Μήπως έχει κάποιος εύκαιρους τους στίχους από το τραγούδι με τίτλο η Παλιοκοινωνία (Μητσάκης-Νίνου-Τατασόπουλος), αν εξαιρέσω το πρώτο τετράστιχο που βγάζω εύκολα στα υπόλοιπα το χάνω.
Ευχαριστώ εκ των προτέρων…
σήμερα είμαι δυστυχής
και ζω με αγωνία
είμ’ ένα θύμα σου κι εγώ
βρε παλιοκοινωνία
και την καρδιά μου έκανες
βάσανο κι ατυχία
παντού κακία κι απονιά
βρε παλιοκοινωνία
γύρνα να δεις το θύμα
ζητιάνο στα χαυτεία
είμ’ ο καθρέφτης σου εγώ
βρε παλιοκοινωνία
αν και με την στιχουργική “δεινότητα” του μητσάκη, δεν αποκλείω να λέει “πασσαλοκατοικία” στο δεύτερο κουπλέ…
και την καρδιά μου έκανες[b]
βασάνων κατοικία
…
[/b]γύρνα να δεις το θύμα σου
έλα ντε, τώρα φαίνεται σχεδόν προφανής ο συνδυασμός των δύο παρακουσμάτων μου! το “σου” μου ξέφυγε στη πληκτρολόγηση.
Στο συγκεκριμένο ποιητικό κείμενο μάλιστα ανιχνεύονται και ενδιαφέρουσες διακειμενικές σχέσεις: αφενός με το παλαιοκουτσαβάκικο «τα στήθη μου κατάντησαν βασάνων κατοικία» και αφετέρου με το «Αμαρτωλό» (1931) της Γαλάτειας Καζαντζάκη («εικόνα σου είμαι κοινωνία […]»)
Σάς ευχαριστώ θερμά, εύχομαι καλή χρονιά γεμάτη με γλυκές πενιές!!!:088:
Είναι αξιοσημείωτο, νομίζω, ότι μια ακόμη φράση, που απαντάται στο ποίημα Αμαρτωλό της Γ. Καζαντζάκη: το σήμερα χειρότερο απ’ το χτες, αποτελεί τίτλο τραγουδιού του Μητσάκη, ερμηνευμένο από τον Καζαντζίδη το 1956. Είναι πιθανό ο Μητσάκης, που πάντα πρόβαλλε τη στιχουργική-ποιητική του ιδιότητα και επανειλημμένως σε συνεντεύξεις του ανέφερε πως είχε διαβάσει μέχρι και Μπωντλαίρ, να είχε διαβάσει και το ποίημα της Καζαντζάκη, το θέμα του οποίου -τα βάσανα μιας πόρνης- ήταν και ελκυστικό για ένα λαϊκό δημιουργό.