Λουκά, το αποτέλεσμα μετράει, η δε επιτυχία είναι πάντοτε ένα σχετικό μέγεθος, βαθμολογείται. Τί στόχους είχαμε; Λιγότερους νεκρούς, άμεση αντιμετώπιση της μεγάλης έλλειψης ΜΕΘ, άμεση αντιμετώπιση της πολύ μικρής ικανότητας των νοσοκομείων να δεχτούν ευρύ κοινό. Καλύφθηκαν αυτοί οι στόχοι; Απ’ τη στιγμή που για πρώτη φορά ένοιωσα τον εαυτό μου (περίπου έξη δεκαετίες πριν) δεν υπήρξε ούτε μία περίπτωση, όπου σε κάποια μεγάλη πρόκληση η κυβέρνηση να έκανε ό,τι καλύτερο μπορούσε να γίνει. Με δύο εξαιρέσεις: το δημοψήφισμα του 1974 και αυτήν.
Σταματάω εδώ (κανονικά έπρεπε να γράψω σεντόνι), γιατί ο Περικλής έχει δίκιο.
Προσωπικά μάλλον προς του Λουκά την οπτική κλίνω (δε θα επεκταθώ, μετά το παράδειγμα αυτοσυγκράτησης που δίνει ο Νίκος, παρόλο που με τρώει λίγο πιο κάτω από την πλάτη), απλώς να μην ξεχνάμε ότι δεν έχει τελειώσει η ιστορία για να δούμε ποιος δικαιώνεται.
κι εγώ με τον λουκά συμφωνώ. δεν υπάρχει περίπτωση να πιστώσω καμιά επιτυχία σε καμιά κυβέρνηση, που απλά μοίρασε εκατομμύρια στους δικούς της και δεν ενίσχυσε καθόλου το σύστημα υγείας. και όλα αυτά απλά και μόνο με την κωλοφαρδία να ηγεμονεύει σε μια ασήμαντη γωνιά του κόσμου χωρίς σύνδεση με κίνα και σε περίοδο χωρίς τουρισμό (έτσι την γλιτώσαν προσωρινά όλα τα βαλκάνια εξάλλου). για να μην πω για το ξεβράκωμα στους τουρίστες χωρίς προφυλάξεις (τεστ για να μην παρεξηγηθώ).
Νίκο, καταρχήν θα συμφωνήσω με τον Περικλή όπως και με τον Άγη παραπάνω και θα επιδείξω και εγώ αυτοσυγκράτηση. Όπως είπα και στο ποστ μου, “τα του Καίσαρος τω καίσαρι”. Δεν μπορούμε να κλείνουμε τα μάτια και να κοιτάμε το αποτέλεσμα που δεν είναι και απόρροια πολιτικής βούλησης και πράξης. Για μένα και μία ζωή να χάθηκε, (π.χ. η μητέρα που βρέθηκε νεκρή στο σπίτι της, στις αρχές της πανδημίας), επειδή ακολούθησε την προτροπή και τις συμβουλές που έδωσε η κυβέρνηση επειδή ουσιαστικά δεν μπορούσε να αντιμετωπίσει την κατάσταση, είναι ζήτημα ευθύνης που πρέπει να αποδοθεί. Από την άλλη δεν θα μπω στο θέμα των αριθμών, γιατί εδώ, δεν υπάρχει μονόφθαλμος αλλά μόνο τυφλοί.
Και όπως ο Νίκος σταματώ εδώ.
Οπότε μετά από όλη αυτή την “συγκρατημένη αυτοσυγκράτηση” μπορώ να επαναφέρω το νήμα στο περιορισμένο του θέμα, που χάθηκε για λίγο μέσα στην γενική προσέγγιση.
Άραγε, λοιπόν, μου διαφεύγει κάτι ως προς το τεχνικό θέμα με τις μπαγκέτες για τα κρουστά; Αν όχι, δεν είναι τελικά παραλογισμός;
Αντίθετα, ως προς το θέμα των διαγνωστικών τεστ - σχετικά με μάθημα πνευστών και φωνητικής - δεν ρωτάω αν μου διαφεύγει κάτι, γιατί τα διαγνωστικά τεστ είναι ζήτημα “πολύ πολιτικό” (που λέει κι ένα τραγούδι): Κατά τη γνώμη μου η διαχείρισή του αποκαλύπτει το αν η στρατηγική των κυβερνώντων αποσκοπεί (και οικοδομείται πάνω) στην παράταση της πανδημίας ή στον ταχύτερο δυνατό έλεγχο και εξάλειψή της. Οπότε, ως τέτοιο πολιτικό ζήτημα που είναι, - ενώ δεν είναι βέβαια “εκτός θέματος” μια που τυχαίνει να αφορά το φλάουτο, την τρομπέτα, το κλαρίνο και τις άριες (καθώς και όλόκληρη την πραγματική ζωή από την οποία και πηγάζει η τέχνη) -, πραγματικά δεν έχω να “ρωτήσω” κάτι.
Η δική μου προσέγγιση: Ο λόγος για τον οποίο απαγορεύτηκαν κρουστά, πνευστά και φωνή (και μόνο αυτά!), δεν είναι φανερός σ’ εμένα, που δεν προσεγγίζω το θέμα πολιτικά αλλά ρεαλιστικά. Το ρεαλιστικότερο που θα μπορούσα να σκεφτώ είναι, μέσα στη βράση και την αναμπουμπούλα της γρήγορης δράσης, να ξέφυγαν κάποια θεματάκια και, φυσικά, να μην δόθηκε χρόνος να ελεγχθούν και διορθωθούν, αν χρειάζεται, κάποιες βεβιασμένες ενέργειες.
Δυστυχώς το θέμα ρεαλιστικά, (δεν ξέρω πως καταφέρνεις και το ξεχωρίζεις από το πολιτικό), αν το δεις αναφέρεται σε ανθρώπους που ζούνε από αυτό. Είτε είναι μουσικοί που ακόμα δεν ξέρουν το πότε θα κάνουν μεροκάματο ή διδάσκουν και πάλι δεν ξέρουν πότε θα κάνουν μεροκάματο. Η απόφαση βγήκε στους δύο+ μήνες από την έναρξη της καραντίνας. Δεν είναι πάνω στην αναμπουμπούλα άρα θα έπρεπε να έχει υπάρξει και λύση γι αυτές τις περιπτώσεις.
Απλά και μόνο, δεν μου είναι δυνατόν να δεχτώ ότι άνθρωποι για τους οποίους το 80κάτι % του εκλογικού σώματος θεωρεί ότι η δουλειά που έκαναν και κάνουν «είναι προς τη σωστή κατεύθυνση», παρατείνουν επίτηδες την πανδημία ενώ θα μπορούσαν να την εξαλείψουν, για να κερδίσουν χρήματα είτε οι ίδιοι, είτε κάποιοι άλλοι με τους οποίους έχουν συνεννοηθεί επί του θέματος. Αν θεωρήσω ότι συμβαίνει κάτι τέτοιο, θα πρέπει να ψάξω για άλλο τόπο διαμονής, δεν θα με χωράει αυτός ο τόπος. Ή, στην εναλλακτική, θα οργανωθώ με το ένοπλο σώμα που θα παλέψει, με κίνδυνο της ζωής των μελών του και των οικογενειών τους, για να εξαλειφθεί αυτό το πολιτικό σύστημα. Αλλά, τέτοιο σώμα δεν έχει οργανωθεί στη χώρα μας, ούτε φαίνεται να κινήται κάτι προς αυτή την κατεύθυνση.
Θα προσπαθήσω να γίνω σαφέστερος, μόνο και μόνο για να δείξω ότι παρά την “πολιτική προσέγγιση” δεν ξεφεύγω από τη γραμμή του ρεαλισμού:
Χαρακτήρισα το θέμα με τα κρουστά και τις μπαγκέτες “τεχνικό”, οπότε άφησα προς το παρόν την πολιτική απέξω, και οπότε επίσης ίσως και να πρόκειται για ένα “θεματάκι που ξέφυγε”. Επομένως “ιδού η Ρόδος ιδού και το πήδημα” για να κάνουν οι κυβερνώντες εν προκειμένω τις διορθώσεις τους.
Για το θέμα με τα πνευστά και τη φωνητική το θέμα έχει ως εξής:
Αν η απαγόρευση δεν έχει ουσιαστική βάση (από υγειονομική άποψη), τότε ίσως μπορεί να χαρακτηριστεί ως ακόμα ένα θεματάκι που ξέφυγε.
Αν, αντίθετα, η απαγόρευση είναι υγειονομικά βάσιμη, τότε η λύση του προβλήματος απαιτεί την πραγματοποίηση διαγνωστικών τεστ.
Όμως στο σημείο αυτό, το θέμα “σκοντάφτει” στην πολιτική και μετατρέπεται σε πολιτικό χωρίς να παύει η προσέγγιση να είναι ρεαλιστική, αφού το ζήτημα των διαγνωστικών τεστ, του αριθμού τους και των κριτηρίων πραγματοποίησής τους είναι ζήτημα πολιτικό.
Έλλειψη ρεαλισμού θα ήταν να πούμε ότι υπάρχει και “μη-πολιτική” προσέγγιση σε ένα πολιτικό ζήτημα.
Βέβαια ένα πολιτικό ζήτημα δημιουργεί απαιτήσεις, οι απαιτήσεις επιφέρουν αντιθέσεις και αντιπαραθέσεις, αλλά όλα αυτά δεν αποφεύγονται με την παράκαμψη της πολιτικής στο όνομα του ρεαλισμού.
Έχουν ήδη γίνει πολλές τέτοιες διορθωτικές κινήσεις σε άλλα θέματα, πάντα βεβαίως μετά από διαμαρτυρίες.
Γιατί εμπλέκουμε διαγνωστικά τέστ; Ακόμα κι αν καθηγητής ή μαθητής βρεθούν αρνητικοί, την άλλη μέρα το πρωί ή την άλλη εβδομάδα μπορεί να βρεθούν θετικοί. Άρα, τίποτα δεν κάνουμε.
Πιθανόν κάποιος να είπε «οι μπάντες πνευστών, στις οποίες βέβαια συμμετέχουν και κρουστά, δεν είναι ασφαλείς γιατί με το φύσημα κυκλοφορούν σταγονίδια», ή κάτι παρόμοια εύλογο, και αυτό να πέρασε μέσα από διάφορα σπασμένα τηλέφωνα και να έφτασε στο «δεν επιτρέπονται ακόμη τα μαθήματα πνευστών και κρουστών».
Δεν περιμένουμε βέβαια, μέσα στις επιτροπές που ορίζουν τα μέτρα, να υπάρχουν άνθρωποι που καταλαβαίνουν από μουσική και ξέρουν τη διαφορά του μαθήματος ντραμς από την πρόβα φιλαρμονικής, τη στιγμή που τα αντίστοιχα μέτρα για τα σχολεία είναι τόσο σουρεαλιστικά ώστε εμφανώς έχουν φτιαχτεί από ανθρώπους που δεν έχουν δει σχολείο από τη μέρα της αποφοίτησής τους. (Για παράδειγμα, απαγορεύονται τα ομαδικά παιχνίδια, επιτρέπεται όμως ένας μαθητής να παίζει μόνος του με μια μπάλα μέσα σε μια ορισμένη ακτίνα, νομίζω 9 μέτρων. Προφανώς, απαγορεύεται να φύγει η μπάλα! - Άλλωστε δεν περιμέναμε την επιδημία για να ευθυμήσουμε με τέτοια σουρεαλιστικά μέτρα.)
Ε ναι, αν το δούμε σαν “τεχνικό” θέμα που αφορά ειδικά και περιορισμένα τους σπουδαστές πνευστών και φωνητικής, θα μπορούσε να πει κανείς έτσι, δηλ. ότι “δεν κάνουμε τίποτα”, παρόλο που υποτίθεται ότι εσωτερικά βρισκόμαστε σε φάση ύφεσης - μέχρι να έρθει ο τουρισμός; - με ταυτόχρονα μέτρα προφύλαξης, οπότε και ακόμα και μεμονωμένα τεστ διατηρούν την ορισμένη αξία τους.
Αλλά προφανώς και δεν μπορεί το θέμα των διαγνωστικών τεστ να αφορά μόνο τους μαθητές των πνευστών και του τραγουδιού.
Και ακριβώς επειδή δεν αφορά μόνο αυτούς αλλά όλο τον πληθυσμό, και επειδή είναι ζήτημα στρατηγικής στον “πόλεμο” με την επιδημία (εσωτερικά) και την πανδημία (διεθνώς), γι’ αυτό και είναι ζήτημα πολιτικό, του οποίου μέρος αποτελεί και το πρόβλημα με τα μαθήματα πνευστών και φωνητικής.
Μα, πώς αλλοιώς θα μπορούσαμε να το δούμε, στη συγκεκριμένη περίπτωση όπως ετέθη στην αρχή του θέματος; Εκτός κι αν θέλουμε, για λόγους πολιτικούς, να εκμεταλλευτούμε μια “σόλοικη” περίπτωση για όφελος δικό μας.
Θα μπορούσαμε (και θα έπρεπε) να το δούμε όπως περιγράφεται στο “άλλο μισό” του σχολίου μου: σαν ζήτημα που δεν αφορά μόνο τους μαθητές των πνευστών και του τραγουδιού αλλά όλο τον πληθυσμό, σαν ζήτημα στρατηγικής στον “πόλεμο” με την επιδημία (εσωτερικά) και την πανδημία (διεθνώς), και γι’ αυτό σαν ζήτημα πολιτικό, του οποίου μέρος αποτελεί και το πρόβλημα με τα μαθήματα πνευστών και φωνητικής.
Δε νομίζω ότι ταιριάζει στα παραπάνω ο χαρακτηρισμός της “για πολιτικούς λόγους εκμετάλλευσης για δικό μας όφελος”
Αυτή είναι δική σου ευχή, που όμως ξεφεύγει από το θέμα μας. Αν λοιπόν ξεφύγουμε, και δούμε την επι / πανδημία εσωτερικά και διεθνώς σαν ζήτημα πολιτικό, κάνουμε ακριβώς αυτό που περιγράφεται στο παρακάτω παράδειγμα: εκμεταλλευόμαστε ένα μικρής έκτασης πρόβλημα για σκοπούς στρατηγικής, προβάλλοντάς το από ελάχιστο τμήμα του πληθυσμού στον συνολικό πληθυσμό.
Επ’ αυτού, θα αποφασίσει ο κάθε πολιτικός για τη δική του πάρτη. Κριτής, ο λαός.
Το “πρόβλημα μικρής έκτασης” επαναλαμβάνεται πανομοιότυπα σε χίλες δυο πλευρές της καθημερινής ζωής.
Είτε στα λεωφορεία που υποτίθεται πρέπει να περιμένουμε το επόμενο αν είναι γεμάτο το ένα, είτε σε αθλητικές δραστηριότητες, είτε σε σχολεία όπου θεωρείται καλό να μην πηγαίνουν οι μαθητές με ευπαθείς συνοίκους, είτε σε εργασιακούς χώρους που βρίσκουν υποκατάστατο στα σπίτια των εργαζομένων με χίλιες δυο αρνητικές προσωπικές και οικογενειακές συνέπειες, είτε σε ελεύθερους χώρους που “πρέπει” (και αυτό δεν είναι “δική μου ευχή”) να καταληφθούν από διπλασιαζόμενα τραπεζοκαθίσματα, είτε στον αναπόφευκτο συγχρωτισμό υγειονομικά “παρθένων” πληθυσμών καθώς και των εργαζομένων στον τουρισμό με πλήθη “ανεξέλεγκτων” (ως προς τον ιο) τουριστών, είτε σε 1000 ακόμα πλευρές της ζωής που κανείς δεν μπορεί να τις θυμηθεί και να τις απαριθμήσει όλες μεμιάς.
Όλες αυτές οι πλευρές “φωνάζουν” αυτό που αρκετά έγκαιρα είχε περιγράψει ο Π.Ο.Υ.: τεστ, τεστ και πάλι τεστ για να αναζητηθούν τα κρούσματα ώστε να παρθούν τα κατάλληλα μέτρα και να ελεγχθεί η πανδημία.
Και το “φωνάζει” αυτό η κάθε μια από αυτές τις πλευρές για τον εαυτό της, αλλά ταυτόχρονα τις αφορά όλες μαζί, γιατί αφορά όλη την κοινωνική ζωή και μέσω αυτής την κάθε ξεχωριστή πλευρά, μία από τις οποίες τυγχάνει να είναι οι μαθητές πνευστών και φωνητικής (οι οποίοι στη ζωή τους, υποθέτω, θα είναι μέτοχοι και άλλων “πλευρών” που “φωνάζουν” το ίδιο: τεστ και πάλι τεστ ως τον τελικό έλεγχο της πανδημίας).
Αν λοιπόν δεν είναι “ρεαλιστικό” να βλέπουμε το μέρος μέσα στο σύνολο και να διατυπώνουμε τις ανάγκεςτου με αυτόν τον τρόπο (δηλ. ως μέρους μέσα στο σύνολο), ενώ είναι “ρεαλιστικό” να απομονώνουμε το μέρος από το σύνολο για να βγάλουμε έτσι το συμπέρασμα ότι “δεν κάνουμε τίποτα”, τότε ας εφαρμοστεί αυτός ο δήθεν “ρεαλισμός” σε κάθε μία από όλες αυτές τις πλευρές που εμφανίζουν την ίδια ανάγκη, ώστε για μια-προς-μια από αυτές και για όλες μαζί αθροιστικά να δίνεται η ίδια πανομοιότυπη απάντηση:
Υποθέτω κατανοείς ποιο είναι για τον “συνολικό πληθυσμό” το αποτέλεσμα αυτής της αντιμετώπισης του καθενός “ελάχιστου τμήματος”.
Βεβαίως, πολύ καλά, αλλά αυτό το αποτέλεσμα θα αναμένεται πάντα (όπως και υπήρξε πάντα από εποχής σπηλαίων μέχρι και σήμερα), είτε με δεξιά κυβέρνηση, είτε με αριστερά (οπότε και θα φωνάζουν «οι άλλοι»). Ιδεώδεις κοινωνίες δεν υπάρχουν.
Είναι αβυσσαλέο το χάσμα μεταξύ της ύπαρξης ή της ανυπαρξίας “ιδεωδών κοινωνιών”, από τη μια, και της ανάγκης, από την άλλη, να γίνουν όσα διαγνωστικά τεστ χρειάζονται ώστε να αποκατασταθεί η κοινωνική ζωή στην κάθε άλλο παρά ιδεώδη της “κανονικότητα”: όχι στην “νέα κανονικότητα” που διαφημίζουνε, αλλά στην άλλη, την παλιά, τη μόλις χθεσινή…
Να όμως που έγινε τώρα στοιχείο “ιδεώδους κοινωνίας” και το μάθημα των πνευστών και του τραγουδιού…
“Ιδεώδεις κοινωνίες” μπορεί να μην υπάρχουνε, και η κουβέντα δε γίνεται από την άποψη κάποιας “ιδεώδους κοινωνίας” αλλά από την άποψη αυτής εδώ της πραγματικής κοινωνίας και των δυνατοτήτων της που είτε εκπληρώνονται είτε ακυρώνονται.
Μήπως ρίχνει πολύ χαμηλά τον πήχυ των απαιτήσεων η δογματική αφετηρία της “ανυπαρξίας ιδεώδών κοινωνιών”; Μήπως τελικά χρησιμεύει για την εξάλειψη κάθε στοιχειώδους απαίτησης;
Μη προβάλλοντας το μικρής έκτασης πρόβλημα στο μεγάλο και το ελάχιστο τμήμα του πληθυσμού στον συνολικό πληθυσμό, το μεγάλο και το συνολικό καταλήγει να ισοπεδώνει το μικρό και το ελάχιστο.
Έχουμε και λέμε λοιπόν:
“Δυστυχώς το πρόβλημα των πνευστών και του τραγουδιού, ίσως και των κρουστών, αδυνατεί να λυθεί εφόσον δεν γίνονται διαγνωστικά τεστ στις διάφορες ομάδες και κατηγορίες του πληθυσμού. Θα ήταν το ιδεώδες να γίνονταν διαγνωστικά τεστ. Όμως δεν μπορεί να γίνουν, διότι ιδεώδεις κοινωνίες δεν υπάρχουνε. Γι’ αυτό δυστυχώς και πρέπει να πάψουν τα μαθήματα πνευστών και τραγουδιού, ίσως και των κρουστών”.
Να θεωρηθεί αυτή η απάντηση ικανοποιητική;
Καλησπέρα σε όλους, πολύ ενδιαφέρουσα η κουβέντα… Θα καταθέσω κι εγώ μερικές σκέψεις μου…
Είναι τα διαγνωστικά τεστ η λύση; Εκτός και αν γίνονται καθημερινά διαγνωστικά τεστ, δεν μπορείς να είσαι σίγουρος ότι κάποιος ο οποίος χθες δεν ήταν φορέας του ιού, δεν θα είναι σήμερα. (τουλάχιστον έτσι το φαντάζομαι εγώ…).
Βασικά, κατά τη γνώμη μου, είναι περισσότερο ερώτημα κόστους/όφελους, παρά ερώτημα για το αν ζούμε σε μια ιδεώδη κοινωνία (εκτός αν μια ιδεώδης κοινωνία δεν κοιτάει την σχέση κόστους/όφελους που τότε δυστυχώς γίνεται ουτοπική στη σύγχρονη πραγματικότητα). Τί θέλω να πω:
Δεν γνωρίζουμε, κατά πόσον τα μαζικά τεστ (και πόσο μάλλον τα καθημερινά μαζικά τεστ) θα αποδόσουν σε σχέση με το οικονομικό κόστος που εμπεριέχουν. Επιπλέον, μερικά ανοικτά ερωτήματα που υπάρχουν είναι τα εξής:
Καθώς δεν υπάρχουν πλήρως ακριβή γρήγορα τεστ ακόμη, αντέχει το ανθρώπινο δυναμικό να κάνει πάνω από Χ τεστ την ημέρα;
Υπάρχει επάρκεια τεστ; Αν όχι, υπάρχει η δυνατότητα προμήθειας εκατομμυρίων τεστ ή υπάρχει παγκόσμια ανεπάρκεια και όχι τοπική;
Σε μια ιδεώδη κοινωνία, ναι δεν θα είχαμε αυτά τα προβλήματα. Αλλά όταν αυτά δεν λύνονται γιατί δεν ζούμε σε έναν τέλειο κόσμο… ίσως προχωράς σε κάποια ημίμετρα.
«Το πρόβλημα πνευστών, τραγουδιού και κρουστών, που ίσως και να μην υπήρχε καν, αν το ψάχναμε λίγο ή φωνάζαμε κι εμείς, δεν θα λυθεί με διαγνωστικά τεστ, γιατί αυτά θα έπρεπε να επαναλαμβάνονται κάθε μέρα επί μήνες, χωρίς οριστικές και ασφαλείς διαγνώσεις. Μια τέτοια λύση, λοιπόν, θα ήταν κάθε άλλο παρά ιδεώδης. Γιαυτό και πρέπει να απευθυνθούμε στους αρμόδιους ώστε να διορθώσουν το προφανές ατόπημα.
Το μεγάλο και συνολικό, πάντα καταλήγει να ισοπεδώνει το μικρό και το ελάχιστο, εκτός αν βρισκόμαστε σε ιδεώδη κοινωνία.»