Αγαθή τύχη με είχε προφυλάξει και δεν το είχα ακούσει μέχρι τώρα. Αναρωτιέμαι για πόσο ακόμα θα σκυλεύουνε πάνω σε τραγούδια που δημιουργικά δεν πρόκειται ποτέ να τα φτάσουν.
Και επειδή μετά από την μ@λ@κί@ θα χρειαστεί να έρθουμε στα ίσα μας βάζω την πρώτη εκτέλεση.
πες τα ρε λουκά… και μόλις λέγαμε σε ένα άλλο νήμα για την αισθητική που είναι απαραίτητη σε διασκευές με μπουζούκι, αυτή η μπάντα είναι από τα χειρότερα δείγματα (ή δήγματα) του είδους. από την πρώτη τους τους ασέλγεια με τα μπιτάκια, μέχρι αυτήν την χαζομαρούλα που ταιριάζει γάντι στα εμπορικά πανηγυράκια που κυνηγάνε συνεχώς.
Προσωπικά διαφωνώ μαζί σου!
Οι Imam Baildi κατά κανόνα κάνουν διασκευές, που κρατάνε τη βασική μελωδία και κάποιες φορές και τη φωνή σε παλιά τραγούδια ('30-'60) δίνοντας μια άλλη εικόνα, πιο φρέσκια, πιο σημερινή, πιο κοντά στα σημερινά ακούσματα. Είναι παιδιά που έχουν ασχοληθεί πολύ με την μουσική και κάθε κομμάτι τους για να φτιαχτεί θέλει ώρες επεξεργασίας.
Το να μην σου αρέσει η διασκευή μπορώ να το δεχτώ γιατί έχει να κάνει με το προσωπικό γούστο. Άλλωστε δεν αρέσουν όλα σε όλους.
Αλλά γιατί ας πούμε δεν λες κάτι για τη διασκευή του Κουτουλάκη (που προσωπικά τον εκτιμώ) που του αλλάζει όμως την μελωδία στο ρεφρέν;
Εκείνος δηλαδή το σεβάστηκε περισσότερο;
Ή μήπως εδώ οι κατά τα άλλα εξαίρετοι μουσικοί που του δίνουν “γκάζια” είναι πιο σεβάσμιοι;
Οι διασκευές πάντα δίνουν κάτι διαφορετικό από τις αρχικές εκτελέσεις και είναι θέμα γούστου τι αρέσει στον καθένα ή όχι! Μην πούμε και πόσα τραγούδια έγιναν γνωστά μέσα από διασκευές τους … 
Θα σταθώ σε αυτό εδώ το τελευταίο αναφέροντας ότι έχω πολλούς φίλους που η πρώτη τους επαφή με το Ρεμπέτικο ήταν οι Imam Baildi. Αλλά δεν μείνανε μόνο εκεί! Ακούσανε Μάρκο από τους Imam και τώρα ακούνε και Μάρκο σε πρώτη εκτέλεση και τον χαίρονται εξίσου. Μεταξύ άλλων, εκτίμησαν την μαγεία των στίχων του τραγουδιού και ψαχτήκανε ακόμα περισσότερο στο είδος.
Νομίζω έναντι άλλων διασκευών, οι Imam Baildi σέβονται σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό την πρώτη εκτέλεση πάντα με μια πιο σύγχρονη ματιά…
Και κάνεις δεν είπε ποτέ ότι οι Imam Baildi φτιάχνουν ρεμπέτικο ώστε να σεβαστούν ακριβώς το ύφος…
μα εδώ μιλάμε για την συγκεκριμένη διασκευή, αν πιάναμε τον κάθε έναν δεν θα τελειώναμε ποτέ -άσε που έχουμε σημαντικοτερα πράγματα να κάνουμε.
διαφωνώ με την λογική του “να γίνουν γνωστά” από τις διασκευές, τα αποτελέσματα είναι αμφιλεγόμενα και σίγουρα υποδεέστερα από το να ακούσει κάποιος εξαρχής τα κομμάτια όπως είναι κανονικά.
χτες άκουσα πρώτη φορά τον στουραΐτη από κοντά. προς έκπληξή μου, έπαιξε πολύ μάρκο και μάλιστα από τα βαριά πειραιώτικα. εντελώς μεταλλαγμένα, αλλά από κάποια συγκεκριμένα στοιχεία της εκτέλεσης καταλάβαινες ότι αυτός ο ο άνθρωπος έχει αγαπήσει και μελετήσει βαθειά την πρώτη εκτέλεση και ξέρει γιατί μιλάει το κομμάτι. δεν συζητάμε για τσιτσάνη χιώτη όπου έδωσε ρέστα, πάντα πειράζοντας τα τραγούδια αλλά με όρεξη και φαντασία.
alco101, τα παιξίματα που μου αναφέρεις δεν τα ήξερα ούτε από τον Κουτουλάκη ούτε και το δεύτερο βίντεο που ανέβασες. Πολύ απλά θα σου πω΄οτι καμμιά από τις δύο δεν μου αρέσει με το φάουλ του Κουτουλάκη να βαραίνει περισσότερο.
Το να μου ανεβάζεις δύο επίσης άσχημες εκτελέσεις δεν σημαίνει οτι η διασκευή των imam baildi είναι καλή.
το γνωστό επιχείρημα που βασίζεσαι είναι οτι οι imam baildi και το καθε είδους τέτοιο συγκρότημα κάνει γνωστό το ρεμπέτικο σε νέους ανθρώπους. Εκεί θα διαφωνήσουμε. Κανένα ρεμπέτικο δεν κανει γνωστό σε νέους ανθρώπους. Ένα μπιτ κάνει γνωστό που δεν είναι παρά ένα ακόμα ανάμεσα σε χιλιάδες άλλα.
Θεωρείς ότι αυτό όλο λειτουργεί ως εφαλτήριο για να ασχοληθεί κάποιος με το ρεμπέτικο. Εγω πιστεύω ότι η λογική αυτή λειτουργεί για να μαντρώσει οτιδήποτε ξεφεύγει από την “πεπατημένη” της σημερινής μουσικής πραγματικότητας.
Και ρεμπέτικα έχω στο μπιτ, και λαικά, και νησιώτικα, και παραδοσιακά, και σμυρνέικα, περάστε κόσμε πάρτε, εδώ ο καλός ο μύλος.
Χρήστο, δεν ισχυρίστηκα ότι οι imam baildi κάνουν ρεμπέτικο ίσα ίσα. Τώρα το πόσο σέβονται ή όχι η αισθητική που βλέπω σε αυτό το κομμάτι για σκύλευση μου κάνει παρά σεβασμό. Ξέρεις πολλές φορές δεν μετράνε οι προθέσεις αλλά το αποτέλεσμα.
#Απλά να ξεκαθαρίσω ότι δεν μιλάω για μουσικούς και ικανότητες αλλά για το αποτέλεσμα που βγαίνει.
Για τη συγκεκριμένη διασκευή λοιπόν πιστεύω ότι σίγουρα δεν είναι ρεμπέτικο και σίγουρα δεν είναι κάτι που με ενοχλεί. Έχει έναν αέρα πιο φολκόρ (μπόσα νόβα εάν δεν κάνω λάθος). Είναι απλά διαφορετικό.
Σε καμία περίπτωση δε θα έλεγα ότι είναι
Θα έλεγα απλά διαφορετική ενορχήστρωση.
Άλλωστε είναι φανερό, από το κοινό που παρακολουθεί το συγκεκριμένο συγκρότημα, ότι δεν απευθύνεται απευθείας σε ρεμπετόφιλους, αλλά σε αυτούς που τους αρέσουν οι διασκευές.
Όσο περί πειράγματος και πειραμάτων σε διασκευές ο @liga_rosa το είπε από μόνος του ότι ακόμα και ο Στουραΐτης (που όλοι ξέρουμε τι είναι) μπαίνει σε παρόμοια διαδικασία με το δικό του πάντα στυλ.
Κοίτα να δεις για μένα το κομμάτι έτσι όπως ακούγεται έχει χάσει την δυναμική του. Εγώ ακούω ένα ισοπεδωμένο πράγμα χωρίς αίσθημα. Και γι αυτό το χαρακτηρίζω έτσι.
Επειδή μιλάμε για διασκευές. Μετά τις πρώτες εκτελέσεις όλοι μας διασκευές παίζουμε. Αυτό δεν σημαίνει τίποτα άλλο παρά μόνο την αισθητική του καθενός μας και πως αντιλαμβανόμαστε το κάθε τραγούδι. Δεν μπορώ να ξέρω τις προθέσεις των imam baildi και του καθένα που μπορεί να πει ένα ρεμπέτικο τραγούδι. (Πχ Οικονομόπουλος, Ρέμος και άλλοι.) Το πιθανότερο είναι ότι όλοι θα σου πουν ότι σκοπός τους ήταν να σεβαστούν και να τιμήσουν τον συνθέτη. Ε και?
όπως ξέρετε, δεν είμαι εναντίον των διασκευών, κι εγώ κάνω εξάλλου (με αμφιλεγόμενο επίσης αποτέλεσμα, γι’αυτό τις αποφεύγω πια). υπάρχουν καλές και κακές, καλοπροαίρετες και κακοπροαίρετες. απλά προσπαθώ να κάνω έναν διαχωρισμό.
επίσης, οι ζωντανές εκτελέσεις είναι που έχουν μεγάλη επίδραση στη διάδοση του ρεμπέτικου. όταν μιλάμε για δισκογραφία με επανεκτελέσεις, την καταλαβαίνω μόνο για διαφημιστικούς ή εκπαιδευτικούς λόγους.
Την απάντηση (γιατι συμφωνώ μερικώς μαζί σου) θα την δεις στο βίντεο παρακάτω. Δες το ύφος, το κοινό, τα πάντα και νομίζω θα καταλάβεις αμέσως τι εννοώ! (ναι αυτό το τραγούδι είναι του Μάρκου μόνο στα χαρτιά). Συναυλία Μαραβέγια με guest τους Imam Baildi.
Δυστυχως δεν έχω αυτή τη στιγμή την δυνατοτητα να το ακούσω… Απλά να πω ότι δεν με ενδιαφέρει αν το τραγουδούν χιλιάδες από κάτω (μαζί με τα τελευταία χιτακια). Με ενδιαφέρει ή πΧιοτητα και όχι η ποσότητα!
Το βίντεο που έβαλες δείχνει ακριβώς αυτό που λέω. Τι Βίσση, τι Ρέμος, τι αυτό που βλέπουμε. Αν αυτό “κοινωνεί” τον Μαρκο στην νεολαία, τότε να με συγχωρείς αλλά κάτι δεν πάει καλά.
Για να μην μιλήσουμε για φάλτσα και για ήχο. Γιατί εκεί θα πρέπει να μιλήσουμε και για σεβασμό στον ακροατή που πλήρωσε εισητήριο για να δει αυτό το πράγμα.
Για μένα όλα αυτά δείχνουν αν μη τι άλλο το βάθος που υπάρχει στις αυθεντικές εκτελέσεις. Νομίζω πως οι επόμενοι δεν έκαναν διασκευές λόγω δημιουργικότητας, αλλά γιατί δεν μπόρεσαν να ακολουθήσουν το αυθεντικό ύφος, είτε στο παίξιμο στο όργανο είτε στο τραγούδι.
Χωρίς αυτό να αποκλείει πως είναι όντως δημιουργικοί μουσικοί γενικά. Αλλά στο βίντεο των Ιμάμ Μπαϊλντί που παίζουν λάηβ, πραγματικά δεν καταλαβαίνω τι ρόλο βαράνε οι στίχοι από τα ζηλιάρικα μάτια σε όλο αυτό και αυτή η ανάμνηση της αρχικής μελωδίας. Από την αιχμηρή και στακάτη πρώτη εκτέλεση έχει απομείνει ένα σοφτ μουσικό χαλί. Αυτό δεν είναι ιμάμ μπαϊλντί αυτό είναι… πίτσα με ψεύτικο τυρί.
Και απλά επειδή μας διαβάζουν πολλοί, καλό είναι να χρησιμοποιούμε τους όρους κυριολεκτικά.
Από wikipedia: Ενορχήστρωση - Βικιπαίδεια
“Στην ενορχήστρωση ενός έργου διατηρείται η αρχική του αρμονία χωρίς αλλαγές σε αντίθεση με την διασκευή (arrangement ).”
Δεν είναι διαφορετική ενορχήστρωση που έχουν κάνει στα “ζηλιάρικά σου μάτια” αλλά διασκευή.
Και για να κάνεις επιτυχημένη διασκευή χρειάζεται πολλά καντάρια δημιουργικότητας.
Προσωπικά, δεν έχω κανένα πρόβλημα να πάρει ο οποιοσδήποτε ένα ρεμπέτικο από κείνα που μ’ αρέσουν και να το διασκευάσει, καλά ή κακά. Απλά, δεν πρόκειται να το ακούσω. Από πίτα που δεν τρώς, τί σε μέλλει κι αν καεί, λέει ο σοφός λαός. Ούτε και με πειράζει, να κυνηγάνε επαγγελματίες μουσικοί κάποια «πανηγυράκια» ή όπως αλλοιώς τα ονομάσουμε, για να κονομήσουν καν’να φράγκο. Απλά δεν θα πάω.
Ο χαρακτηρισμός «μαλακία» είναι, ως προσωπική άποψη, δεκτός. Άλλο τόσο είναι δεκτή και η κριτική σ’ αυτή την άποψη, θετική ή αρνητική.
Τον κύριο Κουτουλάκη δεν τον ήξερα, ως μουσικό ή ως άνθρωπο, αλλά κάτι μου θύμισαν τα καπέλα της ορχήστρας. Τρία δευτερόλεπτα μετά το πάτημα του τρίγωνου στο γτ, κατάλαβα περί τίνος πρόκειται. Όσο για την ενορχηστρώτια, που προτίμησε να βάλει σε πρώτο πλάνο τη δεύτερη, αντί την πρώτη φωνή (και να ΄ταν μόνο αυτό…) , ε, άσε, έχω βαρεθεί να αναφέρομαι στους συντελεστές αυτής της παραγωγής…. Προτιμώ πάντως χίλιες φορές τους ιμάμ μπαϊλντί παρά αυτό, ή περισσότερο αυτό, ή απείρως περισσότερο αυτό. Αυτά κι αν είναι βεβήλωση!
Διαφωνώ, πάντα διαφωνούσα με όσους υποστηρίζουν ότι άνθρωποι εντελώς ξένοι προς το ρεμπέτικο θα «τσιμπήσουν», θα το γνωρίσουν και θα το αγαπήσουν ακούγοντας διασκευές. Το πάντα αναφέρεται σε εποχές που στα ταβερνάκια που μας άκουγαν, οι περισσότεροι δεν ήξεραν τι μουσική είναι αυτή που παίζουμε (εποχές δικτατορίας). Η διαφωνία ισχύει και για τα ρεμπέτικα του Νταλάρα, το έχω πολλές φορές αναφέρει αυτό.
Δεν μπορώ όμως να μην επισημάνω ότι όταν κάποιος δεν φτιάχνει ο ίδιος ραπ (λέμε, τώρα…) , ο σεβασμός στο ύφος ενός με αγάπη για το είδος φτιαγμένου ραπ, είναι οπωσδήποτε υποχρεωτικός για έναν μουσικό που σέβεται τον εαυτό του. Ακριβώς το ίδιο ισχύει βέβαια και για όσους δεν φτιάχνουν ρεμπέτικο.
Εμένα προσωπικά μου μοιάζει με κάτι Αμερικανικές διασκευές ραπ της δεκαετίας του 90 που παίρνουν το ρεφρέν από ένα πασίγνωστο disco κομμάτι το οποίο η νέα γενιά δεν τον γνωρίζει, βάζουν ένα ελεεινό ραπ στίχο στην υπόλοιπη ωρα που διαρκεί το κομμάτι για να γεμίσει, τα βάζουνε στο μίξερ με μια ελεεινή ενορχήστρωση που μοιαζει με μουσική από παιχνίδι zx spectrum 48k και να έτοιμο το κομμάτι
Έχει καταντήσει αηδία αυτή η κατάσταση να θέλουν να ξεπεταχτουν σχήματα κάνοντας μια διασκευή στον Ρυθμό της εποχής, σε μια παλιά επιτυχία
Φυσικά δεν είναι νέο φαινόμενο, πρόσφατα είδα ένα βιντεάκι στον σωλήνα, το οποίο έδειχνε πως ένα σωρό τραγούδια παγκοσμίου φήμης, είναι διασκευές, πολλές φορές αρκετά αλλαγμένες
Δεν πρόκειται να τοποθετηθώ φυσικά σε ότι αφορά στα γούστα του καθενός για το συγκεκριμένο τραγούδι ή γενικότερο εγχείρημα. Κυρίως γιατί, εν μέρει, συμφωνώ με όλους τους προλαλήσαντες.
Ούτως ή άλλως ο χώρος αυτός -εκ των πραγμάτων- προτιμά τις πρώτες ηχογραφήσεις. Φαντάζομαι ότι οι διασκευές που έχουμε ακούσει και προτιμάμε από τις πρώτες εκτελέσεις -ή τουλάχιστον θεωρούμε ότι σέβονται το πνεύμα του γνησίου- κυμαίνονται για όλους μας στο 0,05%. Αν πάλι κάνω λάθος, εδώ είμαστε και ας ανοίξουμε ένα νήμα που θα βάζουμε μόνο διασκευές που θεωρούμε ότι ανήκουν στη κατηγορία αυτή…
Αλλά ας εστιάσω σε μια συγκεκριμένη θεώρηση:
@liga_rosa Θα συμφωνήσω μαζί σου οτι τα αποτελέσματα είναι αμφιλεγόμενα και σίγουρα υποδεέστερα από το να ακούσει κάποιος εξαρχής τα κομμάτια όπως είναι κανονικά. Αλλά τί σε κάνει να πιστεύεις ότι κάποιος 18χρονος, 25χρονος ή ακόμα και 35χρονος θα είχε εκ των πραγμάτων την τύχη, μέσω κοινωνικών συναναστροφών μιας και η μουσική αυτή δεν ανήκει στη καθημερινότητα του μέσου Έλληνα, να έχει επαφή με τα κομμάτια όπως είναι κανονικά;
@nikos_politis Όπως αναφέρει ο @chrispanag για κάποιους -έστω και λίγους- τέτοια ερεθίσματα λειτουργούν ως έναυσμα για την ενασχόληση με τη συγκεκριμένη μουσική. Σίγουρα όχι για την πλειοψηφία. Αλλά και ο ένας δεν είναι κέρδος για τη συνέχεια;
Θα μ’ ενδιέφερε πραγματικά μια εμπεριστατωμένη απάντηση στο τί σας κάνει να πιστεύετε ότι ακόμα και μια επιφανειακή, κακόγουστη, πρόχειρη επαφή με το ρεμπέτικο μέσω διασκευών δεν έχει ως ελάχιστο θετικό πρόσημο την ενασχόληση -έστω και μεμονωμένων περιπτώσεων- με τη μουσική αυτή (μιλάμε πάντα για ανθρώπους που αλλιώς δεν θα είχαν καμία επαφή με το αντικείμενο). Κυρίως μιας και το ζητούμενο είναι η
Πέτρο, δεν ξέρω τι εννοείς με το “εμπεριστατωμένα”, αλλά εδώ θα ήθελα να σου φέρω ένα ακραίο λίγο, αλλά, νομίζω ταιριαστό παράδειγμα, γιατί κατά την γνώμη μου:
Εδώ μπορείς να πεις ότι “κοινωνήθηκε” ο Ζαμπέτας σε ένα “ειδικό” κοινό και σε ανθρώπους που μπορεί να μην τον ήξεραν και να μην άκουγαν την μουσική του.
(εδώ υπήρχε σύνδεσμος προς την σελίδα redtube.com που περιείχε πορνογραφικό βίντεο με τον τίτλο “Και η πρώτη δασκάλα”. Το βίντεο αυτό έχει μουσική υπόκρουση τραγούδι του Ζαμπέτα.)
Και είναι και η καλή εκτέλεση του τραγουδιού, με τον ίδιο τον Ζαμπέτα.
Επειδή το “καφρέβουμε” (κάτι που ίσως δε θα έπρεπε γιατί το πάμε στα άκρα) εάν έβγαινε και ο Γκουζγκούνης στη γνωστή σκηνή (για τους θιασώτες του είδους) με τα ψάρια και ακουγόταν από πίσω το “γιατί δε με θες κυρά μου” με εκτέλεση Παγιουμτζή, η εκτέλεση του τραγουδιού θα ήταν λιγότερο ποιοτική;
Loukasfirm νομίζω έχασες λίγο το νόημα της κουβέντας … Φιλικά πάντα 
Δεν είναι θέμα “καφρέματος” αλλά απλής λογικής ότι δεν μπορείς να δέχεσαι, ότι όποτε και όπως να παιχτεί το ρεμπέτικο είναι καλό, γιατί φέρνει κόσμο σε αυτό. Ίσα ίσα η λογική αυτή ειναι που αφήνει περιθώριο σε “κάφρους” να το εκμεταλλεύονται. Το παράδειγμα που έφερα είναι όντως ακραίο, (το λέω κιόλας), αλλά στην ουσία της αυτή η περίπτωση δεν διαφέρει από τις άλλες που ακούσαμε εδώ.