(ας το βάλω και στη σωστή θέση “Βιβλία - Άρθρα - Συνεντεύξεις - Ερευνητές”)
Κυκλοφόρησε το “Μάρκος Βαμβακάρης - Ο Αγιος Μάγκας” με 36 συνεντεύξεις του Στέλιου Βαμβακάρη στον Μάνο Τσιλιμίδη (εκδ. ΚΑΚΤΟΣ). Χωρίς να έχω επίγνωση του συνόλου, από την προδημοσίευση και μόνον μου άρεσε το νεο-Πετροπουλικό στυλάκι του Τσιλιμίκη: καλή πένα, χιούμορ και χρήσιμη πληροφορία μαζί.
Βγαίνουν πολλά στη φόρα. Μεταξύ των άλλων, και ξεκαρδιστικά στοιχεία για τον Τριανταδαμάσκουλο τον μόνιμο ‘προμηθευτή’ του Μάρκου. Ο υπόψη κύριος, κάποια στιγμή έγινε… καλόγερος για ‘ξεκάρφωμα’. Για pusher χρησιμοποιούσε τον αφελή νεωκόρο συνεχίζοντας να πουλάει στον Μάρκο χασίς. Μόνο που ο νεωκόρος νόμιζε πως του πήγαινε… φασκόμηλο!
ΣουΜού, δεν το έχω βρει ακόμα στα online βιβλιοπωλεία. Από δύο προδημοσιεύσεις ξέρω ό,τι ξέρω. Μιας κλήρωσε σε μένα να ανεβάσω την ανακοίνωση, θα υπάρχει follow-up.
Μάρκος Βαμβακάρης: Ο άγιος μάγκας
Συγγραφέας: Τσιλιμίδης, Μάνος
Κατηγορία: ΒΙΟΓΡΑΦΙΕΣ
Εκδότης: ΚΑΚΤΟΣ
Ημερ/νία έκδοσης: 2005
Αριθμός σελίδων: 243
Τιμή εκδότη: 9.36
“Ο Στέλιος είναι φίλος μου.
Πρωτοβρέθηκα στο σπίτι του το 1994, αρχές Νοέμβρη. Δούλευα τότε στις Εικόνες, και ο αγαπητός μου Σωκράτης Τσιχλιάς, διευθυντής του περιοδικού, είχε αποδεχτεί την πρότασή μου να γράψω ένα κομμάτι για ένα δίσκο που ετοιμαζόταν να κυκλοφορήσει στην αγορά με τον παράξενο τίτλο «Σ’ Ένα Μπαρ Του Μισισίπι Ένας Ναύτης Απ’ Τη Σύρα». Δημιουργός του ήταν ο συνθέτης Στέλιος Βαμβακάρης, ο μεσαίος από τους τρεις γιους του Μάρκου Βαμβακάρη, πατριάρχη και γκουρού του ρεμπέτικου.
Επικοινώνησα με τον Στέλιο, συμφώνησε για τη συνέντευξη, και την Τρίτη 8 Νοεμβρίου 1994, στις επτά το βράδυ, χτυπούσα την πόρτα του. Το μαγνητόφωνό μου κατέγραψε το δίωρο εκείνης της πρώτης μας συνάντησης, και στην ετικέτα της κασέτας υπάρχουν όλες οι πληροφορίες για την ημέρα και την ώρα.[…]
Μάνος Τσιλιμίδης”
Το βιβλίο δεν είναι τίποτε άλλο από μία συρραφή διαφόρων απόψεων και αναμνήσεων του Στέλιου Βαμβακάρη από τη ζωή δίπλα στον πατέρα του ως πιτσιρικάς… Θα μπορούσε κάλλιστα να είναι κάποιο άρθρο σε ένα μουσικό περιοδικό (όπως άλλωστε σκόπευε να κάνει εξαρχής ο Τσιλιμίδης, κατά δήλωσή του). Δεν μας λέει κάτι καινούριο, απλά παραθέτει στιγμές από τη ζωή του Μάρκου.
Διαβάζεται μέσα σε μία με δύο ώρες ως “πασατέμπος” ή όπως ένα περιοδικό. Τα περισσότερα μάλιστα από τα γεγονότα είναι γνωστά από αφηγήσεις του Στέλιου στα σχετικά ντοκυμαντερ του Κουνάδη και του Γ. Ζέρβα.
(για όποιον έχει απορία τιμάται στα 9,36 ευρώ)
Για όσους ήταν παρέα στην καφετέρια του Βόλου κείνο το απόγευμα:
Καταλάβατε γιατί έλεγα αυτά που …έλεγα στο Σάκη;
Εγώ προσωπικά έχω κάνει κάμποσες συζητήσεις με ανθρώπους που ήξεραν τους παλιούς. Με το Στέλιο για παράδειγμα έχω κουβεντιάσει πεντέξη φορές κι έχω ακούσει διάφορα “κουφά” για τους παλιούς, μερικά από τα οποία είναι πολύ “πιασάρικα”, π.χ. για αλλαξοκωλιές, ρουφιανιές, χασισώματα, γκομενιλίκια, χοντροτσαμπουκάδες κλπ. Δηλαδή τι να κάνω; Να γράψω βιβλίο και να λέω “μου είπε ο Τάδε πώς ο Δείνα Μεγάλος Μουσικός ήταν ρόμπα ξεκούμπωτη και πηδιόταν με τον …”. Και θα μ’ έβγαζαν και τα Αλτερομεγαλφασταρια στο γυαλί για να κράξω και να με κράξουν. Κι αν ήμουνα τυχερός θά ‘τρωγα και καμιά μήνυση από κανα συγγενή των θιγόμενων, πράγμα που σημαίνει δωρεάν διαφήμιση στις ειδήσεις! Και θα κονόμαγα, γιατί θα τρέχανε όλες οι Κατίνες (αρσενικές και θηλυκές) ν’ αγοράσουν το “πόνημά” μου. Χώρια που θα έπαιρνα και “Κάρτα απεριορίστων τηλεπαραθύρων” ως ειδήμων -πια- στο λαϊκό τραγούδι. Να μη σας πω και “κριτής” στα ρεαλιτοσκουπιδοπαίχνιδα…
Δε γ…μαστε λέω εγώ…
ΥΓ. Αμ’ το άλλο το βιβλίο του Παπαδόπουλου;
Μου τά ‘πε ο Σώτος αλλά δεν τον άκουσα και δανείστηκα (σιγά μην τ’ αγόραζα) το βιβλίο να το διαβάσω. Κι έχασα 5 ώρες απ’ τη ζωή μου.
Με τι θράσος πάει ένας ΠΑΝΤΕΛΩΣ άσχετος να κουβεντιάσει…! Και του λέει ο ρεμπέτης: “…Ητανε ο Σκαρβέλης…”
και ρωτάει ο μέγιστος: “Ο Νίκος (;; ο Σκαρβέλης;”. “Οχι” του λέει ο ρεμπέτης “ο Κώστας …ο Παστουρμάς”…
Πάνε οι πέντε ώρες ύπνου, πάνε και τα δεκατόσα ευρώ του Σώτου.
Καλά, η περίπτωση Παπαδόπουλου ως συγγραφέα είναι γνωστή…φόλα. Έκανα πριν χρόνια το λάθος να πάρω τους “συμμαθητές” και προφανώς ως μη σοφός έπραξα δις το αμάρτημα και πήρα το σχετικό με τη ζωή της Παπαγιαννοπούλου (μου διαφεύγει ο τίτλος του τώρα).
Το μεν πρώτο μένει ανολοκλήρωτο στο ράφι μου αφού δεν είχα το … κουράγιο να το τελειώσω. Το δεύτερο το ολοκλήρωσα γιατί δεν έπαυε να με εκπλήσσει με την προχειρότητά του, τα αβίαστα συμπεράσματα για ανθρώπους και γεγονότα και τις σωρηδόν αδιασταύρωτες πληροφορίες…!
Το τελευταίο του πόνημα για τους ναργιλέδες κλπ, ούτε που διαννοούμαι να το πάρω. Το πιό ανησυχητικό είναι ότι πολλοί θα εκλάβουν τα γραφόμενά του ως απόψεις ενός ειδήμονα, όντας παρασυρμένοι από το στιχουργικό του έργο.
Αφου φτάσανε να καλούνε τον Μπαλαχούτη στα Σεμινάδικα
για να έχουν και την άποψη του “ειδικού” για το λαικό
τραγούδι γιατι να μην γράφει και ο κάθε πικραμένος τα βιβλία του.
Εχουμε μέλλον ζοφερό …
Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι ΓΙΑΤΙ δεν γράφεις όσα μάζεψες ρε Αρη?
Και δεν εννοώ να γράψεις παπαριές για να γίνεις τηλε-μαϊντανός-ψευτο-ειδήμων του λαϊκου. Να φιλτράρεις, να διασταυρώσεις και να… εκδώσεις. Στην τελική, δημοσιογράφος είσαι. Τι σκατά περιμένεις; Το τρόλεϋ?
Με ένα σκέτο “δε γ.αμιόμαστε” δεν καθαρίζεις.
Μπορείς να το κάνεις με τον παλιό τρόπο. Δηλ. παράλληλα με τις εκπομπές σου (και ενδεχομένως πάνω στην ίδια θεματολογία) παραγωγή άρθρο - άρθρο & δημοσίευση στο internet -> αντίλογος -> κόντρα αντίλογος -> διορθώσεις -> συνεισφορά από φίλους και οχτρούς.
Oταν μαζευτούν αρκετά άρθρα -> βιβλίο.
Μπροστά στο χάλι που περιγράφτηκε πιο πάνω είναι απαραίτητο να υπάρξει αντίλογος.
Οδηγίες προς νέους - επίδοξους συγγραφείς : 1ον). Μαζεύεις αρκετό υλικό για το θέμα σου, ει δυνατόν χωρίς προσωπική εργασία αλλά μόνο μέσω των συναναστροφών που σου επιφυλάσσει η μοίρα. 2ον). Για τη συνταγή αρκεί μικρή ποσότης “υλικού”, όσο να γεμίζει μία σελίδα εφημερίδας. 3ον). Ακόμη κι αν δουλεύεις ή είσαι βασικό στέλεχος σε εφημερίδα και μάλιστα επί σειράν δεκαετιών, δεν ξεγελιέσαι να προβείς σε δημοσίευση, που θα πάει στο βρόντο. 4ον). Επιστρατεύεις το θεϊκό ταλέντο σου και ξεχειλώνεις το υλικό όσο μπορείς: σταματάς όταν μία σελίδα εφημερίδας ξεπεράσει, με τις αναγκαίες σάλτσες, τις 150 σελίδες βιβλίου. 5ον). Εκδίδεις το πόνημά σου, για το οποίο υπάρχει εύκαιρο κοινό στην μεγαλυτέρα δεξαμενή αφελών, δηλ. την κοινωνία.
6ον). Καλώς ήλθες στο κλαμπ των εθνικών συγγραφέων.
Υ.Γ. εννοείται ότι απήλαυσα το βιβλίο το Λ.Π. για την Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου και θα αντισταθώ μέχρις εσχάτων στον πειρασμό να προστεθώ στο αγοραστικό κοινό του νέου του “βιβλίου” περί ρεμπέτικου.
“Οι παλιοί συμμαθητές”!
Που το θυμήθηκες ρε Γιώργο; Εκεί έκλαψα και κάποιο πεντοχίλιαρο, αλλά χαλάλι του. Μου επιβεβαίωσε μερικά σημαντικά πράγματα…
ΥΓ. Είχα κι εγώ δυο “κωλόμπους” στην παρέα. Να γράψω ένα βιβλίο ή είναι απαραίτητη και μια ρόμπα; (δυστυχώς στη παρέα δεν έλαχε -απ’ όσο ξέρω- καμιά τέτοια).
Τώρα που είπες “Μπαλαχούτης”.
Βγαίνει η Τιτίκα Διανέλη στο σημερινό “Ριζοσπάστη” και παρουσιάζει το λεύκωμά του για τα “45άρια”. Το βρίσκει μάλιστα πολύ καλό. Μέχρις εδώ όλα καλά. Περί ορέξεως …αρνί με το σπανάκι.
Αλλά τον “…καταξιωμένο μουσικό ερευνητή και συγγραφέα…” που αναφέρει… Ποιος τον καταξίωσε; Η Διανέλη;
Επειδή η βιβλιογραφική μου ενημέρωση δεν είναι επαρκής, ποιό βιβλίο/α θεωρείτε εσείς σοβαρά έτσι ώστε να ανταποκρίνοντε σε μια ποιοτική ενημέρωση του λαικού τραγουδιού ή των θεμελιωτών του;
Πιάστηκα κι εγώ κότσος και διάβασα το απαράδεκτο “Να συλληφθεί το ντουμάνι” Δεν το αγόρασα, γιατί με πρόλαβε ο Σώτος, ήταν δώρο της γυναίκας μου για τα Χριστούγεννα.
Τί κρίμα και τί περίεργο ο Παπαδόπουλος να έχει τόσο φτωχή και πρόχειρη πένα ως συγγραφέας! Αυτός που έχει γράψει αριστουργήματα. Δεν θέλω να σκέφτομαι ότι το κάνει μόνο για την κονόμα γιατί είχα την εντύπωση ότι θα είναι υπεράνω χρημάτων, αλλά κάτι να σπονσοράρει την μικρή του κόρη, κάτι κάποιες ανάγκες… Κρίμα.
Κώστα, αν ξεκινάς τώρα, πάρε για αρχή το “Ντόμπρα και σταράτα” του Γιάννη Παπαϊωάννου, σε επιμέλεια Κώστα Χατζηδουλή. Ο μπαρμπα-Γιάννης όταν μιλούσε, μίλαγε με την ψυχή του.
ΥΓ. Το βιβλίο περιέχει κι ένα σενάριο του Παπαϊωάννου. Πείτε με μαλάκα, αλλά το διάβασα καμιά 10ριά φορές. Γέλασα συχνά με την προσπάθειά του να το παίξει λόγιος. Γέλασα και με την αφέλειά του όσο αφορά την πλοκή. Ενιωσα όμως και μια συγκίνηση, που δεν ξέρω αν βασίζεται στο βιβλίο ή στο συγγραφέα του.
<font size="+1">Είμαι πολύ άρρωστος γιατρέ μου;</font>
Κι εγώ κάνω απίστευτο αγώνα γαι να υπάρξει κανα δημοσίευμα στον Τύπο για το “βιβλιαράκι” που σκάρωσα (με εργασία εφτά χρόνων).
Για το βιβλίο του Μπίνη, εννοώ. Μην αναφερθώ και στου Ζαμπέτα…
Αλλά, ο Ριζοσπάστης με … αγνόησε…
Δεν είναι και παράξενο, εδώ με αγνοήσανε κάποιοι από εδώ μέσα… που “κοβόμαστε” -όλοι μας- για την ποιότητα και τη σοβαρότητα.
Άρη καλησπέρα καταρχήν. Απο βιβλία έχω διαβασει την αυτοβιογραφία του Μαρκου Βαμβακάρη απο την Καιλ αν θυμάμαι καλά το επίθετο. Ηταν ωραίο γιατί είχε εμπειρίες ζωής (αν και οπως λεει η ίδια τα έχει ταξινομήσει με δικό της τρόπο). Τέτοια βιβλία με ενδιαφέρουν να διαβάζω κυρίως. Όχι θεωρητικής ή κοινωνιολογικής προσέγγισης. Αλλωστε για μένα το λαικό τραγούδι είναι κατι σα μεράκι-χόμπι. Έπισης έχω και τον τόμο του Πετρόπουλου για το ρεμπέτικο. Θα ακολουθήσω τη συμβουλή σου και θα πω να μου στείλουν το βιβλιο. Ευχαριστώ για τη πρόταση.
Ιωάννα καλησπέρα και σε σένα. Απο όσο καταλαβαίνω και γνωρίζω, βιβλία και ιδιαίτερα με τόσο εξειδικευμένη θεματολογία, δεν έχουν πολύ πέραση. Ωστόσο τα ποιοτικά και τα αξιόλογα (απο άποψη συγγραφική) βιβλία, θέλω να πιστεύω, οτι δεν χάνονται (τουλάχιστον απο αυτούς που ενδιαφέροντε για το συγκεκριμένο θέμα). Όποτε αν το βιβλίο σου έχει αυτό τον χαρακτήρα δεν πρέπει να σε απασχολούν οι διαμάχες που είχες (όπως π.χ με τον κ.Φέρρη)
Παίδες και πρεσβύτεροι… τι λέμε τώρα…καταρχάς τα βιβλία για Ζαμπέτα και Μπίνη είναι πονήματα είναι -πώς να το πω…- πνευματικό έργο…Τα άλλα -κυρίως του Λ.Π. αλλά και το τελευταίο του Τσιλιμίδη - είναι αρπαχτές…Σάμπως οι πρώτοι είναι;
Εγώ στεναχωριέμαι που δεν έχω και δεν μπορώ να βρω τη βιογραφία της Μπέλλου γιατί ο Λιβάνης απόσο ξέρω δεν κάνει νέα έκδοση…
ο Σκαρβέλης;”.
τι λέμε τώρα…καταρχάς τα βιβλία για Ζαμπέτα και Μπίνη είναι πονήματα είναι -πώς να το πω…- πνευματικό έργο…Τα άλλα -κυρίως του Λ.Π. αλλά και το τελευταίο του Τσιλιμίδη - είναι αρπαχτές…Σάμπως οι πρώτοι είναι;