…οπως εχει πει ο τεραστιος Κωστας Παπαδοπουλος.
Και συγκεκριμενοποιω…που θα παει αυτο το πραγμα ρε παιδια με τον μετρονομο στο 180?
Ημαρτον…παρακολουθω ολους τους νεους μπουζουξηδες να παιζουν ρεμπετικο σαν να ειναι ολα χασαποσερβικα και μαλιστα μεθυσμενα…βρωμισανε το παιξιμο οι 4χορδοι στις μπουζουκοπιστες,ολοι οι ασχετοι πιτσιρικαδες ακουσανε απο εκει κανα ρεμπετικο,βαλε και την μοστρα ‘‘ειμαι ο πιο γρηγορος αρα ειμαι ο καλυτερος!’’
Ασε που εχουν ολοι απο τους παλιους προτυπο το Χιωτη και δεν δεχονται κουβεντα για αλλον μπουζουξη.
Ακους ζειμπεκικο,τρεχουν,ακους χασαπικο τρεχουν…ακους τσιφτετελι και χασαποσερβικο εκει και αν τρεχουν!
Και εχουμε το αποτελεσμα να προσπαθω να μαζεψω αυτους που παιζω μαζι τους και να τους φρεναρω…δεν συζηταω για κανα ωραιο χασαποσερβικο ‘‘γκομενοπιασιαρικο’’ τυπου ‘‘μπαξε τσιφλικι’’…εκει χρειαζομαι ηλεκτρικη κιθαρα για να τους πιασω…
Το αστειο ειναι οταν τους βαζω να ακουσουν τις αυθεντικες εκτελεσεις και κλαινε σαν τα πουλια που τους εκοψες τα φτερα…
Τι αποψη εχετε? πως θα μπορεσει να ανασχεθει το φαινομενο αυτο και οι ταχυτητες να επανελθουν στις πρωτοτυπες εκτελεσεις?
ΥΓ: To φαινομενο εχει επεκταθει και στα λοιπα συνοδευτικα οργανα…σε σημειο που πλεον να καθοριζουν αυτα τον ρυθμο.
Έχεις απόλυτο δίκιο φίλε bourbou…Είναι και αυτό θέμα παιδείας και διαπαιδαγώγησης επάνω στο όργανο. Δυστυχώς σήμερα ελάχιστα παιδιά ξεκινούν την εκμάθηση μπουζουκιού στοχευμένα επάνω στην “τρίχορδη” - αν μπορείς να την πείς έτσι - αντίληψη. Βέβαια αυτό απαιτεί να υπάρχουν και τα ανάλογα ακούσματα…H γόβα στιλέτο, το “σιβας” και το ιπτάμενο γαρύφαλλο δυστυχώς αυτήν την εικόνα, αυτόν τον ήχο και αυτόν τον τρόπο παιξίματος έχουν συνδέσει με το μπουζούκι. Και είναι άδικο γιατί το τετράχορδο, άσχετα εαν είναι εκτός δικής μας φιλοσοφίας, όταν χρησιμοποιηθεί ως μουσικό όργανο και όχι ως “ηής χητικό εφέ” μπορεί να παίξει πολύ όμορφα πράγματα…Το πως θα αλλάξει η κατάσταση είναι ενα μεγάλο ερώτημα. Πρέπει να αλλάξει η διδασκαλία του οργάνου, τα ακούσματα, η αισθητική…Δεν είναι εύκολο.
Αν και είναι χιλιοειπωμένο το θέμα, στο φόρουμ, θα πώ την άποψη μου για το πώς αντιμετωπίζεται το φαινόμενο.
Δεν αντιμετωπίζεται! Και γιατί παρακαλώ να θέλουμε να γυρίσουν όλα πίσωσ τις πρώτες εκτελέσεις??Ότι θέλουν ας κάνουν και στο φινάλε δικαίωμα του;, δε βλέπω το λόγο να ασχολιέται κάποιος από μας με αυτά και να προσπαθεί να πείσει, αφού δε μας αρέσουν άλλωστε να μην τα ακούμε.
bourbou πάντα θα υπάρχουν και οι πιστοί στις πρώτες εκτελέσεις και το ύφος του παλιού, οπότε μην αγχώνεσαι.
Αν και συμφωνώ ότι είναι χιλιοειπωμένο το θέμα, ετούτος εδώ ο τρόπος διατύπωσης κάνει πάσα για νέες παρατηρήσεις. Ιδού μία (αν την έχω ξαναπεί και δεν είναι νέα, σόρι - φταίει αυτός ο άτιμος ο Γερμανός)
Μπορεί μια σημερινή γκαζωμένη εκτέλεση να είναι καταφανώς λανθασμένη, δηλαδή να προδίδει το κομμάτι. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι η αυθεντική ηχογράφηση είναι υποχρεωτικά η σωστή. Ήταν σωστή τότε. Τότε όμως το πλαίσιο ήταν άλλο. Ένας μουσικός με ευαίσθητες κεραίες, που να ακούει και τον εαυτό του, να ακούει και τη μουσική που παράγει με την ομάδα του, και να ακούει και την εποχή του, εφόσον έχει και κάποιων χρόνων εμπειρία, μπορεί να φτάσει να κάνει πρωτότυπες κι όμως επί της ουσίας πιστότατες εκτελέσεις.
Ακόμη και οι λάτρεις αυτού που επισήμως ονομάζεται «Παλιά Μουσική» αποδέχονται ότι ένα έργο για τσέμπαλο παίζεται σήμερα στο πιάνο, και για λαούτο παίζεται στην κιθάρα. Ή ότι μια αρχαία τραγωδία παίζεται σήμερα σε μετάφραση!
Τις ακριβείς ποιότητες και αποχρώσεις των αυθεντικών ηχογραφήσεων κανείς δεν τις αποδίδει καλύτερα από το πάμφτηνο μπ3-πλέιερ μου. Για τους ζωντανούς μουσικούς επιφυλάσσονται άλλες αρμοδιότητες.
Η αλήθεια είναι πως όλοι μας, ή τουλάχιστον οι περισσότεροι, παλιοί και νέοι έχουν κάποτε πέσει στην γνωστή παγίδα του τρέχα να προλάβεις. Άλλοι κατάλαβαν το λάθος τους και άλλοι ακόμα προσπαθούν να γίνουν Χιώτης, Καραντίνης και λοιπά. Το φαινόμενο εξαπλώνεται ραγδαία και πάλι καλά που γινέται άλλη μια φορά αναφορά πάνω σε αυτό το θέμα.
Το Ρεμπέτικο δεν είναι σίγουρα επίδειξη καλής δεξιοτεχνίας ή ακόμα και καλλιφωνίας, αφού οι βάσεις του δεν στηρίχτηκαν πάνω σε αυτό (βλέπε Μάρκο, Τσιτσάνη και λοιπά)… Δεν είναι βέβαια αμαρτία να τα έχεις αυτά αλλά δεν ειναι αμαρτία και το αντίθετο. Το θέμα είναι πως η ερμηνεία ενός κομματιού γίνεται καλύτερη όταν ο καλλιτέχνης ταυτίζεται με αυτό… Αλλά ας μην μείνει κάποιος μόνο εκεί…
Η ταχύτητα, πάντα κατά την άποψη μου, είναι το τελευταίο που θα πρέπει να ασχοληθεί ένας οργανοπαίκτης. Κοίτα τον ήχο (δηλαδή το αριστερό χέρι), το προσωπικό ύφος, την όρεξη και την γνώση πάνω στο όργανο και όλα τα άλλα, περί ταχύτητας και λοιπά έρχονται στην πορεία και χωρίς να το θέλεις κιόλας…
Έτσι πιστεύω και είμαι σίγουρος πως πολλοί θα συμφωνήσουν. Ο μπουζουξής που αντηχεί σα σκυλάδικο και κάνει χιλιάδες τσαλίμια δεν μπορεί να λέει ότι παίζει καλό Ρεμπέτικο. Δεξιοτέχνης είναι, ρεμπέτης δύσκολο…
μια παρενθεση μονο: ο ηχος του μπουζουκιου δεν βγαίνει απο το αριστερο χερι αλλα απο το δεξι…Ο Μάρκος έλεγε το μπουζουκι ειναι δεξι χέρι και αριστερο πόδι…
πρέπει να υπάρχει μια επιείκεια ιδίως στους νεαρότερους σε ηλικία παίχτες διότι κακά τα ψέματα ο κάθε παίχτης περνάει απο τα ανάλογα στάδια μουσικής ωρίμανσης, οταν αναπτύσσει την τεχνική του και ανεβαίνει επίπεδο ειναι πιθανό απο τον ενθουσιασμό του να παρασύρεται , δεν λέει κανείς οτι δεν θα αλλάξει τη νοοτροπία αργότερα.Και ως γνωστόν τα νιάτα είναι και αντιδραστικά στις υποδείξεις όπως ήμασταν κι εμείς 'οταν ήμασταν νιάτα:112:
Εγώ πάλι νομίζω ότι η εξάσκηση στην ταχύτητα είναι πολύ χρήσιμη και για το ρεμπέτικο. Άλλο όμως η εξάσκηση κι η απόκτηση της ικανότητας κι άλλο ο τρόπος που τη χρησιμοποιεί κανείς. Το συμπέρασμα το βγάζω από προσωπική εμπειρία σαν κι αυτή:
Τ’ απογεύματα του φετινού καλοκαιριού τα πέρασα με συντροφιά στο μπαλκόνι το φραπέ και το τζουρά, παίζοντας γνώστά μου τραγούδια και “βγάζοντας” νέα από μνήμης. “Βγάζω” λοιπόν ένα και μένω με την εντύπωση ότι είμαι “εντάξει” - “κανονικό” ρεμπέτικο λχ “στον τεκέ της μαριγώς” ή “οι ξεφτίληδες”. Προχθές με αφορμή ένα βίντεο παρουσίασης μπουζουκιού με προδιαγραφές σταθόπουλος σε άλλο θέμα του φόρουμ ακούω το ίδιο κομμάτι και διαπιστώνω τα “στολίδια” που περιέχει, ή μ’ άλλα λόγια ότι σε ορισμένα σημεία, εκεί που σε μια μονάδα του χρόνου εγώ παίζω 1-2 νότες, ο παιχτης παίζει 12… Δεν πρόκειται για φόρμουλα-1 στην ταστιέρα, πρόκειται για μια αποκτημένη ικανότητα που μπορεί να χρησιμοποιηθεί ακόμα και “δωρικά” χωρίς να προδίδει το ύφος του κομματιού, αλλά η χρησιμοποίησή της προϋποθέτει την απόκτησή της…
λοιπόν, η πλάκα είναι ότι κι εγώ το χέρι της πένας κατάλαβα, άσχετα αν ως δεξιόχειρας το μυαλό μου πάει στο δεξί (όπως το δικό σου πάει στο αριστερό). είναι τόσο ισχυρά τα συμφραζόμενα, ούτε που κατάλαβα την αντιστροφή.
με την ευκαιρία, καλώς ήρθες!
Το θέμα είναι πιό παίξιμο είναι αυτό πού θα αντιπροσωπεύει καλύτερα τα ρεμπέτικα τραγούδια.
Γιά μένα,επειδή το ΡΕΜΠΕΤΙΚΟ γεννήθηκε ,καί αντιπροσωπεύει μιά εποχή,πού τα λίγα λόγια ήταν καί καλά,πού σημαίνει …να είσαι αυθεντικός,σταράτα λόγια,λιτός,μάγκικο παίξιμο χωρίς φανφάρες καί επιδείξεις καί τα ρέστα…το καλύτερο παίξιμο είναι αυτό πού πλησιάζει τήν πρώτη εκτέλεση.
Ακούω το καραντουζένι τού Μάρκου,καί δέν μπορώ να φανταστώ,οτι θα γινόταν να το παίξει κανείς σήμερα και να κάνει τσαλιμάκια με το μπουζούκι του.
Αν το κάνει θα είναι κρίμα απο τον Θεό.Δέν θα εχει καμμία σχέση πιά με το κομμάτι τού Μάρκου.
Κάθε νότα μετρημένη,ζεϊμπέκικο βαρύ,σκέτη μαγκιά.Αντιπροσωπεύει τόν δημιουργό του.
Δέν μπορείς να το τρέξεις αυτό το κομμάτι.Δέν μπορείς να βάλεις παραπάνω πενιές.Δέν θα είναι πιά ρεμπέτικο.
Κάθε αλλαγή,κάθε παραπάνω φιγούρα θά είναι αδίκημα!!
Με το μπουζούκι μπορεί να παίξει κανείς,αργά,γρήγορα,πολυ γρήγορα ,νά τρέχει οπως στίς γυμναστικές επιδείξεις!!Καί βέβαια υπάρχουν πολλοί πού τρέχουν με το οργανο.Πού κάνουν αγώνες ταχύτητος και επιδεικνύουν τα προσόντα τους.Αφού εχουν το κοινό τους πού τούς χειροκροτάει,καλά κάνουν.
Αλλά γιά μένα ολα αυτά δέν εχουν καμμία σχέση με τό Ρεμπέτικο.
Καλως σας βρήκα και καλές παρέες να κάνουμε! Όσο για τον neapoliotis τα λέει σωστά και όπως πρέπει… Οι πενιές πρέπει να είναι πιστές κοφτές και ωραίες. Στο ύφος όμως! Προς Θεού δεν πρέπει να παραγίνεται το κακό. Τι εννοώ; Συχνά γίνεται το λάθος να προσπαθούν πολλοί την μίμηση των παλαιοτέρων… Το αποτέλεσμα καταλήγει κάπως ενοχλητικό θα έλεγα. Αλλά αυτό σίγουρα είναι άλλο θέμα που θα ήταν καλό να συζητηθεί επίσης. (Εννοείται δεν αναφέρομαι συγκεκριμένα. Μιλάω πάντα αντικειμενικά και σε γενικό σύνολο.)
Γειά σε όλους!
Δυο μέρες και πέρα διαβάζω αυτή την κουβέντα… δεν αντέχω πια. Ήρθααααααα!
Λοίπον…
Πολύ περίεργο μου φαίνεται η ερώτηση αν χρειαζόμαστε ταχύτητα στο μπουζούκι. Για μένα η απάντηση είναι απλή – ναι, την χρειάζομαι. Όπως σε κάθε μουσικό όργανο που μαθαίνεις και θές να γίνεις καλός πάντα πρέπει να έχεις καλή τεχνική. Ναι, δεν είναι μόνο η ταχύτητα, αλλά χωρίς ταχύτητα δεν θα πας πουθενά. Ούτε στο μπουζούκι, ούτε στην κιθάρα, ούτε στο πιάνο κλ κλ κλ.
Άλλο θέμα είναι πως την χρεισιμοποίες την ταχύτητα (δλδ την τεχνική) που έχεις. Αν όταν παίζεις ένα κομμάτι δεν σε νοιάζει τίποτα, εκτός για να βλέπει ο κόσμος πόσο γρήγορα μπορείς να κουνηθείς τα δαχτυλά σου – με συγχωρείτε, αλλά τότε δεν μιλάμε για έναν άνθρωπο τον οποίον δεν μπορούμε να φωνάζουμε ως μουσικό.
Για μένα να ξέρεις να παίζεις ένα όργανο σημαίνει να ξέρεις και την μουσική. Όταν άρχισα να μάθω το μπουζούκι εμένα μου έκανε μεγάλη εντύπωση όταν άκουγα απο τους άλλους ανθρώπους κάτι σαν – κάνω προσπάθεια στο μπουζούκι, θέλω να μάθω 5-10 κομμάτια που γουστάρω… Όταν έμαθα την λέξη «ταμπλατούρα» … ρε παιδιά, σοβαρά μιλάτε; Τέτοια πράγματα… είναι κάτι που δεν το χωράει ο νους μου. Και μη μου πείτε για τα μεγάλα ονόματα που ήταν αγράμματοι σε μουσική! Ο Μπετόβεν ας πούμε ήταν κουφός, αυτό όμως δεν σημαίνει που δεν πρέπει να έχεις αυτί αν ασχολείσαι με μουσική.
Όσον αφορά για τις πρώτες εκτελέσεις… Είναι πάλι κάτι που δεν θέλω να καταλάβω. Έτσι ακριβώς ήταν γραμμένο το κομμάτι, δηλαδή είναι το καλύτερο που υπάρχει… Αλλιώς τι; Που θα πάμε; Να παίζουμε το Χαράματα η ώρα τριες έτσι όπως το παίζει ο Νταλάρας;;;;;; αμάαααααααααααααν!
Η ταχύτητα είναι ένα απαραίτητο προσόν που πρέπει να έχεις παίζοντας ρεμπέτικο για να είσαι σωστός και πλήρης, τωρα που θα την χρησιμοποιήσεις είναι θέμα προσέγγισης. Π.χ στον Χατζηχρήστο (ας μην ξημέρωνε ποτέ) άν δεν έχεις ταχύητα το κομμάτι δεν το βγάζεις με τη καμία, ετσι απλά…
Όσο για τον neapoliotis τα λέει σωστά και όπως πρέπει… Οι πενιές πρέπει να είναι πιστές κοφτές και ωραίες. Στο ύφος όμως! Προς Θεού δεν πρέπει να παραγίνεται το κακό. Τι εννοώ; Συχνά γίνεται το λάθος να προσπαθούν πολλοί την μίμηση των παλαιοτέρων… Το αποτέλεσμα καταλήγει κάπως ενοχλητικό θα έλεγα. Αλλά αυτό σίγουρα είναι άλλο θέμα που θα ήταν καλό να συζητηθεί επίσης. (Εννοείται δεν αναφέρομαι συγκεκριμένα. Μιλάω πάντα αντικειμενικά και σε γενικό σύνολο.)