Εμένα με ενδιαφέρει αυτή η στιγμή η δράση. Και το βλέπω ως εξής.
Πρόταση σχεδίου δράσης από ανθρώπους που γνωρίζουν την πολυπλοκότητα των διαφορετικών αληθειών και συμφερόντων. Άνθρωποι που είναι έτοιμοι να βρεθούν αντιμέτωποι με το φίλο, τον αδελφό, το πατέρα, τον ίδιο τους το εαυτό. Αυτό μπορεί να γίνει από λίγους , από γνωρίζοντες πρόσωπα και πράγματα, έχοντες αγνές (μη κερδοσκοπικές) προθέσεις ή παλεύουν για την υστεροφημία τους και να υποστηριχτεί από έναν οι περισσότερους φορείς, οι οποίοι θα αποδείξουν ότι μπορούν να εγγυηθούν τη διαφάνεια.
Οι εμπλεκόμενοι με το Κουνουπέλι και το δάσος της Στροφυλιάς, κάτοικοι (μόνιμοι και περιοδικοί) , που γνωρίζω καλά και αγαπάω, είναι και άνθρωποι με χιούμορ, φιλότιμο, περηφάνια, ικανότητες κ.λ.π. γίνονται όμως και διάολοι και είναι όλοι παράνομοι και φτωχοί. Δεν ξεπερνούν δε τα 200 άτομα, όλοι μαζί.
Κάποιοι απ΄ αυτούς ζουν σαν καταληψίες (ορισμένοι και το χειμώνα) στο παλιό ξενοδοχείο του ΕΟΤ, πρώην γερμανικές στρ. Αποθήκες, κάποιοι άλλοι (κι εγώ) σε αυτοσχέδιες καλύβες και τροχόσπιτα στη παραλία (παραδοσιακά εδώ και 60 χρόνια). Υπάρχουν και οι καταπατητές:
Οι καταπατητές σαν κοινότητες (όλα μπορούν να αποδειχτούν και να διορθωθούν) και οι μεμονωμένες περιπτώσεις.
Πριν πάρα πολλές δεκαετίες, κάποιοι κυνηγημένοι (2-3 περιπτώσεις), φτωχοί, απελπισμένοι και χωρίς στον ήλιο μοίρα, έφτιαξαν μια καλύβα στο δάσος και ζούσαν με τα λίγα προβατάκια τους και τις 2-3 γελάδες τους. Αυτή η επιλογή τότε, ήταν η έσχατη των λύσεων και φυσικά κανένα προνόμιο. Σήμερα τα πράγματα είναι αλλιώς.
Τα χρόνια και το μεγάλωμα της οικογένειας, έφερε και τη δεύτερη καλύβα, έριχνε και την επόμενη κουκουναριά… Σημερινό αποτέλεσμα τα Σ…έικα. Ένας οικισμός, εκ προοιμίου παράνομος.
Λύσεις υπάρχουν! Δεν μπορούν όμως να τις δώσουν οι πολιτικοί του πασαλείμματος και των Θαθα! Χρειάζεται σχέδιο – δικαιοσύνη απέναντι στους ανθρώπους και το δάσος – θάρρος και κυρίως πολύ δουλειά . Εδώ σε θέλω κάβουρα! Ποια δουλειά, εμείς είμαστε όλοι του κόλπου! Άκου δουλειά!
Όταν το ΄22 ήρθαν οι πρόσφυγες από τη Μικρά Ασία., το ίδιο το κράτος φέρθηκε αντιοικολογικά στη περιοχή (δεχόμαστε πως δεν γινόταν αλλιώς) αποξηραίνοντας εκτάσεις που δόθηκαν για καλλιέργειες. Τώρα δεν βρισκόμαστε σε τέτοιο αδιέξοδο και ό,τι τότε χάθηκε, χάθηκε.
Μπορούν π.χ. να αποζημιωθούν οι δυό τρεις οικογένειες (καταπατητές) και να χτίσουν στα χωριά, εντός σχεδίου. Δεν γίνεται;
Μπορεί να επιτραπεί σ΄ αυτούς που γεννήθηκαν στο δάσος να πεθάνουν κι εκεί.
Μπορεί (κυρίως) αυτό το εργατικό δυναμικό (παιδιά, εγγόνια) να χρησιμοποιηθεί για τη φύλαξη και την προστασία της περιοχής. Δεν υπάρχουν καλύτεροι - δεν μένει κανένας στο δρόμο – αφήνουν τις παρανομίες! Γιατί να έρθουν ξένοι φύλακες, βύσματα πολιτικών, για να κάνουν μιά δουλειά σε μια περιοχή που δεν γνωρίζουν.
Με τους τωρινούς παράνομους-ντόπιους σαν φύλακες, λύνονται και πολλά μεγάλα παράπλευρα προβλήματα όπως: Παράνομο κυνήγι και ψάρεμα (δυναμιτιστές κ.λ.π), χασισοκαλλιέργειες, καταστροφή του δάσους και της παραλίας (χλωρίδα, καρέτα-καρέτα…) από καυλωμένους/άσχετους γκαζόβιους (τζιπάκια, γουρούνες κ.α).
Έχω άδικο; Δεν είναι λογικό;
Δεν χρειάζεται η περιοχή ούτε γκολφ, ούτε ξενοδοχειακές μονάδες. Η ανάπτυξη για κάθε άνθρωπο που σέβεται τον εαυτό του, έχει να κάνει με τη καθαριότητα, το πολιτισμό, το σεβασμό στη φύση.
Λύση απλή, δίκαιη και όμορφη υπάρχει και για το παλιό ξενοδοχείο του ΕΟΤ.
Όσοι καταληψίες το χρησιμοποιούν σαν γ…αμιστρώνα ή εξοχικό (υπάρχουν και τέτοιοι), το πούλο! Που είναι το πρόβλημα; Πολιτικό κόστος; Για όνομα του θεού!
Οι άστεγοι και κάποιοι που μένουν μόνιμα (φτωχοί ψαράδες κ.α) να μείνουν (μεγαλώνουν μωρά εκεί!), αναλαμβάνοντας κάποιες υποχρεώσεις . Μιλάμε για 10-15 άτομα!
Να φροντίζουν για την καθαριότητα του χώρου των λουτρών (θα το κάνουν με τη ψυχή τους), να μοιράζουν ενημερωτικά φυλλάδια κ.λ.π.
Τα δε λουτρά (δεν χρειάζονται πάνω από 10.000 Ευρώ για να γίνουν ανθρώπινα. Κάποιοι τα έχουν αρπάξει υπερπολλαπλάσια από διάφορα προγράμματα και μη τους είδατε) να μείνουν ελεύθερα για όλους τους κακόμοιρους που έρχονται για να ανακουφιστούν!
Υπάρχει το κοινοτικό μαγαζί δίπλα, που μπορεί να προσφέρει κάτι για φαγητό και ποτό. Φτάνει και περισσεύει. Δεν δουλεύει όμως τα τελευταία χρόνια (η εμείς ή κανένας, αν με εννοείται).
Προσωπικά εργάζομαι προς αυτή τη κατεύθυνση (πολύ προσεκτικά), τα τελευταία 10 χρόνια. Ανεξάρτητος, μεμονωμένος. Δεν γίνεται όμως δουλειά έτσι.
Έχω προτάσεις, έχω καταστρώσει σχέδια, κάνει προϋπολογισμούς αλλά… όσοι φορείς προσπάθησα να πλησιάσω, αδιαφόρησαν, δεν απάντησαν…τα γνωστά!
Φοβάμαι πως προτείνοντας γραπτώς κάποια πράγματα, συμβαίνει συνήθως το εξής:
Με γράφουνε κανονικά από φόβο μη τους πάρω τα κεκτημένα, μη γίνει ντόρος και χαθεί το βόλεμα. “Ποιός είναι αυτός ο μα λάκας, τι θέλει, χέστονε μωρέ, μη πλέξουμε” ή παίρνουνε αυτά που τους γράφω, τα παρουσιάζουν (στα μέτρα τους ραμμένα) στην “άκρη” τους μπας και αρπάξουμε τίποτις από καμιά επιχορήγηση.
Υπάρχει κάποιος που αγαπάει τη περιοχή, βρίσκει ενδιαφέρουσες τις προτάσεις μου και ενδιαφέρεται για συνεργασία;
Έχει κάποιος να προτείνει κάτι ουσιαστικό για τη περιοχή (όχι αερολογίες μεταξύ καφέ και τσιγάρου);
Μπορεί να με φέρει κάποιος σε επαφή με κάποιον τίμιο αρμόδιο-φορέα για μιά αναλυτική παρουσίαση;
Μήπως μπορείτε να μου πείτε, μήπως είμαι τελείως ηλίθιος και ζω στη κοσμάρα μου, εκτός πραγματικότητας;