Μετά και την πρωϊνή μας τηλεφωνική συνομιλία με τον Άρη, αλλά και τις δημόσιες εξηγήσεις να πάρω πίσω και εγώ με τη σειρά μου τις φράσεις που χρησιμοποίησα.
Τέλος μ`αυτή την παρεξήγηση.
Έχω την εντύπωση ότι στα μάτια των νεώτερων μελών του forum έχουμε καταντήσει κάτι σαν εκείνα τα γερόντια στο θεωρείο του Muppet Show που συνέχεια τρώγονται για τις ανάγκες της παράστασης.
Και μη μου πείτε ότι δεν το σκεφτήκατε ποτέ…
Η μόνη διαφορά είναι ότι τα συνημμένα γερόντια είναι όλα κι όλα δυο, ενώ εδώ έχουμε απαρτία ΚΑΠΗ.
:019:
Εμ, όχι και ΚΑΠΗ, σε παρακαλώ…στο άνθος της ηλικίας μας είμαστε, εκεί στα σαράντα και κάτι!
(εδώ ήθελα το smiley!)
Πάντως, οι ρεμπέτες δεν ήταν οι μόνοι που περιφρονούνταν από την “καθώς πρέπει” κοινωνία. Έχω την εντύπωση πως παλιότερα οι καλλιτέχνες γενικά είχαν μια κακή φήμη, ειδικά οι “θεατρίνες”, που θεωρούνταν περίπου “ελευθέρων ηθών”. Στο μυθιστόρημα “Μεθυσμένη πολιτεία” (του Σωτήρη Πατατζή) η δράση συγκεντρώνεται γύρω από ένα “μπουλούκι” που δίνει παραστάσεις σε μια μικρή πόλη της Πελοποννήσου. Σε μια απλαυστική σκηνή του βιβλίου πηγαίνει ο τοπικός ντάης και ζητάει από τον θιασάρχη να πάρει την πρωταγωνίστρια για μια νυχτιά, και του ρωτάει κιόλας “πόσα θέλει”!
Γενικά, φαίνεται πως εκείνα τα χρόνια τουλάχιστο, όποια γυναίκα (και ας ήταν σεμνότατη) που ξέφευγε από το πρότυπο της μητέρας/συζύγου/νοικοκυράς ήταν σε κίνδυνο να χάσει το καλό της όνομα. Φαντάζομαι πως οι ρεμπέτισσες αντιμετώπιζαν ακόμα περισσότερα προβλήματα αποδοχής από τους άντρες, γι αυτόν τον λόγο.
Εύα
ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΚΑΛΑΜΠΟΥΡΙ ,ὉΛΑ ΣΧΕΔΟΝ ΨΕΥΜΑΤΑ …
To σκεύτηκα , όχι για εμένα βέβαια και γιά άλλα πολύχρονα ανθρωπάκια που συντηρούνται διαφυλασμένοι από τον αἱματο-ρρόφο Χρόνο εὐωδιάζοντας τον εαυτόν επικαπνίζοντας τα μυαλά .Έτσι ζαρόνουμε λιγάκι ,μά διατηρούμε ὁλο το γεῦμα μας σαν μιά ρέγκα :019: γιά πολύ καιρό … και δεν χρειαζόμαστε ΝΟΤΡΟΠΙΛ , μονο ζουρλομαντία :019:…
Χαίρομαι Κώστα που σ’αρέσε τόσο ἡ ῥῆσις (:110: μ’ άρεσε πολύ η ελληνικούρα:019:) και το Avatar ,όσο και ο συνδιασμός τους:).