Κατά κάποιο τρόπο αδιαφορώ για το “τι γίνεται στη Γαλλία και στην Τουρκία”.
Δεν θέλω να προκαλέσω συνειρμούς, αλλά με την ίδια λογική πριν λίγες δεκαετίες θα μπορούσαν να λένε: “και στη Γερμανία έγιναν στρατόπεδα συγκέντρωσης και ο κόσμος είναι πολύ ευχαριστημένος”.
Πριν από χρόνια κάπνιζε κανείς περιμένοντας στην ουρά της τράπεζας και της εφορίας, κι όταν αυτό απαγορεύτηκε (και μάλιστα απαγορεύτηκε ευγενικά, με την ταμπέλα που έλεγε “σας παρακαλούμε μην καπνίζετε”), δεν πρέπει να βρέθηκε ούτε ένας καπνιστής που να διαμαρτυρήθηκε.
Τώρα το πράγμα είναι εντελώς διαφορετικό:
Αυταρχισμός, αγένεια, τρομοκράτηση με απειλές ποινών και προστίμων, αστυνόμευση, παραλογισμός (“απαγορεύεται” το κάπνισμα ακόμα και μπροστά στο ανοιχτό παράθυρο), καλλιέργεια αντικαπνιστικής υστερίας κλπ κλπ.
Κι όλα αυτά στο όνομα μιάς χυδαίας υγιεινικίστικης “σταυροφορίας” του είδους των φιλανθρώπων αλα “salvation army”, την ίιδα ώρα που στις εφημερίες του “παίδων” παίρνεις νούμερο 500 κι 600, την ώρα που νοσοκομεία σταματάνε τις εφημερίες γιατί δεν διαθέτουν παθολόγο, την ίδια ώρα που μπορεί να συμβεί ατύχημα στον Πύργο και να πρέπει να σε μεταφέρουν στην Άρτα για περίθαλψη, την ίδια ώρα που μένουν άνθρωποι έξω από τα νοσοκομεία γιατί δεν έχουν να πληρώσουν…
Την ίδια ώρα που οι φαρμακοβιομηχανίες επιβάλλουν τη μαζική συνταγογράφηση ψυχοφαρμάκων (αγχολυτικών) σε μικρά παιδιά για μιά κοκκινίλα στο δέρμα ή για ένα μπιμπίκι, την ίδια που έχουν καταφέρει ένα απλό περαστικό βηχαλάκι να το μετατρέπουν σε ανίατη ασθένεια (“αλλεργικό άσθμα”) και να κάνουν τα παιδιά χρόνιους πελάτες των προϊόντων τους.
Στις ΗΠΑ, απ’ όπου ξεκίνησε αυτή η αηδιαστική υστερία, έχει φτάσει να απαγορεύεται το κάπνισμα ακόμα και μέσα στο σπίτι σου. Υπάρχουν πολυκατοικίες όπου η απαγόρευση υπάρχει στον κανονισμό τους, έχουν εμφανιστεί επαγγέλματα όπως αυτό του “ανιχνευτή οσμών καπνού”, ο οποίος ανιχνεύει τη διαδρομή της οσμής του καπνού μέσω των υδραυλικών σωληνώσεων (!!!) από το διαμέρισμα του ενδεχομένως “παράνομου” καπνιστή έως το διαμέρισμα του παρανοϊκού του πελάτη. Και βέβαια στις ΗΠΑ στο φαρμακείο του κάθε σπιτιού υπάρχει μιά ολόκληρη συλλογή από συνταγογραφούμενα αντικαταθλιπτικά, αγχολυτικά, ηρεμηστικά κλπ φάρμακα, για μεγάλους και “παιδικά”. Μόνο που αυτά δεν “μυρίζουν”. Κι αυτή η υστερία, βέβαια, δεν εμποδίζει την κυβέρνηση της “αντικαπνιστικής” Καλιφόρνιας να κάνει δημοψήφισμα για την “νομιμοποίηση” της μαριχουάνας, προκειμένου να αυξηθούν τα φοριολογικά έσοδα της πολιτείας…
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι έτσι θέλουν να μας κάνουν κι εμάς.
Υπάρχουν καπνιστές και μη καπνιστές. Όμως τόσα χρόνια σε μπαρ, εστιατόρια κλπ, δεν υπήρξε ποτέ πρόβλημα συνύπαρξης, και κάθε πρόβλημα μπορούσε να λύνεται ανθώπινα με μιά απλή συνεννόηση.
Το πρόβλημα το δημιουργεί ο νόμος, και η προπαγάνδα που τον συνοδεύει. Αυτός ο νόμος που έρχεται να επιβληθεί χωρίς ποτέ να τον έχει ζητήσει η κοινωνία, και που θέλει να προσαρμόσει τις απλές καθημερινές κοινωνικές σχέσεις στα μέτρα της προκρούστειας κλίνης του.
Και που θέλει να επιβάλει μιά πειθάρχηση, όχι στη βάση κάποιας συνειδητής αποδοχής του, αλλά στη βάση της άλογης “πειθαρχίας στο νόμο”, πειθάρχηση επειδή “πρέπει” να είμαστε “νομοταγείς”, πειθάρχηση “επειδή το λέει ο νόμος” κι επομένως εμείς πρέπει σαν ρομπότ να τον εφαρμόζουμε.
Κι αυτό είναι το βαθύτερο νόημα της “απαγόρευσης”. Νομίζω ότι αυτός είναι και ο πραγματικός στόχος της.
Πέρα από το γεγονός ότι η υπόθεση έχει καταντήσει “ιρλανδικό δημοψήφισμα”. Όπως δλδ βάλανε τους Ιρλανδούς να ξαναψηφίσουν για την ευρωσυνθήκη μετά το πρώτο “ΟΧΙ”, έτσι και τώρα, αφού η “απαγόρευση” δεν έγινε κοινωνικά αποδεκτή, έρχονται και ξανααπαγορεύουν αυτό που απαγορεύσανε και πέρσι. Που θα μάς πάνε, λένε, θα τους φορέσουμε τα δυο πόδια σ’ ένα παπούτσι τελικά. Σαν τους ενοχλητικούς που μιλώντας σε χτυπάνε με το δάχτυλο για να τους προσέξεις.
Όχουου, μας γκάστρωσες, ΟΧΙ είπαμε ρε!