Ομολογώ πως δεν έχω παρατηρήσει πώς σχεδιάζει ο Θεόφιλος σταυρωμένα πόδια. Πάντως προσωπικά, δεν το ΄χω πολύ με τη ναΐφ τεχνοτροπία, είτε του Λαζάρου είτε του Θεόφιλου….
Δε θεωρώ ούτε τον χώρο κατάλληλο, ούτε τον εαυτό μου αρμόδιο, για ανεπτυγμένες συζητήσεις περί ζωγραφικής. Ούτε θεωρώ ότι οποιοσδήποτε θα έπρεπε να έχει τούτη ή εκείνη τη γνώμη.
Τούτων λεχθέντων, εγώ χάζευα πολλήν ώρα αυτό τον ναίφ πίνακα, μέχρι που είχα φτάσει να σκέφτομαι «ε ρε και να ‘μουνα κι εγώ εκεί σ’ εκείνη την αλάνα!». Οπότε, θεωρώ ότι κατά τούτο είναι πετυχημένος. Συνεχίζοντας να παρατηρώ λεπτομέρειες, η καθεμιά τους ενίσχυε αυτό το αίσθημα.
Κάπως συγκρίσιμα αισθήματα μου προκαλεί η μουσική του Μπάτη, ο οποίος θα έλεγα ότι ήταν ναίφ μουσικός (εφόσον ισχύει αυτός ο όρος για τη μουσική, που δεν ξέρω αν ισχύει, και εφόσον μιλάμε για το αυθόρμητο ναίφ και όχι το επιτηδευμένο. Επιτηδευμένον ναίφ που να ήταν και καλός, έναν μόνο ξέρω να αναφέρω, όχι μουσικό, εικαστικό: τον Μποστ).
Ως ακροατής μουσικής είμαι πολύ φαν αυτού του ναίφ. Φυσικά, πάρα πολλές φορές ακούω πράγματα που θα τα ‘λεγες και άτεχνα, αλλά κάτι έχουν και δε μ’ ενοχλούν (ενώ σε διαφορετικές μουσικές μ’ ενοχλούν). Ως θεατής ζωγραφικής βέβαια, είμαι επισκέπτης από το παράθυρο, οπότε δεν έχω και πολλά να πω.
2 «Μου αρέσει»
Α, κι εγώ, στη μουσική! Στη ζωγραφική, όχι. Γούστα…