ενα γκουγκλάρισμα θσ σας βρει πολλές έρευνες για την ακριβή ταχύτητα. πχ
εδω αναφέρουν μεγαλη απόκλιση.
καπου ειχα διαβάσει και για ταχύτητα εγγραφής 92 rpm. αν το ξαναβρώ θα το ανεβάσω.
<speeds of between 72 and 85 rpm are quite common, >
Mάλιστα. Αυτό το κείμενο θεωρεί ότι οι ταχύτητες εγγραφής ήταν από 72 μέχρι 85 στροφές και μάλιστα, ήταν quite common αυτές οι αποκλίσεις! Φαντάζομαι, δεν μπορούμε εμείς σήμερα να ξέρουμε αν αυτό οφειλόταν σε κακό σχεδιασμό / παραγωγή των μηχανημάτων ή σε πλημμελή τήρηση του στάνταρ του 78.
γνωριζουμε σημερα τις αδυναμίες της τεχνικής χάραξης του τότε.
τα μοτερ ηταν AC (εξαρτημένα απο την τάση του δυκτίου).
αργότερα βελτιώθηκε η κατάσταση με τα Servo και DC μοτέρ.
1 «Μου αρέσει»
Μάλιστα. Ομολογώ ότι αυτό δεν το ήξερα.
Όμως το άρθρο λέει: προμηθευτείτε μια συσκευή αναπαραγωγής με ρυθμιζόμενη ταχύτητα, ώστε να παίζετε τον κάθε δίσκο στις σωστές στροφές. Αυτό μοιαζει να προϋποθέτει ότι ξέρουμε ποιες είναι οι σωστές στροφές. Πώς το ξέρουμε;
Μήπως όταν οι στροφές είναι άλλες εκτός από τις στάνταρ 78, αυτό αναγράφεται; Που πάει να πει: μήπως οι 72 π.χ. ή οι 85 στροφές δεν ήταν λάθος αντί για 78, αλλά απλώς μια άλλη εκδοχή (όπως υπάρχουν εκδοχές για το κούρδισμα του Λα), που τελικά δεν κυριάρχησε;
Μετά: οι συσκευές με ρυθμιζόμενη ταχύτητα, γιατί υπάρχουν; Το δικό μου πικάπ έχει ένα μοχλό που «κουμπώνει» στις 16, 33 1/3, 45 και 78 στροφές, αλλά το σταματάς και σε οποιοδήποτε ενδιάμεσο σημείο θέλεις, μόνο που τότε δεν ξέρεις το νούμερο. Το έχω χρησιμοποιήσει για να κουρδίζω κομμάτια όταν θέλω να παίξω από πάνω, αντί να κουρδίζω το όργανο, αλλά ποτέ δε διερωτήθηκα ποιος είναι ο κανονικός προορισμός αυτής της επιλογής. Βέβαια το εργαλείο δεν είναι προπολεμικό, είναι -προφανώς- της εποχής που υπήρχαν ήδη δίσκοι 33 1/3 στροφών (βασικά νομίζω δεκαετίας '70), και δεν ξέρω αν στην εποχή του γραμμοφώνου υπήρχε πάλι αυτή η επιλογή για λίγο πάνω - λίγο κάτω από τις 78, με ή χωρίς ένδειξη.
Αν μεν υπήρχε, πάει να πει ότι οι δίσκοι γράφονταν σκοπίμως σε ποικίλες ταχύτητες και προορίζονταν, φυσικά, να παίζονται στην ίδια όπου γράφτηκαν, την οποία θα έπρεπε με κάποιο τρόπο να γνωρίζει ο ακροατής. (Δηλαδή ότι όπως οι δίσκοι βινυλίου είναι είτε 33άρια είτε 45άρια, κάτι αντίστοιχο υπήρχε με τις πλάκες αλλά με πολύ μικρότερο ποσοστό απόκλισης.) Αν πάλι δεν υπήρχε, τότε όλοι οι δίσκοι προορίζονταν για 78 στροφές, μόνο που μερικοί φτιάχνονταν κατά λάθος σε ξεκούρδιστο / παρακουρδισμένο εργαλείο.
Ε, αυτό το τελευταίο δυσκολεύομαι να το πιστέψω!
ολοι αυτοι οι δίσκοι εφραφαν στην ετικέτα 78 στροφών, μόνον που δεν το “πετύχαιναν” ολοι για διάφορους τεχνικούς λόγους των μοτέρ στα διαφορα στάδια παραγωγής.
Μου γκρεμίζεις ένα μύθο τώρα κύριε Σπύρο!
Έχω πετύχει ηχογραφήσεις μπομπίνας με προβλήματα λόγω αστάθειας του ρεύματος ή πεσμένων μπαταριών. Μία που θυμάμαι χαρακτηριστικά, έγινε προφανώς την ώρα που οι μπαταρίες άφηναν την τελευταία τους πνοή, οι στροφές όλο και πέφτουν, και κατά την αναπαραγωή γίνεται το αντίστροφο, τόνος και ταχύτητα ανεβαίνουν μέχρι που φτάνουν σ’ έναν παροξυσμό που θυμίζει μουσική από κινούμενα σχέδια.
Αλλά αυτά τα πάθαιναν καταγραφείς που τρέχαν με το Νάγκρα σε δυσπρόσιτα χωριά χωρίς ρεύμα ή χωρίς πολύ καλό ρεύμα. Και ασφαλώς δεν τα έβγαζαν σε δίσκο αν ήταν σ’ αυτή την κατάσταση. Και να μάθω τώρα ότι σχεδόν το ίδιο πάθαιναν κοτζάμ δισκογραφικές εταιρείες, εργοστάσια με την τελευταία λέξη της τεχνολογίας; !!!
υπήρχε αυτή η επιλογή, αλλά χωρίς ένδειξη. Μία βελόνα που μπορούσεις να μετακινήσεις δεξιά - αριστερά, όσο ήθελες. Αυτό, όλοι κι όλο.
Και η λογική της λειτουργίας της; Ότι ας πούμε παίζω έναν δίσκο στις 78, κάτι δε μ’ αρέσει, και δοκιμάζω να δω πού μου ακούγεται καλύτερα; Έτσι στον αέρα;
Συνεχίζοντας το #59:
Δηλαδή, αν το καλοσκεφτούμε, το γραμμόφωνο που μπορούσε να έχει ο καθένας στο σπίτι του, που ήταν κουρδιστό και άρα δεν εξαρτιόταν από τα τερτίπια του ηλεκτρικού ρεύματος, ήταν πιο αξιόπιστο (στάνταρ σωστές στροφές, εφόσον δεν ήταν μάρκα μ’ έκαψες ή κακοδιατηρημένο) από τα πανάκριβα μηχανήματα εγγραφής των εταιρειών!!
Πάντως, ο σχεδιασμός των γραμμοφώνων δεν ήταν δικός μου.
Νομίζω το έχω ξαναδιηγηθεί το ανέκδοτο, που είχα διαβάσει πιτσιρικάς στην “Εκλογή” που αγόραζε ο πατέρας μου: Πιτσιρικάς Αμερικάνος έρχεται σπίτι απ’ το σχολείο και ενθουσιασμένος διηγείται: - Μαμά, σήμερα μας έδειξαν στο σχολείο ένα πικάπ που δεν χρειάζεται ούτε ρεύμα, ούτε μπαταρία για να παίξει: μια μανιβέλα γυρίζεις και αυτό, παίζει μόνο του!
Αυτό που μεταφέρεις Σπύρο ισχύει για παλιότερες ηχογραφήσεις μέχρι το 1925.
Σε ένα άρθρο του Yale σχετικά με την ιστορία των ηχογραφήσεων αναφέρει ότι η επιθυμητή ταχύτητα επιτυγχανόταν εύκολα και ήταν σταθερή.
“Earliest speeds of rotation varied widely, but by 1910 most records were recorded at about 78 to 80 rpm. In 1925, 78.26 rpm was chosen as a standard for motorized phonographs, because it was suitable for most existing records, and was easily achieved using a standard 3600-rpm motor and 46-tooth gear (78.26 = 3600/46). Thus these records became known as 78s (or “seventy-eights”). This term did not come into use until after World War II when a need developed to distinguish the 78 from other newer disc record formats. Earlier they were just called records, or when there was a need to distinguish them from cylinders, disc records.”
Πηγή: https://web.library.yale.edu/cataloging/music/historyof78rpms
Το ξαναλέω τους ήταν πολύ εύκολο να πετύχουν την σωστή ταχύτητα στην ηχογράφηση με τα μέσα που είχαν.
Η περίοδος που αναφερόμαστε για τα ρεμπέτικα είναι η δεκαετία του '30. Και τα μηχανήματα που έφεραν εδώ ήταν τελευταίας τεχνολογίας.
2 «Μου αρέσει»
Και σε αυτό έχω αντίρρηση. Από τις αρχές σχεδόν αντιμετώπισαν τα προβλήματα με τις διακυμάνσεις της τάσης.
Τα λεγόμενα Surge Protectors (Προστασία από Υπερταση), υπάρχουν από τη δεκαετία του "20.
"The most primitive surge protector, the angular gap, appeared in the late 19th century and was used for overhead transmission lines to prevent lightning strikes from damaging equipment insulation and causing power outages. In the 1920s, aluminum surge protectors, oxide surge protectors and pill surge protectors emerged. A tubular surge protector appeared in the 1930s. Silicon carbide lightning arresters appeared in the 1950s. Metal oxide surge protectors appeared in the 1970s. "
Πηγή: Introduction to the product and development history of surge protectors - China Kampa Electric
1 «Μου αρέσει»
Θα το ξαναπώ, η τεχνολογία των μοτέρ ήταν πολύ προχωρημένη. Θα φέρω ένα απλό παράδειγμα. Τόρνοι ωρολογοποιίας. Είναι ένας τομέας που χρειάζεται εξαιρετική ακρίβεια. Δεν μιλάμε για χιλιοστά αλλά για ακόμα μικρότερες διαστάσεις. Μια χαρά υπήρχαν και δούλευαν τότε χωρίς προβλήματα στα μοτέρ και με εξαιρετικά αποτελέσματα.
Καταλαβαίνω πως το βλέπει ο Σπύρος αλλά η πραγματικότητα είναι ότι τα εργαλεία υπήρχαν και πετύχαιναν αποτελέσματα όπως τα σημερινά. Αυτό που δεν υπήρχε ήταν η ευκολία που έχουμε σήμερα στο να φτιάξουμε κάτι. Απλά έπαιρνε περισσότερο χρόνο τότε και ήθελε εξειδικευμένους χειριστές.
1 «Μου αρέσει»
οι συμβάσεις και τα πρότυπα ειχαν συμφωνηθεί απο τότε.
Αλλα ενας τόρνος(χάραξης δίσκων) που ηρθε πχ στην Ελλαδα απο USA η UK, δεν έφερε μαζι του και την "κατάσταση " του δυκτίου των χωρών αυτών.
για εμας εχει σημασία να γνωρίζουμε οτι ορισμένοι 78αριδες, ειναι “παραδίπλα”, γιατι μια σονάτα ΣΙ b, πρέπει να ακούγεται έτσι.
το πιάνο παίζει η άσπρες η μαύρες νότες. ασπρόμαυρες δεν παίζει.
εφόσον βέβαια έχουμε φροντίσει για τη σωστή αναπαραγωγή στροφών.
τωρα το ΛΑ μετα το 1850 ηταν 440,αλλα ακομη και σήμερα στη τζαζ εχουμε πνευστα HI 452 η LOW 440!
το συμπέρασμα είναι ένα.
ΓΙΑ ΚΑΠΟΙΟΥΣ ΤΕΧΝΙΚΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ, ΟΡΙΣΜΕΝΑ 78ΑΡΙΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ 78ΑΡΙΑ
1 «Μου αρέσει»
Άλλο στιγμιαία υπέρταση (surge, spike) και άλλο διακυμάνσεις τάσεως. Το πρώτο το ξέρω πολύ καλά γιατί η δουλειά μου ήταν να πουλάω «αλεξικέραυνα γραμμής», surge protectors ακριβώς, που κόβουν την υπέρταση που εμφανίζεται για κάποια μιλιδευτερόλεπτα όταν πέσει κάπου κοντά ένας κεραυνός, και άλλοι οι σταθεροποιητές τάσεως, συσκευές σε μορφή «κουτιού» με είσοδο και έξοδο, που εξασφαλίζουν σταθερή τάση τροφοδότησης κάποιου συγκεκριμένου φορτίου στα 220 / 380 βόλτ, ανεξάρτητα από τις συνεχείς διακυμάνσεις του δικτύου που προέρχονται από τα μεταβαλλόμενα φορτία της γραμμής. Αυτές οι συσκευές δεν υπήρχαν σε παλαιότερες εποχές.
2 «Μου αρέσει»
Καλησπέρα σε όλους. Ήθελα να προσθέσω ότι μπορούμε να ακούσουμε και άλλα δυο τραγούδια απο την επερχόμενη αυτή κυκλοφορία στο bandcamp της εταιρείας:
https://mississippirecords.bandcamp.com/album/death-is-bitter
Κάποιες, ενδιαφέρουσες κατα τη γνώμη μου, πληροφορίες σχετικά με την ταχύτητα στους δίσκους 78 στροφών υπάρχουν και σε αυτό το άρθρο:
https://charm.rhul.ac.uk/history/p20_4_3.html
Προσωπικά θεωρώ ότι ίσως το παραέχουν ανεβάσει το pitch στη «σκύλα». Δηλαδή έχω τη γνώμη ότι ήθελε όντως ανέβασμα, απλά λιγότερο.
4 «Μου αρέσει»
σχετικο το λινκ με το θεμα μας,
για την ταχύτητα των ονομαζόμενων 78 rpm δίσκων.
διαφωτίζει αρκετα καλα το υπαρκτό πρόβλημα που "εμπεριέχεται " στις περισσότερες Ελληνικές επανεκδόσεις,
που εχουν ποικίλες πηγές (κασέτες μπομπίνες, 78αρια, κτλ)
1 «Μου αρέσει»
H παρομοίωση του Καρούζο, παιγμένου από άγνοια σε στροφές περισσότερες από εκείνες που θα έπρεπε, με τον Ντέμη Ρούσσο, όλα τα λεφτά!..
Kαι κάτι χρηστικά πολύ ενδιαφέρον, που ήδη το συζητάμε: Αν θέλουμε να ρυθμίσουμε τις στροφές του δικού μας μηχανήματος στο σωστό νούμερο, δεν έχουμε παρά να συγκρίνουμε τις συχνότητες που βγαίνουν από τον «78»ρη δίσκο με τον ήχο ενός (σωστά κουρδισμένου!) πιάνου, αν βέβαια έχουμε καλό αφτί. Και βεβαίως, πάντα θα υπάρχουν χαρτόνια με στροβοσκοπικές γραμμές για 50 Χέρτς.
1 «Μου αρέσει»
Μόνο που:
α) Τα σωστά κουρδισμένα πιάνα δεν είναι όλα στο ίδιο σωστό (υπάρχει Λα τάδε, Λα δείνα…)
β) Δεν έχουν όλα τα είδη μουσικής πιάνο ή κάτι παρόμοιο.
Προσωπικά επιμένω στο ζήτημα του κουρδίσματος στον αέρα, γιατί μου δίνεται η εντύπωση ότι όποιος δεν το έχει δει να συμβαίνει δεν το σκέφτεται κιόλας. Σωστά κουρδισμένο είναι ένα όργανο που:
α) όλες οι χορδές συμφωνούν μεταξύ τους
β) συμφωνεί με τα άλλα όργανα που θα παίξουν μαζί
γ) δεν είναι τόσο ψηλά ή τόσο χαμηλά ώστε να δίνει αλλοιωμένο και ανοίκειο ηχόχρωμα.
Και τέρμα.
Επ’ ουδενί δεν είναι σωστό το κούρδισμα που να συμφωνεί με μια αόριστη και θεωρητική έννοια όπως «το διαπασών», και λάθος το άλλο.
Φανταστείτε να προσπαθείτε να εξηγήσετε σ’ έναν Βαμβακάρη, σ’ έναν Μπάτη, ότι δεν είναι σωστά κουρδισμένος επειδή δε συμφωνεί με το διαπασών. Θα σας πει «μα πού το ακούς το φάλτσο;», και θα απαντήσετε «πουθενά, αλλά». Τι αλλά;
1 «Μου αρέσει»
Ο Βαμβακάρης και ο Μπάτης (και όλοι τους, του Καρούζο συμπεριλαμβανομένου) φυσικά και δεν ασχολήθηκαν με το διαπασών, αφού δεν ήταν δική τους δουλειά. Εμείς εδώ παραπάνω μιλάμε και σχολιάζουμε τη δουλειά εκείνων που ασχολήθηκαν γιατί έτσι έπρεπε.