Ερωτική συμπεριφορά των ρεμπετών

Να προσπαθήσω κι εγώ να κάνω μια σύντομη προσέγγιση του θέματος που άνοιξε!
Κατά τη γνώμη μου υπάρχουν δύο όψεις από τις οποίες μπορεί κανείς να δει και να συνάγει τα περί ερωτικής συμπεριφοράς στο ρεμπέτικο.
Ο πρώτος δρόμος είναι φυσικά ο στίχος αφού ο ερωτισμός καλύπτει το μεγαλύτερο ποσοστό στη θεματολογία του ρεμπέτικο (όπως άλλωστε σε κάθε άλλο μουσικό είδος αλλά μάλλον και στις περισσότερες αν όχι όλες - άτιμε Φρόυντ- εκφάνσεις της ζωής μας). Αλλού ο στίχος αναδύει μια γλυκήτητα (απ’ τον καιρό που έτυχε εσένα να γνωρίσω τραγούδια θέλησα εγώ τον κόσμο να γεμίσω), αλλού λατρεία (ραντεβού σαν περιμένω …μα όταν δω τα δυο σου μάτια όλα φως μου τα ξεχνώ) και αλλού σκληρότητα (θα σε τρελλάνω στις κλωτσές κι ο κόσμος ας με βρίζει). Εξαρτάται λοιπόν ο στίχος από τον οποίο συνάγεται η ερωτική συμπεριφορά από τον χαρακτήρα, την καταγωγή, την κουλτούρα αλλά και τον ιδιαίτερο ψυχισμό της στιγμής που γράφει ο κάθε στιχουργός. Δεν είναι δυνατό να βγει κάποιο ασφαλές γενικό συμπέρασμα και σίγουρα όχι από δυο τρία παραδείγματα στίχων.
Ο δεύτερος δρόμος είναι τα πραγματικά περιστατικά, οι αφηγήσεις, οι βιογραφίες, τα γεγονότα και φυσικά το κοινωνικό γίγνεσθαι κάθε εποχής (διότι από το 1910 μέχρι το 1960 έχουμε τεράστιες αλλαγές των κοινωνικών πρέπει σχεδόν ανά δεκαετία). Βέβαια θα πρέπει να συνυπολογίσει κανείς και το γεγονός ότι το ρεμπέτικο εν πολλοίς δημιουργήθηκε και βιώθηκε στο περιθώριο οπότε υπάρχει εκ του πράγματος ένας επαυξημένος δέικτης σκληρότητας ως προς την ερωτική συμπεριφορά, όπως άλλωστε συμβαίνει και σήμερα.
Πάντως στο ρεμπέτικο τραγούδι ενώ βρίσκουμε μια ιδιαιτέρως μεγάλη έκταση ερωτικής συμπεριφοράς από τη λατρέια μέχρι την σκληρότητα και από τη βαθειά αγάπη μέχρι την κατάρα, δύσκολα συναντάμε τον γλυκανάλατο ερωτισμό της μετέπειτα μέχρι και σήμερα εποχής. Δηλαδή, κατά την δική μου πάντα αίσθηση και χωρίς καθόλου περεταίρω έρευνα, ο ρεμπέτης στο ερωτικό του πάθος λατρεύει και τα δίνει όλα, καταστρέφεται και καταστρέφει, ονειροπολεί και τάζει τ’ άστρα, αλλά δεν αυτοκτωνεί, δεν μελαγχολεί, δεν κλαίγεται και δεν μεμψιμοιρεί. Αντιμετωπίζει τον έρωτα είτε βρει ανταπόκριση είτε όχι με μια ιδιαίτερη υπερηφάνεια και μάλιστα λοιδωρεί τον κάθε σοροπάκια.
Σχετικά με την ομοφυλλοφιλία στο ρεμπέτικο δεν μου έρχεται στο μυαλό κανένα στιχουργικό δείγμα. Αν πάντως αναλογιστεί κανείς την επίδραση της ανατολής, τα από καταβολής της ράτσας δείγματα, τις ιδιαιτερότητες που δημιουργεί η φυλακή και την λαϊκή ρήση όπου υπάρχει καπνός κάπου θα υπάρχει και φωτιά, όλο και κάτι θα συνέβαινε…:78:.

Στην τελική, ο καθένας ας κρατήσει από τα ρεμπέτικα και τους ρεμπέτες ότι θεωρεί ότι αξίζει,ανάλογα με το αξιολογικό του σύστημα και την κοσμοθεωρία του…
Χώρια που ακόμα και για το τότε, δεν μπορούμε να τα βάλουμε όλα σε ένα τσουβάλι

Κακώς επαναφέρω το θέμα τώρα αφού έχει σχεδόν κλείσει και ό,τι ήταν να αναρωτηθούμε το έχουμε λίγο πολύ κάνει. Ευχαριστώ τον KwstasP για το “Σεμνά” αφού το σχόλιό μου ήταν περιττό χωρίς να προσφέρει κάτι ουσιώδες.

Θα ήθελα λίγο να το αιτιολογήσω και να πώ και 1-2 πράγματα παραπάνω.

Για το σχόλιο: βγήκε λίγο αυθόρμητη η ειρωνία σκεπτόμενος ότι ήταν οι ρεμπέτες gay τέτοιου είδους; Δηλ. να είχαν ένα “ογλάνι” κλπ κλπ μου φάνηκε λίγο άκαιρο.

1-2 πράγματα: Άκαιρο με την έννοια του χρονικού προσδιορισμού που αποδίδουμε στους ρεμπέτες. Έχοντας στο μυαλό μου ότι όταν συζητάμε με τον όρο ρεμπέτες στην πλειοψηφία μας εννοούμε ανθρώπους που έζησαν από το 1910-20 και μετά, ηχρονική περίοδος της Ελλάδας τότε δεν ξέρω κατα πόσο είχε τόσο έντονα οθωμανικά κατάλοιπα.

Μετά από ένα ταξίδι στην Πόλη που έκανα και έψαξα λίγο παραπάνω την ζωή των οθομανών σουλτάνων και λοιπών προεστών (γοητευμένος από το ΤΟΠ ΚΑΠΙ και φαντασμένος με χαρέμια με λαδωμένα κορμιά κλπ :112:) παραδέχομαι ότι οι ομοφυλικές συμπεριφορές θεωρούνταν και ψιλοφυσιολογικές.

Αν και από ότι θυμάμαι δεν τους αποκαλούσαν ογλάνια αλλά κάπως αλλιώς και αυτά τα παιδιά (νεαρά αγόρια) ήταν χορευτές και sex workers (έτσι το έλεγε η πηγή που τα διάβαζα - να 'ναι καλά οι αγγλικές βιβλιοθήκες!!) Τέλος πάντων, σίγουρα με φυλακές κλπ όπως είπε κ ο φίλος πιο πάνω θα υπήρχαν και τέτοια και σίγουρα μες στους “μάγκες” κάποιος θα ήταν που θα είχε περίεργες ορέξεις κλπ αλλά θα ήταν μια καθαρή μειοψηφία.

Και ο καλύτερος επίλογος:

Επανέρχομαι κι εγώ γιά μερικά ακόμα.

Κιοτσέκ(ια) τα λέγανε και τα λένε.
Έχω βάλει στο blog μου, επειδή δε κατάφερνα να τις βάλω εδώ, δυό φωτο. Η μιά δείχνει κάποιον με τ΄ογλάνι του και η άλλη, ένα κιοτσέκι.

Το θέμα στομώθηκε. Σπάνια εξαντλούνται θέματα στα φόρουμ.
Ήθελα μόνο να πω ότι, όπως με σχεδόν οτιδήποτε είμαστε μπερδεμένοι σήμερα, έτσι και με το «ρεμπέτικο».

Ας ξαναθυμηθούμε ότι οι «ρεμπέτες» δεν ήταν μιά φάλαγγα απρόσωπων στρατιωτών με κοινές αρχές. Τα πάντα μπορούσαν να υπάρχουν μες τη φάρα.

Γιατί άραγε λέμε «οθωμανικά κατάλοιπα», όταν η ιστορία αυτή υπήρχε σ΄εμάς κάποιες χιλιάδες χρόνια πριν εμφανιστούν οι Οθωμανοί; Απ΄τους Οθωμανούς τη μάθαμε;

Υπάρχει ένας (δικαιολογημένος) διχασμός στις αντιδράσεις. Απ΄τη μιά μας αρέσουν και επικροτούμε τις «ελεύθερες ρεμπέτισσες» και τα τραγούδια που γράφτηκαν γι αυτές, κι απ΄την άλλη αντιδρούμε σπασμωδικά, αμήχανα, διστακτικά και θυμωμένα όταν θίγεται το θέμα της ομοφυλοφιλίας.
Ίσως θα έπρεπε να σκεφτούμε πως όταν υπάρχει αυξανόμενη γυναικεία «χειραφέτηση» (όπως υπάρχει στις μέρες μας), παρατηρείται στο άλλο φύλο μιά αυξανόμενη ομοφυλοφιλία ή τα κουρεμένα γουλί κεφάλια που βλέπουμε σήμερα. Διαφωνείτε, το ξέρω. Υπάρχουν πολλά γραφτά γιά το θέμα, αλλά βιώνονται σα σαχλά ή είναι εξοβελιστέα στην ανδρανδρική μας Ελλάδα.

Σε τελευταία ανάλυση όμως ναι, προφανώς επρόκειτο γιά μειοψηφίες, ή κάτι περισσότερο από μειοψηφίες, αλλά «στα σκοτεινά». Δε πρόκειται ποτέ να μάθουμε, ούτε και συντρέχει λόγος.

Δεν μπορώ να σκεπτώ για μιά ερωτική συμπεριφορά χορίς να σκεπτώ τις γυναίκες … λοιπόν πρέπει να καταλάβουμε την γυναίκα την ρεμπέτισα για να καταλάβουμε την ερωτική συμπεριφορά . Συνφωνώ με τον Σαββόπουλο , τα τραγούδια παντα τα λένε όλα … Ρήξτε μιά ματιά σε αυτά τα video :
[b]9[/b]

Να κάνω μια ερώτηση για να καταλάβω.Απο πότε η ζωη ερωτική και μη ανθρώπων που έζησαν εκείνες τις εποχές,γίνεται πηγή και θέση κιώλας για την παρουσίαση του ρεμπέτικου;;
Οι ρεμπέτες ή ενα μέρος απο αυτούς ήταν γκέι; ή κάποιοι άνθρωποι (μια κάστα ανθρώπων) που μέσα σε αυτούς ζύσαν και οι ρεμπέτες.
Αν ο ρεμπέτης είναι αυτομάτως και κλέφτης και φονιάς,και ισόβια φυλακή,και χίλια δυο άλλα,τότε πάω πάσο.Βγάλτε οτι κριτήριο θέλετε.
Απλά και οι άνρωποι αυτοί ζούσαν μαζί με άλλους. Ή και βγήκαν μέσα απο αυτούς.Εννοώ την μαγκιά αν θέλετε,τους φτωχούς και τα λοιπά.Μην τα τσουβλιάζουμε προς ευκολία συπεράσματος ολα.Και μην τα συνχέουμε.Δεν λεω οτι το λαϊκό τραγούδι γεννηθηκε στα σαλόνια,αλλά οχι και οτι ολες οι συνήθεις κάποιον πέρασαν κατευθύαν μεσα σε αυτό…Και αναλόγως πάλι τι θέλετε να πείτε με την λέξη ρεμπέτης σε αυτό το θέμα.Μιλάμε γι αυτόν που δημιουργεί,γιατί δεν εχω ακούσει τραγούδι που να το απασχολεί κάτι τέτοιο,πλήν της γυναίκας που είναι σύνηθες,ή των κόσμο όλον της μαγκιάς που άκουγε;
Αν λανθάνω…

Έχω την εντίποση πως οι μάγκες ξέρανε πως ήταν μάγκες μα δεν ξέρανε πως σήμερα θα τους ταξωνομούσαμε στην κατιγορία των ρεμπέτων , προσπαθώ να θυμηθώ κανένα τραγούδι με χρόμα ρόζ (γκεϊ) μα δεν μου έρχετε κανένα στον νού , εκτός ένα της φυλακής : Με λένε γυφτοπούλα … Το κάτω στα Λεμονάδικα , έχει άλη ένοια , οι λαχανάδες εῖναι πορτοφόλιοκλέφτες , (λάχανα είνα πορτοφόλια) και οι δυό μάγκες που κάναν την κυρία , δηλαδή σαν να λέμε κάνανε τον παπά . Νικο (φορλαν) εσένα που σου αρέσουν τα στατιστικά πόσα τραγούδια μπορείς να μας θυμήσεις με χρόμα ρόζ ;

Δύσκολο να βρεις τέτοια τραγούδια.Δεν νομίζω να υπάρχουν.Ίσως αν υπάρχουν θα είναι με μελωδία γνωστού τραγουδιού και στίχους της στιγμής.Κυρίως για διακομόδηση με ύφος σαρκαστικό.Πολλά τέτοια δυστιχα ξέρουμε όλοι απο την παράδοση,αλλά οχι,δεν τα λέμε ρεμπέτικα. Οπότε δεν υπάρχουν στατιστικά.
Είναι δύσκολο να πεις οτι το ρεμέτικο το απασχόλησε αυτό το θέμα.Και λογικό με αυτό θα αχολούνταν;Είχαν άλλα και άλλα να λύσουν,ήταν το τελευταία πιστεύω που είχαν να ξεδιαλύνουν.