Αναρωτιέμαι αν υπάρχει κάποια σχέση μεταξύ ενός δρόμου και της τονικότητας από την οποία παίζεται. Καθώς επίσης και αν είναι σωστό τελικά να αναλύουμε έναν δρόμο βάσει των διαστημάτων μεταξύ των φθόγγων του, δηλαδή μία διαδοχή τόνων - ημιτονίων (και τριημιτονίων) όπως τις κλίμακες, την οποία μεταφέροντάς τη στο πεντάγραμμο έχουμε την κλίμακα από διαφορετικές τονικότητες.
Άλλωστε και τα ίδια τα ονόματα των δρόμων πολλές φορές αντιστοιχούν σε κάποιο μουσικό φθόγγο αν δεν κάνω λάθος (καθότι δεν έχω καμία σχέση με την ανατολική θεωρία) όπως π.χ. το ραστ είναι το ντο ή το κιουρντί είναι νομίζω το μι ύφεση.
Επίσης έχω την εντύπωση ότι στο ρεμπέτικο και λαικό τραγούδι σήμερα, η τονικότητα συνήθως αντιμετωπίζεται από τους παίχτες σαν να είναι δευτερεύουσας σημασίας. Δηλαδή σαν να μην έχει και πολύ σημασία αν πάιζεις ένα τραγούδι από ρε ή από σι ή από ντο…όπου βγαίνει στη φωνή…και κατα προτίμιση από ρε για να 'χουμε και ανοιχτές. Ενώ ουσιαστικά αλλάζει όλο το ύφος του τραγουδιού! Είναι σαν να χεις δύο εκδοχές ενός πίνακα ζωγραφικής, όπου στη μία να κυριαρχεί το μπλέ και στην άλλη το κόκκινο…η αίσθηση που προκαλεί είναι τελείως διαφορετική!
Μήπως τελικά η εμμονή στην τονικότητα ρε είναι μια αρκετά πρόσφατη επινόηση;;
Πολύ χαίρομαι που μπαίνει αυτό το καλό θέμα γιατι το ζήτημα σχέσης χρώματος και τονικότητας είναι κάτι που απασχολεί εδω και χρόνια και αισθάνομαι οτι η φύση των Ελληνικών οργάνων δεν μας ενθαρρύνει να εξερευνήσουμε όλη την γκάμα χρωμάτων στις διάφορες τονικότητες. Για το ρεμπέτικο ξέρω πολύ λίγα οπότε θα ήθελα να αναφερθώ στο παρελθόν και στα ανθρώπινα ένστικτα γενικότερα. Είναι γεγονός οτι διάφοροι συνθέτες δίνουν συγκεκριμένες τονικότητες κάποιο χαρακτήρα. Ενα καλό παράδειγμα είναι η Ντο μινόρε. Εδω και πολλούς αιώνες είναι η πρώτη επιλογή συνθετών για ότι έχει να κάνει με τον θάνατο. Πένθιμα εμβατήρια, σκηνές θανάτου στην όπερα, πολύ συχνά θα είναι σε Ντο μινόρε.Σε αντίθεση, η Μι μπεμόλ Ματζόρε θεωρείται απο πολλούς η τονικότητα της γης και της γέννησης και οι περισσότερες συνθέσεις σε αυτή την τονικότητα έχουν ένα ύφος ζεστασιάς και φιλικότητας. Μεγάλα παραδείγματα ο Μότσαρτ και ο Μπράμς( μπορώ να δώσω και παραδείγματα).
Τώρα σχετικά με την δική μας μουσική. Πιστεύω οτι η επιλογή ΡΕ δεν είναι τυχαία, διότι απο τον μεσαίωνα ακόμα η τονικότητα ΡΕ περιγράφεται ως πορτοκαλί-κίτρινη, το χρώμα του ήλιου. και άν το καλοσκευτούμε αυτή είναι (ταπεινή μου γνώμη τουλάχιστον) και η Ελληνική χροιά. Λαμπερή και κίτρινη σαν τον ήλιο μας. Και εκεί ίσως αποτυγχάνουν και τα 4χορδα. Το κούρδισμα δεν είναι αρκετά λαμπερό και"κίτρινο" γιαυτό ξενίζει τους ρεμπέτες. Τώρα απο την άλλη πόσο οι Ελληνες έχουν ψαχτεί με διαφορετικές τονικότητες; Νομίζω οτι (ας με συγχωρέσουν οι ειδικοί, δεν είμαι ο κατάλληλος να μιλάω για αυτά) τα ντουζένια είναι μια απόπειρα να διευρύνουμε την ακουστική μας παλλέτα. Πολλοί μιλάνε για τον Μάρκο αλλα πάρτε ένα άλλο παράδειγμα: Τον τζουρά του Μουφλουζέλη κουρδισμένο χαμηλά σχεδόν σε Ντο (την πένθιμη τονικότητα κατα παγκόσμια ομολογία) να παίζει το " κάηκε μια συνοικία". Νομίζω οτι ο κύριος Μουφλουζέλης είχε στο μυαλό το ένα χρωμα που δεν μπορεί να είναι ΡΕ. Και αν ακούσετε αυτο το τραγούδι ίσως συμφωνήσετε οτι η ποιο σκούρη Ντο ταιριάζει περισσότερο( δεν είναι ακριβώς ντο, δεν μπορώ να είμαι σίγουρος αλλα σίγουρα είναι χαμηλότερα).Τώρα βέβαια είναι και το θέμα της έκτασης της φωνής στη μέση οπότε δεν μπορώ να αποδείξω τίποτα αλλα θεωρώ οτι υπήρχαν και υπάρχουν μουσικοί στην Ελλάδα που αισθάνονται τις τονικότητες με τα χρώματα τους.
Πάλι πολλά λέω…ενα τελευταίο. το ερώτημα είναι, πως αφού το γενικό τονικό ύψος στα κουρδίσματα διαφέρει απο εποχή σε εποχή και απο χώρα (μέχρι πριν απο κάποια χρόνια που είπαν Λα=440 Ηz) οι μουσικοί αντιλαμβάνονται τις ίδιες τονικότητες με τα ίδια χρώματα;
Μπορεις να μας πεις τους φθόγγους αρχιζοντας απο ντο και τα αντιστοιχα χρωματα?? ετσι απο περιέργεια…
Δεν έχω πρόσβαση σε βιβλιοθήκη αυτή τη στιγμή αλλα θα προσπαθήσω.
Πολλοί προσπάθησαν να περιγράψουν τονικότητες είτε με συναισθήματα, είτε με χρώματα. Χωρίς να μπαίνω σε λεπτομέριες, γενικά παρουσιάζω βασικές τονικότητες και τον τρόπο που περιγραφονται απο διάφορους σχετικά καλούς μουσικούς, οπως οι συνθέτες Rimsky Korsakov και Skriabin καθώς και διάφορους μουσικολόγους. Τα γράφω μπακαλίστικα γιατι όπως είπα δεν είμαι ειδικός και ούτε βρίσκομαι κοντά σε βιβλιοθήκη. Μην τα παίρνετε λοιπόν και ΠΟΛΥ σοβαρά.
Ντο ματζόρε.Αγνή, αθώα, απλή,για τα παιδιά.
Ντο μινόρε.Περίεργη και λυπημένη,εκφράζει έλλειψη αγάπης.
Ρε ματζόρε ( η Ελληνική!) . Εκφράζει θρίαμβο, πολεμικές κραυγές, νίκη.Χαρακτηρίζεται απο κάποιους με χρώμα πορτοκαλί η το κιτρινο του ήλιου.
Ρε μινόρε. Μοναχική και σοβαρή.
Μι ύφεση ματζόρε.Η τονικότητα της αγάπης, αφοσίωσης και επικοινωνίας με τον Θεό.Κατα άλλους η τονικότητα της γης και της γέννησης.Συχνά χαρακτηρίζεται σαν πράσινη.
Μι ύφεση μινόρε.Σκληρή και αγχωτική.Εκφράζει οδύνη και απελπισία.
Μι ματζόρε.Εκφράζει γέλιο και ευχαρίστηση.Κατα κάποιους είναι μπλέ.
Μι μινόρε.Γυναικεία και ανήσυχη.
Φα ματζόρε.Ηρεμη και ευχαριστημένη ,εκφράζει μετάνοια.
Φα μινόρε, μελαγχολική, μίζερη.
Σολ ματζόρε. Παθιασμένη,φιλική, πιστή.Κατα άλλους, μεγαλειώδης.Εχει χαρακτηριστεί με χρώματα όπως καφέ-πορτοκαλί, σχετικά με αυτά της ρε ματζόρε.
Σολ μινόρε.Δυσαρεστημένη, σοβαρή.
Λα ματζόρε. Τρυφερή και απλή ( δεν είμαι σίγουρος οτι συμφωνώ με αυτό…)
Λα μινόρε. Επίσης τρυφερή και αγνή.
Σι μπεμόλ ματζόρε. Καθαρή συνείδηση, ελπίδα
Σι μπεμόλ μινόρε. Ασεβής και άσχημη. Εκκεντρική. Για κάποιον(δεν θυμάμαι ποιόν), εκφράζει τάσεις αυτοκτονίας.
Σι ματζόρε. Δυνατη, οργισμένη, σκληρή.Σκούρο μπλέ.
Σι μινόρε.Εκφράζει γαλήνη και υπομονή.
Υπάρχουν και άλλα σχόλια για την κάθε τονικότητα. Η ουσία είναι οτι αν και κάποια απο αυτά το τραβάνε λίγο, αρκετοί συμφωνούν οτι η κάθε τονικότητα έχει κάποιο χαρακτήρα. Οπως και με τους ανθρώπους, δεν έχουν ολοι την ίδια γνώμη για τον κάθε χαρακτήρα τους αλλα υπάρχουν αρκετές κοινές απόψεις για να παραδεχτούμε οτι με το να κάνουμε τρανσπόρτο μια μελωδία αλλάζουμε αισθητά το χρώμα της.
Δοκιμάστε το μινόρε της αυγής σε ΝΤΟ μινόρε. Στα αυτιά μου ακούγεται σαν …το μινόρε της μαύρης νύχτας…Θέλει αυτό το πορτοκαλί ΡΕ για να δούμε και λίγο φώς απο αυτή την αυγή…
Και στο σύστημα της Μαρίας Μοντεσσόρι μαθαίνανε τα παιδάκια (δεν ξέρω σήμερα τί γίνεται) τις νότες με χρώματα.
Για παράδειγμα αν θυμάμαι καλά (μετά από 8 χρόνια)
Ντό - κόκκινο
Ρε - γαλάζιο
Μι - πράσινο
Φα -κίτρινο
Σολ - μωβ
Λα - πορτοκαλί
Σι - καφέ
Ωραίες οι περιγραφές που μας δίνει ο Alk αλλά όπως και ο ίδιος υπαινίσσεται, το θέμα είναι καθαρά υποκειμενικό και κάπως τραβηγμένο. Οπωσδήποτε όμως, αν θελήσουμε να εξετάσουμε ιδιότητες μιας συγκεκριμένης τονικότητας θα πρέπει πρώτα να τη συνδυάσουμε και με κάποιο συγκεκριμένο όργανο. Γιατί αλλοιώς, ανεξάρτητα από τονικότητα, ένα ματζόρε είναι ματζόρε και ένα μινόρε είναι μινόρε, όποιο φθόγγο και αν έχει ως βάση.
Εικάζω πως οι περιγραφές που δίνει ο Alk αναφέρονται στο πιάνο. Ο βασιλιάς των οργάνων, βέβαια (για μένα, βασιλιάς είναι το σιτάρ αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία…). Και στο πιάνο, οι κλίμακες που χρησιμοποιούν μόνο άσπρα πλήκτρα ίσως ηχούν διαφορετικά, δεν το ξέρω αφού δεν παίζω πιάνο. Οπότε, όλες οι χρωματικές κλίμακες (χιτζάζ, χουζάμ, σαμπά κλπ.) πρέπει ίσως να ηχούν διαφορετικά από π.χ. το ντο ματζόρε ή το λα μινόρε.
Τώρα για τα χρώματα, συγνώμη αλλά δεν καταλαβαίνω: Ρε, «ελληνική κλίμακα» (;;;), πορτοκαλί; Άντε να το δεχτώ, αλλά μόνο για μισή ωρίτσα (από τις 24), εκεί κοντά στο ηλιοβασίλεμα. Σκούρο το ντο; Μα, είναι το ραστ των ανατολικών, κάθε άλλο παρά σκούρο: ορθόν, σωστόν, καθωσπρέπει….
Όσο για την καθιέρωση του λα στα 440, θα άλλαζαν δηλαδή τα χρώματα αν είχαμε επιλέξει 442;
Συμφωνώ απόλυτα με όσα λες. Την τονικότητα ρε την έβαλα σε εισαγωγικά ως Ελληνική γιατι θεωρώ οτι είναι το Ελληνικό ΝΤΟ δηλαδη η βάση των κλιμάκων μας απο όσα τουλάχιστον καταλαβαίνω και όπως έγραψα στην προηγούμενη δημοσίευση, υποθετικά μιλώντας επικράτησε λόγω του λαμπερού και σχετικά "bold"ηχοχρώματος. To Do μινόρε το ανέφερα σαν επιλογή αρκετών κλασσικών συνθετών απο την κλασσικη και ρομαντική περίοδο για συνθέσεις πένθιμου περιεχομένου.
Το καλύτερο που λες για μένα όμως είναι οτι και τα όργανα τα ίδια ορίζουν το ηχόχρωμα κάθε τονικότητας και πιθανών μια ρε ματζόρε να μην είναι τόσο λαμπερή σε ενα κοντραμπάσσο πχ…
Δεν πιστεύω απόλυτα στις παραπάνω περιγραφές που έγραψα αλλα μου ζητήθηκε απο τον χρήστη ¨κανόνας" να τις γράψω.
Σχετικα με το 440 εννοω το εξής. πώς είναι δυνατόν ο Τελλεμαν(τυχαιο όνομα στο παράδειγμα) λεεί το ΛΑ πχ εχει το ταδε χρώμα και ο Μπράμς να φτάνει στο ίδιο συμπερασμα 100+ χρόνια αργότερα την στιγμη που το ΛΑ του Τελεμαν θα ήταν Λα ύφεση για τον Μπράμς αφου 100 χρόνια νωρίτερα πολλοι Μπαρόκ συνθέτες (όχι όλοι) είχαν το ΛΑ=415…το οποίο είναι ενα ολόκληρο ημιτόνιο χαμηλότερα απο το δικό μας.
Επαναλαμβάνω, δεν ασπάζομαι απόλυτα τον παραπάνω πίνακα, και ούτε είναι δικές μου αυτές οι θεωρίες, απλά προσπαθώ να υποστηρίξω οτι διαφορετικές τονικότητες έχουν διαφορετική χροιά και δεν είμαι ο μόνος που το πιστεύει αυτό.
Δε ξέρω αν είναι τυχαίο, αλλά με περιγράφει απόλυτα!!!
Όταν σκέφτομαι τη μουσική με χρώματα (κυρίως τις συγχορδίες), το βλέπω λίγο διαφορετικά
Ντο+ - πορτοκαλί
Ρε- - κίτιρνο
Μι- - μπλε
φα+ - πράσινο
σολ+ - λευκό
λα- - κόκκινο
σι- - γκρι
Καλά το θέτεις το ερώτημα, η εξήγηση είναι ότι οι συχνότητα του κάθε χρώματος δεν είναι μοναδική άλλα έχει μια έκταση (βλέπε αποχρώσεις). Για παράδειγμα, η συχνότητα του κόκκινου χρώματος (με όλες τις αποχρώσεις του) ξεκινάει από 430THz και φτάνει περίπου έως 480THz (όπου ξεκινάει και το πορτοκαλί).
Δες τώρα και το ΛΑ:
Από τα 440Hz, ανεβαίνοντας ΑΚΡΙΒΩΣ 41 οκτάβες έχης 483TΗz (κόκκινο-πορτοκαλί)
Από τα 415Hz, ανεβαίνοντας ΑΚΡΙΒΩΣ 41 οκτάβες έχης 456TΗz (κόκκινο βαθύ)
Παρεπιπτόντως το ΡΕ (587Hz) 42 οκτάβες πιο πάνω δίνει 646ΤΗz, (που κι αυτό είναι ΡΕ) και είναι η συχνότητα του ΜΠΛΕ. (…άκρως ελληνική :088:)
Εννοείς δηλαδή ότι η συχνότητα των 646 ΤΗz είναι «ελληνική», αν φυσικά μπορούσαμε να την ακούσουμε.
Ας μου εξηγήσει όμως κάποιος, ποια σχέση μπορεί να έχει ένα χρώμα με έναν ήχο, και σε τι εξυπηρετεί να αντιστοιχήσουμε χρώματα σε μουσικούς φθόγγους.
(εκτός βέβαια, από το νηπιαγωγείο, όπου είναι κάπως δύσκολο να εξηγήσεις στα παιδάκια πως δουλεύει το πεντάγραμμο, ενώ τα χρώματα τα ξέρουν)
Φίλε Νίκο όπως προανέφερα τα οπτικά χρώματα είναι απλά μια προσπάθεια περιγραφής χαρακτηριστικών των ηχοχρωμάτων και όχι μια οργανωμένη κατάταξή τους σε κατηγορίες. Και ούτε πιστεύω οτι μια μέρα ξύπνησε ο Μότσαρτ και είπε…α έχει ήλιο σήμερα θα γράψω ρε ματζόρε. Απο την άλλη όμως, 2 μέρες πρίν πεθάνει το παιδί του Εγραψε Adagio and Fugue σε ντο μινόρε. Οι περιγραφές και αντιστοιχείες με χρώματα μπορεί να ακούγονται αφελείς σήμερα αλλα είναι απόπειρες κάποιων εκατοντάδες χρόνια πριν να βρούν λεξιλόγιο για να περιγράψουν τα διάφορα ηχοχρώματα. Και επαναλαμβάνω δεν τα αναφέρω σαν κανόνα που πρέπει να ασπαστούμε αλλα σαν παραδείγματα προσπαθειών κατανόησης αυτής της πλευράς της μουσικής τέχνης. Για εμένα πάντως αυτές οι διαφορές αποτελούν ενα ανεξήγητο μυστήριο.
Προσφατα βρήκα κάποια κομμάτια πιάνου chopin αν θυμάμαι καλά που ήταν γραμμένα σε πολύ δύσκολες τονικότητες με 5-6 υφέσεις και δίπλα, μεταγραφές για ερασιτέχνες σε ευκολότερες τονικότητες με 1-2 διέσεις.1 ημιτόνιο πάνω η κάτω. Και απλά ακουγόντουσαν λάθος. Δεν ήχαν την χροιά που είχε επιλέξει ο συνθέτης. Το χρώμα τους αν θέλεις ήταν άλλο.
Και γω νομίζω ότι η αντιστοίχιση χρωμάτων και ήχων δεν οφελεί σε κάτι. Αντίθετα το θέμα είναι ότι όπως συγκεκριμένα χρώματα προκαλούν συγκεκριμένα συναισθήματα, αντίστοιχα συγκεκριμένοι ήχοι προκαλουν με τη σειρά τους συγκεκριμένα συναισθήματα, τα οποία σαφώς και είναι υποκειμενικά και μπορεί ακόμη να συνδέονται και με προσωπικά ή συλλογικά βιώματα. Έτσι μπορούμε να πούμε ότι η τονικότητα σε ένα μουσικό κομμάτι είναι ότι είναι ή κυρίαρχη χρωματική απόχρωση σε έναν πίνακα ζωγραφικής ή σε ένα τμήμα του.
Η ουσία είναι ότι ένα μουσικό κομμάτι αλλάζει ριζικά όταν του αλλάζουμε την τονικότητα, η επιλογή της οποίας είναι βασική απόφαση του δημιουργού. Και αυτό το λέω σε συνδυασμό με την παρατήρηση ότι γενικά επικρατεί η τάση να παίζουμε τα περισσότερα κομμάτια από ρε (κυρίως λόγω του κουρδίσματος).
Τι λές ωρε Δάνη δεν έχουν σχέση τα ηχητικά κύματα με τα ΗΜ, εξήγησε το να το καταλάβω,
καθώς επίσης η φύση δεν δείχνει συμμετρία μέχρι στιγμής στις δεκάδες (δηλαδή αφήνουμε τα τέρα και είναι το ίδιο). Αν συμβαίνει αυτό που λες, θα είναι η πρώτη φορά που το συναντώ
όταν λες 41 οκτάβες εννοείς εννοείς κάποιον πολλαπλασιασμό της συχνότητας 430χερτζ με παράγοντα 2^41? ποιον τύπο χρησιμοποιησες; εμένα δεν μου βγαίνει τόσα χερτζ το ντο τεσαρακοστής δεύτερης οκτάβας
Και μια διόρθωση, το ΣΙ είναι ρουλακί :089:
Μήπως εννοείς …λουλακί?
Σε αυτό που λέει ο Παραπονιάρης έχει δίκιο: άλλο μήλα, άλλο πορτοκάλια. Δεν μπορείς να συγκρίνεις ΗΜ ταλαντώσεις με ταλαντώσεις μάζας, παρά μόνο στο μαθηματικό επίπεδο: «φρούτα» είναι και τα δύο, ταλαντώσεις δηλαδή, αλλά τις ΗΜ στο ορατό φάσμα δεν μπορείς να τις μετατρέψεις σε ήχο, ούτε και το αντίστροφο. Δεν έχει νόημα, λοιπόν να μιλάμε για την 41η αρμονική μιάς ηχοσυχνότητας γιατί έχει από καιρό φύγει πέρα από το ακουστικό φάσμα.
Νομίζω ότι τελικά η σύνδεση μουσικών φθόγγων και χρωμάτων δεν είναι και τόσο επιτυχής. Δεν ισχύει όμως αυτό για τη σύνδεση διαφόρων τρόπων (κλίμακες) με συναισθήματα. Και ο ήχος Νενανώ της ελληνικής μουσικής (σκληρός χρωματικός) θεωρήθηκε πένθιμος.
…Άκου λοιπόν φίλε παραπονιάρη, γιατί βλέπω ότι και κατέχης και ψάχνης και αντιλήβεσαι:
Όντως άλλο τα ηχητικά κύματα (νότες) και άλλο τα ηλεκτρομαγνητικά (φως-χρώματα). Η κύρια διαφορά τους είναι πως τα ηχητικά μεταδίδονται μόνο μέσω της ύλης, ενώ τα ΗΜ ταξιδεύουν και στο κενό. (πράγμα που ελάχιστη σημασία έχη εφόσον σχεδόν όλα τα μπουζούκια εκτελούν εντός της γήινης ατμόσφαιρας.)
Κάποιες καινοτόμες επιστημονικές θεωρίες (μεταξύ αυτών το “The Unified Wave Theory” του Sandborn) επιχειρούν να καταρρίψουν το “διαχωρισμο” μεταξύ ηχητικών και ηλεκτρομαγνητικών κυμάτων, με τη λογική ότι μέσα στην κυματοειδή φύση της πραγματικότητας που βιώνουμε, κάθε παλμός, κύμα και ταλάντωση έχη την ίδια συντονιστική δράση και αξία ασχέτως υφής.
Δεκαδική συμμετρία στη φύση πράγματι δεν υπάρχει, και ούτε πρόκειται.
Ο υπολογισμός της αντίστοιχης συχνότητας νότας - χρώματος γίνεται πολλαπλασιάζοντας με 2^40, άρα το μπλέ είναι η 41η οκτάβα του ΡΕ (άρα 40 οκτάβες παραπάνω και όχι 41 όπως έγραψα, το διορθώνω και ευχαριστώ για την παρατηρητικότητα).
Όλα αυτά βέβαια είναι θεωρίες, και μένει να αποδειχτούν στην πράξη… όπως λέη κι ο Νίκος άλλο μήλα και άλλο πορτοκάλια… :78:
απο τα λίγα που έμαθα σαν φυσικός είναι ότι δεν είναι αυτή η κύρια διαφορά τους, γενικά τα μηχανικά κύματα δεν είναι θεμελιώδη ας πούμε, αυτό κατάλαβα εγώ, δεν σχετίζονται με κύματα πεδίου, αλλά δεν είμαι και θεωρητικός να ανοίξω μεγάλη κουβέντα, στοιχειώδης γνώσεις έχω
Κάποιες καινοτόμες επιστημονικές θεωρίες (μεταξύ αυτών το “The Unified Wave Theory” του Sandborn) επιχειρούν να καταρρίψουν το “διαχωρισμο” μεταξύ ηχητικών και ηλεκτρομαγνητικών κυμάτων, με τη λογική ότι μέσα στην κυματοειδή φύση της πραγματικότητας που βιώνουμε, κάθε παλμός, κύμα και ταλάντωση έχη την ίδια συντονιστική δράση και αξία ασχέτως υφής.
ιδέα δεν έχω επ’αυτού, και μάλλον δεν θα ασχοληθώ σύντομα λόγω έλλειψης χρόνου οπότε… (ακούγεται ενδιαφέρον αν και δεν με πείθει)
Δεκαδική συμμετρία στη φύση πράγματι δεν υπάρχει, και ούτε πρόκειται.
Ο υπολογισμός της αντίστοιχης συχνότητας νότας - χρώματος γίνεται πολλαπλασιάζοντας με 2^40, άρα το μπλέ είναι η 41η οκτάβα του ΡΕ (άρα 40 οκτάβες παραπάνω και όχι 41 όπως έγραψα, το διορθώνω και ευχαριστώ για την παρατηρητικότητα).
Όλα αυτά βέβαια είναι θεωρίες, και μένει να αποδειχτούν στην πράξη… όπως λέη κι ο Νίκος άλλο μήλα και άλλο πορτοκάλια… :78:
τέλος συμφωνώ με τον Πολίτη ότι με το συναίσθημα υπάρχει συσχετιση ενός δρόμου, κάτι που δεν φαίνεται για το χρώμα και την τονικότητα, και το επιχείρημα είναι απλό, αν ίσχυε θα ήταν φως φανάρι αν αντιλήβεσε (πάω να ακούσοω μια τον στάβρακα τώρα που τον θύμισες)
α έτσι λέγετε; ε ναι λοιπόν τέτοιο είναι :079:και με λίζο σιμπεζάκι
Παιδιά, δεν νομίζετε ότι το έχουμε παρατραβήξει το πράγμα; (βάζω και τον εαυτό μου μέσα, φυσικά). Με τη μουσική ασχολούμαστε.