Καλησπέρα παιδιά και καλή πρωτομαγιά.Όντας ναυτικός πρόσεξα ότι πολλά τραγούδια του original ρεμπέτικου μιλάνε για την ζωή στα καραβια.Πχ ο ναύτης του Μητσάκη ο θερμαστής κτλπ.Και αν δείτε την ιστορία των παλιών πρωτοπόρων του ρεμπέτικου όλοι έχουν κάποια σχέση με την θάλασσα πχ ο γενίτσαρης είχε μπαρκάρει ο αδερφός του μάρκου ήταν καπετάνιος.Τελικά μήπως η κάθε μορφή καταπίεσης βρίσκει διέξοδο μέσο τις μουσικής?Εγώ πάντως στο πρώτο μου μπάρκο είχα πιάσει τον εαυτό μου να βγάζει δύστυχα του τύπου “3 μήνες στο βαπόρι μάνα μου έχω ακόμη” (σε μουσική και ρυθμό “από κάτω απτής ντομάτες”).Τελικά η θάλασσα και η ζωή των ναυτικών ίσως ήταν πηγή έμπνευσης?
Ε φυσικά. Ανέκαθεν. Χιλιοτραγουδισμένη η θάλασσα: τραγούδια θαλασσινά/ναυτικά υπάρχουν και δημοτικά άπειρα, και λαϊκά, και έντεχνα (αν μπορούμε να χαρακτηρίσουμε έτσι τα μελοποιημένα του Καββαδία λ.χ.), και φυσικά δεν μπορούσαν να λείψουν και τα ρεμπέτικα.
Φαντάζομαι ότι πιο παλιά, όποιος ήθελε να τραγουδήσει τον καημό του, αυθόρμητα θα συνέθετε στο στυλ του τόπου του (και γι’ αυτούς που ο “τόπος τους” είναι η θάλασσα, σε κάποιο στυλ που να συνηθιζόταν μεταξύ των ομοίων τους). Πιο πρόσφατα και σήμερα, που η μουσική κουλτούρα του καθενός είναι περισσότερο προσωπική, ο καθένας θα γράφει εξίσου αυθόρμητα στο στυλ που τον εκφράζει ή που είναι πιο εξοικειωμένος. Μπορεί λοιπόν κάλλιστα αυτό το στυλ να είναι και το ρεμπέτικο!
Πάντως ειδικά για τον Μπάτη έχω μια μικρή επιφύλαξη. Νομίζω ότι μερικά τραγούδια του τα έγραφε απλώς για να παινέσει (κολακέψει;) ανθρώπους του πειραιώτικου περίγυρού του, προσπαθώντας να βγάλει τον καημό τους χωρίς αυτό να βγαίνει αυθεντικά από τη δική του ψυχή. Στον Θερμαστή αυτό πέτυχε κι έβγαλε ένα δυνατό τραγούδι, και δεν είναι τυχαίο ότι ακόμα σήμερα είναι τόσο αγαπημένο. Οι Σφουγγαράδες όμως (από τους οποίους και έκανα αυτή τη σκέψη) είναι τζούφιοι - δεν έχει κανείς παρά να τους συγκρίνει με τα τραγούδια που έλεγαν (και λένε ακόμη) οι ίδιοι οι σφουγγαράδες, ή οι χήρες και τα ορφανά τους, για να δει τη διαφορά.
Ουπς, εδώ έχω ένα κενό στο βιογραφικό του Γενίτσαρη. Πότε μπάρκαρε; Εγώ το μόνο μπάρκο που ξέρω είναι όταν τον έτειλαν επί Μεταξά εξορία στην Ίο ως δημόσιο κίνδυνο…
Εδώ αν κρίνουμε ότι το εγώ μάγκας φαινόμουνα το έγραψε μέσα στο βαπόρι όπως λέει ο ίδιος.E λογικά το γύρω στο 1936 αφού το γραμοφονισε το 37.
Μπα, αυτό το σκηνικό είναι σε λεβητοποιείο στου Ξαβερίου που επισκευάζανε καράβια. Μέσα στο καράβι το έγραψε, αλλά ούτε ο ίδιος ταξίδευε ούτε το καράβι: στη στεριά αυτός, στη στεριά και το καράβι…
Ένα ωραίο θαλασσινό: