Όταν είδα το βίντεο, σκέφτηκα πως σίγουρα έχουμε πολλά να δούμε ακόμα.
Στη αρχή είπα να κάνω πλάκα, τελικά ούτε αυτό δεν μου βγαίνει…
Γενικά οι έλληνες μετανάστες (και ειδικά αυτοί που είναι 2ης - 3ης γενιάς) στην Αυστραλία, έχουν ένα πρόβλημα να διαχειριστούν το “μέτρο”.
Από την άλλη, πλάκα έχει μέχρι ένα σημείο. Εγώ δεν το συνδέω με κάποια “εξίβρυση” του οργάνου ή κάτι τέτοιο, ούτε με στεναχωρεί. Αν στους συγκεκριμένους αρέσει αυτό το είδος “θεάματος” τότε δεν είναι καθόλου κατακριτέο. (όχι ότι θα πήγαινα οικιοθελώς να το παρακολουθήσω 
)
Πράγματι το μέτρο έχει χαθεί, αλλά δεν ξέρω πώς είναι να είσαι μετανάστης για να μπορέσω να αιτιολογήσω την κατάσταση αυτή. Με τα μάτια του ανθρώπου που βρίσκεται και ζει στην πατρίδα του το θέαμα είναι κάπως ενοχλητικό.
Α, μπα, Ελληνοαυστραλός είναι; Ας τον χαίρονται λοιπόν…
Γιώργο, στον Μεσοπόλεμο κάποιοι άκουγαν με προσοχή τις ηχογραφήσεις των Ελληνοαμερικάνων΄(αν τις έυρισκαν), για να δούν πώς ήταν η ελληνική παραδοσιακή μουσική πριν επηρρεαστεί από τη βιομηχανία δίσκων, βλέπε π.χ. το ύφος Στασινόπουλου αλλά και του Καραπιπέρη. Αυτό είναι φυσικό γιατί στην ξενητειά, χωρίς ραδιόφωνο και (φυσικά) τηλεόραση, οι μουσικοί κράταγαν το ύφος που επικρατούσε τη στιγμή της μετανάστευσής τους, ενώ στην Ελλάδα τα πράγματα άλλαζαν ραγδαία.
2 «Μου αρέσει»
Ο Τσόνης, για την ιστορία, θεωρείται σπουδαίος δεξιοτέχνης. Και είναι καλός παίχτης.
(Το συμβάν πρέπει να είναι σε γάμο, αν κρίνω από τη διακόσμηση.)
Μπορεί να μην μου αρέσει το θέαμα, αλλά δέχομαι το γεγονός ότι είναι σε έναν γάμο και τον έχουν φωνάξει να κάνει show. Όλοι έχουμε δει τον Παπαϊωάννου να παίζει πάνω σε έναν σωρό από πιάτα ή μπουζουξήδες να παίζουν πίσω από τη πλάτη, πάνω στο κεφάλι και άλλα ευτράπελα.
Μη μας κάνει εντύπωση ότι το πήγαν στα άκρα. Είναι κιτς στα δικά μας μάτια. Αυτοί βλέπουν κάτι θεαματικό που συνοδεύεται με μπουζούκι.
2 «Μου αρέσει»
Ακόμη και σήμερα υπάρχουν μικροτοπικές λαϊκές παραδόσεις που στις κοινότητες της Αμερικής διατηρούνται σε παλιότερο, πιο «καθαρό» στάδιο απ’ ό,τι στις κανονικές τους πατρίδες. Και είναι και πάλι λογικό, γιατί μπορεί μεν να έχουν πλέον και ράδιο και τηλεόραση και όλα αυτά, αλλά έχουν περιορισμένη -σε σχέση με τους εδώ- πρόσβαση στο πώς άλλαξαν οι συγκεκριμένες μουσικές στις τελευταίες γενιές.
Όπως με τη γλώσσα: μετανάστες που τα μόνα ελληνικά που έχουν ακούσει είναι αυτά που έφεραν οι παππούδες τους στην Αμερική ή την Αυστραλία, διατηρούν την ντοπιολαλιά εκείνων των παππούδων ανεπηρέαστη από τα πανελλήνια ελληνικά που ακούει όλη η Ελλάδα στην τηλεόραση, στο σχολείο κλπ.
Αλλά άλλο αυτά τα μικροτοπικά ιδιώματα, γλωσσικά ή μουσικά, κι άλλο το ευρύτερο σκυλολαϊκό. Και ίσως, επίσης, άλλο Αμερική κι άλλο Αυστραλία, αν και επ’ αυτού δε γνωρίζω τίποτε…
1 «Μου αρέσει»
Φίλος από τη Σίφνο διηγείται για έναν συγγενή του που έζησε πολλές δεκαετίες μετανάστης στην Αλεξάνδρεια (της Αιγύπτου, υπήρχε ακτοπλοϊκή γραμμή Κων/λη – Σίφνος – Αλεξάνδρεια) και ήρθε στη Σίφνο γέρος, να πεθάνει στον τόπο του. Δεν τον καταλάβαιναν οι δικοί του. Ήταν 19ος αιώνας!
1 «Μου αρέσει»
Έφαγα όλη την μέρα να σπάω το κεφάλι μου να θυμηθώ, αλλά άξιζε το ζόρι
Απολαύστε υπεύθυνα και από απόσταση γιατί μπορεί να σπάσετε και καμία οθόνη
Άξιζε, ναι, κι εγώ το θυμήθηκα αυτό το βίντεο, είχε παρουσιαστεί στο φόρουμ κάποια χρονάκια πριν, και είχε σχολιαστεί όπως του έπρεπε. Φυσικά δεν θα θυμόμουν ποτέ το όνομα του βιρτουόζου που βιντεοσκοπήθηκε, γιαυτό ένα μεγάλο μπράβο σε σένα, φίλε AfterGR.
Αλήθεια, ξέρει κανείς πού θα παίζει ο κύριος Κόλιας την επόμενη σεζόν, να πάμε να ακούσουμε διπλοδοντιές. να φκαριστηθούμε;
Νομίζω ότι είναι μια χαρά τελικά ο Ελληνοαυστραλός. Σεμνός, δωρικός.
Τί ακριβώς εννοείς, Περικλή; αν κατάλαβα καλά, συγκρίνεις τον (Ελληνοαυστραλό) σόουμαν με το “εκρηκτικό μπουζούκι” με τον (σκέτα Έλληνα) σόουμαν με τις δαγκωνιές και τους άλλους μη συμβατικούς τρόπους παιξίματος του οργάνου και, τελικά, προτιμάς τον πρώτον. ΄ντάξ, αλλά από κεί μέχρι να χαρακτηρίζεται σεμνό και δωρικό το σόου του Ελληνοαυστραλού, για τη δική μου άποψη πάει πολύ. Ούτε ως σεμνή, ούτε ως δωρική μπορώ να χαρακτηρίσω την εμφάνιση του τύπου. Ειδικά η έκφραση του προσώπου του, αντί να είναι σεμνή κραυγάζει “-Είδατε, εκτός από την εγνωσμένη δεξιοτεχνία μου, τί άλλα ωραία κόλπα μπορώ να σκεφτώ για να σας διασκεδάσω;”.
(εκτός κι αν το μήνυμά σου είναι ειρωνικό, οπότε και συμφωνώ και επαυξάνω…)
1 «Μου αρέσει»
Επειδή από σύμπτωση διάβασα το θέμα που ανακινήθηκε από το σύστημα. Τους συγκεκριμένους κυρίους προσωπικά θα τους ονόμαζα “χειριστές μπουζουκιού”. Προσωπικά σε κάποια “επαγγέλματα” βάζω και μια ηθική και σε άλλα και αισθητική διάσταση. Ένα από αυτά είναι και το επάγγελμα του μουσικού. Μπορεί να είναι άριστοι δεξιοτέχνες στο μπουζούκι να έχουν ικανότητες δεξιοτεχνίας που κανείς άλλος δεν έχει, αλλά δεν δείχνουν να σέβονται, ούτε το όργανο που κρατάν, ούτε ίσως και τις γνώσεις, τις ικανότητες τους και τον κόπο με τον οποίο τις απέκτησαν και δεν υπηρετούν και κάποιο μουσικό καλλιτεχνικό αισθητήριο. Προβάλλουν κάτι άλλο πέρα από τη μουσική τους. Ο μουσικός ο μπουζουξής μιλάει με τον ήχο του. Οι συγκεκριμένοι δίνουν show χρησιμοποιώντας το μπουζούκι ως εργαλείο για το show τους. Αν θέλουν ο κόσμος να τους επιλέγει, για το show και όχι για τη μουσική τους, τότε δεν είναι μουσικοί και γι’ αυτό τους ονομάζω απλώς χειριστές μπουζουκιού ακόμα και αν είναι περισσότερο δεξιοτέχνες από οποιονδήποτε άλλο μπουζουξή στον κόσμο.
Πολύ λογικό, όπως το θέτεις: θέλει κάτι να κάνει (εντύπωση συγκεκριμένα!), και χρησιμοποιεί το μπουζούκι γι’ αυτό τον σκοπό.
Συνήθως χρησιμοποιώ αυτή την έκφραση κάπως διαφορετικά: χειριστή λέω όποιον παίζει κάποιο όργανο που έχει δημιουργήσει τη δική του αισθητική, τους δικούς του κώδικες, τον δικό του τρόπο να μεταφέρει κι άλλα πράγματα πέρα από νότες, όταν ο παίχτης δεν κάνει τίποτε από όλα αυτά παρά απλώς βάζει τη μια νότα πίσω από την άλλη για να βγάλει μια μελωδία. Για παράδειγμα, θα έλεγα χειριστή μπουζουκιού κάποιον που παίζει σε μια συλλογή τουριστικών σουξέ με λίγα συρτάκια, λίγα ζεϊμπέκικα, λίγα χατζιδάκια, λίγα καλαματιανά κλπ., και σε όλα βγάζει τον ίδιο εντελώς αδιαφοροποίητο και φλατ ήχο (ο οποίος όμως δεν αποκλείεται να είναι παράλληλα ολοκάθαρος, με τεχνικώς δύσκολα περάσματα παιγμένα χωρίς λάθη κλπ.).
Εντάξει. Αλλά δεν μας διευκρίνισες: Αυστραλός ή δαγκωτής; (ή, - Παρατάτε με!, που εγώ αυτό θα προέκρινα;)
Τώρα που τους ξαναβλέπω, ο Αυστραλός τουλάχιστον γελάει. Ο Κόλλιας έχει ύφος αγχωμένο και κακομοίρικο, χοροπηδάει στο ένα πόδι για να κρατήσει ισορροπία, τρέχει στην ορχήστρα για να τους ξαναθυμίσει με τρόπο επιτακτικό τον ρυθμό μη τυχόν τον ξέχασαν, γενικά κάνει έναν αγώνα. Δεν απολαμβάνει (έστω) αυτό που κάνει.
Αν και μάλλον τον Περαστικό ρώταγες Νίκο, αφού εγώ είχα ήδη πάρει θέση στο κρίσιμο αυτό ερώτημα.
Το μπουζούκι καίει όλο, λες να είναι φλογοβόλο; Το παρατάτε με θα ταίριαζε καλύτερα, αλλά αν μου έβαζαν το πιστόλι στον κρόταφο και μου λέγανε διάλεξε έναν διαφορετικά θα πεθάνεις θα διάλεγα τον Αυστραλό. Το ακόμα πιο εκνευριστικό με το βίντεο στην εκπομπή του Άλτερ είναι η υπόλοιπη ομήγυρη που παρακολουθεί και ξεσπά σε χειροκροτήματα στο τέλος, ενώ ακούγονται και καναδυο “Αυτό είναι”. Καλή πρωτομαγιά σε όλους.
Όχι Περικλή, εσένα ρώταγα, ουσιαστικά επανέλαβα την ερώτησή μου του #12.
Ε, αυτό ήθελαν, αυτό πλήρωσαν, αυτό τους ήρθε, αυτό είναι. Όλα, ταμάμ!
Πάντως πέρα από το αστείο ή το γελοίο (όπως θέλει κανείς ας το πάρει) του πράγματος. Εγώ ως θεατής και ακροατής κατά κύριο λόγο, αφού ακόμα καλά καλά ούτε μπουσουλάω στο μπουζούκι, διακρίνω δύο κύριους τύπους μπουζουξήδων.Αυτούς που υπηρετούν το όργανο, τη μουσική τους και όλη την ορχήστρα και αυτοί που βάζουν το όργανο να υπηρετήσει τον εαυτό τους και τον εγωισμό τους. Τους τελευταίους μήνες ακούω και βλέπω δεκάδες βίντεο καθημερινά με τραγούδια, αλλά κυρίως σόλο μπουζούκι, ταξίμια, τραγούδια, ασκήσεις κλπ. Ένας σημαντικός αριθμός παίζει απλά τη μουσική του, γιατί την γουστάρει και θέλει να τη μοιραστεί. Ακόμα και αν οι κινήσεις τους δεν είναι απόλυτα δεξιοτεχνικές πάντα, μπορεί να ξεχαστώ ώρες ακούγοντας τη μουσική και παρακολουθώντας το παίξιμό τους. Μια άλλη μερίδα παίζει ας πούμε σόλο, χωρίς να παράγει κάποια μελωδία, απλά κάνει επίδειξη δεξιοτεχνίας κυρίως ταχύτητας βέβαια. Αυτό το δεύτερο προβάλλει τον παίχτη και όχι τη μουσική και προσωπικά το βρίσκω, χωρίς νόημα ή τουλάχιστον εγώ με το φτωχό μου το μυαλό δεν μπορώ να το καταλάβω το νόημα. Μου θυμίζει έναν τύπο, όταν στα νιάτα μου πήγα σε ένα γυμναστήριο με έναν φίλο να γυμναστούμε. Ο τύπος αυτός κοιτιόταν στον καθρέφτη μετά από κάθε άσκηση “κάνοντας μπράτσο” και μονολογούσε :“τι κτήνος είμαι, τι μπράτσο είναι αυτό” και τέτοια ωραία. Ο ίδιος ναρκισσισμός, η ίδια ματαιοδοξία και η απώλεια της πραγματικής αξίας της εκγύμνασης. Κάποιος μπορεί να πει, όσα δεν φτάνει η αλεπού. Ίσως.
2 «Μου αρέσει»