Ειναι γνωστο απο παλια,
οτι οι γλεντζεδες βγαινουν τις καθημερινες.
Το Σαββατο βγαινουν οι Μπακαληδες.
Για να μπορούμε να ακούμε ανθρώπινα και να γουστάρουμε ακόμη καλύτερα, μπορούμε να μαζευόμαστε σπίτι, με “μεζεδόρακα” ή “μεζεδοτσίπουρα” (αλά παλαιά φάση), θα ανοίγουμε τις θήκες και θα κάνουμε τα τρίχορδα να αναστενάζουν. :088:
Οι παλιοί γνώριζαν λιγότερα, είχαν λιγότερα, αλλά μάλλον περνούσαν καλύτερα.
Άϊντε μπας και ξανασμίξουν οι άνθρωποι. Τι χρειάζεται! Λίγο καλό φαϊ και πολύ αγάπη!!!
Συμφωνώ με τον ΡΕ Μινόρε παραπάνω!Ειδικά να είναι άνοιξη ή καλοκαίρι,να εχεις σπίτι με αυλή και λουλούδια,δεντρα κτλ και να εχεις παρέα!Να βαράν τα όργανα και να εχεις ένα τραπέζι με μεζικλίκια.Νομίζω πως δεν θέλω και πολλά πράγματα στην ζωή μου…
Κι εγώ μαζί σου, παρ’ όλο που ξέχασες το κρασί και χωρίς κρασομυκίνη δε πετυχαίνει. Μόνο που είμαστε μακριά για να το κάνουμε.
Αααααχ…
Δεν εχω αδικο που λεω, κι ας με λενε ολοι παλαιολιθικο… να κοπει το ρευμα για καμμια δεκαετια μπας και ΞΑΝΑΓΥΡΙΣΟΥΜΕ ΣΤΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ!!!:):)
“μια πενια απ΄το μπαγλαμα μου, κι ενα χαδι απ΄τη Μαριω, να΄χω παντα την υγεια μου τιποτα αλλο δεν ζητω…”
Τα μεζεκλικια τα φτιαχνουμε! Τα οργανα τα βαραμε!
Αλλά σπιτι με αυλη, λουλουδια, δεντρα πού θα βρούμε???
Ελάτε Καλαμάτα … :090:
Να δουμε και εμεις μια ασπρη μερα… :108:
Ειμαστε και αρκετοί πλεον στο νομό…
Για να σε σεβαστει καποιος και να μην κανει βαβουρα σαν υστερικος πρεπει να σε σεβεται. Εκτος απο ατομα σαν εμας και αλλους παρομοιας κουλτουρας μην σας πω το 80% ουτε που υπολογίζει τον μουσικό,σιγά μην κανει και ησυχία.Ειναι θεμα κουλτουρας και μουσικής παιδειας αν τα ειχαμε αυτα τότε δεν υπηρχε περιπτωση ολα αυτα τα ατάλαντα όντα που μας ταλαιπωρουν χρονια να εχουν κανει καριερα τραγουδιστη, με την πρωτη εμφανιση τους θα ειχαν φαει τετοια γιουχα και μπουκαλι που κανενας δεν θα τολμαγε να ξανανεβει στο παλκο.Αντιθετως επειδη δεν ξερουμε μουσικη τους αποθεωνουν κιολας και κανεις δεν δινει σημασια στις μουσικαρες που παιζουν απο πίσω (λόγω οικονομικής ανάγκης πάντα) ούτε μια ματια δεν ριχνουν.
Μην βγαινετε Σαββατο παιδια ειναι τα βραδια των Ουνων
Έχει ακούσει ποτέ κανένας μας τη φασαρία που κάνομε στις μαζώξεις μας; Γράφομε-μιλάμε για τη φασαρία των άλλων. ΕΜΕΙΣ;???
Στην επικείμενη μάζωξη, πολύ θα ήθελα να επιβληθεί εθελουσία μουγκαμάρα και να απολαύσομε τους μουσικούς μας (εκτός και δεν τους θεωρούμε και μουσικούς). Για να μας δω…
Η πλακα ειναι πως η δουλεια (τουλαχιστον για τους ερασιτεχνες) ειναι αυτες τις μερες που αναφερουμε ολοι. Οι επαγγελματιες δεν ξερω βεβαια κατα ποσο μπορουν να επιβιωσουν, αλλα σιγουρα ειναι σε καλυτερη μοιρα απο μας. Γιατι σε ενα μικρο ταβερνακι, παρασκευο-σαββατα θα ερθει ο κοσμακης.
Δεν νομιζω οτι ειναι σε καλυτερα μοιρα.Παντου η ιδια συμπεριφορα ισχυει.Πολλες φορες εχω βρεθει στη θεση του ακροατη και να λεω απο μεσα μου,καλα γιατι ηρθαν αφου δεν τον ακουνε?Θυμαμαι χαρακτηριστικα σε ενα κεντρο που ακουγα τον Πασχαλιδη,δεν ειναι ρεμπετικο αλλα μπορει να αποτελεσει δειγμα για την συμπεριφορα των πελατων.Ο ανθρωπος ειχε αγανακτησει ολο παρατηρησεις εκανε.Η διπλανη παρεα εσκουζε και προς το τελος ζητησε τραγουδι, απορω που δεν τους πεταξε τιποτα στο κεφαλι.Επισης θυμαμαι την φασαρια στον Πακο ντε Λουσια και αφριζω,σε ανοιχτο χωρο κιολας…Στην πριγκηπεσα στη Θεσσαλονικη το ιδιο,θορυβος και βαβουρα.
Έχεις δίκιο Νικήτα. Κάνουμε φασαρία αν και νομίζω λιγότερη από τη συνηθισμένη που αντιστοιχεί σε τέτοιον αριθμό μάζωξης. Νομίζω όμως ότι η περισσότερη φασαρία δημιουργείται, όχι από τα μέλη του φόρουμ, αλλά κυρίως από άτομα που συνοδεύουν τα μέλη του φόρουμ. Τουλάχιστον έτσι θέλω να πιστεύω.
Νομιζω οτι αυτα τα στεκια δεν χρειαζεται κοπος για να τα βρουμε.Ευτυχως ολα τα μαγαζια που πηγαινουμε ειτε να ακουσουμε ειτε να παιξουμε μας προσφερουν το δυνατο γελιο,τα ουρλιαχτα και ολα τα υπολοιπα.Στεκια για βαρυκοους,στεκια για ανθρωπους που δεν ξερουν τι θελουν.Και αν καποιοι απο εσας παιζετε και σκετα…σας λυπαμαι,οπως λυπαμαι και τον εαυτο μου.Την προηγουμενη Δευτερα,επαιζα στο μαγαζι ( Γκλιουμ-Γιαννενα ) ολο το βραδυ με απιστευτη βαβουρα ( παιζουμε σκετα ).Πιστεψτε με,καποια στιγμη,ξεκινησα και επαιζα τον εθνικο υμνο( Διονυσιος Σολωμος ) παρακαλω.Με συνοδεψε και ο κιθαριστας,για δεκα λεπτα περιπου.Το μαγαζι ητανε γεματο,θεε μου,ενας ανθρωπος δεν γυρισε το κεφαλι του,να κοιταξει εμας,να σκεφτει,να απορησει και να πει,μα τι παιζουν τωρα αυτοι;Δοκιμαστε το,δεν πιανει παντα,αλλα τις περισσοτερες φορες.Ευτυχως το Γκλιουμ ειναι μικρο και τις πιο πολλες φορες γεμιζει απο φιλους και γνωστους.Παρακαλω τους συντονιστες να με συγχωρεσουν αν εχω το θεμα σε λαθος ενοτητα και να το διορθωσουν.Ευχαριστω…:112:
Σολωμός, Μάντζαρος, ποιοί είναι οι θείοι; Αν τους έπαιζες την Πριγκιπέσσα του Καρρά θα γύρναγαν όλοι…
Θέλω να πω ότι έχει δίκιο ο Κώστας, κάποια στιγμή πρέπει και ο κόσμος να κάνει ησυχία. Έστω λίγη προσπάθεια. Προσωπικά μια φορά πήγα να ακούσω ένα ντουέτο σε γνωστό μικρό ρεμπετοστέκι της Αθήνας. Κάποια στιγμή είχε τόσο φασαρία που στο τέλος του τραγουδιού ο ένας μουσικός σηκώθηκε και είπε: “Μπορώ να έχω την προσοχή σας για λίγα δευτερόλεπτα; Θα θέλαμε να σας παρακαλέσουμε να κάνετε λίγο ησυχία. Βλέπετε ότι παίζουμε για εσάς χωρίς μικρόφωνα, καταλαβαίνουμε ότι θέλετε και να μιλήσετε αλλά όσο γίνεται, μην μας επιβαρύνετε”. Θεωρώ ότι αυτό πρέπει να κάνουμε οι μουσικοί και σ’όποιον δεν αρέσει, ας μην ξαναπατήσει.
Επίσης πρέπει ο ταβερνιάρης να έχει κουδούνα (κάπου το έχω δει και πιάνει) κι όταν γίνεται όχλος να την μπουμπουνάει και να κάνει κι αυτός συστάσεις για ησυχία στις ανάγωγες παρέες…
Νομίζω πως έχω βιώσει την πιο απίστευτη εμπειρία τέτοιου είδους, σε κάποιο μαγαζί τού Πειραιά πριν από καμιά δεκαπενταριά χρόνια:
Παίζοντας χωρίς μικρόφωνα «παραδοσιακά» κυρίως και Σμυρναίικα, μέρος τού όχλου άρχισε κάποια στιγμή να τραγουδά ταυτόχρονα με ʽμας Πουλόπουλο… Δηλαδή οι μουσικοί έπαιζαν κάτι, και οι «ακροατές» τραγουδούσαν κάτι άλλο ταυτόχρονα!
Το παιδί που είχε το μαγαζί δεν ξαναέβαλε ζωντανή μουσική και τελικά το έκλεισε μετά από μερικούς μήνες…
Ε και; Πλερώνω κύριος; Θα κάνω το κέφι μου. Εσύ κύριος πλερώνεσαι; Θα κάνεις τη δουλειά σου.
(Χωρίς πλάκα τώρα: κι εμένα μου τη σπάει όσο του καθενός, αλλά, παιδιά, είναι ανθρώπινο. Μέχρι ενός σημείου τουλάχιστον. Έχω τσακώσει άπειρες φορές τον εαυτό μου να θορυβεί «ακούγοντας» μουσική. Ακόμη και σε λάιβ όπου προηγουμένως έχω δυσανασχετήσει για το θόρυβο των αλλωνών. Και δεν το κάνω από γνήσια έλλειψη σεβασμού, αλλά με δικαιολογίες προς τον εαυτό μου του τύπου «ε να μην πούμε και μια κουβέντα;». Μια κουβέντα εγώ, μια κουβέντα το διπλανό τραπέζι, δε θέλει και πολύ. Κανείς δεν έχει κάνει κάτι τόσο φοβερό, απλώς φοβερό είναι το άθροισμα. Και αν αυτό είναι ανθρώπινο να συμβαίνει σε μουσικές σκηνές και συναυλίες, πόσο μάλλον σε ταβέρνες, όπου ο κόσμος πάει για να κάνει παρέα με την παρέα του.
Απλώς, ο ρόλος του μουσικού είναι δύσκολος. Πάντα ήταν.)
Η απόλυτη ησυχία είναι σε αυτό το βίντεο με τον Γρηγόρη Βασίλα σε ταβέρνα στα Γιάννεα. Κώστα κάπου σε πήρε το μάτι μου ελπίζω να μην είναι η ίδια ταβέρνα που αναφέρεις λίγο πιο πάνω!!!
Εγω παντως την επομενη φορα που θα αγανακτησω,θα παιξω παλι τον εθνικο υμνο.Μονο που αυτη τη φορα θα το παιξω ολο…και τα 52,53,55…που ξερω ποσα εχει και θα τον τραγουδησω κιολας…ολον…:241:
— Νέο μήνυμα προστέθηκε στις 18:42 ::: Το προηγούμενο μήνυμα δημοσιεύθηκε στις 18:38 —
Κωστα ειμαι οντως εκει.Ειναι στη στοα λουλη,μεσα σε ενα δωματιο και ειναι μια βραδυα που μαζευτηκαμε ‘‘εμεις’’ οποτε θα ηταν πολυ δυσκολο να το χαλασουμε ‘‘εμεις’’.Εκεινη την ωρα ειμαστε περιπου 20 νοματαιοι εκει.Απολαυση…
Θυμάμαι ότι στο “Καφενείο η Ωραία Ελλάς” στη Μητροπόλεως είχε ο μαγαζάτορας μια κουδούνα (για πρόβατα…) κι όταν γινότανε φασαρία τη βρόνταγε και …έπιανε πάντα !! Νεκρική σιγή…για κάποια ώρα βέβαια μέχρι την επόμενη κουδούνα! Τη συνιστώ ανεπιφύλακτα σ όλους!