Από την σελίδα στο Facebook του Παναγιώτη Καφετζόπουλου, είδα αυτό το μπουζούκι με την ροζέτα από (σχεδόν) ακατέργαστο ξύλο κέδρου.
Γράφει γι’ αυτή τη ροζέτα:
Η ροζέτα σε ένα όργανο αλλάζει κάπως τον ήχο. Τον κάνει λίγο να κρύβεται, λίγο διστακτικό, του δίνει μια εσωστρέφεια και λίγο νοσταλγία.
Ήταν λοιπόν ένα απόγευμα της Άνοιξης πάνω στο βουνό. Απ’ τα δεξιά, μακρυά, φαινόταν η θάλασσα. κι απ’ τ’ αριστερά, ακόμα πιο μακρυά, φαινόταν το μεγάλο βουνό. Η φύση οργίαζε μετά τις βροχές του Χειμώνα. Μικρά πράσινα κλωνάρια σε κάθε φυτό, τρυφερά φύλλα γατζωμένα επάνω τους σαν φτερά που θέλουν να πετάξουν και στην κορυφή ένα χρωματιστό λουλούδι σε έκσταση να κοιτάει τον ουρανό. Ένα λουλούδι είναι μια τέλεια ροζέτα. Έχει αρμονία, συμμετρία, είναι και στις τρεις διαστάσεις και έχει πάντα μια κίνηση από μέσα προς τα έξω, σαν έκρηξη. Σκύβεις, το κοιτάς και διδάσκεσαι… Πήγα λίγο πιο πέρα και λίγο παραπέρα μέχρι που το χώμα τελείωσε και άρχισε ο βράχος. Εκεί όλα άλλαξαν. Μέσα από τις χαρακιές της πέτρας έβγαιναν περίεργα χοντρά, στριφτά και ξεραμένα κλωνάρια, σαν φίδια που στέκονταν όρθια. Ήταν το μικρό δάσος με τους άγριους κέδρους. Δεν ήταν η έκρηξη του τώρα που συνέβαινε στα λουλούδια λίγο πιο κάτω, ήταν το απολίθωμα του χρόνου. Ήταν ένα σταματημένο ρολόι ταυτόχρονα τη στιγμή της βαρυχειμωνιάς και τη στιγμή της ξηρασίας.
Δεν μάζεψα λουλούδια. Μάζεψα δυο ξερά κλωνάρια κέδρου να τα βάλω στο όργανο.
Κανείς δεν θα μπορέσει ποτέ να φτιάξει μια ροζέτα που να έχει τη μαγεία ενός ζωντανού λουλουδιού. Μαζεύουμε το ξερό ξύλο και καμιά φορά το αφήνουμε όπως είναι, για να θυμόμαστε, όπως τα βότσαλα που μαζεύουμε απ’ τ’ ακρογιάλι το Καλοκαίρι για νάχουμε να θυμόμαστε τις κρύες νύχτες.Την ώρα που συνέβαιναν όλ’ αυτά, ένα γεράκι ήταν από πάνω γατζωμένο στον αέρα και μένοντας ακίνητο για πολλή ώρα, κοίταζε… κοίταζε… κι απορούσε!
Πηγή: Redirecting...
Εσάς πώς σας φαίνεται; Είναι πραγματικά όμορφη πινελιά στο μπουζούκι, αλλά πώς άραγε να επηρεάζει τον ήχο;