Καθώς άκουγα Τα Μπλε Παράθυρα(αν δεν κανώ λάθος στον τίτλο) του Βαμβακάρη μου μπήκε στο μυαλό η ερώτηση, τι κάνει τον Μάρκο Βαμβακάρη ξεχωριστο? Η στιχουργική του ικανότητα? Μηπώς η οργανική εφράδια του μπουζουκιού του? Μηπώς η ικανότητα του να τα συνδιαζει και τα δυό? Ακόμα το επεξεργάζομαι… Ποιά είναι η γνώμη σας?
Να σται καλά
Κωνσταντίνος
Μιά και μίλησες γιά τα “Παράθυρα”, θάλεγα πως εδώ ξεχωρίζει η μαεστρία του Μάρκου να συλλαβίζει νότα-νότα τους στίχους, με απόλυτη αυστηρότητα, και ρυθμική που θα μπορούσε να τον κάνει πρόδρομο των rappers. Φυσικά, αναφέρομαι μόνο γι αυτή την κατηγορία των τραγουδιών του.
Τον κάνει μάγκα ότι χωρίς να τον έχεις συναντήσει, μόνο ακούγοντας το παίξιμο του και τους στίχους του καθώς επίσης βλέποντας μερικές φωτογραφίες του, καταλαβαίνεις ότι ο άνθρωπος ήταν η βάση όλου του ρεμπέτικου τραγουδιού.
Προσωπικά μ’ αρέσει γιατί όταν ακούω τραγούδια του που δεν τα γνωρίζω καταλαβαίνω ότι είναι δικά του από τους στίχους του.
Μ’ αρέσει επίσης που τις καίει όλες και τις μαχαιρώνει και τις πετάει στα πηγάδια…
Και ότι είναι ενάντια στην εξουσία, και σε όλες τις λουμπίνες.
Ισαάκ.
Είπα και σε άλλη συζήτηση ότι στην τέχνη δεν υπάρχει παρθενογένεση, αλλά ο Μάρκος θα εδικαιούτο να πιστεύει ότι είναι ό,τι πιο κοντινό υπάρχει σε αυτήν. Πήγε πολύ μακριά σε σχέση με τις αφετηρίες του, και ας επαναλάβουμε την κοινοτυπία ότι θεμελίωσε ένα νέο είδος μουσικής σχεδόν εκ του μηδενός (Να επισημάνω εδώ ότι η δημιουργία του πολύ αμφιβάλλω αν μπορεί να θεωρηθεί συνέχεια των μικρασιάτικων) . Και το άλλο εντυπωσιακό στοιχείο είναι ο πλούτος του μουσικού του έργου μέσα σε ελάχιστο χώρο : ελάχιστοι ρυθμοί, λίγοι δρόμοι αλλά τόση ποικιλία !! Όσο για τους στίχους, η άμεση συνέχεια της παραδοσιακής δημιουργίας. Και για το όργανο; Ό,τι ήταν γι’ αυτόν το μπουζούκι μάλλον τόχε εξαντλήσει. Με μια κουβέντα, απλώς αξίζει να προσκυνάμε!
Θοδωρή, δεν ήταν “εκ του μηδενός” θεμελιωτής του νέου είδους ο Μάρκος. Κάτι τέτοιο θα αδικούσε πολλούς σύγχρονούς του ή άλλους που προηγήθηκαν.
Και οι Παγιουμτζής, Δελιάς ήταν Μικρασιάτες.
Πάντως με βρίσκεις σύμφωνο σε όλα τα άλλα.
Λοιπόν, άσχετο ή σχετικό:
Κυκλοφόρησε το “Μάρκος Βαμβακάρης - Ο Αγιος Μάγκας” με 26 συνεντεύξεις του Στέλιου Βαμβακάρη στον Μάνο Τσιλιμίδη (εκδ. ΚΑΚΤΟΣ). Χωρίς να έχω επίγνωση του συνόλου, από την προδημοσίευση και μόνον μου άρεσε το νεο-Πετροπουλικό στυλάκι του Τσιλιμίκη: καλή πένα, χιούμορ και χρήσιμη πληροφορία μαζί.
Βγαίνουν πολλά στη φόρα. Μεταξύ των άλλων, και ξεκαρδιστικά στοιχεία για τον Τριανταδαμάσκουλο τον μόνιμο ‘προμηθευτή’ του Μάρκου. Ο υπόψη κύριος, κάποια στιγμή έγινε… καλόγερος για ‘ξεκάρφωμα’. Για pusher χρησιμοποιούσε τον αφελή νεωκόρο συνεχίζοντας να πουλάει στον Μάρκο χασίς. Μόνο που ο νεωκόρος νόμιζε πως του πήγαινε… φασκόμηλο!
…και άλλα πολλά.
Καλησπέρας σας,
Με αφορμή τη συμπλήρωση 100 χρόνων από τη γέννηση του Μάρκου Βαμβακάρη, απλός θέλω να πω οτι ο δάσκαλος ακόμα “ζει” και θα συνεχίσει για πολύ καιρό ακόμα…
Να σται καλά,
Κωνσταντίνος
Τριαντατρία χρόνια συμπληρώνονται σήμερα, από τότε που ο Μάρκος αναχώρησε από το μάταιο τούτο κόσμο.
Κι όμως, σε πείσμα των νεκροθαφτών της λαϊκής μας παράδοσης, ο Μάρκος βρυκολακιάζει κάθε βράδυ στους εφιάλτες τους, μέσω της κάθε παρέας που γρατσουνάει τα οργανάκια της, μέσω του κάθε μερακλή που σιγοτραγουδάει τη Φραγκοσυριανή, μέσω του κάθε “άρρωστου” που “τραβιέται” σε περιοδικά, forum και ραδιόφωνα.
Τελικά, όσον αφορά τη μουσική, ο Μάρκος κάθε λαού είναι ο χειρότερος εφιάλτης των οπαδών της λεγόμενης παγκοσμιοποίησης.
Πού θα πάτε κουφάλες; Κάποια στιγμή θα σας φάμε!
Αντε πρωί-πρωί “πήρα τ’ απάνω μου”.
Πες τα και συ βρε Άρη… Έτσι, πρέπει να μη ξεχνιούνται αυτά τα πράγματα απο εμάς τους νεότερους…
ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ, ΞΕΚΙΝΗΣΑ 13 ΕΤΩΝ ΜΠΟΥΖΟΥΚΙ ‘ΧΙΩΤΙΚΟ’. ΤΑ ΕΡΕΘΙΣΜΑΤΑ ΗΤΑΝ ΑΠΟ ΚΑΖΑΝΤΖΙΔΗ ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΒΟΣΚΟΠΟΥΛΟ (ΒΛΕΠΕ ΤΑΞΙΜΙ ΣΤΟ ‘‘ΓΕΙΤΟΝΙΣΣΑ ΧΑΝΟΥΜΙΣΣΑ’’, 2 ΧΡΟΝΙΑ ΜΟΥ ΠΗΡΕ ΠΕΡΙΠΟΥ ΝΑ ‘ΠΑΤΗΣΩ’ ΠΑΝΩ ΣΤΟΥ ΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΥ ‘‘ΓΙΑ ΛΑΙΚΟΥΣ ΔΕΞΙΟΤΕΧΝΕΣ’’)!
ΕΠΑΙΖΑ -ΕΡΑΣΙΤΕΧΝΙΚΑ ΠΑΝΤΑ- ΤΡΙΧΟΡΔΟ Σ’ΕΝΑ ΚΟΥΤΟΥΚΙ ΛΟΓΩ ΤΟΥ ΟΤΙ ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΕ ΤΕΤΡΑΧΟΡΔΟ. ΠΕΡΙΣΥ ΑΓΟΡΑΣΑ ΤΡΙΧΟΡΔΟ ΚΑΙ ΧΑΡΙΣΑ ΤΟ ΑΛΛΟ…
ΘΑ ΜΟΥ ΠΕΙΤΕ, ΠΡΟΣ ΤΙ Ο ΠΡΟΛΟΓΟΣ!
ΓΙΑ ΝΑ ΕΚΦΡΑΣΩ ΤΗΝ ΑΔΥΝΑΜΙΑ ΜΟΥ,ΠΛΕΟΝ, ΣΤΟ ΡΕΜΠΕΤΙΚΟ ΚΑΙ ΕΙΔΙΚΑ ΣΤΟΝ ΜΑΡΚΟ. ΝΟΙΩΘΩ ΟΤΙ ΤΩΡΑ ΑΡΧΙΣΑ ΝΑ <ΣΠΟΥΔΑΖΩ> ΜΠΟΥΖΟΥΚΙ!
Ο Μάρκος είναι ο πιο προσιτός και ταυτόχρονα ο πιο απρόσιτος! (δε νομίζω να χει καταφέρει κανείς να βγάλει τον ήχο του Μάρκου)
Τρίχορδο όμως είναι και Τσιτσάνης και Παπαϊωάννου και Χιώτης και Στεργίου και τόσοι άλλοι!
(Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/ην ylianos 06 Απρίλιος, 2005)
Γιάννη, άκου τη “Σκύλα” απ’ το Στέλιο.
Γεια σε όλο τον κόσμο! Αυτό που κάνει τον Μάρκο ξεχωριστό είναι βέβαια τα κουρδίσματα που χρησιμοποιεί.Για όσους έχουν μελετήσει Μάρκο!Αναφέρομαι βέβαια μόνο για την μελοδική γραμμή και όχι για τον στίχο που είναι βέβαια και αυτός καταπληκτικός.
(Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/ην canos 14 Απρίλιος, 2005)
Βρήκα κάπου το παρακάτω που αντιγράφω :
"Επειδή ο Μάρκος είχε πολλά κιλά μυαλό, στο συγκεκριμένο κομμάτι κάνει μια “απλά” φανταστική μαεστρία.Στην εισαγωγή του κομματιου, τοποθετεί τα δάχτυλα στο ΓΑΜΑΤΟ τρίχορδό του ώς εξής:
Ρε μουργκάνα: Πιάνει Λα
Λα μεντιάνα: Πιάνει Φα
Ρε καντίνα: Πιάνει Σολ
Στη πέννα χτυπάει (όποιος κατάλαβε κατάλαβε):
Μουργκανα(RE) - Καντίνα(Re ψηλό) - Μεντιάνα(Λα) - Καντίνα (Ρε ψηλό) x 2
και φυσικά κλείνει με την πτώση Φα-Mi-ΡΕ
Αυτός είναι ο Βαμβακάρης του οποίου μέγα κομμάτι και εισαγωγάρα ΕΧΟΥΝ ΘΑΨΕΙ ΟΙ ΣΚΥΛΑΔΕΣ ΕΔΩ ΚΑΙ ΧΡΟΝΙΑ"
Τί εννοεί; Στέκει, γιατί εγώ με τις ελάχιστες γνώσεις μου δεν καταλαβαίνω τίποτα.
(Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/ην Isaac 19 Ιούλιος, 2005)
Διευκρίνηση: Το παραπάνω αναφέρεται στο κομμάτι:
“Τα ματόκλαδα σου λάμπουν”
σε ποια εκτέλεση και σε τι τόνο;
Λυπάμαι Γιάννη,
Ούτε το ένα ξέρω ούτε το άλλο.
Δέν ξέρω παιδιά γιατί!πολλα χρόνια πίσω κάποιος με ρώτησε,εντάξει ρε αννα ακούς ρεμπέτικα,ποιος σου αρέσει?είπα,ΜΑΡΚΟΣ!δέν κατάλαβα γιατί…ήξερα δεν ήξερα 2-3 κομμάτια…ακόμα ΜΑΡΚΟΣ λέω…απλά έμαθα περισσότερα κομμάτια,έμαθα για τη ζωή του…με τον ίδιο τρόπο όμως απαντώ!αγνά χωρίς να ξέρω γιατί!αυτό που ξέρω είναι πως όταν δώ φωτογραφία σε καποιο μαγαζί,στέκομαι χαμογελάω,τον καμαρώνω…ακούω τα τραγουδια του και ομορφαίνω εγώ!πολυ γυναικεία προσεγγιση αλλά ετσι νιώθω…να είστε όλοι καλα
Παιδια γεια σε όλους, με την αφορμη της συζητησης θα ηθελα να πω κι εγω δυο κουβεντες γεια τον πατερα της λυπης μας, του καυμου αλλα και της χαρας μας. Αναλογιστητε ολοι για λιγο και κυριος αυτοι που καθονται και χαλανε τα δαχτυλα τουσ με φοιβο βανδη τερλεγκα και ολα τα σχετικα, και νομιζουν οτι παιζουν και μπουζουκι. Ενας ανθρωπος που φευγει απ τη Συρο 18-20 χρονων ερχεται στην Αθηνα, ειναι αγραματος χασαπης μες στη φτωχια και την πεινα, ξαφνικα πεφτει στα χερια του το μπουζουκι και μεσα σε λιγο χρονικο διαστημα μεγαλουργει χωρις να προλαβει να παρει ειδηση κανεις τιποτα. Καθε σκεψη του καθε δακρυ και χαμογελο του γινετε τραγουδι αυτο και μονο ειναι ενα μεγαλειο που ολοι ζηλευουνε και δεν πιανετε με τιποτα. Αυτο ειδανε ορισμενοι και εκμεταλευτηκανε στο μαρκο ακομα και οι πιο φτασμενοι τον αντιγραψανε και πειραν κομματια απ τη δικια του μαγκια. Στην σημερινη εποχη εχουμε δασκαλους, παρτιτουρες, ατελειωτη προσβαση στη γνωση, κασσετες, cd, βιβλια κι οτι αλλη μαλακια θελησει κανεις, στις ταβερνες και στους δρομους ομως ακομα ο μαρκος μιλαει απο μεσα μας, γιατι εμεις παρολλο που εχουμε ολα αυτα τα παραπανω δεν εχουμε την ΨΥΧΗ που ειχε ο Μαρκος, αυτος ο μαγικος ανθρωπος.
Τα λόγια μου θα είναι λίγα :
Ακούω τραγούδια του ΜΑΡΚΟΥ
και κάθε μέτρο στο τραγούδι που τελειώνει είναι σαν να κλείνεις ένα κεφάλαιο της ζωή σου,
και μόλις ξεκινά το επόμενο μέτρο, είναι σαν να ανοίγεις ένα κεφάλαιο της ζωή σου.-
:109::109: