(Μπαγιαντέρας)
Ρε παιδιά πως γίναμε έτσι; Πως από την εποχή του Μπουφετζή, της Φραγκοσυριανής κλπ, φτάσαμε στην εποχή του Απαπα και του Die for you; Πως φτάσαμε και από στίχους όπως “τι πάθος ατελείωτο που είναι το δικό μου, άλλοι να θέλουν τη ζωή κι εγώ το θάνατό μου” να τραγουδάμε “μου 'ρχετε ζαλάδα να ξέρω πως γυρίζεις γυμνός μες στην Ελλάδα”; Πως γίνετε και ο Mάρκος με τον Τσιτσάνη έχουν αντικατασταθεί από τον Φοίβο και τον Καρβέλα; Πως γίνεται και στιχουργοί όπως ο Μάθεσης, ο Τσάντας, η Παπαγιαννοπούλου, ο Βίρβος και ο Παπαδόπουλος έχουν αντικατασταθεί από τη Ναταλία Γερμανού και την Εύη Δρούτσα. Και το ωραίο είναι πως αυτοί έχουν και ενθερμους υποστηρικτές που με κάθε ευκαιρία σπεύδουν να τους υποστηρίξουν με κάθε λογής μπουρδολογίες που δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα. Έχω βρεθεί πολλές φορές στην (πολύ εύκολη) θέση να χρειαστεί να υπερασπιστώ τα ρεμπέτικα και τα λαϊκά έναντι αυτού που λέγεται σύγχρονο “ελληνικό” τργούδι. Θα ήθελα όμως και τις δικές σας απαντήσεις σε κάποια επηχειρήματα με τα οποία υπερασπίζονται το σημερινό χάλϊ:
- Μα αυτοί όλοι έχουν πεθάνει. Εσύ είσαι 17 χρονών και πρέπει να ακούς τραγούδια της εποχής σου. Όταν θα γεράσεις τι θα ακούς;
- Αυτοί ζήσανε σε άλλη εποχή και αυτά που λένε δεν έχουν νόημα σήμερα.
- Αν ήταν καλά τα τραγούδια τους δεν θα ζούσαν φτωχοί και δεν θα πέθαιναν στην ψάθα.
- Αυτά που ακούς δεν είναι για διασκέδαση, είναι για κηδεία.
- Τα παλιά τραγούδια είναι ωραία όταν τα τραγουδάει ο Σφακιανάκης.
- Αυτά που ακούς δεν τα ακούει κανείς σήμερα (!)
Όταν βέβαια αντικρούσω αυτές (και πολλές άλλες) σαχλαμάρες το τελευταίο επιχήρειμα που τους μένει να πουν είναι ότι λέω μαλακίες! Έπειτα αποχωρούν…