Πέρα απο τις δεξιοτητητές του(τεχνική, ρεπερτόριο κλπ) να μην αφήνει το υπερεγώ να τον κυριεύει (το εγώ εναι εύλογο και θεμιτό)
Καμμιά φορά μπορείς να δουλέψεις πολύ, να έχεις όλα αυτά τα χαρακτηριστικά, αλλά η ένωση με το κοινό να μη γίνεται.
Επιτρεψτε μου αγαπητέ να Διονυσιασθώ εδώ,συγνωμη…να διαφωνησω…σαν ακροατης και μονο, γιατι εγω απο μουσικη και παιξιμο… τελοσ παντων,αμα δουλεψες κι αφοσιωθηκες κτλπ…Πιστευω Ακραδαντα , κι αρχίζω να το μαθαινω τωρα --κοντα στα 50–Η Επαφη θαρθη … απο που δεν ξερεις ,αλλα θαρθη, το βλεπω καθε μερα μεσα στη ζωή… εχε εμπιστοσύνη στο ανθρωπο,
Σου επιτρέπω να Διονυσιαστείς όσο γουστάρεις, και να διαφωνήσεις και να ελπίζεις. Χωρίς ελπίδα τίποτα δε γίνεται και η διαφωνία καλή είναι κι αυτή, αγαπητέ Βουτσινά :088:
Τα χαρακτηριστικά ενός μουσικού.
Το θέμα είναι ενδιαφέρων και λένε πολλοί φίλοι ότι δεν πρόκειται να βγει άκρη . Άλλωστε δεν είναι απαραίτητο να βγαίνει πάντα άκρη ή συμπεράσματα ασφαλή , ειδικά σε μια συζήτηση που είναι σχετική με την τέχνη . Μπορεί απλά η συζήτηση να δώσει στους συμμετέχοντες πληροφορίες που δεν γνώριζαν , ακόμη και να τους δημιουργήσει νέες σκέψεις και ερεθίσματα , πηγή έμπνευσης για νέα καλλιτεχνική δημιουργία. ʽΌτι από αυτά συμβεί είναι καλοδεχούμενο ακόμη και αν τα συμπεράσματα είναι αμφίβολα και ανύπαρκτα . Αν πάλι υπάρξουν και αυτά τότε υπάρχει και όφελος σε μια ποιο «επιστημονική» βάση . Θα προσπαθήσω λοιπόν περισσότερο να συνοψίσω τονίζοντας τα όσα μου φάνηκαν ενδιαφέροντα παρά να καταθέσω κάτι εντελώς διαφορετικό και να τονίσω τα σημεία που φαίνεται ότι αν όχι συμπεράσματα , θα μπορούσε να τα πει κανείς βάσεις για να στηριχθεί μια τέτοια συζήτηση .
Σχετικά με το θέμα . Νομίζω ότι πρέπει να γίνουν κάποιες διακρίσεις . Από τη μία να βάλουμε τον Συνθέτη – Μουσικό , σε μια κατηγορία να βάλουμε τον Μουσικό - εκτελεστή και σε μια κατηγορία τον Ερμηνευτή - Μουσικό. Η διάκριση που προτείνω είναι καθαρά διάκριση εργασίας καθώς λίγες είναι οι περιπτώσεις που ανήκουν μόνο σε μια κατηγορία . Αν όμως βλέπαμε έτσι το θέμα , πιθανών να μας ήταν ποιο εύκολο να αναγνωρίζουμε τα χαρακτηριστικά ποιο εύκολα .
Νομίζω λοιπόν ότι στην αρχική πρόθεση του Άταστου ήταν να ανοίξει μια συζήτηση σχετικά με τον Μουσικό – Εκτελεστή . Τον επαγγελματία μουσικό δηλαδή που μπορεί να παίξει σε μια ορχήστρα και να καλύψει ένα αριθμό απαιτήσεων ενός ρεπερτορίου και να ευχαριστηθεί και ένα κοινό , σχετικό με το ρεπερτόριο από την απόδοσή του . Δεν ξέρω αν ο όρος «εκτελεστής» είναι ο ποιο δόκιμος και με μια μικρή δόση χιούμορ θα μπορούσε να δώσει ενδιαφέρουσες παρερμηνείες , αλλά τον χρησιμοποιώ εωσότου σκεφτώ ή προταθεί κάτι καλύτερο. Ίσως ο φίλος Άταστος ειδικά όταν μιλάει για φαντασία να έχει στο μυαλό του και τον Μουσικό – Ερμηνευτή , αλλά για τον συνθέτη δεν νομίζω ότι μιλάει . Φυσικά θα μπορούσε να γίνει κουβέντα αλλά νομίζω ότι θα είχε τελείως άλλα χαρακτηριστικά . Θα έπρεπε να γίνει αναφορά σε συνθέτες κ.τ.λ . Καλή ιδέα για ένα νέο τόπικ , εγώ όμως θα περιοριστώ στον μουσικό – εκτελεστή .
Μιλώντας για αυτόν λοιπόν την αρχική λίστα του Άταστου θα μπορούσε κανείς να την προσυπογράψει και είδα να είναι τόσο πλήρης που ουσιαστικά κανένας δεν προσέθεσε το νο 8 . Ίσως να μπορούσαμε να βάλουμε την «καθαρή» πενιά που αναφέρθηκε από τον Δημήτρη και εξηγώντας τι εννοούμε «καθαρή» να περάσουμε στο σκέλος που αναφέρθηκαν οι περισσότεροι δηλαδή την ιδιοσυγκρασία και τον χαρακτήρα του μουσικού . Αυτό έχει τεράστια σημασία καθώς όπως πολύ σωστά είπε ο Άλκης «δεν μπορούμε να απομονώνουμε το τεχνικό μέρος της μουσικής από το εκφραστικό» .
Έτσι λοιπόν πολλοί φίλοι ανέφεραν ότι το «εγώ» πρέπει να είναι μετριασμένο στα πλαίσια τις συνύπαρξης με άλλους μουσικούς παράλληλα όμως να έχει σθένος και αξιοπρέπεια στη ζωή και την τέχνη του . Εγώ επίσης θα προσέθετα , να είναι ο ίδιος καλός ακροατής ώστε όχι απλά να κλέβει ή να αντιγράφει αλλά να μπαίνει σε «διάλογο» με τους άλλους μουσικούς δοκιμάζοντας τα δικά τους εκφραστικά μέσα .
Επίσης ειπώθηκε ότι πρέπει να «αγγίζει» το κοινό του με το οποίο συμφωνώ και είναι και ο κρίκος ανάμεσα στον μουσικό εκτελεστή και ερμηνευτή .
«Αγγίζει» σημαίνει προφανώς ότι εγείρει συναισθήματα , τα όποια συναισθήματα από συγκίνηση μέχρι ξεσηκωμό και γλέντι . Ο μόνος τρόπος για να συμβεί αυτό είναι να νιώθει ο ίδιος έντονα την στιγμή που παίζει ακόμη και όταν παίζει το κομμάτι που έχει παίξει χιλιάδες φορές . Αν δε το χει σιχαθεί η ψυχή του να έχει το θάρρος και να λέει «όχι ρε παιδιά θα σας παίξω κάτι άλλο καλύτερα , γιατί αν παίξω αυτό θα σας παίξω τη σιχαμάρα μου» . Ο Μουσικός λοιπόν πάνω απʼ όλα πρέπει να είναι ψυχάρα και αυτήν την ψυχάρα να την αφήνει να κάνει και κουμάντο. Σε αυτή την περίπτωση οι χορδές δεν είναι τίποτε άλλο από το μαγικό ραβδί που κόβει τον αέρα σε αυλάκια για να περάσει μέσα τους νερό γεμάτο από πάθη και χαρές . Να ταξιδέψει μες τ΄ αυλάκι και να βρει , αυτιά σαν λάκους ανοιγμένα , που θα στείλουν το νερό σε ψυχές διψασμένες να πιούν και να ανθίσουν .
Αυτός που το κάνει αυτό είναι στην άκρη στο γεφύρι στο τσακ να το περάσει και να γίνει ερμηνευτής . Θέλει όμως και κάτι ακόμη για να τον πεις ερμηνευτή .Να βρίσκει να ανοίξει εκείνο το αυλάκι που πριν από αυτόν δεν είχε βρει άλλος ………………
1 «Μου αρέσει»