του Γιώργου Μοσταΐρα
<<…Από τη στιγμή, που το λαϊκό τραγούδι γίνεται αντικείμενο κυρίαρχα οικονομικών διαδικασιών, δηλαδή γράφεται με αντικειμενικό σκοπό το κέρδος, παύει αυτόματα να αποτελεί στοιχείο συλλογικής έκφρασης, αφιστάμενο έτσι του χαρακτηρισμού “παραδοσιακό” και εμπίπτει στην κατηγορία του “έντεχνου”… >>
Χωράει λίγο νερό βέβαια αυτό.
Πρώτον, η λέξη κέρδος είναι λίγο δαιμονοποιημένη. Για πολλούς από τους επαγγελματίες μουσικούς του λαϊκού, ιδίως μάλιστα τους πρωτοπόρους, θα ήταν ακριβέστερο να πούμε «από τη στιγμή που γράφεται με σκοπό το μεροκάματο».
Οπότε, τι; Όποιος έβγαλε πέντε φράγκα από τα τραγούδια του πάει να πει ότι δεν εξέφραζε τις ανησυχίες του κόσμου;
Και μην ξεχνάμε ότι τα τραγούδια που γράφτηκαν μ’ αυτό τον σκοπό είναι τα μόνα που γνωρίζουμε. Υπήρχαν και αδισκογράφητα τραγούδια που έλεγαν -για λόγους εντελώς άσχετους από οποιαδήποτε οικονομική διεργασία- οι παρέες, οι εύθυμοι μπεκρήδες, οι φυλακισμένοι, οι ερωτευμένοι, αλλά δεν τα ξέρουμε, εκτός από μερικές αποσπασματικές καταγραφές στίχων.
Κατά βάση βέβαια συμφωνώ ότι το επαγγελματικό ή μη καθεστώς των μουσικών και των δημιουργών επηρεάζει ολόκληρη τη μουσική (διαδικασία δημιουργίας, περιεχόμενο, αισθητική, τρόπος διάδοσης, πρόσληψη - όλο το πακέτο), αλλά αν πάμε να μετατρέψουμε αυτή τη γενικόλογη διαπίστωση σε τάληρα θέλει πολλή προσοχή.
[Καλά, τον επίλογο με το μπουζούκι και το… τετράφωνο δεν τον σχολιάζω καν.]
Εγώ θα τον σχολιάσω .Για άλλη μία φορά κάνουμε την μουσική ποδόσφαιρο .Ο καθένας παίζει ό,τι θέλει .Δηλαδή ένας άνθρωπος που προτιμάει και παίζει τετράχορδο είναι λιγότερο ικανός σαν μουσικός και εμείς οι τρίχορδοι είμαστε καλύτεροι επειδή τι εκτελούμε την κλίμακα οριζόντια και όχι κάθετα .Αν είναι δυνατόν! Και δηλαδή δεν είσαι άξιος μπουζουξής αν δεν είσαι και λίγο ''αλανιάρης΄΄ και δεν κουβαλάς και σιδερικό… Τέτοιες απόψεις θα περίμενε κανείς από τον προπάππου του .Η μουσική είναι μουσική και ο καθένας παίζει και δημιουργεί όπως νομίζει και αν το έργο του είναι αξιόλογο θα έχει και την ανάλογη ανταπόκριση.Και αν δηλαδή πάρει και κάτι παραπάνω τι θα γίνει τάχα όλοι οι άλλοι παίρνουνε σε άλλα επαγγέλματα .
Τέλος πάντων, αυτά τα είπε ο Άκης Πάνου στο Ντέφι τχ. 1, δηλαδή γύρω στο 1980. Σωστά-ξεσωστά, κάποιοι λόγοι θα τον οδήγησαν τότε, ενδεχομένως, σε τόσο κάθετες απόψεις. Ας μην τα κρίνουμε, τα 'χει ήδη κρίνει ο χρόνος. Ο συντάκτης όμως του άρθρου του λινκ τα αναμασά σήμερα!
