21η Απρίλη 1967: η λογοκρισία στη μουσική

Ο μοιραίος εκείνος Απρίλης…
Και τα συμπαρομαρτούντα: τανκς, βασιλιάς, Αμερικάνοι, στρατηγοί, κυβέρνηση της Δεξιάς, Φρειδερίκη.
Στις 2 τα ξημερώματα της 21ης Απριλίου ο Λαδάς εξαπέλυσε την ΕΣΑ, που συνέλαβε το σύνολο της πολιτικής και στρατιωτικής ηγεσίας της χώρας.
Ταυτόχρονα, ο Παττακός έβγαλε τα θωρακισμένα καταλαμβάνοντας όλα τα στρατηγικά σημεία της πρωτεύουσας, εφαρμόζοντας το σχέδιο «Προμηθεύς».
Ήταν η αρχή…
Κάτω από τα έκπληκτα βλέμματα των λίγων ανθρώπων που κυκλοφορούσαν την ώρα εκείνη, θωρακισμένα και στρατιωτικές δυνάμεις καταλάμβαναν τον ΟΤΕ, τους ραδιοφωνικούς θαλάμους του τότε ΕΙΡ, στο Ζάππειο και τα υπουργεία.
Ο Τύπος, το ραδιόφωνο, η τηλεόραση φιμώνονται ή καταργούνται.
Και ακούγεται μια μόνο φωνή, η φωνή των δικτατόρων.

Για να μην ξεχνάμε…
Από το αφιέρωμα της “Πρώτης επετείου της Επαναστάσεως” στο Παναθηναϊκό Στάδιο, τα χουντικά τραγούδια και τα παρατράγουδα, τους καλλιτέχνες που συμμετείχαν στη γιορτή της ντροπής, την επιστολή του Μίκη στον Μπιθικώτση μας θυμίζει το “Ποντίκι”

Από τη λογοκρισία δεν ξέφυγαν ούτε τα ροκ συγκροτήματα .

“[i]Στα μέσα της Ανοίξεως / στην τόση ωραιότη / ανέτειλε περήφανη / τ’ Απρίλη η εικοστή πρώτη”…

[/i]
//youtu.be/yabh_GAAk58

Μπράβο μεν, αλλά έ, δεν το κατέβασα βέβαια, δεν αντέχω…

Θυμάμαι ότι οι μεγαλύτεροι, με εκείνη την κίνηση του Μπιθικώτση αισθάνθηκαν ότι πάει τελείωσε, ηττηθήκαμε! Οτι δεν υπάρχει ελπίδα να γλιτώσουμε απ’ τους στρατηγούς αφού ακόμα και ο Μπιθικώτσης… (γκχ γκχ).
Μέχρι που “έφυγε” ο πατέρας μου ποτέ δεν το ξέχασε.

Θυμάμαι το ΄68 (…της σκέψης άσπρες γλάστρες…), πρωτάκι και πενταμισαράκι, μας μάθαιναν στο σχολείο το “Μέσα στ΄ Απρίλη τη γιορτή” για να το τραγουδήσουμε στις “Γυμναστικές Επιδείξεις”.
Μας μοίραζαν και από δύο σιδερότυπα με το πουλί, τα οποία έπρεπε να μπουν στο άσπρο φανελάκι.
Καταλάβαινα τα νεύρα της μάννας μου, που έπρεπε να το σιδερώσει αλλά το “παιχνίδι” ήταν πολύ προχωρημένο για μας τα πιτσιρίκια, δεν μπορούσαμε να το αρνηθούμε…

Γελαμε…“ενθυμουμενοι”

Ο Γιωργος ητο πονηρος…προτυπον φινου μαγκα

τοση…“μαγκια”…που τελικως…τον εφαγ’ η μαρμαγκα.

“Χειρουργος” το’παιζε γιατρος…νυστερι ολο κρατουσε

κι’ειχε το Στελιο το “Μαλλια”…που τον… εβοηθουσε.

Μυστρι ο Στελιος κραταγε…κι’ απο Μυστρα εως Θρακη

αλωνιζε και εχτιζε… εις μηκη και εις πλατη.
Μπουμπουκια μοσχομυριστα…κι’ οι αλλοι στην “παρεα”

στην “ευωδια” τους πνιξανε…Αθηνα και Περαια.

Διο…και εις “ανταμοιβην”…το εθνος των “Ελληνων”

τους εστειλε… Κορυδαλλο…μετα των αλλων “κρινων”…!!

ΓΛΥΦΤΡΟΝΙΑ. Τα στελέχη της Χούντας, ήθελαν με κάθε τρόπο να πάρουν με το μέρος τους τους γνωστούς καλλιτέχνες. Η μέθοδός τους ήταν “καρότο και μαστίγιο”, φυλακή και γλύψιμο. Λίγο πριν στείλουν τον Θεοδωράκη στη Ζάτουνα, ο Λαδάς και ο βασανιστής Λάμπρου, τον επισκέφθηκαν στο Βραχάτι. Σε μερικές βδομάδες θα εγκαινίαζαν την “Ολυμπιάδα τραγουδιού” τους και του έφεραν τους στίχους του “Υμνου” της, προς μελοποίηση! Ο Μίκης έβαλε τα γέλια με την επιμονή του στιχουργού Γιώργου Οικονομίδη: “Αυτός ο άνθρωπος έχει βάλει σκοπό της ζωής του να μελοποιήσω τους στίχους του. Μεταχειρίστηκε πολλά μέσα. Αλλά ότι θα μου έστελνε ένα κοτζάμ συνταγματάρχη και μάλιστα τον Λαδά, ε, αυτό δεν το περίμενα”, γράφει ο Θεοδωράκης στο “Χρέος”.

http://www.iospress.gr/ios1997/ios19970420b.htm

Ο Μίκης έλεγε για τη Χούντα πως ήταν η προσωποποίηση της ασχήμιας.

Και πράγματι, από το φοίνικα (το διαβόητο «πουλί») που ξαναγεννιέται από τις στάχτες του,
αλλά που δεν έπρεπε να φύγει - γι΄αυτό και έβαζαν από έναν φαντάρο να το φυλάει και να το προστατεύει –
και επειδή ήταν τοοοόσα τα στημένα πουλιά σε όλη την Ελλάδα, άρα και τόσοι οι φαντάροι που τα φύλαγαν … δεν είχε μείνει κανένας φαντάρος να φυλάει την Κύπρο, όταν έκαναν την εισβολή οι Τούρκοι…

…μέχρι την αποθέωση του κιτς, εκείνες τις ανεκδιήγητες γιορτές για τα γενέθλια:
Ο δούρειος ίππος πάνω στο πολεμικό Αβέρωφ, παρέα με μοτοσυκλετιστές της ΕΣΑ που έκαναν ακροβατικά πάνω στις μηχανές τους…
Περικλήδες, Λεωνίδες, Μεγαλέξανδροι, Σπαρτιάτες τουρλού χαρμάν με Μακεδονομάχους…
και καπέλο το “πουλί” φλεγόμενο υπό τη μουσική υπόκρουση καλαματιανού που χόρευαν βλαχοπούλες…

Εκείνα τα έρημα τα δημοτικά τα ρήμαξαν…
Από πολλούς εκείνης της γενιάς έχω ακούσει πως για χρόνια δεν άντεχαν να ακούσουν καλαματιανό ή τσάμικο γιατί τα είχαν συνδέσει με τους πραξικοπηματίες που τα χόρευαν με τα καλογυαλισμένα παπούτσια και τα μαύρα γυαλιά…

Και η Κλειώ Δενάρδου – από τις αγαπημένες αοιδούς της Χούντας – να τραγουδάει:
«Πού να ‘ν’ ο ίσκιος σου, Θεέ,
να 'ρθω να προσκυνήσω»…
και “Ο πιο καλός ο μαθητής” που προσαρμόζει τους στίχους του για τις ανάγκες της περίπτωσης …

Μέχρι το Φεστιβάλ Τραγουδιού Θεσσαλονίκης, όπου ο Γιάννης Πετρόπουλος άδει με ευγνωμοσύνη προς τους συνταγματάρχες:
«Πάνω στο κάστρο τ’ αψηλό
μια ανεμώνη φεγγίζει με τ’ άνθη της παλιό κανόνι»…

Πάντως με τη μεταπολίτευση είχαμε αρκετά εύστοχα σατιρικά τραγούδια που άφησαν εποχή.
Ένα που τυχαία μου έρχεται στο μυαλό:

“Παίρνετε μια ντουζίνα τανκς
ένα μυστρί και μια πλάκα
και αφού ξορκίσετε το Μαρξ
θεμελιώνετε ατάκα.
Διαλέγετε ένα πτηνό
ει δυνατόν με δυο κεφάλια
το στήνετε στον Υμηττό
με τα φτερά του σαν βεντάλια.
Συλλήψεις είναι αποδεκτές
Τρίτη, Τετάρτη και Σαββάτο,
αλλά μπορείτε και από χθες
για να τους έχετε από κάτω.
Εύκολη μέρα για όλα αυτά
μια από τις τόσες του Απρίλη
αρχίζετε πρωί - πρωί
και τελειώνετε το δείλι.
«Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών»
άνευ Βουλής και εκλογών
έτσι τα έθνη μόνο ζουν
ταρατατζούμ ταρατατζούμ…”

Μάλιστα… ΟΡΕΑ !!!

Θα συνεχίσουμε την κουβέντα μετά την… Ανάσταση !!!
:106: