υστερα απο ενα χρονο και δυο μηνες ασχολιας με το μπουζουκι κατεληξα στο συμπερασμα οτι ο καλυτερος ειναι ο Σπυρος Περιστερης.
ευχαριστω.
Ε, πες μας και τη διαδικασία ή το συλλογισμό σου που σ’ έκανε να καταλήξεις στο συμπέρασμα αυτό, αν θέλεις να γίνει κουβέντα -περί κολοκυθόπιτας για πολλοστή φορά σ’ αυτό το φόρουμ και αλλού αλλά γιατί όχι; Για παράδειγμα, ίσως ν’ άκουσες το Ταξίμ - ζεϊμπέκικο του Μάρκου και αμέσως να προτίμησες τον Περιστέρη κι όχι το Μάρκο στο μπουζούκι… Λέω τώρα…
Υ.Γ.: Όποιος συντονιστής το κρίνει σωστό και θέλει, ας διορθώσει το ουσιαστικό του τίτλου “ΜΠΟΥΖΟΥΤΚΤΣΗΣ”…
“καλύτερος”…πολύ μεγάλη λέξη να λέγεται…κάποια στιγμή συνάντησα το μεγάλο παίκτη μανώλη καραντίνη σε περιοδεία με το γ.νταλάρα, ο οποίος μου είχε πει “δεν υπάρχει καλύτερος και χειρότερος όλα είναι εδώ μέσα-δειχνοντας παράλληλα το μέρος της καρδιάς του”…ας μη γράφουμε ότι μας κατέβει υπήρχαν και υπάρχουν μεγάλοι παίκτες ο καθένας με τα χαρακτηριστικά του,άλλος γρήγορος,άλλος με πενιά απλή που σε τρυπάει το τύμπανο κ.τ.λ…
Σωστά στα είπε ο Καραντίνης Βραδυνέ, χωρίς νόημα η αναζήτηση του καλύτερου.
Αδύνατο να βρεις το πιο όμορφο λουλούδι, την πιο όμορφη θάλασσα να κάνεις μπάνιο, το πιο όμορφο τοπίο με αντικειμενικά κριτήρια.
Υποκειμενικά όλοι έχουμε μια προτίμηση και καλώς την έχουμε. Απο εκεί και πέρα για να την επιβάλλουμε ως καθολική αλήθεια θα πάει μακρυά η βαλίτσα.
Ωραίος ο Περιστέρης δε λέω αλλά… τι να πρωτογράψω γι’ αυτούς που ήταν μαζί του και γι’ αυτούς που ακολούθησαν. Μέχρι και σήμερα.
Με τη μόνη διαφορά, Διόνυσε, πως αυτά που λες, τοπία, λουλούδια κλπ, δεν ανήκουν στην ίδια κατηγορία με τους μπουζουκσήδες. Θέλω να πω, η αισθητική στην τέχνη, σε κάτι δηλαδή που ο άνθρωπος έχει σκαρώσει και το οποίο ορίζεται από κανόνες αισθητικές που είναι μια αντανάκλαση του κοινωνικού εποικοδομήματος, υπόκειται σε κανόνες και κριτήρια πάρα πολύ αντικειμενικά. Ναι μεν είναι κάτι το πολυδιάστατο κι όχι εύκολο να το προσεγγίσεις, αλλά σε κάθε περίπτωση αντικειμενικά ορισμένο ως “καλό” ή “περισσότερο καλό”, πάντα μέσα σε ένα συγκεκριμένο πλαίσιο, πχ “λαϊκό τραγούδι του μεσοπολέμου”, ή γιατί όχι και… “κακό”.
Από εκεί και πέρα ξεκινάει και το υποκειμενικό “μου αρέσει-δε μου αρέσει” που έχει να κάνει με την ιδιοσυγκρασία και τα βιώματα του ακροατή.
Σε αυτή τη βάση, κατά τη γνώμη μου, μπορούμε να κάνουμε συγκρίσεις για το ποιός είναι πιο ολοκληρωμένος μπουζουκσής μεταξύ δύο, μιας δοσμένης εποχής, στην ίδια φάση της εξέλιξής τους.
ΥΓ - Μήτσο, ο άνθρωπος “μπουζουξής” 'ηθελε να γράψει, τί να κάνουμε τώρα, να του το αλλάξουμε; αν έγραφε μπουζουκίστας το συζητάγαμε. :019:
μπουζουκτσης -μπουζουξης το ιδιο ειναι αφου καταλαβαινουμε ολοι σε τι ανεφερεται η λεξη.
δεν ξερω ποια απτις δυο λεξεις ειναι η πιο σωστη να λεγεται απτην στιγμη που δεν εχουμε καταληξει τι σημαινει η λεξη μπουζουκι δλδ απο που προερχεται.
συγνωμη για την συγχιση που εφερα και φυσικα οταν λεω ο καλυτερος εννοω για μενα και οχι για ολον τον κοσμο.
για καποιον αλλον ειναι ο Χιωτης η για αλλον ο Καραντινης.
Σωστά τα είπες φίλε μου , άλλωστε ξανάγινε παρόμοια κουβέντα και καταλήξαμε στο “περί ορέξεως , κλπ” …
Αλλά , σε μιά “μορφή” στον χώρο , κανείς μας δεν έχει δικαίωμα να πει πως ο τάδε η ο δείνα δεν αξίζει , κανείς!
Ανεξάρτητα από τις προσωπικές μας προτιμήσεις …
Ως προς το μπουζουκτσής η μπουζουξής , προσωπικά τοποθετούμαι υπέρ της πρώτης γραφής , γιατί έτσι μου πάει …
Πάνο σωστή η “αντανάκλαση του κοινωνικού εποικοδομήματος” που αναφέρεις. Βέβαια εγώ θα πρόσθετα και αλληλεπίδραση, γιατί κατά τη γνώμη μου η τέχνη επιστρέφει με πολλούς τρόπους στο κοινωνικό εποικοδόμημα που αναφέρεις.
Οσον αφορά τα αντικειμενικά κριτήρια και κανόνες, προσωπικά δεν έχω καταλήξει αν είναι όντως έτσι. Και αυτό γιατί όσο κι αν υπάρχουν κάποιοι κανόνες και κριτήρια που ακολουθούνται σε διάφορες περιόδους, αυτά δεν έχουν στεγανά και πολλές φορές διαμορφώνονται και αργότερα, από άλλους. Γι’ αυτό και κάποιοι παραγνωρισμένοι αναγνωρίζονται αργότερα.
Οσον αφορά τη σύγκριση δημιουργών σε συγκεκριμένες περιόδους με αντικειμενικά κριτήρια, θεωρώ ότι είναι εξαιρετικά δύσκολη υπόθεση.
Πολύκλειτος ή Φειδίας;
Θεοφάνης ή Πανσέληνος;
Μιχαήλ Αγγελος ή Ραφαήλ;
Και στα δικά μας:
Χαλκιάς ή Περιστέρης;
Μπέμπης ή Σπόρος;
κλπ.
Εγώ προσωπικά αδυνατώ, και δεν μπορώ να βρώ και τα κριτήρια για να τους συγκρίνω. Μπορεί να φταίει το γεγονός δεν έχω πολλά χρόνια που παίζω μπουζούκι και δεν μπορώ να αντιληφθώ τη δυσκολία της τεχνικής και της έκφρασης.
Κάτι που θεωρώ ασφαλές είναι το ποιος εισήγαγε κάτι για πρώτη φορά. Εκεί τα πράγματα γίνονται πιο εύκολα. Γι’ αυτό και κάποιους τους έχουμε ξεχωρίσει και σημάδεψαν και περιόδους στην τέχνη. Οι μπροστάρηδες. Και τέτοιους έχουμε στο λαϊκό τραγούδι.
Υ.Γ.1. Ελένη που είσαι; Εχω μπερδευτεί με το μπουζουκτσής, μπουζουξής. Η κατάληξη -cı στα τούρκικα, -τζής στα ελληνικά δηλώνει επάγγελμα. Αραμπατζής, ταξιτζής, με αυτή τη λογική γιατί όχι μπουζουκ-τζής που επειδή δεν είναι εύηχο μπορεί να γίνει μπουζουκτσής. Ισως γι’ αυτό να σου κολλάει καλύτερα Πελαγία.
Υ.Γ.2 Αρχάριε προσωπικά μου αρέσουν αυτές οι συγχύσεις!
Η αλληλεπίδραση με το εποικοδόμημα υπάρχει, αλλά δεν είναι κατά τη γνώμη μου, να το πω, ισχυρά αμφίδρομη.
Επειδή δεν είμαι ζωγράφος/γλύπτης /αρχαιολόγος πάω κατευθείαν στα δικά μας, αν και τα αναφέρεις ως παραδείγματα. Ως παράδειγμα απαντάω κι εγώ εξάλλου.
Χαλικιάς ή Περιστέρης; μα… ξεκάθαρα Χαλικιάς. Για ένα σωρό λόγους! Θες ύφος; θες συνθετική δεινότητα; (ειδικά σε αυτό θα επιμείνω υπέρ του Χαλικιά) θες φαντασία; θες δεξιοτεχνία; θες πενιά; (ο Περιστέρης “μαντολινίζει” πολύ βρε παιδί μου…) κλπ κλπ. Κι έπειτα, σκέψου πόσο βαθιά επηρεάστηκε ο ίδιος ο Περιστέρης από τον Χαλικιά στην δισκογραφία του.
Για το Στεργίου ή Σπόρος μάλλον δε μπορούμε να αποφανθούμε λόγω του ότι δεν έχουμε αρκετό έργο του πρώτου στα χέρια μας.
στην δισκογραφία πάντως τα περισσότερα και καλύτερα τραγούδια έχουν παιχτεί με τα δάκτυλα του Βασίλη Τσιτσάνη.
και μη μου πει κανείς ότι είναι υποκειμενική μου γνώμη…
εκτός από τα δικά του έπαιζε μπουζούκι και στους άλλους συνθέτες!
τυχαίο;;; δεν νομίζω!!!:109:
Από την άλλη σε μερικά από τα πιο ωραία παιγμένα τραγούδια του Τσιτσάνη παίζει ο Κηρομύτης!!
Από τους κορυφαίους της γενιάς του.
Στα τούρκικα μετά το k αλλάζει το -τζη και ακολουθεί κατάληξη -τση (çi) οπότε το σωστό είναι μπουζουκτσής. Όπως όμως όλες τις γλώσσες του κόσμου όταν χρησιμοποιούν δάνεια τα προσαρμόζουν στην δική τους ευφωνία οπότε για αυτό στα ελληνικά έγινε μπουζουξής.
Κάποτε ένας παλιός δάσκαλος και συνάδελφος με φώναζε “μπουζουκιτζή” που είναι ακόμα πιο σωστό.
δεν νομιζω οτι ο Περιστερης επηρεαστικε απο τον Χαλκια καθως ο ιδιος καταγωταν απο μια περιοχη οπου υπηρχε μουσικη και ηταν και ο ιδιος μουσικος πριν ερθει στην ελλαδα απο τι γνωριζω.
το μινορε του Χαλκια ειναι ισως το κορυφαιο κομματι σαν σολο αλλα δεν το θυμασαι τοσο για την τεχνικη του παικτη οσο για την πολυ ωραια μελωδια που εχει,γενικα ο τροπος που εξελισεται .
ξεφευγουμε ομως και σι λιγο θα ζυζηταμε για τους καλυτερους συνθετες.
Αν και όσο μου επιτρέπεται μια απόλυτη διαπίστωση με αντικειμενικά, κατά το δυνατόν, και γενικά αποδεκτά κριτήρια, μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι ο Περιστέρης δεν ήταν ο καλύτερος μπουζουξής. Ήταν μεγάλος μουσικός και μαέστρος, έπαιζε άριστα κιθάρα, μαντολίνο, λαούτο κλπ αλλά μπουζουξής (“από κούνια” και “με σφραγίδα γνησιότητας”) δεν υπήρξε ποτέ!!! Έπαιξε μπουζούκι σε πολλές ηχογραφήσεις στο στούντιο σε σπουδαία τραγούδια αλλά μπουζουξής 1000% δεν έγινε ποτέ!!! Αυτό το γεγονός φαίνεται στα παιξίματα του και μιλάει μόνο του… Είναι σαν τον “τοματοχυμό” που γίνεται από χυμό τομάτας, λεμονιού, ξυδιού με προσθήκη αλευριού, πιπεριού, γάλακτος και σουσαμιού… Μπορεί να είναι νόστιμο (το συγκεκριμένο μίγμα αποκλείεται) αλλά δεν είναι τοματοχυμός…
Μπουζουξήδες που ανέδειξαν το μπουζούκι ήταν αυτοί που ακολούθησαν την, πριν από αυτούς, παράδοση και έδωσαν παράλληλα και στοιχεία νεωτερισμού με τις ιδέες τους, τα ταξίμια τους, τις συνθέσεις τους, τον χειρισμό του οργάνου κ.α. Στη δεκαετία του '30 μπουζουξήδες ήταν ο Μανέτας, ο Καραπιπέρης, ο ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ Μάρκος, ο Χαλκιάς, ο Δελιάς, ο Κηρομύτης, ο Γενίτσαρης κ.α. Στα τέλη της δεκαετίας αυτής εμφανίζονται ο Παπαϊωάννου (ο ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΣ για εμένα μπουζουξής σε όλα του, νοοτροπία, φωνή, έκφραση, ποικιλία, αυστηρότητα, συνέπεια… Βάζω πολλά άλλα κριτήρια, όχι μόνο τα χέρια του…), ο ΤΕΡΑΣΤΙΟΣ Τσιτσάνης, o Μπαγιαντέρας και ακολουθούν ήδη στα ’30 αλλά με μεγαλύτερη παρουσία στα επόμενα χρόνια του '40 και του '50 ο ΜΕΓΑΣ Χιώτης, ο Χατζηχρίστος, ο Μητσάκης, ο ΤΙΤΑΝΑΣ Ζαμπέτας κ.α.
Εκτός των σπουδαίων αυτών μπουζουξήδων-προσωπικοτήτων που συνέθεσαν τις μεγάλες επιτυχίες και έδωσαν μια ανοδική και σπουδαία δυναμική στο τρίχορδο μπουζούκι - με προεξάρχοντα στη δεξιοτεχνία τον Χιώτη - , μετά το '50 αναδείχτηκαν φοβεροί εκτελεστές λιγότερο γνωστοί στο ευρύ κοινό, εκ των οποίων άλλοι δεν είχαν καθόλου συνθέσεις, άλλοι δεν είχαν πολλές επιτυχίες στη σύνθεση ή δεν έγραψαν την ιστορία του Χιώτη ή του Τσιτσάνη, πλην όμως, είχαν εκπληκτικά χέρια και μεγαλουργούσαν στο όργανο αυτό. Μεταξύ αυτών των μουσικών, οι οποίοι ήταν και οι καλύτεροι μπουζουξήδες (με την πιο στενή δεξιοτεχνική εννοία και όχι με την ευρεία εννοία που συμπεριλαμβάνει και πολλές άλλες αρετές), εκτός του μέγιστου Χιώτη, ήταν οι Δημήτρης Στεργίου – «Μπέμπης», Γιάννης Σταματίου – «Σπόρος», Γιάννης Τατασσόπουλος – «Ντίλινγκερ», Ιορδάνης Τσομίδης και οι Καραπατάκης, Γιάννης Αγγέλου, Ανέστος Αθανασίου, Γιώργος Τσιμπίδης, Στέλιος Μακρυδάκης, Παπαδόπουλος, Καρνέζης, Ζαφειρίου κ.α.
Με όλον το σεβασμό στον μεγάλο μαέστρο Περιστέρη, δεν νομίζω να πλησίαζε το μπουζούκι αν είχε απέναντι του δυο - τρία από αυτά τα “θηρία” ή έστω μια φωτογραφία του Χιώτη να τον αγριοκοιτάει…
ΥΓ. Πιστεύω ότι αν δοκιμάσεις να παίξεις κάποια τραγούδια του ’55 παιγμένα από τεράστιους μπουζουξήδες όπως ο Σπόρος επί παραδείγματι, δεν αρκεί να βάλεις τις νότες στη σειρά, δεν θα μοιάζει με το πρωτότυπο καθόλου. Απαιτεί πολλή μελέτη, δουλειά στα χέρια, για να αποκτήσεις τον όγκο, την έκφραση, να πείσεις, να έχει ο ήχος σου πληρότητα, βάρος, πληθωρικότητα όπως ακριβώς και η νότα του Μπέμπη, του Τατασσόπουλου, του Χιώτη, του Μακρυδάκη… Συμπέρασμα, αν θες να καταλάβεις το μπουζούκι, ξεκινάς από τον Μάρκο και τη γενιά του (στοιχειώδης εγκύκλια παιδεία), περνάς για εμβάθυνση και το πρώτο πτυχίο στους Τσιτσάνη, Παπαϊωάννου, Μητσάκη, Ζαμπέτα κλπ και μετά, για μεταπτυχιακά και διδακτορικά, στον Χιώτη και τους νεώτερους υπερανθρώπους της πενιάς…Κανένα στάδιο δεν υπάρχει χωρίς το προηγούμενο και δεν εξελίσσεται χωρίς το επόμενο…
Μπράβο για το πόστ σου tritsibida, με λίγες παραγράφους είπες τα ουσιαστικότερα.
Y.Γ. Να που παίζει και το μπουζουκιτζής!
Μπουζουκτσής και μπουζουξής, ενίοτε και …μπουζουκίστας.(1)
Πραγματικά, το επίθημα -τζης ή -τσης ( -ci, -cι, -cü, -çi, -çι, -ici στα τουρκικά, από όπου το πήραμε ως δάνειο) δηλώνει το πρόσωπο που το επάγγελμά του είναι σχετικό με ό,τι εκφράζει η πρωτότυπη λέξη, που φτιάχνει, επιδιορθώνει ή πουλάει αυτό που φανερώνει η πρωτότυπη λέξη κ.λπ.
Αραμπατζής, λατερνατζής, φωνογραφιτζής, αμανετζής, βιολιτζής … και πολλά ακόμα παραδείγματα μπορούμε να αναφέρουμε και τα οποία είναι εύηχα στη γλώσσα μας, καθώς πριν από την κατάληξη -τζης ή -τσης παρεμβάλλεται φωνήεν.
Όπου όμως, πριν από το επίθημα αυτό, παρεμβάλλεται σύμφωνο, ειδικά το -κ, το αποτέλεσμα είναι κακόηχο, γι’ αυτό και στη γλώσσα μας, αντί για κατάληξη -κτσ (που θα είχαμε, κανονικά) αντικαταστάθηκε από την κατάληξη -ξης (τα -κτσ δηλαδή αντικαστάθηκαν από το -ξ).
Έτσι έχουμε: καϊξής (και όχι καϊκτσής), μπαλουξής (=ψαράς), μπουλουξής, γιασαξής (=φύλακας, κλητήρας), κουλουξής (=κολλήγος), μπαρουξής, μπαταξής (= κακοπληρωτής, αναξιόχρεος) και μπουζουξής.
Το αποτέλεσμα, ηχητικά, είναι πολύ καλύτερο με -ξ παρά με την παρεμβολή των -κτσ, μπουζουξής και όχι μπουζουκτσής.
Το -κτσ παρέμεινε μόνο - προς το παρόν, τουλάχιστον, δεν ξέρουμε τι γίνεται αργότερα - :089:
για τα δηλωτικά οπαδών κομμάτων ή ποδοσφαιρικών ομάδων: ΠΑΟΚτσής, ΠΑΣΟΚτσής κ.λπ.
Όσο για το …μπουζουκίστας,(1), σύμφωνα με τον Πολυκανδριώτη, λάνσαρε τον όρο αυτό ο Χιώτης, ίσως ως πιο …ευξεγενισμένο… κοιτάξτε και [b][u]εδώ,[/b][/u] σχετικά.
Υ.Γ. ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ, στον Τριτσιμπίδα για το post του! :109:
καμμιά φορά τα διδακτορικά , ανήκουν σ’ αυτούς που την ξεκίνησαν τη τέχνη και όχι σ’ αυτούς που την παρέλαβαν…
θα ρισκάρω να πω Παναγιώτη γιατί θεωρείς τον Παπαιωάννου τον μεγαλύτερο μπουζουξή. Ο Παπαιωάννου υπήρξε ένας ασύλληπτος δεξιοτέχνης της πενιάς, κάνοντας ταξίμια με απίστευτη φαντασία και ας έπαιζε με δυο δάκτυλα!!! Και φυσικά αμίμητος όπως και όλοι οι άλλοι της εποχής του!
Συμφωνώντας μαζί σου στα περισσότερα κριτήρια (σύνθεση, τραγούδι κλπ) που πρέπει να χαρακτηρίζουν ένα μπουζουξή θα καταλήξω κάπως διαφορετικά από σένα. Τα “ανώτερα μαθηματικά”, θα πρέπει να αναζητηθούν, περίπου μια 20ετια πίσω, από την πολυσυζητημένη δεξιοτεχνία της επίδειξης των δακτύλων…
Ο Περιστέρης ήταν φτασμένος μουσικός ήδη από όταν ήταν στη Σμύρνη. Και σπουδαγμένος κιόλας. Έτερον εκάτερον. Το ρεμπέτικο γεννήθηκε και το μπουζούκι καθιερώθηκε στον Πειραιά το '32, όχι στη Σμύρνη του… '22. Δεν ήταν μπουζουκσής, όπως σωστά σημειώνει ο Παναγιώτης.
Ναι, ο Περιστέρης επηρεάστηκε πάρα πολύ από τον Χαλικιά! Μη ξεχνάς πως ο Περιστέρης διευθύνει την εστουνδιαντίνα “νέα Πολιτάκια” από τις αρχές του '30, για μερικά χρόνια στο υπερωκεάνειο “Μέγας Αλέξανδρος” το οποίο κάνει υπερατλαντικά δρομολόγια για Αμερική. Εκεί γνωρίζει το έργο των “Αμερικάνων”, μεταξύ των οποίων και ο Χαλικιάς. Γυρνώντας στην Αθήνα, ο Περιστέρης το “ρίχνει” στο μπουζούκι, κάνοντας πέρα το σμυρναίικο και τα μαντολίνα. Τυχαίο; δε νομίζω! (χοχο… γειά σου Άλκη!) έχεις ακούσεις τον τεκέ της Μαριγώς;
Για το μινόρε.
Οι λόγοι που το καθιστούν κομμάτι αρχέτυπο της λαϊκής μουσικής είναι πολλοί. Είναι το πέρασμα του σμυρναίικου μινόρε στου μάγκικο τραγούδι. Είναι ο προάγγελος της λαϊκής καντάδας. Είναι το θεμέλιο πάνω στο οποίο θα πατήσουν οι Παπαϊωάννου και Τσιτσάνης και οι υπόλοιποι. Είναι ένα μοναδικό στην ιστορία της μουσικής πάντρεμα ανατολής-δύσης.
Είναι κάτι που ο Περιστέρης δεν κατάφερε να κάνει. Και η συνθετική δεινότητα, η οποία εκφράζεται ξεκάθαρα και στον αυτοσχεδιασμό, έχει να κάνει με την ποιότητα του μπουζουκσή.
Δεν επηρεάστηκε μόνο συνθετικά ο Περιστέρης. Αλλά ήταν η αφορμή να βάλει το Βαμβακάρη να γράψει σε δίσκους, η μουσική το Χαλκιά…
είναι ολοφάνερο, ότι ο τρόπος παιξίματος του Περιστέρη ,προερχόταν από το μαντολίνο, που ήταν το κατ’ εξοχήν όργανό του. Εξαιρετικός παίκτης και μουσικός μεν, αλλά σε καμμία περίπτωση αυτό που λέμε, “καθαρόαιμος” μπουζουξής. Θα διαφωνήσω με την άποψη ότι δεν μπορούσε να ξεφύγει από το μαντολίνο…
Ο κάθε παίκτης, παίζει σύμφωνα με την αισθητική του και κυρίως την ψυχοσύνθεσή του. Πιστεύω επίσης, ότι οι μουσικοί που παίζουν πολλά όργανα, είναι πολύ δύσκολο (αν όχι ακατόρθωτο) να είναι καθαρόαιμοι σε κάποιο απ’ αυτά. Ασκούν ένα είδος “μουσικού δεκάθλου”–εγώ το θαυμάζω πολύ αυτό-- και τα κριτήρια αξιολόγησης εκ των πραγμάτων, πρέπει να είναι σε διαφορετική βάση.
Ο αυτοτελής αισθητικά τρόπος παιξίματος, καθορίζει κατά τη γνώμη μου αυτό το “καθαρόαιμο”, που απ’ ότι κατάλαβα αναζητάμε. Για μένα η κορύφωση του μπουζουκιού, προσωποποιείται στο ιερό τέρας του παιξίματος και της σύνθεσης, τον ΒΑΣΙΛΗ ΤΣΙΤΣΑΝΗ! Καθαρή νευρική πενιά, ύφος απερίγραπτο και με μοναδικότητα στον χειρισμό των μέτρων, εννοώ αυτό το καταπληκτικό “μπρος-πίσω” που έκανε χωρίς να ξεφεύγει από το μέτρο της μουσικής φράσης. Και ξανά θα επαναλάβω, ότι δεν μπορεί να είναι συμπτωματικό που έπαιξε μπουζούκι στα καλύτερα τραγούδια των 78 στροφών. Στα τραγούδια του Μάρκου “μπουζούκι γλέντι του ντουνιά” και “για σένα μαυρομάτα μου”-πρώτη εκτέλεση- παίζει ο Τσιτσάνης. Δώστε βάση και τα ξαναλέμε!..