Όλα κάποτε είχαν την "πρώτη τους φορά"...Παναγιώτης Καφετζόπουλος

Όλα κάποτε είχαν την “πρώτη τους φορά”…

Ο χρόνος κυλάει κι εμείς γυρίζουμε στο
“τότε” με νοσταλγία.
Πώς να ξεχάσεις την πρώτη φορά με δυο
ρόδες στο ποδήλατο, τον πρώτο έρωτα, το
πρώτο φιλί, το πρώτο ξενύχτι, το πρώτο
μεροκάματο, το πρώτο ταξίδι στις Κυκλάδες,
το πρώτο “όχι”.
Όλα έχουν την πρώτη τους φορά. Και η φωτιά
και ο τροχός και το πλεούμενο και το
αερόστατο και το τραγούδι και η ζωγραφιά.
Εγώ, σαν μάστορας, συχνά επέστρεφα στην
“πρώτη φορά” παλαιότερων μαστόρων.
Πέρα από τα σχήματα, τα υλικά και τα
κουρντίσματα ήταν και οι τεχνικές που με
γύριζαν με δέος στο παρελθόν.
Πάντα αναρωτιόμουν ποιος να ήταν αυτός που
για πρώτη φορά τόλμησε να τσακίσει το
καπάκι, κόντρα στα νερά του, όπως στο
μαντολίνο. Μπορεί οι ιστορικοί να ξέρουν το
“ποιος” και το “πότε”, όμως ο θαυμασμός δεν
αλλάζει.
Έτσι, ακουμπώντας σ’ εκείνη την ιδέα,
τόλμησα κι εγώ να δοκιμάσω κάτι. Μπορεί να
έχει ξαναγίνει, δεν ξέρω, όμως για εμένα ήταν
η πρώτη φορά.
Τσάκισα το καπάκι δεξιά και αριστερά του
σκάφους, παράλληλα με τα νερά και έβαλα
δύο διαφορετικά ξύλα, κέδρο και έλατο.
( Υπήρχαν κάποια θέματα με το σχήμα και τη
θέση των καμαριών όπως και με την κόλληση
των δύο ξύλων πάνω στην τσάκιση, όμως
τελικά οι λύσεις βρέθηκαν. )
Νομίζω ότι πέτυχε. Έχει πλούσιο ήχο,
ισορροπημένο και δυνατό, όμως δεν ήταν
αυτή η ανταμοιβή. Η ανταμοιβή ήταν ότι μου
φανερώθηκε ένα ακόμα “για πρώτη φορά”
μετά από τόσα χρόνια πίσω από τον πάγκο.
Όσο διαρκεί το ταξίδι, μια θάλασσα
αχαρτογράφητη πάντα θα φανερώνεται.




11 «Μου αρέσει»