Κωνσταντίνε, τόσες μέρες είχα “σκάσει” να θυμηθώ σε ποιο άλλο τραγούδι είχα συναντήσει τη λέξη-όπλο “γκρα”… αλλά, δεν…
Φόρτος εργασίας και ηλικιακό μεγάλωμα βλέπεις (πριν 13 μέρες…) δεν πήγαινε το μυαλό μου πουθενά!
Και ξαφνικά ήρθε η φώτιση !!!
… NTEΦI: Δημοτικά έχεις γράψει; Eίδα τ’ όνομά σου στην Iτιά. Aυτό είναι παληό όμως! X. KOΛ.: Aστειεύεσαι; Bέβαια είναι παληό, αλλά κατά κάποιο τρόπο το διασκεύασα. Ο στίχος που λέει: Iτιά μου σε παρακαλώ σκύψε να κόψω τον ανθό είναι δικός μου. Στη Pούμελη και στο Mωρηά όλοι χορεύουν την Iτιά είναι επίσης δικό μου. Tο τραγούδησαν ο Παπασιδέρης, κι ο Kαζαντζίδης. NTEΦI: Nαι, αλλά έχει και τα ονόματα του Δερβενιώτη και του Xαλκιά! X. KOΛ.: H Iτιά και η Mοσχοϊτιά ήτανε δύο κομμάτια κι εμείς τα διασκευάσαμε και τα κάναμε ένα. Iτιά Mοσχοϊτιά. Συγγενεύουν και στο ρυθμό και σ’ όλα. Συμμαζέψαμε λίγο και τα λόγια, που ήταν αλλόκοτα. NTEΦI: Kαι σ’ ένα άλλο, την Kαραγκούνα Σβαρνιάρα; X. KOΛ.: Kι αυτά ήταν δυο τραγούδια, άλλο η Kαραγκούνα άλλο η Σβαρνιάρα. H Σβαρνιάρα δεν είχε λόγια. Tο κάναμε ένα τραγούδι. Που τα θυμήθηκες; Eγώ τάχα ξεχάσει.
O Παπασιδέρης έχει πει δικά μου, ο Σκαφίδας, ο Kάβουρας δύο τραγούδια (“Γυναίκα βγάλε μου τον γκρά απ’ την παλιοκασέλα κι αρμάτωσέ μου τ’ άλογο με την χρυσή τη σέλα” και το “Eίσαστε φίλοι μου καλοί και θέλω να με νοιώσετε”).
…
Ελπίζω, στην έρευνά σου, να είναι και αυτό ένα καλό -μουσικό- στοιχείο !!!
Εύχομαι να βοήθησα σε κάτι…
Μα νομίζω πως ο φίλος ρωτα για τον “γκολέ”, οχι για τον “γκρα”.
Για τους γκράδες υπάρχουν πάρα πολλές πληροφορίες!
Όπως ειπώθηκε οι γκραδες δεν ειναι πιστόλια, ειναι τουφέκια.
[*Για να μην ξεστρατίζουμε από το θεμα μας έκανα αυτή την παρατήρηση…
Αν αναφερθώ σε αναφορές στους γκράδες, θα βοηθηθεί ο φίλος στην έρευνά του, άραγε;;;]
Ιωάννα σ΄ ευχαριστώ γιά την πληροφορία (κάθε πληροφορία καλοδεχούμενη) αλλά πράγματι με το πιστόλι Γκόλες δεν βρήκα ακόμη άκρη.
Παραθέτω (για να μην ρωτάω μόνο) ένα “ερωτικό” εμβατήριο που κατέγραψα το καλοκαίρι και το οποίο έχει επιζήσει μέσω της προφορικής (!) παράδοσης. Το τραγουδούσαν οι στρατιώτες του Γκοέρλιτς και δείχνει πως ερωτικά, πράγματι καλοπέρασαν. Όπως έχουμε ξαναγράψει όμως, ήταν κάτι απόλυτα φυσιολογικό σε μιά πόλη με παιδιά, γέρους, γυναίκες μόνες (ήδη πολύ καιρό) και 6.500 χιλιάδες σχεδόν νεαρούς Έλληνες.
“Όταν στην πόλι διαβαίνουν οι στρατιώτες ανοίγουν τα κορίτσια παράθυρα και πόρτες
Καμάρι οι φαντάροι Καμάρι οι φαντάροι για μας είναι τα μπουμ ταραταμπουμ ταρασασα για μας είναι τα μπουμ ταραταμπουμ ταρασασα
Κρασί στο παγούρι μεζέ κεφτέ αφράτο χαρίζουν τα κορίτσια στο κάθε φανταράκο
Καμάρι οι φαντάροι Καμάρι οι φαντάροι για μας είναι τα μπουμ ταραταμπουμ ταρασασα για μας είναι τα μπουμ ταραταμπουμ ταρασασα
Κι όταν στη μάχη μπόμπες κι οβίδες σκάζουν κλαίνε τα κορίτσια κλαιν΄ κι αναστενάζουν
Καμάρι οι φαντάροι Καμάρι οι φαντάροι για μας είναι τα μπουμ ταραταμπουμ ταρασασα για μας είναι τα μπουμ ταραταμπουμ ταρασασα
Αυτή ήταν η μία όψη, η άλλη όμως ήταν πολύ σκληρή. Σχεδόν το 2% απ΄ αυτούς πέθανε μέσα σε 2 ½ χρόνια από φυματιώσεις, μηνιγγίτιδες κ.λ.π Κι αν δεν ήταν τα ερωτευμένα κοριτσόπουλα, από το Γκοέρλιτς και κυρίως τα πέριξ αγροτικά προάστια, να τους κουβαλάνε τα βούτυρα και τ΄ αυγουλάκια (συν το ζεστό κρεβατάκι) θα είχαν πεθάνει πολλοί περισσότεροι.
Μετά από αναζήτηση και σε άλλες πηγές (βιβλία στρατιωτικά, ερωτήσεις σε “ειδήμονες”) διαπιστώνω πως δεν αναφέρεται όπλο εκείνης της εποχής εκτός από αυτά που αναφέραμε, τους τύπους του “γκρα” και τα πιστόλια.
Πιστεύω ότι θα μπορούσες στην εργασία σου, Παραδοξολόγε, με κάποια επιφύλαξη να αναφέρεις πιθανή προέλευση του “γκολέ” από το βελγικό πιστόλι Comblain.
Επίσης, μια αναζήτηση στη γερμανική βιβλιογραφία, κυρίως στη λογοτεχνία και στα ενθυμήματα από τον Α΄ Π. πόλεμο άλλων στρατιωτών, ίσως έδινε απαντήσεις.
Χίλια ευχαριστώ “Μπάμπις” αυτή είναι “η” πληροφορία!
Θα προσπαθήσω μέσω Γκουγκλ να μεταφράσω τη σελίδα στα Γερμανικά ή να βρώ γερμανική βιβλιογραφία.
Το πιστόλι ταιριάζει ιδανικά στην περιγραφή αλλά και στις καταστάσεις. Ο στρατιώτης ήθελε ένα πιστόλι για προστασία σε ώρα ανάγκης, το οποίο όμως θα μπορούσε να κρυφτεί εύκολα.
“Αφού πήραμε κάμποσα κουτιά με κινίνο και τη χειρουργική κασσετίνα, πήρα κι ένα πιστόλι Γκόλες και δυό κουτιά σφαίρες. Αυτά εκρύβησαν καταλλήλως στα σκεύη του μαγειρείου.”
Βλέποντας τώρα τις φωτογραφίες (πιστόλι και κουτιά με σφαίρες) είμαι σχεδόν σίγουρος. Έχω βέβαια στείλει και σχετικό μαιλ σε Ελλην. Στρατ. Αρχείο για επιβεβαίωση και ελπίζω κάποια στιγμή να μου απαντήσουν… αλλιώς θα εφαρμόσω το “κόλπο με την κάμερα”, που πιάνει (δυστυχώς) πάντα.
Είναι πολύ απλό. Παίρνεις μια κάμερα (δεν χρειάζεται να είναι καν αληθινή), πηγαίνεις στον αρχειοκαρεκλοκένταυρο, στον ίδιο που έχεις γράψει 30 επιστολές αλλά δεν έχει απαντήσει (ίσως ούτε διαβάσει) καμιά και … ως εκ θαύματος στα λέει και στα δείχνει ΟΛΑ!
Το κόλπο με την κάμερα έχει άπειρες το πλήθος εφαρμογές και στηρίζεται στην ανθρώπινη ματαιοδοξία… όταν το χρησιμοποιείς για καλό σκοπό, κάνεις τη δουλειά σου και έχεις και την συνειδησή σου ήσυχη.
Δεν κατάλαβα για ποιό λόγο έγινε η απόσυρση του μηνύματος, προσωπικά δεν με ενοχλούν οι “κακές” λέξεις. Άλλωστε όπως στα τραγούδια και για χάρη ευφωνίας το παλληκάρι γίνεται παλληκα(νά)ρι, η αγάπη-αγα(νά)πη, το δοξάρι-δοξα(νά)ρι, μπορεί και το καριοφίλι να γίνει καριο(λο)φίλι… πολύ επικίνδυνο είτε εμπροσθογεμές είτε οπισθογεμές .
Όοοχι, το –να- μπαίνει σε «αναδιπλασιασμούς», τσακίσματα, επηρρεασμός από την εκκλησιαστική μουσική, δεν είναι ευφωνικό. Αν ήταν να εφαρμοστεί η πρακτική αυτή κα στο καρυοφύλλι θα γινόταν καρυο –νο- φύλλι και κανένα μήνυμα δεν θα είχε αποσυρθεί.
Σχετικά με το τελευταίο, έχω έρθει αρκετές φορές στην ανάγκη ν’ απαντήσω μονολεκτικά: “Πάσο” ή “όχι” ή “ναι” κ.ο.κ. και είναι αρκετά εκνευριστικό το -αναγκαίο απ’ ό,τι έχω καταλάβει- σύστημα του μίνιμουμ αριθμού χαρακτήρων.
Οσο για το μήνυμα με το “καριολοφίλι” δεν έγινε τίποτα. Ούτε επρόκειτο για “πουριτανική” παρέμβαση κάποιου εκ των διαχειριστών. Επρόκειτο για προσπάθεια λογοπαιγνίου από μέρους μου (ατυχής ή εύστοχη - ποιος ξέρει) με χιουμοριστική διάθεση. Ομως σε δεύτερη ανάγνωση έμοιαζε με χυδαίο υπονοούμενο για την Ιωάννα ή την Ειρήνη ή την Ελένη ή την Κυριακή, για κάποια απ’ τις κοπέλες του Φόρουμ που συμμετείχαν στη συγκεκριμένη συζήτηση, ανάλογα πώς θα το “ερμήνευε” κανείς. κι επειδή δεν έχω καμιά όρεξη να εξηγώ τα αυτονόητα, τράβηξα ένα “Χου” και …τέλος.
Εντυπωσιακή φωτογραφία ντοκουμέντο από γλέντι/γιορτή στο στρατόπεδο των Ελλήνων στο Γκοερλιτς της Γερμανίας (1916-1919).
Στρατιώτες χορεύοντας τον Τσάμικο, συνοδεία κλαρίνων (2) και Ηπειρώτικου ντεφιού.
Ζυγιά σε σχέση με τα όργανα (κλαρίνο, ντέφι)
Παρούσες και οι γυναίκες των Αξιωματικών.
Από το οικογενειακό της αρχείο της κυρίας Τ. Π.-Τ. και για την έρευνά μου: “Κάτω ο Πόλεμος”
