χωρίς τεστ στις κρίσιμες περιοχές (ηλεία, καστοριά, λάρισα, κλπ) και χωρίς καμιά ενίσχυση του ΕΣΥ, απλά περιμένεις τον κόσμο να πεθάνει. και με ελάχιστα ψίχουλα στον κόσμο που πλήττεται από την καραντίνα, απλά περιμένεις να πεθάνουν από την πείνα και αυτοί. και χωρίς τεστ στους τουρίστες, απλά περιμένεις το επόμενο κύμα για να ξαναεπιβάλλεις καραντίνα και να τους ξεκάνεις όλους.
εν τω μεταξύ σκορπάς λεφτά σε κανάλια που σε στηρίζουν, σε ιδιωτικές κλινικές, σε εργολάβους κάθε είδους και πιθανής συγγένειας, και γίνεσαι σαξές στόρυ προς αποφυγήν διεθνώς. και βεβαίως περνάς ό,τι νομοσχέδιο μπορείς ενάντια στους εργαζόμενους και το περιβάλλον χωρίς πολλές αντιδράσεις, ελέγχεις τον δημόσιο χώρο και παράλληλα δίνεις το χειρότερο παράδειγμα στις δημόσιες εμφανίσεις και φιέστες.
ο δεύτερος ενικός απλά μου βγήκε, προφανώς δεν αναφέρομαι στους συμμετέχοντες εδώ αλλά στο “ας με κάνανε μια μέρα πρωθυπουργό”.
Παιδιά πιστεύω ότι τα πράγματα είναι πολύ πιο απλά.
Δεν είναι δυνατόν να απαξιώνουμε τα τεστ για να δικαιολογήσουμε ή να βρούμε λογική πίσω από τις αποφάσεις.
Ο ΠΟΥ ήταν συγκεκριμένος. Κάντε όσα περισσότερα τεστ μπορείτε, αν είναι δυνατόν σε όλο τον πληθυσμό.
Αλήθεια πόσο κοστίζει μια ανθρώπινη ζωή?
Ο Νίκος μίλησε για το “καλύτερο δυνατόν”, που κάνουν οι κυβερνώντες. Ο Άγης εμπεριστατωμένα του απάντησε.
Ζούμε σε μια κοινωνία που έχει την δυνατότητα να καλύψει αυτές τις ανάγκες, ειδικά με την τεχνολογία που υπάρχει σήμερα.
Χάθηκαν άνθρωποι? Αν ναι γιατί χάθηκαν, και πόσοι μπορούσαν να σωθούν?
Αν είχαν διαθέσει περισσότερα χρήματα και πόρους για να προστατέψουν τον κόσμο θα σωνόντουσαν αν όχι όλοι, τουλάχιστον ένας αριθμός?
Ποια ήταν η επιλογή τους? Να μην αλλάξει τίποτα παρά να “μείνουμε σπίτι”.
Αν αυτή είναι η “καλύτερη αντιμετώπιση” τότε να ετοιμαστούμε για τα χειρότερα στην “κανονικότητα” που μας ετοιμάζουν.
Όταν μετράμε το οικονομικό κόστος μπροστά στην ανθρώπινη ζωή, τότε μας αξίζουν πολύ χειρότερα. Και σύντομα θα έρθει και η σειρά μας. Αν όχι από τον ιό σήμερα πιθανά από κάτι άλλο, πολύ πιο κοινό αύριο.
Υ.Γ. Μια και εγώ έβαλα το θέμα δεν με πειράζει να γίνει πιο πολιτική η κουβέντα αν κάποιος το αισθάνεται έτσι ή έχει κάτι να πει.
Συμπλήρωση: Δεν ξέρω αν το έχετε - έχουμε συνειδητοποιήσει ότι χρειάστηκε να γίνει επιλογή του ποιος θα σωθεί βάσει ηλικίας ή προϋπαρχούσης επιβαρυμένης υγείας. Δεν νομίζω ότι είμαστε μακρυά από την ώρα που αν συμβεί πάλι το ίδιο αυτό μπορεί να επεκταθεί σε οποιαδήποτε κατηγορία αποφασίσουν. (Πρεζόνια, Ανάπηρους, Σύνδρομο Down). Αν σας φαίνεται υπερβολικό πείτε μου πότε περιμένατε ότι θα γίνεται επιλογή του ποιος θα νοσηλευτεί λόγω ηλικίας.
Ήμουν στο δημοτικό, όταν περνούσαν υγειονομικά συνεργεία και εμβολίαζαν τους μαθητές κατά της χολέρας, και δεν μπορώ να καταλάβω πώς σήμερα, μετά από δεκαετίες, σε μια κοινωνία εξίσου μη “ιδεώδη” όπως και τότε, “δε γίνεται” να υπάρχει αντίστοιχη εκστρατεία για διαγνωστικούς ελέγχους οργανωμένη με κριτήρια κοινωνικά (σχολεία, εργασιακοί χώροι κλπ) και γεωγραφικά (γειτονιές κλπ).
Η επάρκεια των τεστ είναι θέμα πολιτικής βούλησης, ξοδεύονται τρισεκατομμύρια διεθνώς και δισεκατομμύρια σε εθνικό επίπεδο με διαφορετικές ιεραρχίσεις, αν επρόκειτο για μέσα καταστροφής θα αντιστοιχούσαν υπερεπαρκείς ποσότητες ανά κάτοικο της γης, τώρα όμως που πρόκειται για την υγεία του λαού υπάρχουν προβληματισμοί για ζητήματα επάρκειας…
Η χρησιμότητα των μαζικών τεστ στον πληθυσμό, με οργάνωση και σχέδιο εννοείται, έχει υπογραμμιστεί από πολλές πλευρές σαν μέσο ελέγχου της πανδημίας εωσότου, κάποτε, ανακαλυφθεί αποτελεσματικό εμβόλιο. Έχει υπογραμμιστεί επανειλημμένα από τον Π.Ο.Υ., από τους γιατρούς του Ουχάν, από τα κουβανικά επιστημονικά ιδρύματα κ.ά. Δεν πρόκειται για τα μοναδικά παραδείγματα που υπογραμμίζουν το ότι η πανδημία δεν ελέγχεται με το να “έρχονται” τα κρούσματα στις υγειονομικές δομές αλλά με το να αναζητούνται και να ανακαλύπτονται στον πληθυσμό.
Και είναι λογικό: Το να “σαρωθεί” με διαγνωστικά τεστ ο πληθυσμός κάθε χώρας, με ταχείς ρυθμούς, το να εντοπιστούν και να αντιμετωπιστούν τελικά έτσι όλα τα υπάρχοντα κρούσματα, οδηγεί δυνητικά στην εξάλειψη της πανδημίας στο εσωτερικό κάθε χώρας. Κι έπειτα από αυτό το στάδιο θα μπορούσαν να αρθούν με ασφάλεια οι συνοριακοί περιορισμοί, και ο κόσμος να οδηγηθεί σε μια αποκατάσταση της κοινωνικής ζωής. Αυτό τουλάχιστον μου λέει η φτωχή λογική μου, στηριγμένη στις επισημάνσεις των επιστημόνων που προανέφερα.
Και δε βρίσκω το λόγο να ανακατέψω σε αυτή την υπόθεση το ερώτημα αν υπάρχει ή δεν υπάρχει ιδεώδης κοινωνία, μου φτάνει το αν αποτελεί ή δεν αποτελεί κοινωνική ανάγκη η οργάνωση αυτής της διαδικασίας. Στην τελική, άλλωστε, “ιδεώδης” είναι η κοινωνία στην οποία ο λαός, με τα εκάστοτε μέσα που διαθέτει, παλεύει για την ικανοποίηση των αναγκών του.
Βέβαια μια τέτοια λογική δεν επικρατεί εκεί που υπάρχουν άλλες προτεραιότητες. Σε αυτή την περίπτωση επικρατεί το ότι πρόκειται για μια “γριπούλα” (όπως π.χ. στις ΗΠΑ όπου η “γριπούλα” έχει ήδη προκαλέσει πάνω από 100.000 θύματα), ή επικρατεί το ότι ενόψει τουρισμού πρέπει να καταργηθεί κάθε υγειονομικό πρωτόκολλο, όπως στη χώρα μας, γεγονός που δεν μπορεί παρά να προκαλεί εύλογη ανησυχία.
Μέσα σ’ αυτό το γενικό πνεύμα έγραψα αυτά που έγραψα για το θέμα της ανάρτησης (πέρα από το θέμα με τα κρουστά και τις μπαγκέτες όπου μάλλον δεν έχει το παραμικρό νόημα η απαγόρευση). Αλλά να πω και το εξής:
Αν η παραπάνω γενική προσέγγιση “πρέπει” να θεωρηθεί ανέφικτη και κατάλληλη μόνο για “ιδεώδεις κοινωνίες” κλπ, αυτό δε σημαίνει ότι οι δάσκαλοι και μαθητές πνευστών και φωνητικής πρέπει να περιμένουν την ανακάλυψη του εμβολίου για να ξαναρχίσουν μαθήματα.
Αν είναι τόσο “δύσκολος” ο διαγνωστικός έλεγχος όλου του πληθυσμού, ας περιοριστεί τότε σε αυτούς που τον χρειάζονται άμεσα, και ναι, ας κάνουν δάσκαλοι και μαθητές πνευστών και τραγουδιού ένα διαγνωστικό τεστ κάθε βδομάδα. Υποθέτω ότι παρέχει αρκετή ασφάλεια μια τέτοια συχνότητα, καθώς ταυτόχρονα υποτίθεται ότι τηρούνται και τα υπόλοιπα μέτρα προστασίας στην καθημερινή ζωή…
Αλλά, αν ακόμα κι αυτό θεωρείται δυνατό μόνο σε μια κοινωνία “ιδεώδη”, τότε δεν ευθύνεται παρά αυτή η ίδια η “θεώρηση” και τίποτα παραπάνω.
δυστυχώς τέτοια πρωτόκολλα υπάρχουν για τις ΜΕΘ, όμως τώρα έμπαιναν σε εφαρμογή σε καθημερινή βάση και με μεγάλη δυσκολία επιλογής. αυτή η αδυναμία του συστήματος να σηκώσει την απότομη αύξηση των αναγκών σήμαινε πολλούς πρόωρους θανάτους, που θα είχαν αποφευχθεί αλλιώς. επίσης επιβάρυνε την ψυχική υγεία των γιατρών, κάποιοι οδηγήθηκαν μέχρι ακόμα και την αυτοκτονία… χώρια όσοι προσβλήθηκαν από τον ιό, κάποιοι έπεσαν
στο καθήκον…
υγ: και όλο το μήνυμα σου, άγη, είναι πολύ σωστό.
Ένα σχόλιο για τα τεστ:
Αν βγω θετικός, είναι μια σημαντική πληροφορία.
Αν βγω αρνητικός, είναι πληροφορία χωρίς καμία αξία, αφού θεωρητικά μπορεί να κολλήσω το επόμενο λεπτό.
Η βασική αξία-χρησιμοότητα των τεστ είναι αυτή που ήδη επισημάνθηκε: να υπάρχει στατιστική εικόνα της κατάστασης στη χώρα και στην κάθε επιμέρους περιοχή, ώστε να χαράσσεται η πρέπουσα πολιτική (ως προς τα μέτρα προφύλαξης και, φυσικά, αντιμετώπισης).
Όπως τίθεται σε πρώτο πρόσωπο - “αν βγω θετικός” ή “αν βγω αρνητικός”, δηλαδή “αν εγώ κάνω ένα τεστ” - τότε τόση είναι και η χρησιμότητα. Π.χ. τόση είναι η χρησιμότητα των τεστ που κάνουν μεμονωμένα όσοι “αγχωμένοι” έχουν τη δυνατότητα να πληρώσουν ένα τεστ σε ιδιωτικό εργαστήριο.
Το θέμα είναι διαφορετικό εφόσον η πραγματοποίηση συχνων τεστ όπου υπάρχουν “ευπαθείς” κοινωνικές λειτουργίες (όπως υποτίθεται ότι είναι πχ το μάθημα της τρομπέτας) ελαχιστοποιεί, ως το βαθμό της αμελητέας, την πιθανότητα της διασποράς σε περίπτωση εμφάνισης μεμονομένων κρουσμάτων.
Είναι επίσης διαφορετικό, αν στη θέση της φράσης “αν εγώ κάνω ένα τεστ” μπει η φράση “αν γίνονται τεστ με πυκνότητα στον πληθυσμό”.
Ένα τοπικό παράδειγμα είναι αυτό εδώ στις ΗΠΑ, όπου λίγο πριν η επιδημία αρχίζει να θερίζει τους Αμερικανούς με ρυθμό 2000 τη μέρα, οι κάτοικοι ενός ιδιόκτητου νησιού 800 κατοικιών (= μερικές χιλιάδες κάτοικοι) αγόρασαν και έκαναν τεστ για τους ίδιους και το υπηρετικό τους προσωπικό, απέκοψαν την συγκοινωνία του νησιού από την υπόλοιπη χώρα και, έτσι, τερμάτισαν την επιδημία στο έδαφος της ιδιόκτητης “επικράτειάς” τους.
Η ταξική διαφορά είναι προφανής: οι κάτοικοι του νησιού είχαν λεφτά για τεστ ενώ ο υπόλοιπος πληθυσμός των ΗΠΑ έχει τα λεφτά του στις τσέπες άλλων.
Αλλά δεν αναφέρω το παράδειγμα κυρίως γι’ αυτό. Το αναφέρω κυρίως γιατί αποτελεί πραγματικό μοντέλο του τι σημαίνει τερματισμός της επιδημίας χωρίς ούτε “ανοσία αγέλης” ούτε “κοινωνική αποστασιοποίηση” και μοντέλο του τι αξία έχουν τα τεστ γι’ αυτό το σκοπό. Τον οποίο σκοπό είχαν οι κάτοικοι αυτού του νησιού για τους εαυτούς τους όχι όμως οι κυβερνήσεις για τους λαούς.
(Φυσικά στο επίπεδο μιας χώρας το “μοντέλο” θα μπορούσε να λειτουργήσει μόνο σε συνδυασμό με ορισμένα μέτρα “κοινωνικής αποστασιοποίησης”, αλλά το ουσιαστικό είναι η κατάληξη της δύσκολης περιόδου “με τεστ”, από τη μια, και “χωρίς τεστ”, από την άλλη).
επίσης, το εξής αυτονόητο: αν βγει θετικό, γίνεται ανίχνευση και τεστ στις στενές επαφές οπότε προλαμβάνεται η εξάπλωση.
Μα ακριβώς: σκόπιμο ήταν το πρώτο πρόσωπο. Πρακτικά, μόνο σε ατομικό επίπεδο ενδιαφέρει το αποτέλεσμα του τεστ, και μάλιστα μόνο το θετικό αποτέλεσμα.
Σε γενικότερο επίπεδο, το ενδιαφέρον είναι μόνο το στατιστικό. Εκτός βέβαια από την εντελώς φανταστική περίπτωση που υπήρχε τόση αφθονία τεστ ώστε σε κάθε συγκέντρωση (σε τάξεις, σε πρόβες, σε χώρους δουλειάς…) να μπορεί ο καθένας να κάνει τεστ πριν μπει. Αλλά αυτό, και εφικτό να ήταν, δε μου φαίνεται λογικός τρόπος προσέγγισης της κατάστασης. Οπότε, ας το αφήσουμε εκτός της συζήτησης.
Για μια συγκεκριμένη συγκέντρωση, π.χ. την αυριανή πρόβα της Τάδε φιλαρμονικής, το να γίνονταν τεστ με πυκνότητα στον πληθυσμό δε νομίζω ότι θα βόηθαγε. Θα είχαμε μεν μια γενική εικόνα του αν είναι ασφαλές ή επισφαλές να γίνονται πρόβες, γενικά, αλλά δε θα μας έλεγε τίποτε για την σημαρινή κατάσταση των συγκεκριμένων μελών της συγκέντρωσης: ακόμα κι αν τα θετικά τεστ ήταν ένα στο εκατομμύριο δε θα μπορούσαμε να ξέρουμε αν αυτός ο ένας είναι μέλος της φιλαρμονικής μας! (Και αντίστροφα, μπορεί να νοσεί όλος ο πληθυσμός εκτός από 20 άτομα, και αυτά τα 20 να είναι μέλη της φιλαρμονικής.)
Δεν απαξιώνω τα τεστ, αλλά -όσο φτάνει το μυαλό μου- βλέπω να έχουν μια συγκεκριμένη χρησιμότητα, η οποία έχει όρια. Η περίπτωση ενός ιδιόκτητου νησιού (ιδίως που κατοικείται από προνομιούχους) είναι εντελώς ειδική.
Άσε που τα δικά μας νησιά είναι εξαρτημένα από τη στεριά. Δεν κόβεις τις συγκοινωνίες. Για τη Γαύδο, κάθε χρόνο δεν ακούμε τι τραβάνε μόλις βγει απαγορευτικό για μερικές μέρες; Στις Μικρές Κυκλάδες, γιατί ο Σκοπελίτης είναι εθνικός ήρωας; (Έχω ζήσει μιας εβδομάδας αποκλεισμό στην Κάρπαθο, που δεν είναι δα και Κουφονήσι, απλώς είναι απομακρυσμένη, και δεν είναι δύσκολο να φανταστείς πόσο γρήγορα σφίγγουν τα πράγματα.) Ούτε η Κρήτη δε θα την έβγαζε αποκλεισμένη, που βγάζει μεν αγαθά, έχει νοσοκομεία και γενικώς μια σχετική αυτάρκεια, αλλα΄ζει εν πολλοίς από το «εξαγωγικό» εμπόριο.
Η άποψη των γιατρών του Ουχάν μου φαίνεται διαφορετική:
“«Τεστ, τεστ, τεστ. Χωρίς τεστ απλώς δεν έχουμε ιδέα πώς να εντοπίσουμε τα ύποπτα κρούσματα και πώς να απομονώσουμε τις στενές επαφές». Η Νότια Κορέα, η οποία είχε το δεύτερο μεγαλύτερο αριθμό περιπτώσεων στην Ασία, έφερε σε μεγάλο βαθμό την επιδημία υπό έλεγχο εξετάζοντας δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους κάθε μέρα.”
Δε νομίζω ότι περιορίζεται η παραπάνω τοποθέτηση στην στατιστική αξία των τεστ, αντίθετα βάζει στο κέντρο της τον εντοπισμό των κρουσμάτων, την απομόνωση των επαφών και τον έλεγχο - με αυτόν τον τρόπο - της επιδημίας.
Η τοποθέτηση αυτή απλώς ενισχύει την κοινή λογική, που στην περίπτωση μιας επιδημίας δεν μπορεί παρά να υπαγορεύει την ανακάλυψη των φορέων της μετάδοσής της…
Μια παράγραφος πέντε θέματα: Δεν είναι ο λογικός τρόπος, αλλά δεν είναι και ο τρόπος που τέθηκε στη συζήτηση, επομένως θα είχε μείνει έξω από αυτήν, αν δεν εμφανιζόταν σαν επιχείρημα.
Ο “τρόπος προσέγγισης” που τέθηκε είναι: α) η γενική χρησιμότητα των τεστ για τον έλεγχο της επιδημίας μέχρι το σημείο του τερματισμού της και β) η χρησιμότητά τους στις ειδικές περιπτώσεις όπου μια συγκεκριμένη κοινωνική δραστηριότητα “θεσμοθετείται” ως υγειονομικά επικίνδυνη. Εν προκειμένω τέτοια δραστηριότητα είναι “το φύσημα των πνευστών στο πλαίσιο των μαθημάτων μουσικής”. Οπότε τίθεται το “πολιτικό δίλημμα”: Επαναλαμβανόμενα τακτικά τεστ σε δασκάλους και μαθητές πνευστών ή διακοπή της διδασκαλίας πνευστών εωσότου π.χ. εμφανιστεί το αποτελεσματικό εμβόλιο.
Τα λοιπά, που με γενικό τρόπο αφορούν τάξεις και χώρους δουλειάς ουσιαστικά δεν εντάσσονται στο β), δηλ. στις ειδικές περιπτώσεις, αλλά στο α), δηλ. στη γενική χρησιμότητα των τεστ για τον έλεγχο της επιδημίας μέχρι το σημείο του τερματισμού της, δηλ. στο στόχο να ανακαλυφθούν όλα τα υπάρχοντα κρούσματα έως το σημείο όπου δεν θα υπάρχει κανένα νέο κρούσμα για να ανακαλυφθεί.
Τέλος, το ζήτημα της “αφθονίας”, το ξαναέγραψα και το επαναλαμβάνω, είναι καθαρά ζήτημα πολιτικής βούλησης, πολιτικών προτεραιοτήτων και ιεραρχήσεων, από τις οποίες και καθορίζεται πόσοι πόροι, πώς και για τι διατίθενται.
Και σε αυτό το σημείο υπάρχει σύγχυση μεταξύ των δυο παράλληλων αλλά διαφορετικών προσεγγίσεων. Τα τεστ με πυκνότητα στον πληθυσμό αποσκοπούν στον γενικό έλεγχο της επιδημίας. Τα τεστ σε χώρους στοχευμένων δραστηριοτήτων αποσκοπούν στην συνέχιση αυτών των δραστηριοτήτων.
(Όπως και τα τεστ που γίνονταν όλο αυτό το διάστημα στην Ελλάδα, αποσκοπούσαν στην ιχνηλάτηση επαφών των κρουσμάτων που έρχονταν στο φως επειδή τύχαινε να εμφανίσουν συμπτώματα. Πρόκειται και πάλι για μια διαφορετική προσέγγιση και σε τίποτα δεν ωφελεί να εξετάζουμε τους στόχους της μιας προσέγγισης με τα κριτήρια της άλλης).
Και πού βρίσκεται η “ειδικότητα” πέρα από το ότι οι προνομιούχοι κάτοικοι εφάρμοσαν για τον εαυτό τους ένα μοντέλο τερματισμού τις πανδημίας που δεν θέλησαν να εφαρμόσουν οι κυβερνήσεις για τους λαούς των χωρών τους;
Το ότι η εφαρμογή του μοντέλου σε έκταση ολόκληρων χωρών θα παρουσίαζε ιδιαίτερα προβλήματα και δυσκολίες είναι αυτονόητο, αλλά όχι επαρκής λόγος για να παρακαμφθεί και να απορριφθεί το συγκεκριμένο μοντέλο (στην πραγματικότητα το μοναδικό μοντέλο που αντιμετωπίζει την επιδημία κατά μέτωπο, το μοναδικό μοντέλο “πολέμου” κατά της πανδημίας και όχι προσαρμογής σε αυτήν και ανακύκλωσής της, με ταυτόχρονη - στο όνομά της - αναμόρφωση της κοινωνικής ζωής προς πολύ συγκεκριμένες κατευθύνσεις).
Όλη αυτή η παράγραφος πιάνεται προφανώς από τη φράση “απέκοψαν την συγκοινωνία του νησιού από την υπόλοιπη χώρα”. Γράφοντας στο πλαίσιο μιας κουβέντας, έχουμε την αίσθηση ότι μερικά πράγματα θα έπρεπε να εννοούνται, και έτσι γινόμαστε επιγραμματικοί χάρη συντομίας. Η φράση λοιπόν δεν κυριολεκτεί. Όπως αναφέρεται στην πηγή της πληροφορίας “το νησί έχει κλείσει για οποιονδήποτε εκτός από τους διαμένοντες εκεί και είναι προσβάσιμο με ταχύπλοο ή ελικόπτερο και πάντα υπό προϋποθέσεις”. Η αναλογία είναι ακριβώς η ίδια με τις εσωτερικές απαγορεύσεις της περιόδου της καραντίνας, καθώς και με τους υπάρχοντες περιορισμούς μετακινήσεων μεταξύ κρατών. Μόνο που στο συγκεκριμένο νησί οι προνομιούχοι κάτοικοί του αξιοποίησαν τα μέτρα αυτού του είδους για να εξαλείψουν από το εσωτερικό του τον ιό κάνοντας για το σκοπό αυτό διαγνωστικά τεστ σε όλους τους κατοίκους του.
Συγγνώμην που επαναφέρω μια συζήτηση που μοιάζει τελειωμένη αλλά κάποια πράγματα καλό είναι να μην περνάνε “στο ντούκου”, πόσο μάλλον που θα τα βρούμε μπροστά μας “το φθινόπωρο” όπως μας έχουν προαναγγείλει και δυό και τρεις φορές.
Η χθεσινή είδηση εδώ, λοιπόν, εστιάζει στο ποιος θα πληρώσει το κόστος, αλλά πίσω από αυτό το καθόλου δευτερεύον θέμα βρίσκεται η ουσιαστικότατη πληροφορία, ότι η “μεθοδική” Γερμανία σκοπεύει να πραγματοποιήσει μαζικότατα τεστ στον πληθυσμό της μέχρι το τέλος του χρόνου.
“…Η Ένωση των ασφαλιστικών Ταμείων από την πλευρά της εκτιμά ότι, εάν διενεργούνται 4,5 εκατομμύρια τεστ για κάθε μία από τις 32 εβδομάδες που απομένουν μέχρι το τέλος του έτους, το κόστος για τα Ταμεία θα ανέλθει σε 7,6 δισεκατομμύρια ευρώ”, αναφέρεται στην είδηση.
Πράγμα που σημαίνει ότι, με έναν πληθυσμό 84.000.000 κατοίκων, η Γερμανία σχεδιάζει μέχρι το τέλος του χρόνου να πραγματοποιήσει (32 Χ 4,5 εκ. = ) 144 εκατομμύρια τεστ. Διαιρώντας σε αυτόν τον αριθμό το κόστος των 7,6 δισ. ευρώ προκύπτει ένα μέσο κόστος 52-53 ευρώ ανά τεστ.
Επομένως, στην Ελλάδα των 10 εκατομμυρίων κατοίκων, για τον αναλογικά μεγαλύτερο αριθμό των 20 εκατομ. τεστ, το κόστος θα ήταν 1,06 δισ ευρώ, ένα κλάσμα δηλ. των όσων - με βαριές θυσίες για τον λαό - θα διατεθούν από κρατικούς πόρους για τα κέρδη των λίγων.
Οι οποίοι, απ’ ό,τι φαίνεται, δεν θέλουν να “στερηθούν” ούτε κι αυτό το “κλάσμα” προκειμένου να ελεγχθεί δραστικά έως και να τερματιστεί η πανδημία στο εσωτερικό της χώρας, όπως θάπρεπε να συμβεί και σε κάθε χώρα του κόσμου: Το σχέδιο της Γερμανίας έμπρακτα πιστοποιεί τη χρησιμότητα των μαζικών τεστ, άσχετο που δεν την πολυδιαφημίζουν, μάλλον για να μην ανοίξει η όρεξη των λαών “2ης ταχύτητας” σε ΕΕ και διεθνώς.
Αντ’ αυτού ας συζητάμε, λοιπόν, για την επικινδυνότητα των δονήσεων της μεμβράνης των κρουστών μουσικών οργάνων…
… όπως συμβαίνει πάντοτε, και συνέβαινε και (έχει μαλλιάσει το πληκτρολόγιό μου πιά, να το επαναλαμβάνω) ήδη από την εποχή των σπηλαίων, της εποχής της πάλαι ποτέ ΕΣΣΔ και των άλλων χωρών του υπαρκτού σοσιαλισμού περιλαμβανομένης βεβαίως. Αν κάποιος μου προτείνει τη χώρα εκείνη της υφηλίου (ή τις, αν είναι πολλές) όπου αυτό δεν συμβαίνει, θα πάω να μείνω εκεί.
Αντί λοιπόν να συζητάμε για τα των δονήσεων, τα τριτεύοντα, όπως πρώτος εγώ σ’ αυτό το θέμα επισήμανα, μπορούμε ίσως να συζητήσουμε για το πράγματι πρωτεύον θέμα που θίγει ο Άγης. Τί μπορούμε να κάνουμε, που να μην το κάνουμε ήδη (χωρίς όμως αποτελέσματα τα τελευταία κάποιες χιλιάδες χρόνια…), ώστε οι λίγοι να πάψουν να κερδίζουν δισεκατομμύρια από κρατικούς και άλλους πόρους;
Νεότερος, πάλευα κι εγώ για την απάντηση. Τις τελευταίες δεκαετίες, κατάλαβα ότι τέτοια απάντηση δεν υπάρχει, ούτε και λαϊκή επανάσταση (ένοπλη!!!) πρόκειται να προκηρυχθεί, οπουδήποτε της υφηλίου.
«60 ημέρες (μη) αντιμετώπισης της πανδημίας»:
…τα σημαντικότερα στιγμιότυπα των δύο μηνών που μεσολάβησαν από την απαγόρευση, από τις υποσχέσεις για επιπλέον ΜΕΘ μέχρι τα σεξιστικά σποτ που αποσύρθηκαν και από τις επιθέσεις της αστυνομίας σε γιατρούς και πολίτες, μέχρι τα εκατομμύρια ευρώ που δόθηκαν σε μέσα ενημέρωσης εν μέσω της πανδημίας του κορονοϊού.
Δικό μου σχόλιο:
Το βίντεο δεν περιλαμβάνει όλες εκείνες τις εξελίξεις που, ειδησεογραφικά, επισκιάστηκαν από την επιβεβλημένη μονομανία / μονοκαλλιέργεια του κορωνοϊού, όπως ιδιωτικοποιήσεις δημόσιων εκτάσεων (πάρκα, νησιά) και αγαθών (νερό), εκπαιδευτικές αντιμεταρρυθμίσεις κ.ά.
Νίκο, στο ίδιο συμπέρασμα με σένα κατέληξαν και άλλοι που υποστήριξαν το λεγόμενο “τέλος της ιστορίας”, (Φουκουγιάμα), το οποίο έγινε σημαία των υποστηρικτών του καπιταλισμού. Ο ίδιος όμως που το διακήρυξε, μερικά χρόνια μετά, το πήρε πίσω.
Δεκτή η θέση σου, απλά θα διαφωνήσω.
Ερώτηση: Τους συγκεκριμένους πως θα τους χαρακτήριζες? Τρελούς? Αυτοκτονικούς? Με μανία καταδίωξης? Ότι κάνουν επαναστατική γυμναστική? Attention Whores?
Γιατί αν δεν είναι κάτι από αυτά, σημαίνει ότι υπάρχει ελπίδα.
4 posts were merged into an existing topic: From Greece to Turkey, Solidarity to Grup Yorum - TENCERE TAVA HAVASI
Λουκά μου, κι εγώ τα ίδια μ’ αυτούς θα έκανα, και έκανα μάλιστα, όσο φυσικά μου επιτρεπόταν χωρίς να κινδυνεύσει η ζωή ή έστω η αρτιμέλειά μου, όταν είχαμε εμείς δικτατορία. Αν τώρα εσύ έχεις την ελπίδα ότι έτσι και εξαφανιστεί ο καπιταλισμός απ’ την Τουρκία, τα προβλήματα (της Τουρκίας και) των παιδιών θα εξαφανιστούν και αυτά, φοβάμαι πως θα σε απογοητεύσω: Το μεγάλο οικονομικό πρόβλημα του Ερντογάν είναι, ακριβώς, η απουσία ξένων επενδύσεων και ως γνωστόν, τις επενδύσεις, με στόχο το κέρδος, τις κάνει το κεφάλαιο. Το οποίο, απλά πήγε αλλού να επενδύσει, προς το παρόν….
ας μην αντιστρέφουμε την πραγματικότητα, το συγκρότημα έχει σαφή αντικαπιταλιστικό προσανατολισμό.
όσο για τις επενδύσεις, αποικιοκρατία και καταστροφή είναι. μη σώσουν, όπως οι εξορύξεις και οι ανεμογεννήτριες εδώ.
Αυτό που εννοώ, Νικόλα, είναι ότι όσο και να θέλουν οι ορθόδοξοι κομμουνιστές να φύγει ο καπιταλισμός, δεν θα φύγει. Και σε ό,τι αφορά την οικονομική κατάσταση της Τουρκίας, για να δούμε πώς θα λύσει το πρόβλημα της ανεργίας, χωρίς καινούργια εργοστάσια. Προσλήψεις στο Δημόσιο;
όσο και να θέλανε οι μαύροι, η δουλοκτησία και η αποικιοκρατία δεν θα τελειώσουν ποτέ. όσο και να θέλουν οι γυναίκες, δικαίωμα ψήφου δεν θα πάρουν ποτέ. όσο και να θέλει το εαμ, οι γερμανοί δεν θα φύγουν ποτέ. καταλαβαίνω την απογοήτευση μιας ολόκληρης γενιάς, αλλά ας μην σταθεί εμπόδιο σε όποιον ακόμα αγωνίζεται.
Καλώς ήρθε το δολάριο, Γοργόνες και μάγκες, Κορίτσια στον ήλιο κ.λ.π.
Αυτή είναι η Ελλάδα που αγαπάμε.