Φίλοι του φόρουμ, το όνομα Guillermo Vargas Habacuc ίσως να μην σας λέει τίποτα. Ούτε και σε μένα έλεγε, εως ότου έλαβα ένα mail (απο κάποια γνωστή μου) που έγραφε για τον εν λόγω “καλλιτέχνη” τα εξής:
Το 2007, ο [b]Guillermo Vargas Habacuc[/b] πήρε ένα αδέσποτο σκυλί, το έδεσε μ' ένα κοντό σχοινί στον τοίχο μιας γκαλερί "τέχνης" και το άφησε να πεθάνει αργά απο την πείνα και τη δίψα. Για αρκετές ημέρες. ο δημιουργός αυτής της "γκαλερί" και οι επισκέπτες στεκόντουσαν απαθείς θεατές της αγωνίας του ζώου που τελικά πέθανε απο την εξάντληση, αφού πρώτα βίωσε μια επίπονη, παράλογη και αδιανόητη δοκιμασία.
Και σαν να μην έφτανε αυτό, η Biennale Κεντρικής Αμερικής τον κάλεσε να επαναλάβει το "έργο" του επίσημα στην Biennale 2008.
Μια αναζήτηση στα Google και Youtube (απλά πληκτρωλογόντας το όνομά του), θα σας δώσει την τραγική και πανάθλια εικόνα που σας αναφέρω πιο πάνω.
Όποιος ή όποια φίλη του φόρουμ θέλει, μπορεί να υπογράψει την φόρμα διαμαρτυρίας σ' αυτή την διέυθυνση: http://www.petitiononline.com/13031953/petition.html. Αν θέλετε, μπορείτε να ενημερώσετε τους συγγενείς και τους φίλους σας για να υπογράψουν και αυτοί. Άνθρωποι που ευχαριστιούνται με τον πόνο του άλλου [b][u]δεν αξίζουν να αποκαλούνται καλλιτέχνες.[/u][/b]
Σας ευχαριστώ και συγγνώμη αν ξέφυγα απ' το αντικείμενο του φόρουμ.
Φυσικά, όχι μόνο “καλλιτέχνες” δεν αξίζει να αποκαλούνται, εγώ ως ζωόφιλος είμαι κατηγορηματικός: Ποιά είναι η ποινή για κάποιον που αλυσσοδένει έναν άνθρωπο και τον αφήνει να πεθάνει, χωρίς να έχει κάτι προσωπικό εναντίον του; Άν στη θέση του ανθρώπου μπαίνει κάποιο ανυπεράσπιστο ζώο, τότε η ποινή πρέπει να είναι μεγαλύτερη, αφού το ζώο δεν έχει τις δυνατότητες διαμαρτυρίας / αντίδρασης ενός ανθρώπου, ενώ έχει τα ίδια συναισθήματα πόνου, πείνας, δίψας, μίσους κλπ.
τί να πω, πρώτη φορά αισθάνομαι τέτοιο μίσος για άνθρωπο, ή μάλλον δεύτερη : η πρώτη ήταν για έναν βλάκα που έχυσε καυτό λάδι σε ένα σκυλάκι και το ανέβασε στο u-tube.
Αμ, αυτοί που επιτρέπουν να το κάνει στο όνομα της …“τέχνης”? ή αυτοί που παρακολουθούν χωρίς διαμαρτυρία την …“τέχνη”. Όλοι οι κομπλεξικοί γίναν’ καλλιτέχνες και κάνουν “τέχνη”. Τέχνη και μaλακίες…!!!
Να πω το τετριμένο, αλλά που σου έρχεται στο μυαλό πάντα, σε τέτοιες περιπτώσεις: Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου. Τέτοια περιστατικά περνάνε από τη ζωή μας καθημερινά και σκέφτεσε ότι αν εμπλακείς θα γίνεις φονιάς, οπότε δε μιλάς και τα αφήνεις να περάσουν έτσι. Με έχουν ξαφνιάσει πολλές φορές διηγήσεις γνωστών, (για να κάνουν τη παρέα να γελάσει, υποτίθεται), λένε (γελώντας) ότι πιτσιρικάδες, κρεμούσαν ντενεκέδια στην ουρά της γάτας, ή της έβαζαν νέφτι, ή ακόμα και πυροτεχνήματα στο πισινό. Δεν αναφέρω τα αποτελέσματα. Άλλοι πάλι διηγούνται με περίσσιο ενθουσιασμό πως ο σκύλος τους (πητ μπουλ συνήθως) έπιασε τη γάτα που του έβαλε σε κλειστό χώρο και τη ξέσκισε τινάζοντας το κεφάλι δεξιά αριστερά, κρατώντας στα δόντια του τη γάτα. Ντρέπομαι που ανήκω στο ανθρώπινο είδος.
To email με τον εν λόγω “καλλιτέχνη” το έλαβα κι εγώ πριν καιρό. Κάποια στιγμή έπεσα πάνω σε ένα άρθρο που περιείχε αναφορά στο “έργο” του. Ανέφερε, λοιπόν, ότι όλο αυτό το event ήταν σκηνοθετημένο, με σκοπό να σοκάρει, να προκαλέσει και φυσικά, να κάνει το όνομά του γνωστό. Ακόμα και έτσι, όμως, η αποστροφή προς τον ίδιο και τα καλλιτεχνήματά του είναι δεδομένη. Το γεγονός αυτό αποδεικνύει για άλλη μια φορά τη δύναμη που διαθέτει το internet ως μέσο και το κατά πόσο επηρεάζει μαζικά τους αποδέκτες του μηνύματος.
Όπως λένε και οι Αμερικάνοι, “δε με νοιάζει τί θα γράψεις για 'μένα, αρκεί να προφέρεις το όνομά μου σωστά”. Υπ’ αυτό το πρίσμα, ο τύπος πέτυχε το σκοπό του γιατί σε όλα τα σχετικά δημοσιεύματα, ανεξάρτητα από τους χαρακτηρισμούς που το συνόδευαν, το όνομά του ήταν γραμμένο ολόσωστα.
Ακόμη κι η αρνητική διαφήμιση δεν παύει να είναι διαφήμιση, στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού.
Δηλαδή η “φιλοσοφία” είναι "ν’ ακουστούμε όπως και να 'χει";
Γιατί μ’ αυτή την λογική, οδηγούμαστε πλέον σε ακόμα πιο φρικτές ακρότητες.Σήμερα ενα αθώο ζώο, αύριο πιθανών ένας άνθρωπος. Όλα επιτρέπονται στην “τέχνη”.
Είμαστε άραγε ρομαντικοί όσοι πιστεύουμε οτι η τέχνη είναι για να υπηρετεί τον άνθρωπο;
Δεν είπα ότι συμφωνώ. Είπα ότι, προκειμένου να ακουστεί το όνομά του, ο κάθε πειραγμένος σκαρφίζεται όποια παπαριά του κατέβει στο κεφάλι. Συνήθως, οι περισσότερες είναι ψεύτικες, σκηνοθετημένες όπως και η συγκεκριμένη κατά πάσα πιθανότητα, γιατί όσο πειραγμένος και να είναι ο τύπος, δε θα ήθελε να καταλήξει αντιμέτωπος με ζωόφιλους ακτιβιστές.
Κώστα, αυτό το «αξίωμα» των Αμερικάνων μου το είχαν «διδάξει» και εμένα, σε πάμπολα σεμινάρια και έχουν απόλυτα δίκιο: δεν είναι τόσο σημαντικό ότι αυτό που έχεις να πείς ή να κάνεις είναι μία χοντρομλκία και τίποτʼ άλλο, σημαντικότερος είναι ο όποιος θόρυβος γύρω από το όνομά σου (που φυσικά και πρέπει να προφερθεί σωστά). Μόνο τα χάππενινγ του Σαλβατόρ Ντάλι να σκεφτείς, φτάνει.
Για μένα το σοβαρότατο πρόβλημα δεν είναι ότι βρέθηκε κάποιος υπάνθρωπος να σκεφτεί αυτό που σκέφτηκε. Ακραία άτομα θα βρίσκονται πάντα, η καμπύλη του Gauss είναι αμείλικτη. Το βαθύτατα ανησυχητικό είναι ότι η κοινωνία το αποδέχτηκε αυτό. Και όχι μόνο το αποδέχτηκε αλλά και δέχτηκε επανάληψη (φυσικά με άλλον «πρωταγωνιστή» αυτή τη φορά, τι να πώ, κυριολεκτικά δεν έχω λόγια…).
Μα, αν κατάλαβα καλά, το “πείραμα” έγινε στην πραγματικότητα, δεν ήταν σκηνοθεσία. Και ακριβώς, μου κάνει εντύπωση ότι αντί να βρεθούν ακτιβιστές βρέθηκαν κάποιοι να προτείνουν “επανάληψη” του επιτυχούς πειράματος…
Μωρέ ανησυχητικό είναι, πρωτοφανές όμως δεν είναι κι ούτε να μας φαίνεται και παράξενο. Μήπως η βαρβαρότητα δεν είναι εγγενές χαρακτηριστικό του συστήματος; δεν είναι κάτι που μας ταΐζεται καθημερινώς; στην… τέχνη θα κόλλαγαν; (τώρα, το τί είναι τέχνη είναι άλλο θέμα - σίγουρα πάντως όχι ό,τι κρεμάς σε έναν τοίχο ή μουτζουρώνεις σε έναν καμβά)
‘Ηθελα να ήξερα, ετούτοι οι ευαισθητοποιημένοι “ακτιβιστές” (αχ, αυτές οι διασκεδαστικές μεταμοντέρνες ορολογίες) που πλημμυρίζουν το σύμπαν με email για τούτο ή άλλα σχετικά θέματα, είναι κατ’ ελάχιστον ευαισθητοποιημένοι για το ότι παίρνουν εξακόσα ευρώ μηνιάτικο ή ότι θα βγουν στη σύνταξη στα εβδομηνταφεύγα; για παράδειγμα. Δηλαδή, σε περιπτώσεις όπου οι ίδιοι έχουν τον ρόλο του βασανισμένου σκύλου. :079:
Μην είμαστε και πλεονέκτες. Μη τα θέλουμε όλα δικά μας. Αφού ο κατώτατος μισθός ΘΑ φτάσει τα 700 ευρώ το 2010. Λίγη υπομονή. Και το όριο ηλικίας τι σημαίνει? Αφού ο μέσος όρος ζωής συνεχώς ανεβαίνει. Να παίρνουμε σύνταξη από τα εφηβικά μας χρόνια?
Η αληθεια είναι πως η τέχνη είναι οτι ποιο ιερό σε αυτη την γη.Ομως το να βασανίζεις οποιοδηποτε ον σίγουρα δεν λέγεται τέχνη.Λέγεται διαστροφή.Αυτός ο δηθεν καλλιτέχνης δεν αξιζει να λέγεται ουτε καν ανθρωπος αλλα και αυτοι που αποκαλλουν αυτο που εκανε αυτος τεχνη σιγουρα δεν εχουν μυαλό.