Στο κατώφλι του Ηρωδείου, στη σκιά της Ακρόπολης, μια μοναδική πράξη αγάπης και αλληλεγγύης προς τους άγρια διωκόμενους Τούρκους μουσικούς και ηθοποιούς του “Grup Yorum”, υπό την αιγίδα της νεοσύστατης πρωτοβουλίας καλλιτεχνών #SupportArtWorkers. Πάνω από 120 Έλληνες μουσικοί, τραγουδιστές, ηθοποιοί, ηχολήπτες και εικονολήπτες ερμήνευσαν και απαθανάτισαν το “Tencere Τava Ηavası” των Kardeş Türküler στη μνήμη των απεργών πείνας Helin Bölek, Mustafa Koçak και İbrahim Gökçek, που πέθαναν μαχόμενοι για την ελευθερία της έκφρασής τους απέναντι στο απάνθρωπο καθεστώς του Ερντογάν.
Ναι, το είχα δει κι εγώ και σχολιάσει. Τις θυμάμαι αυτές τις κινητοποιήσεις στο Ταξίμ και τη σκληρότατη αντιμετώπισή τους, με τη “δημιουργία” του τραγουδιού με ήχους κατσαρολικών σε αντιδιαστολή με τη βία της εξουσίας.
Πολυ καλο και μπραβο σε ολους τους συμμετεχοντες και διοργανωτες αυτης της πρωτοβουλιας. Η μονη μου ενσταση ειναι η χρηση της γλωσσας και επιλογη του συγκεκριμενου τραγουδιου για την εν λογω κινητοποιηση. Εχουμε αρκουντως πολλα τραγουδια που μοιραζομαστε με τους Τουρκους και καλλιστα θα μπορουσαμε να χρησιμοποιησουμε ενα απο αυτα. Εις αναμονη καταιγισμου ραπων μηνυματων απο τους συνδαιτημονες της κλικας…
στο βίντεο σου βγάζει πρώτο πρώτο ένα σχόλιο με την μετάφραση των στίχων. ελπίζω να απαντήσει στην απορία σου. έχει ιστορία το κομμάτι αυτό, όπως λέει και ο συνονόματος πιο πάνω.
Φτάνει πια, αρκετά
η προσταγή, το μη και μη
Μυαλά κλειστά,
δεν θ’ ανεχθούμε άλλη εντολή
Φτάνει πια, αρκετά
η προσταγή, το μη και μη
Μυαλά κλειστά,
δεν θ’ ανεχθούμε άλλη εντολή
Ώπα, φτάνει, μας σκοτίσανε
Ώπα, φτάνει μας μπουχτίσανε
Κι η ψυχή μας μαύρος ίσκιος
Με τόση έπαρση, με τόσο μίσος
Βάδιζ’ αργά, προσεκτικά,
η γη βουλιάζει
Ώπα, φτάνει, μας σκοτίσανε
Ώπα, φτάνει μας μπουχτίσανε
Κι η ψυχή μας μαύρος ίσκιος
Με τόση έπαρση, με τόσο μίσος
Βάδιζ’ αργά, προσεκτικά,
η γη βουλιάζει
Κράτα γερά, τι κι αν γλιστρά,
εγώ είμ’ εδώ και μη σε νοιάζει
Μόνο το αίμα τους δεν δημοπράτησαν.
Όλα προς πώληση:
Δέντρα, ποτάμια, δάση, βουνά
Σκέφτηκαν λίγο κι έτσι αποφάσισαν:
Εχθροί οι πλατείες
Κι οι ιστορίες στα σινεμά
Γλυκιά Κωνσταντινούπολη,
Μαύρη χολή
Παρασιτεί μες στην κοιλιά σου
Κόσμος πολύς.
Μπαίνει και βγαίνει στα μαγαζιά σου
Τον Βόσπορο δεν θα διαβώ
Να μην σε δω
Μες στην πολύβουη ερημιά σου
Κωνσταντινούπολη μου, αγαπημένη
Στα τσιμέντα σου πνιγμένη
Πού πήγε η τόση σου ομορφιά;
Πώς ξέπεσες;
Πώς σε κατάντησαν, αγαπημένη πόλη;
Θρήνοι, μαρτύρια,
βασανιστήρια,
φαρμάκι ο αέρας
Πικρή είν’ η ρίζα σου και πού να χτίσω;
Πες, τι σού κάνανε; Ποιόν να ρωτήσω;
Αχ, μίλα μου εσύ, μίλα μου εσύ, μίλα μου, πες μου…
Ώπα, φτάνει, μας σκοτίσανε
Ώπα, φτάνει μας μπουχτίσανε
Κι η ψυχή μας μαύρος ίσκιος
Με τόση έπαρση, με τόσο μίσος
Βάδιζ’ αργά, προσεκτικά,
η γη βουλιάζει
Ώπα, φτάνει, μας σκοτίσανε
Ώπα, φτάνει μας μπουχτίσανε
Κι η ψυχή μας μαύρος ίσκιος
Με τόση έπαρση, με τόσο μίσος
Βάδιζ’ αργά, προσεκτικά,
η γη βουλιάζει
Κράτα γερά, τι κι αν γλιστρά,
εγώ είμ’ εδώ και μη σε νοιάζει
Κράτα γερά, τι κι αν γλιστρά,
εγώ είμ’ εδώ και μη σε νοιάζει
Μιας και μπήκε το θέμα των Group Yorum, να σημειώσω εδώ, ότι έχουνε γίνει πολλές εκδηλώσεις αλληλεγγύης πριν και κατά της διάρκεια της καραντίνας, με αφορμή τις απεργίες πείνας καταρχήν, και μετά, τους θανάτους των μελών τους.
Ο ΠΜΣ μαζί με συνδικάτα και οργανώσεις εξέφρασαν την αλληλεγγύη τους με πολλές και διάφορες δράσεις.
Λουκά συμφωνώ μαζί σου, δεν είναι τίποτε από αυτά, αλλά, παράλληλα, κατ’ εμέ, δεν έχουν σχέση με την απάντηση του κ. Νίκου. Και εξηγώ:
Οι μουσικοί αυτοί παίξαν…
Δεν πέθαναν μαχόμενοι τον καπιταλισμό, πέθαναν ενάντια σε μια κυβέρνηση (η οποία είναι και δικτατορική - καμία σχέση με κάποια δικιά μας, όσο αυστηρές/δεξιές/παράλογες μπορεί να είναι)
Ούτε η πρωτοβουλία είχε κάποιο αντι-καπιταλιστικό χαρακτήρα ή τέλος πάντων, δεν μπορούσα να βρω εγώ κάποιον. Ήταν μια πρωτοβουλία αλληλεγγυής, μια πρωτοβουλία με στόχο την προάσπιση της ελεύθερης έκφρασης στην Τουρκία, που το καθεστώς Ερντογάν σκοτώνει κάθε μέρα και περισσότερο.
Επιπλέον, για μένα η διαμαρτυρία δεν συνεπάγεται επανάσταση. Το να διαμαρτύρεσαι για κάτι δεν σημαίνει ότι θες να αλλάξει το σύστημα εκ βάθρων -και δη το χρηματοοικονομικό- απαραίτητα. Οι μουσικοί στο βίντεο (αλλά και οι Grup Yurum) διαμαρτύρονταν, δεν κάναν επανάσταση με τη στενή έννοια του όρου. Ζητάγαν κάτι πολύ συγκεκριμένο…
Άρα κατά τη γνώμη μου, η σύγκριση που κάνεις Λουκά είναι άτοπη ως προς το συγκεκριμένο θέμα.
Το συγκεκριμένο γκρούπ δεν παλεύει μόνο για να μπορεί να παίζει ελεύθερα Χρήστο. Υπάρχει μια σειρά αιτημάτων που αναφέρονται ενάντια στον καπιταλισμό και γι αυτό τους έχει απαγορευτεί να παίζουν και τους καταδιώκουν με όποιους τρόπους μπορούν. Το ένα δεν είναι ξέχωρο από το άλλο. Ίσα ίσα έχει άμεση σχέση. Δεν εναντιώνονται απλά στο καθεστώς αλλά θέλουν συνολική αλλαγή.
Και η πράξη αλληλεγγύης σε αυτή την βάση ήταν.
Ακούω αυτό που λες (ή μάλλον διαβάζω ) και το κατανοώ. Εγώ το βλέπω λίγο διαφορετικά ίσως. Κυρίως στο σημείο αυτό:
Θεωρώ ότι δεν τον νοιάζει τον Ερντογάν αν είναι καπιταλιστές ή αντι-καπιταλιστές. Τον νοιάζει ότι είναι εναντίον του.
Η πράξη αλληλεγγυής είχε μια ομορφιά. Δεν είπε τίποτα παραπάνω από όσο χρειαζόταν. Ώστε να μπορεί να μας εκφράζει όλους τους ευαίσθητους, ελεύθερους, δημοκρατικούς πολίτες ανεξαρτήτως πολιτικών πεποιθήσεων. Ο καθένας μπορεί σε αυτή να ακούσει τα “αιτήματα” που θέλει.
Χρήστο, εδώ δύο μέλη του γκρούπ, (ο Oumut Gultekin και η Sena Erkoc), μιλάνε για το τι θέλουν. “Στη χώρα μας υπάρχει κρίση λόγω του ιμπεριαλισμού. Οι ιμπεριαλιστικές χώρες μεταφέρουν τις δικές τους κρίσεις σε εμάς και εκμεταλλεύονται το λαό μας δυο φορές. Ο μόνος δρόμος για να λυθεί αυτή η κατάσταση είναι ο αντι-ιμπεριαλιστικός αγώνας. Αντί για ιμπεριαλισμό, θέλουμε ανεξαρτησία. Αντί για καπιταλισμό, θέλουμε σοσιαλισμό. Όσο δεν αλλάζει αυτή η κατάσταση, δεν πρόκειται να αλλάξουμε τα τραγούδια μας και τον αγώνα μας.”
το έγραψα και στο άλλο θέμα, το συγκρότημα έχει σαφή πολιτική στάση. μπορούμε να είμαστε αλληλέγγυοι χωρίς να συμφωνούμε απαραίτητα με όλα όσα πιστεύουν, αλλά δεν μπορούμε να αλλάζουμε την τοποθέτησή τους.
Ξέρω ότι είναι άκομψο να διαφωνώ με φυλακισμένους και νεκρούς απεργούς πείνας αλλά η Τουρκία είναι η κατ’εξοχήν ανεξάρτητη χώρα της περιοχής μας. Σε ζητήματα εξωτερικής πολιτικής συχνά πάει κόντρα στις δυτικές δυνάμεις την τελευταία δεκαπενταετία, και οι όποιες πολιτικές ανακατατάξεις στο εσωτερικό της μου φαίνονται αποτέλεσμα εσωτερικών διεργασιών και όχι ξένων επεμβάσεων. Οπότε δυσκολεύομαι να παρακολουθήσω τη λογική τους.
(η απόψή μου είναι κάπου στη μέση: όλα τα κράτη είναι εξ ορισμού ιμπεριαλιστικά και δαγκώνουν όσο τους παίρνει βάσει διεθνών συσχετισμών. αυτό μπορεί να ερμηνευτεί είτε ως “ανεξαρτησία” είτε ως “υποδούλωση”, αναλόγως από που το βλέπει κανείς.)
Η Τουρκία είναι τόσο ανεξάρτητη όσο είναι και η Ελλάδα τηρουμένων των αναλογιών. Μιας και αναφέρεσαι στο ότι πάει “κόντρα” στις δυτικές δυνάμεις το ίδιο έκανε και η Ελλάδα επί Καραμανλή με την περίφημη αποχώρηση από το ΝΑΤΟ. Όσο ανεξάρτητοι είμαστε τότε και τώρα, τόσο ανεξάρτητοι είναι και αυτοί. Μέχρι την δημιουργία της βάσης στο Κόσσοβο η βάση του Ιντσιρλίκ (αν το λέω σωστά), ήταν η μεγαλύτερη βάση των αμερικανών στην περιοχή. Μην μπερδεύουμε την προσπάθεια για μεγαλύτερο κομμάτι της πίτας γενικότερα, με την ανεξαρτησία.
) και το κατανοώ. Εγώ το βλέπω λίγο διαφορετικά ίσως. Κυρίως στο σημείο αυτό: