H νέα τεχνολογία στο μεγαλείο της.

Βέβαια δεν ξέρω αν είναι νέα. Εγώ τώρα το είδα και σκέφτηκα να σας το παρουσιάσω.

Δείτε το βίντεο εδώ

κάπου το έχω ξαναδεί. για να χάσουμε και τις τελευταίες ακουστικές ικανότητες που μας έμειναν… δεν λέω, καλά βοηθήματα τα ψηφιακά κουρδιστήρια, αλλά πλέον υπάρχει κόσμος που δεν έχει ιδέα πώς να κουρδίσει με το αυτί.
και έπειτα, ποιός θα κάνει τις μικροδιορθώσεις στα όργανα; δεν αρκεί να κουρδίσεις ακριβώς τις ανοιχτές, πρέπει να ισομοιράσεις το σφάλμα λόγω συγκερασμού, άσε τις ατέλειες του κάθε οργάνου.
από τότε που άφησα το διαπασών (διχάλα) και έπιασα το ψηφιακό, με βρίσκω ντεφορμέ ώρες-ώρες στο κούρδισμα… πλέον προσπαθώ να παίρνω μόνο το λα, και τα υπόλοιπα χειροκίνητα.

Πράγματι, όσο καλό κουρντιστήρι και να έχεις, θα πρέπει πάντα να γίνουν διορθώσεις με το αυτί.

Και γώ από Λα ξεκινάω με το διαπασών διχάλα και μετά με το αυτί.

Έτσι ακριβώς! Το αυτί είναι το τελικό εργαλείο στο κούρδισμα.

Παρ’ όλα αυτά, πριν καμμιά 20ριά χρόνια πιανίστας μού 'λεγε:

Τί παράξενοι είναι οι μπουζουξήδες… Αφού κουρδίσουν το όργανο με το ηλεκτρονικό κουρδιστήρι (εκείνης της εποχής μεγάλο σαν ραδιοφωνάκι), μετά διορθώνουν!!! κανά δυο λεπτά το κουρδισμένο!
:019:

Κώστα, δεν είναι και τόσο νέα η τεχνολογία, την έχουμε ξαναδεί και συζητήσει στο φόρουμ πριν αρκετό καιρό. Την πρώτη φορά που την γνωρίσαμε, θυμάμαι ότι ήταν προσαρμοσμένη η συσκευή για δωδεκάχορδη κιθάρα, όπου θα ομολογήσει ακόμα και ο λίγα ρόζα, νομίζω, ότι το να κουρδίσεις έντεκα χορδές με το αφτί δεν είναι και τόσο γρήγορη δουλειά. Μάλιστα, εκείνη η συσκευή είχε και άλλα κουμπάκια, με τα οποία εκτός από το κλασικό κούρδισμα μπορούσες να κουρδίσεις και διαφορετικές “ανοιχτές”.

Κάποτε είχα πετύχει έναν πολύ καλό Πέρση σαντουριέρη, να κουρδίζει το όργανο πριν από συναυλία. Εβδομηντακάτι χορδές, βλαστήμαγε ο άνθρωπος! Δεν νομίζω να βρίσκεται πλέον μακρυά η μέρα όπου αυτά τα μηχανάκια θα βρεθεί οικονομικός τρόπος να προσαρμόζονται και σε σαντούρι, κανονάκι, άρπα κλπ. Ειδικά η άρπα είναι χτικιό σκέτο: κουρδίζεις κάποια χορδή και έτσι ξεκουρδίζονται όλες οι άλλες. Ωραία εξάσκηση το κούρδισμα με το αφτί, δε λέω, αλλά…

Όσοι έχουν το χάρισμα να πετυχαίνουν το κούρδισμα με το αφτί είναι αξιοθαύμαστοι.
Στη μέση του προγράμματος ή της συναυλίας ,όμως, που έχει θόρυβο συνήθως, χρειάζεται το μηχανάκι.
Όπως είπε και ένας σε μια συναυλία " συγγνώμη παιδιά να κουρδίσουμε γιατί εμείς οι έγχορδοι τη μισή μας ζωή την περνάμε κουρδίζοντας και την άλλη μισή παίζοντας ξεκούρδιστα".

ερώτηση:

Σας έχει τύχει ποτέ να βλέπετε στο μηχανάκι την αττάκα του ήχου ψηλότερη απο την υπόλοιπη νότα; Δηλαδη παίζεις τη νότα, ακούγεται σε κάποιο τονικό ύψος και μετά πέφτει ελάχιστα.
Απο ότι καταλαβαίνω έχει να κάνει με την ποιότητα/ηλικία χορδών καθώς και το σημείο επαφής με την πένα αλλά αρχίζω και υποψιάζομαι οτι οτι η ατάκα με το… decay (πως το λέμε αυτό Ελληνικά;) δεν έχουν 100% ίδιο τονικό ύψος. Το έχει παρατηρήσει αυτό κανείς;

Έτσι παρατηρώ κι εγώ κάποιες φορές… Νομίζω πως πρέπει ο παίχτης να βρει τη στιγμή που η χορδή πάλλεται μετά την ατάκα και να περιμένει το κουρδιστήρι να δώσει εκείνη τη στιγμή ένδειξη. Μπορεί να πω βλακεία, αλλά μήπως και οι αρμονικές που παράγονται (μετά την ατάκα) συνεισφέρουν στο να εξασφαλιστεί πιο σωστή μέτρηση;

Ναι, συμβαίνει συστηματικά.

Το έχω παρατηρήσει και με πιάνο, και μάλιστα με μεμονωμένες χορδές (οπότε δεν τίθεται θέμα να φταίει ότι ίσως δεν ήταν κουρδισμένες μαζί), χτυπημένες κανονικά με το πλήκτρο, άρα δε φταίει το σημείο επαφής. Βέβαια σε έγχορδα μπορεί και το σημείο επαφής να είναι ένας πρόσθετος παράγοντας που επηρεάζει.

Τη φυσική εξήγηση του φαινομένου δεν τη γνωρίζω.

Κι εμένα μου συμβαίνει κάτι παρόμοιο, αλλά θεωρώ ότι είναι ένδειξη ότι πρέπει να ανέβει λιγάκι η συχνότητα της χορδής. Τις περισσότερες φορές που γίνεται αυτό, ακούω τη νότα ελαφρότατα χαμηλότερη από το δέον, αν όμως ανεβάσω τη συχνότητα τόσο ώστε να παραμένει “στη μέση” ο “δείκτης”, για όσο χρόνο η ταλάντωση είναι τόσο δυνατή ώστε να κρατάει διεγερμένο το μηχανάκι, τότε ακούω τη συχνότερα σωστότερη. Φυσικά, αυτό επιτείνεται όταν χτυπάω και τις δύο ταυτόσυχνες χορδές μαζί, αφού πρώτα, βεβαίως, κουρδίσω με το μηχανάκι.

Επειδή ανήκω σ’ εκείνους που προτιμούν μεν το φυσικό κούρδισμα, δεν έχουν όμως και το τρομερά εξασκημένο ή ευαίσθητο αφτί, στην πράξη κάνω κάτι μεσοβέζικο. Συνήθως παίρνω τόνο για το λα από κάποιο εργαλείο με βελόνα ή με ήχο, και από κει φτιάχνω τις υπόλοιπες εντελώς με το αφτί (στα τρελά κέφια) ή με αρμονικές ή πατώντας την κάθε κουρδισμένη χορδή στο αντίστοιχο τάστο. Στο τέλος κάνω κι έναν έλεγχο με το κουρδιστήρι.

Πάντως πρέπει να σας πω ότι από χορδιστές πιάνων -όχι έναν, περισσότερους- που είναι οι κατά τεκμήριο εξπέρ, έχω ακούσει ότι ειδικά τις ίδιες χορδές πρέπει να τις κουρδίζουμε μόνο με το αφτί. Κανένα μηχανάκι δε θα μας πει καλύτερα από το αφτί μας αν είναι πραγματικά ίδιες ή όχι. (Προφανώς εννοώ πώς κουρδίζουμε π.χ. τη δεύτερη Λα του ζευγαριού όταν η πρώτη είναι ήδη κουρδισμένη.)

ρε παιδιά, από πότε το κούρδισμα με το αυτί έγινε πολυτέλεια και χάρισμα; δηλαδή (λέμε τώρα) πώς τραγουδάμε σωστά και δεν φαλτσάρουμε τόσο καιρό; μήπως αν βγεί κανένα autotune για φωνή σε πραγματικό χρόνο (για την ώρα υπάρχει μόνο για επεξεργασία σε στούντιο) θα χάσουμε και αυτή την ικανότητα;
στις μπάσσες και ιδαίτερα όταν αυτές είναι σχετικά χαλαρές, συμβαίνει η ατάκα να είναι λίγο πιο ψηλά και να πέφτει μετά. εκεί πρέπει να διαλέξεις πιο κατάλληλες χορδές, και μέχρι τότε να παίζεις πιο χαλαρά. αν θες να παίζεις δυνατά και κοφτά (οπότε ξεχωρίζει το ύψος της ατάκας), μπορείς ακόμα και να κουρδίσεις στην ανεβασμένη συχνότητα!

Κι όμως υπάρχει http://www.dv247.com/studio-equipment/tc-helicon-voicelive-play-harmony-and-effects-for-singers--92987
Επίσης η νέα γενιά που μεγάλωσε με τον ήχο του autotune πλέον τραγουδούν έτσι από μόνοι τους :slight_smile:

Πολύ απλά: τραγουδάμε περίπου σωστά αλλά φαλτσάρουμε και λίγο. Με το αφτί προσπαθούμε να κρατήσουμε αυτό το φάλτσο μέσα στα όρια του ανεκτού ή και του μη αντιληπτού (= μη εύκολα αντιληπτού). Την εντελώς αλάθητη φωνή την έχουν ελάχιστοι, και δεν είναι κατ’ ανάγκην οι καλύτεροι τραγουδιστές.

Ίσως ξεφύγω λίγο από το θέμα, αλλά εγώ που δε τραγουδάω καλά (= άφωνος) σημαίνει πρακτικά ότι έχω κάποιο θέμα με τα αφτιά μου; Εάν ναι, υπάρχει τρόπος να βελτιωθεί;

Όχι με τα αυτιά ως όργανα αλλά με την εσωτερική ακοή. Το αυτί απλά περνάει τον ήχο στο μυαλό. Αυτό δεν “ακούει” καλά. Ναι, βελτιώνεται με ασκήσεις σε βάθος χρόνου αλλά δεν φτιάχνει.

Σαφέστατα Αλέξανδρε και μάλιστα, με εντυπωσιακά αποτελέσματα (αν υποθέσουμε ότι είσαι πολύ, μα πολύ άφωνος). Θα κάνεις αυτό που κάνεις, όσο συχνότερα μπορείς (μια φορά το μήνα στο χειμώνα δεν φτάνει) και, αν έχεις χρόνο, διάθεση και οικονομική ευχέρεια, θα κάνεις και μάθημα φωνητικής μουσικής. Μιά φορά τη βδομάδα ή έστω, δύο το μήνα).

Φυσικά υπάρχουν σήμερα CDs με ασκήσεις μουσικής…ορθογραφίας καθώς και αναγνώρισης διαστημάτων αλλά όλα αυτά δεν νομίζω οτι προχωράνε χωρίς να υπάρχει κάποιος συγκεκριμένος μουσικός λόγος.Αν κάποιος με κάποια μουσική ικανότητα πχ πρέπει να τραγουδάει δεύτερες φωνές, θα μάθει να το κάνει καλά γιατί θα σταδιακά και χτίζοντας το ρεπερτόριο του θα αποκτήσει την ανάλογη εμπειρία. Αν απλά πάρεις το CD και αρχίσεις να τραγουδάς πέμπτες καθαρές και τρίτες μικρές…πόσο να αντέξεις;

(Το ίδιο πιστεύω και για την τεχνική. Δεν γίνεται να μελετάς κλίμακες ή σπουδές όσο περισσότερο μπορείς για να παίξεις μετά καθαρά Χιώτη, ή Μότσαρτ. Θα μελετήσεις Μότσαρτ ή Χιώτη ή ότι χρειάζεσαι να παίξεις, για να γίνεις καλός σε αυτό. Το μουσικό λεξιλόγιο πρέπει να καθοδηγεί την ανάπτυξη της τεχνικής)

Πάντως, αν το κοιτάξουμε πολύ πολύ προσεκτικά θα δούμε οτι δεν υπάρχει εντελώς σωστός τρόπος απόδοσης διαστημάτων, ούτε στα όργανα ούτε στην φωνή. Κάποιοι αποδίδουν διαστήματα με τρόπο κάπως συγκερασμένο, κάποιοι με τρόπο αρμονικό κάποιοι με τρόπο εκφραστικό. Κανένας τρόπος δεν είναι λανθασμένος και όσο βρίσκουμε λύσεις να κάνουμε όλα αυτά να συνυπάρχουν δεν έχουμε πρόβλημα.