύουν ότι η καλή ελληνική μουσική πέθανε μαζί με το ρεμπέτικο και μετά από αυτό είναι το χάος και η μετριότητα.
Γράφτηκε γιατί, ναι, οι “Πυξ-Λαξ” έχουν τραγουδήσει κομμάτια που άγγιξαν την ψυχή πάρα πολλών ανθρώπων από διαφορετικές ηλικίες. Γιατί έχουν τραγούδια με στίχο συγκλονιστικό, με μουσική που άλλοτε “χαϊδεύει” τ’ αυτιά κι άλλοτε εκφράζει τ’ ανθρώπινα συναισθήματα με ρυθμούς δυνατούς και γρήγορους. Μπαλάντες όπως το “Επαψες αγάπη να θυμίζεις” μπορούν να συγκινήσουν από πιτσιρικάδες μέχρι εμάς τους… λιγότερο νέους. Τα τραγούδια τους έχουνε ΚΑΙ στίχο ΚΑΙ καλή μουσική.
Ο Χατζηγιάννης έχει κι αυτός τραγουδήσει πολύ όμορφα κομμάτια και τα τραγούδια του (τα περισσότερα) έχουνε πολύ καλό στίχο και μουσική. Δεν έχει τραγούδια κενά περιεχομένου όπως η πλειονότητα των συναδέλφων του που κινούνται στον ίδιο μουσικό χώρο μ’ αυτόν, κι επιπλέον είναι και φωνάρα. Για τους πιο πάνω λόγους τον κατέταξα στους “ποιοτικούς” (με την υποκειμενικότητα που εμπεριέχει ο όρος).
Κάποτε αισθάνομαι μέσα από τις συζητήσεις εδώ ότι λες κι υπάρχει μια μόνιμη “έχθρα” για νεαρούς τραγουδιστές και νεανικά συγκροτήματα, κάτι με το οποίο διαφωνώ. Οταν τα τραγούδια τους έχουν λόγο ύπαρξης και επιβιώνουν στον χρόνο τότε αξίζουν της προσοχής μας. Φυσικά υπάρχει αυτή η τεράστια σαβούρα που κυκλοφορεί γύρω μας με τα απερίγραπτα σουξεδάκια που ακούγονται για 2-3 μήνες και μετά λες και δεν υπήρξαν. Για το λόγο αυτό το γεγονός ότι, πάντα κατά την άποψη μου, καταφέρνουν να ξεχωρίζουν οι “Πυξ-Λαξ” και ο Χατζηγιάννης παρουσιάζοντας τραγούδια με καλή μουσική και περιεχόμενο μέσα στο δικό τους χώρο τον γεμάτο “αηδίες”, αξίζουν συγχαρητηρίων.
Ο Μάλαμας κι ο Παπάζογλου μπήκανε με αφορμή προηγούμενα postings που αμφισβητούσανε την αξία τους κι όχι γιατί η μουσική τους ταυτίζεται με αυτήν των “Πυξ-Λαξ” (υπήρξε μάλιστα κι ένα σχόλιο ότι καλύτερα ο Μάλαμας να μείνει στα… λαϊά του τραγούδια).
Σε ότι αφορά τον Κατσιμίχα, γνώμη του, γούστο και καπέλο του. Εγώ τουλάχιστον δεν ξεχνάω τί έλεγε για τον ίδιο τον αδελφό του και τη συνεργασία τους πριν από δύο χρόνια όταν ήτανε στα μαχαίρια (σχεδόν τον έβγαλε άσχετο μουσικά).
Αγαπητέ yiorgosv αν κατάλαβα το τελευταίο σου σχόλιο εννοείς ότι όλοι αυτοί οι πιτσιρικάδες που κάποτε σου ζητούσανε να μεταδόσεις τραγούδια του Καρρά (για την αξία των τραγουδιών αυτών συμφωνώ απόλυτα με τα δικά σου σχόλια) είναι αυτοί που γράφουν σήμερα τραγούδια που δεν χρειάζονται μουσικές γνώσεις και γίνονται επιτυχίες; Δηλαδή ένα τραγούδι για να είναι καλό πρέπει να είναι πολύπλοκο με συνεχείς εναλλαγές συγχορδιών; Τα ρεμπέτικα, ας πούμε, δεν πρέπει να θεωρούνται καλά τραγούδια γιατί η πλειονότητα τους είναι γραμμένα σε 3 συγχορδίες (συχνά και με δύο)…
Φυσικά ό,τι και να λέμε τα πάντα καταλήγουν εκεί που έγραψε κι ο ʼρης: Περί ορέξεως… καλαμάρι γεμιστό, σουτζουκάκια σμυρνέϊκα, τυροκροκέτες και τρίγωνα Πανοράματος.
ʼντε, καλή σας όρεξη και καλό Σαββατοκυρίακο.
