Αν, Περικλή μου, θεωρείς ότι ο τρόπος που τραγούδησε ο Ψαραντώνης τίμησε το ύφος του Μάρκου, ας πάω εγώ πάσο. Στην επιλογή μου αυτή όμως δεν θα με βοήθαγε το ότι η πρώτη ατάκα καθυστέρησε όχι δύο αλλά δέκα χτύπους. Τι άλλο σηματοδοτεί αυτό, παρά απόρριψη του πειραιώτικου ύφους, προς όφελος του προσωπικού; Όσο για το ότι είναι πιθανό να απαίτησε το κοινό να τραγουδήσει κάτι, μιά που βρέθηκε εκεί, αν ήθελε να τιμήσει το Μάρκο και όχι τον εαυτό του θα μπορούσε να αρνηθεί ευγενικά, παρατηρώντας ότι δεν ταιριάζει στη συγκεκριμένη εκδήλωση η συμμετοχή του.
(το ότι ήταν βραδυά Βαμβακάρη ναι, δεν το πρόσεξα. Όταν κάτι δεν το πάω, δεν δίνω και την απαραίτητη προσοχή…)
Δεν ήμουν στη συναυλία, αλλά αντιλήφθηκα ότι συμμετείχαν οι κυριότεροι Ηρακλειώτες μουσικοί του ρεμπέτικου (δεν υπάρχουν και πολλοί). Αρκετοί από αυτούς είναι παράλληλα και μουσικοί του κρητικού. Η ίδια συγγένεια άλλωστε υπάρχει και μεταξύ άλλων μουσικών χώρων εδώ στην πόλη: η ροκ και η σουΐνγκ σκηνή επίσης έχει λίγο πολύ τα ίδια μέλη που, άλλες στιγμές, παίζουν και κρητικά ή ρεμπέτικα ή λαϊκά. Και φυσικά, το ίδιο συμβαίνει και με το κοινό. Δηλαδή είμαστε όλοι μια οικογένεια. Ακραιφνείς ενός μόνο είδους υπάρχουν σχεδόν αποκλειστικά στα κρητικά.
Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο δε μου φαίνεται περίεργο να πει κι ο Ψαραντώνης, κι ας ανήκει στους ακραιφνείς, ένα τραγούδι στη βραδιά Βαμβακάρη. Τώρα, για το πώς το είπε, …
(Για την καθυστέρηση των 10 χτύπων δεν ξέρω αν είναι θέμα προσωπικού ύφους ή απλά έλλειψης πρόβας. Απλώς, θεωρώ ότι το γεγονός, μέσα στο πλαίσιο που το αντιλαμβάνομαι, δε σηκώνει μουσική κριτική.)