Εργασίες για τα νεοδημοτικά

Παραδοσιακή Μουσική
101

μα σαφως και χορευουν ακομα με το κλασικο δημοτικο, δεν ειναι παντου το ιδιο. αυτες οι σαβουρες ενα κομματι ειναι του κλαριντζηδικου ρεπερτοριου. το δημοτικο ζει και βασιλευει ακομα σε ολη την ελλαδα σε πληροφορω. ειτε ηλεκτρικο, ειτε ηλεκτροακουστικο. τα τραγουδια και τα στυλ ειναι μοιρασμενα κατα τοπους οπως ηταν και παλια. μεσα σε αυτα εχει και σαβουρα, τι να κανουμε τωρα?

δλδ πρεπει να εχεις ‘‘οικονομικες δυσκολιες’’ για να παιζεις και τραγουδια που δεν σου αρεσουν? το ενδεχομενο να εισαι απλα επαγελματιας και να κανεις την δουλεια σου δεν υπαρχει?

σαφως και δεν ισχυει αυτη η καραμελα. μια μεριδα κοσμου θελει και αυτα, η μονο αυτα. οπως καποιοι αλλοι ακουν ροκ, φορουν δερματινο, και πινοντας μπυρα η ουισκι, νομιζουν οτι ζουν στις ηνωμενες πολιτειες. αστυνομικοι στα γουστα του καθενος δεν μπορουμε να γινουμε.

1 «Μου αρέσει»
102

Εγώ προσωπικά, είμαι επαγγελματίας μουσικός αλλά πάνω από όλα είμαι άνθρωπος με άποψη και συγκεκριμένη φιλοσοφία. Οπότε, διαλέγω αυστηρά με βάσει τα γούστα μου σε τι δουλειές θα πάω. Είχα κι έχω αυτή την δυνατότητα.

Σε τέτοια πανηγύρια -και κάποια άλλα είδη “μουσικής”- θα έπαιζα μόνο αν είχα πρόβλημα επιβίωσης και θα το κράταγα και κρυφό. Η ανάγκη της επιβίωσης βλέπεις, καπελώνει την όποια ιδεολογία!

Εσύ αν θεωρείς ότι επειδή είσαι επαγγελματίας πρέπει να είσαι του “όλα τα σφάζω, όλα τα μαχαιρώνω” και το αντέχεις, κάνε το. Δεν το κατακρίνω.

2 «Μου αρέσει»
103

δεν εννοουσα αυτην την φραση. λαθος εχεις καταλαβει για τους επαγγελματιες. υπαρχουν ομως και τετοιοι.

104

Μακάρι να κάνω λάθος.
Αλλά πάρε για παράδειγμα τα πανηγύρια Αγρινίου, Ξηρομέρου, Βάλτου κτλ κτλ που τα ξέρω λίγο παραπάνω, όπως ήτανε και όπως είναι.
Άλλες οι εποχές του μπαρμπα-Τάκια, άλλες παλαιότερα, και άλλες τώρα… τι να κάνουμε;
Θα παίξει και η μαυριδερούλα, θα παιξει και μαραίνομαι ο καημένος, θα παίξει και κανα κλέφτικο… αλλά θα παίξει και το Θ’αλλάξω γειτονιά και και και… δε γίνεται αλλιώς πλέον. Δε θα κρατήσεις το ενδιαφέρον του πιτσιρικά αλλιώς για πολύ.
Δε σου λέω αν είναι καλό ή δεν είναι, γούστα είναι αυτά. Αλλά είναι μια πραγματικότητα όμως.
Θα μου πεις τώρα “το τάδε πανηγύρι όμως είναι παραδοσιακό, και δεν έχει αρμόνια κτλ κτλ”. Είναι ο κανόνας αυτός όμως;

Τώρα για το “όλα τα σφάζω, όλα τα μαχαιρώνω”, γνωρίζεις κι εσύ πως αν δεν είσαι χομπίστας ή αν δεν έχεις άλλη πρωινή δουλειά να σου προσφέρει το σίγουρο και να παίζεις εκ του ασφαλούς μία στο τόσο, το πράγμα δεν είναι και τόσο απλό.
Εγώ στο λαϊκό/ρεμπέτικο πάντως, δεν έχει υπάρξει σχεδόν καμία βραδιά που να μου αρέσουν ένα προς ένα, όλα τα κομμάτια που έπαιξα. Εκτός ίσως από καμία περίπτωση τύπου συναυλίας, με στάνταρ πρόγραμμα.
Δηλαδή άμα αρχίσει το ελεύθερο πρόγραμμα και αρχίσει ο τραγουδιστής και τραβάει μπροστά και πάει με το κέφι του κόσμου, τι θα του πω εγώ; Θα κάνω φινάλε ξαφνικά και θα του πω μη το λες αυτό;

2 «Μου αρέσει»
105

Ο καθένας κάνει τις επιλογές του, βάζει τα όριά του, χαράζει την πορεία του. Αν ίσχυε απόλυτα αυτό που λέμε για την επιβίωση και την ανάγκη, δεν θα είχαμε ούτε διεκδικήσεις ούτε αναβίωση του ρεμπέτικου. Επίσης, το να σιχαίνεσαι τον εαυτό σου και αυτά που παίζεις γιατί “τα θέλει το κοινό”, είναι σημαντικό κίνητρο για να βάλεις φρένο. Εξάλλου υπάρχει και το κοινό που θέλει “αυτά που δεν θέλει το κοινό”, κάποιος πρέπει να τους ικανοποιήσει και αυτούς.
Προσωπικά κατάφερα να κάνω την στροφή από την κοσμική ταβέρνα και τις κοινωνικές εκδηλώσεις με τα λαϊκά και τα ποτ-πουρί στο καλοπαιγμένο ρεμπέτικο, ακριβώς την εποχή που βιοποριζόμουν κυρίως από τα μαγαζιά και ελάχιστα από τα μαθήματα. Δεν θα άντεχα αλλιώς, και επίσης έβλεπα κάθε Σαββατοκύριακο την ευθύνη μου ως μουσικού για το τί θα προσφέρω στους πελάτες. Από την στιγμή που άρχισα να κάνω τις επιλογές μου φτιάχτηκε ένα πλέγμα σχέσεων με κοινό και μαγαζιά συγκεκριμένα, το οποίο με τροφοδοτούσε με μεροκάματα αντί να ψάχνω σε αγγελίες για το τελευταίο συνοικιακό σουβλατζίδικο.
Τελικά ήταν πολύ απλό, το κοινό θα ακούσει αυτό που θα του προσφέρεις εφόσον υπάρχει και κάποιο στοιχειωδώς κατάλληλο πλαίσιο από το μαγαζί. Όπως στα ΜΜΕ, αν υπάρχουν καλές εκπομπές θα έχουν ένα σταθερό κοινό. Σκουπίδια πάντα θα υπάρχουν για τον πολύ κόσμο, αλλά δεν σημαίνει πως θα πρέπει να επιβιώσουν μόνο αυτά.
Επίσης, στην προσωπική ανέλιξη ενός μουσικού, βοηθάει το να έχει προσωπικότητα και χαρακτήρα. Πιο πιθανό είναι να επιλέξει κάποιος ένα σχήμα που παίζει με ιδιαίτερο και προσεγμένο τρόπο έστω και μια μειοψηφική τάση, παρά έναν ακόμα διασκεδαστή στο σωρό. Και φυσικά θα έχει κίνητρο και όρεξη για μελέτη και βελτίωση.
Τα είπα λίγο μπλεγμένα και ανακατεμένα, αλλά έχω βαρεθεί να ακούω την καραμέλα και την δικαιολογία του κοινού. Σε ρεμπέτικο φόρουμ είμαστε, ο καθένας ας βάλει το λιθαράκι του να βελτιωθεί και άλλο η κατάσταση. Ό,τι λέω ισχύει και για το δημοτικό με την δυσκολία ότι πλέον έχει κυρίως τον ρόλο της μεγάλης εκδήλωσης (πανηγύρια) και διασκέδασης (χορός μέχρι τελικής πτώσεως). Πάντως έχω παραδείγματα επιτυχημένων καλών παιχτών που κρατάνε ποιότητα στις δουλειές τους και στο δημοτικό/παραδοσιακό.

ΥΓ: Δεν μου αρέσει να περιαυτολογώ, αλλά κάτι ανάλογο έγινε και με τα μαθήματα όταν αυτά έγιναν η κύρια πηγή εισοδήματός μου. Νομίζω είναι κάτι που ισχύει σε όλα τα επαγγέλματα, η σχέση ποιότητας-ανταμοιβής.

8 «Μου αρέσει»
106

Κοιτάξτε, το πρόβλημα δεν ήταν, ούτε είναι στον μουσικό. Ο κιθαρίστας ουδεμία ευθύνη έχει για την ροή του προγράμματος, προφανώς. Ούτε για την κατάπτωση και εκφυλισμό του δημοτικού τραγουδιού-έτσι όπως έχει επικρατήσει να παίζεται πλέον (δεν εξετάζω την επιλογή της κιθάρας και του ήχου).
Την έχει ο συνθέτης (& στιχουργός) αυτών των εκτρωμάτων που τα βαπτίζει δημοτικά και τα δίνει σε φίρμες τύπου Καψάλη, Γρίβα και Σαφέτη. Τα ΜΜΕ με την σαθρότητά τους βάζουν πλάτες.

Από την άλλη, η φύση των πανηγυριών, με παραγγελίες, χαρτούρα και σειρά χορού ή γύρω από τον πλάτανο της πλατείας που πληρώνει ο πρώτος, έχει αντικατασταθεί με τα πατάρια, τα ηχητικά των 800 ντεσιμπέλ και τα φώτα.
Επίσης, οι νέες γενιές, δεν ακούν παραδοσιακά παρ’ ότι θα ξεσαλώσουν στο χωριό τους όταν γίνει το πανηγύρι. Οπότε δεν έχουν απαιτήσεις σε τραγούδια. Είναι εύκολος “πελάτης” και ό,τι του παίξεις θα το δεχτεί.
Κι από τη στιγμή που είναι ελεύθερος χορός και δεν πληρώνεις τότε κι ο τραγουδιστής θα πει ό,τι γουστάρει βλ. Ζαφειρένια μου, θα αλλάξω γειτονιά κλπ

Κάπως έτσι φτάσαμε σήμερα στο να ξεχάσουμε το Διαμάντι δαχτυλίδι και να λέμε το Να χα τη γειτόνισσα τη βλάχα.

Περαστικά μας.

υ.γ.1 Παράλληλη “εξέλιξη” και στο Λαϊκό τραγούδι.
υ.γ.2 Το μόνο αξιόλογο σημείο των σαβουρονεοδημοτικών είναι ο τρόπος παιξίματος της κιθάρας. Είναι μοναδικός.

5 «Μου αρέσει»
107

μια διορθωση… επειδη πολυς λογος γινεται για τα ‘‘πανυγυρια’’… το δημοτικο δεν παιζεται μονο εκει, αλλα και σε γαμους, βαφτισεις,χορους και διαφορες αλλες εκδηλωσεις και αυθορμητα γλεντια. το οτι ο λαος μας ακομα σε αυτα τα σημαντικα γεγονοτα θελει την παραδοσιακη του μουσικη, αυτο λεει πολλα… τωρα η σαβουρα, υπαρχει γενικα στη ζωη μας, οχι μονο στη μουσικη.

και αυτος εχει αλλαξει πλεον, κοπηκαν οι μαγκιες.

5 «Μου αρέσει»
108

Εδώ είναι η αναφορά: Theodosiou, A. (2013) «Fantasia Repertoire. Alaturka, Arabesk and Gypsy Musicians in Epirus, Greece», στο Pennanen, R., P. Poulos and A. Theodosiou (eds.) (2013). Ottoman Intimacies, Balkan Musical Realities. Athens: Finnish Institute of Athens, pp. 135-156 | Aspasia (Sissie) Theodosiou - Academia.edu

Μπορείς να ζητήσεις το άρθρο από τη συγγραφέα. Μπορώ κι εγώ να σκανάρω το άρθρο και να το παραθέσω αν ενδιαφέρεται κανείς.

Η δικιά μου εντύπωση είναι ότι οι νέοι Ρόμα/Γύφτοι μουσικοί κρατάνε και την τοπική παράδοση, παρόλο την κλίση τους προς το Hüsnü ύφος/το αραμπέσκ/την τούρκικη μουσική (που κατά τη γνώμη μου δεν είναι “κατώτερη” αισθητικώς ή καλλιτεχνικώς, απλώς διαφορετική). Βέβαια, δεν έχω τις γνώσεις που έχουν πολλά μέλη εδώ, ούτε τις ευκαιρίες να ακούω ζωντανά δημοτικά. Όμως αυτά που ακούω στο youtube μου αρέσουν, άσχετα αν είναι δημοτικά ή νεοδημοτικά στο είδος. https://youtu.be/SRtuMsM-gKY. Και ένα άλλο: https://youtu.be/Hynb-4SQ734. Θα βάλω κι ένα νεοδημοτικό (ειδικά αφιερωμένο στο φίλο Michael :slightly_smiling_face:): https://youtu.be/9m-tkqLkU4g. Και ένα λαικοδημοτικό: https://youtu.be/YKPUzTB2B_E. Δεν ξέρω κατά πόσον αυτά τα παιδιά εκπροσωπούν την “γνήσια” δημοτική μουσική παράδοση όπως παιζόταν και τραγουδιόταν στα χωριά καπότε, αλλά από την άλλη δεν ξέρω αν είναι καν δυνατόν να αναστήσουμε αυτήν τη μουσική στην σημερινή εποχή, μια που οι συνθήκες ζωής έχουν αλλάξει τόσο ριζικά…

1 «Μου αρέσει»
109

Να αναστήσουμε; Γιατί, πότε πέθανε;

Οι συνθήκες ζωής άλλαξαν όχι τα προβλήματα του κόσμου.

Δηλαδή σαν να λέμε ότι στα σπίτια δεν μαγειρεύουμε πια φασολάδα, φακές ή τραχανά. Τρώμε όλοι γκουρμεδιές και μοντέρνα κουζίνα.

3 «Μου αρέσει»
110

ευχαριστω καλη μου! :slightly_smiling_face: πασιγνωστα και τα δυο. να σου πω απλα οτι αμα ησουν μεσα στη δουλεια μας, δεν θα χρειαζοταν να διαβασεις καμια μελετη απο κανεναν κυριο, διοτι πολυ απλα θα τα ζουσες ολα αυτα απο κοντα και δεν θα ειχες καμια απορια. οταν εισαι επαγγελματιας παιζεις και τα παλια και τα καινουργια και οτι θελει το κοινο. αν δεν εχεις ‘‘οικονομικες δυσκολιες’’ παιζεις οτι θες εσυ και οπου θες εσυ. βασικα ο καθε καλλιτεχνης λειτουργει απο μονος του. δεν υπαρχουν ταμπελες… αυτες τις βαζουν οι απ’εξω που δεν ξερουν και φανταζονται διαφορα. :sunglasses:

3 «Μου αρέσει»
111

Από πού κι ως πού αυτό;

Έχω διαβάσει ακόμη και εργασία που να αναφέρεται εμμέσως και σ’ εμένα τον ίδιο (όχι προσωπικά βέβαια: σε ομάδες και ρεύματα στα οποία εντασσόμουν κι εγώ), και με βοήθησε να κατανοήσω πράγματα που δεν είχα σκεφτεί ποτέ. Το ότι τα είχα ζήσει αυτοπροσώπως δε σημαίνει ότι είχα κάνει και κάθε πιθανή σκέψη πάνω σε ό,τι είχα ζήσει.

Φαντάζομαι πόσο περισσότερα έχει να μάθει ένας βετεράνος στρατιώτης, λ.χ., διαβάζοντας μελέτες τίποτα κυρίων για τους πολέμους όπου συμμετείχε ο ίδιος.

2 «Μου αρέσει»
112

Ναι, Περικλή, αυτά να τα πεις στους επιζώντες του κάθε πολέμου!
“Εγώ πεθαίνω στη μάχη κι εσύ γράφεις για μένα μπροστά στο τζάκι!”

Τα συναισθήματα του παταριού δεν θα τα καταλάβει ποτέ ο θεωρητικός!

Θα έγραφα κι άλλα αλλά πάω για τα παιδιά!

1 «Μου αρέσει»
113

Άρα εκτός από τους μουσικολόγους απαξιώνουμε και τους ιστορικούς, έτσι; Εμ βέβαια, πού να ξέρουν αυτοί οι κύριοι με τα πτυχία τους.

Γι΄αυτή την πολύ συγκεκριμένη περίπτωση δεν έχω να πω κάτι: ούτε επαγγελματίας του παταριού είμαι, ούτε σχετικές μελέτες έχω διαβάσει. Για άλλες περιπτώσεις, που τις ξέρω στο πετσί μου και μπορώ να έχω άποψη, τοποθετήθηκα ήδη.

Αλλά γιά να δούμε λίγο: τι ακριβώς σημαίνει η φράση «καταλαβαίνω τα συναισθήματα»;

Σημαίνει κάτι ιδιαίτερα δύσκολο. Ελάχιστοι άνθρωποι είναι σε θέση να το κάνουν για τον εαυτό τους, κι αυτοί συνήθως έχουν περάσει έστω και άτυπα μια σχετική εκπαίδευση. Και το κύριο εμπόδιο στο να κατανοήσω τα συναισθήματά μου είναι ακριβώς το γεγονός ότι τα βιώνω.

Για τον άλλο είναι σχετικά πιο εύκολο να το κάνεις, και πάλι όμως μέσα στα πλαίσια του δύσκολου. Μερικοί συνάνθρωποί μας είναι προικισμένοι με μια ενσυναίσθηση άνω του μέσου όρου (ή την έχουν καλλιεργήσει), και είναι σε θέση να κατανοήσουν τα συναισθήματα του άλλου «ενστικτωδώς», όπως θα λέγαμε υπεραπλουστεύοντας. Αλλά βέβαια δεν ποντάρουμε στη στατιστικά μικρή πιθανότητα να πέσουμε σ’ έναν τέτοιο άνθρωπο: κυρίως υπάρχει η μέθοδος να αποκρυπτογραφούμε και να κατανοούμε συναισθήματα. Δηλαδή μια επιστήμη, φτιαγμένη από ανθρώπους που έκατσαν δίπλα στο τζάκι τους και μελέτησαν πράγματα με τα οποία οι ίδιοι δεν είχαν συναισθηματική εμπλοκή.

Χωρίς το τζάκι του αναλυτή, παιδιά, θα ήμασταν στα σπήλαια και θα συνεννοούμασταν με ροπαλιές.

Edit: προφανώς δεν εννοώ ότι ο κάθε θεωρητικός μελετητής οποιουδήποτε πράγματος είναι εκ προοιμίου σωστός.

3 «Μου αρέσει»
114

Αυτό είπα εγώ, ρε Περικλή;
Ας κάνω μία προσπάθεια ακόμη να γίνω κατανοητός.

Ο ιστορικός θα καταγράψει τα γεγονότα στεγνά και αντικειμενικά. Σύμφωνοι!
Θα βρει και τους πολιτικούς λόγους που προκάλεσαν τον πόλεμο; Ωραία!
Θα αναλύσει και τις οικονομικοκοινωνικές συνέπειες αυτού; Δεκτών!
Κι άλλα τόσα ακόμη όμορφα και μπλα-μπλα; Καμία αντίρρηση!
Μέχρις εκεί όμως.

Δεν ξέρει και ούτε μπορεί να μεταφέρει με λέξεις τι ένοιωσε κι έζησε ο φαντάρος.

Άλλο παράδειγμα: Ήρθες στο πανηγύρι του Αη Συμιού. Το είδες, το γνώρισες. Μπορείς να γράψεις μία εξαιρετική εργασία για αυτό. Έχεις και πολύ όμορφο γραπτό λόγο, σίγουρα θα είναι.
Τι κατάλαβες και τι ένιωσες για τα …“ενδότερα” της παρέας ή το τραγούδι και το χορό του μπάρμπα Τάδε;
Τίποτα απολύτως, κατά την δική μου γνώμη!
Γιατί;
Διότι δεν είναι μαθηματικά ή γραμματική αυτά τα πράγματα, ρε φίλε!! Τόσο απλά!

Αυτά και τέλος από μένα.

υ.γ.

Καλά, κόψε μέτρα κι εσύ γιατί πάνε όλα τα παιδάκια, που λέει και το ανέκδοτο!

1 «Μου αρέσει»
115

Δημήτρη, δε νομίζω πως παρανόησα, ούτε η αναλυτικότερη εξήγησή σου μου δείχνει κάτι που δεν είχα καταλάβει από πριν. Αλλά επειδή είναι αναλυτικότερη, είναι και πιο συζητήσιμη. Πάμε λοιπόν:

Συνήθως αυτό είναι ούτως ή άλλως έξω από το αντικείμενο του ιστορικού. Είναι όμως μέσα στο αντικείμενο πολλών λογοτεχνών. Κάνας-δυο από κείνους δεν τα 'χουν καταφέρει και άσχημα, δε συμφωνείς;

Τι σε κάνει να πιστεύεις ότι δε θα δω παρά μόνο μαθηματικά και γραμματική;

Ή: έστω (για τη συζήτηση) ότι δε βλέπω παρά μόνο αυτό. Τι σε κάνει να πιστεύεις ότι μόλις αναλύσω τη γραμματική του πανηγυριού θα νιώσω έτοιμος να γράψω «τα πάντα» για το πανηγύρι; Κι όχι ότι θα υποψιαστώ ότι υπάρχει και κάτι ακόμη που μου διαφεύγει και που ίσως, με ταπεινότητα και υπομονή, να το κατανοήσω μετά από πολύν καιρό και πολλή τριβή;

Εδώ που τα λέμε, τι σε κάνει να πιστεύεις ότι τη μελέτη θα τη γράψω εγώ και όχι λ.χ. εσύ που τα έχεις ΚΑΙ βιωμένα;

Και τέλος πάντων γιατί να επιμείνουμε στο τι πιστεύεις, όταν εγώ έχω δει με τα μάτια μου βιβλία να μου εξηγούν τι έκανα και τι ένοιωθα εγώ ο ίδιος στην τάδε ή δείνα περίπτωση; Αν εσύ δεν έχεις δει τέτοια, λογικό είναι να νομίζεις ότι είναι αδύνατο να συμβεί, αλλά εγώ δε σου λέω τι νομίζω αλλά τι είδα.

2 «Μου αρέσει»
116

Περικλή, έχεις τον μαγικό τρόπο που το “Τέλος από μένα” δεν μπορώ να το τηρήσω! :slightly_smiling_face:

Θα μπορούσα να αναφέρω χίλια δυο ακόμη παραδείγματα ώστε να καταδείξω αυτό που λέω με τα συναισθήματα . Δεν φτάνει μία καταγραφή/παρατήρηση ώστε να αποδώσει τον ψυχισμό του βιώσαντος.

Ναι, συμφωνώ. Απλά τα έχουν καταφέρει καλύτερα από τους άλλους. Δεν μπορεί όμως κανείς τους να πει στον παππού σήμερα: “Έλα καλέ μου, να σου πούμε εμείς τι πέρασες στην Κορυτσά, που είχε 1 μέτρο χιόνι και να σου εξηγήσουμε για τα κρυοπαγήματα”.
Αν εσύ νομίζεις ότι μπορούν τότε πάσο.

Τι θα πει ο μουσικολόγος δηλ, για να γυρίσω στο θέμα μας, στον μουσικό: “Έλα, καλλιτέχνη μου, να σου πω τι νιώθεις όταν παίζεις στο πατάρι”;
Κοροϊδευόμαστε τώρα;
Θα έρθει ο Λιάβας κι ο Κοκκώνης να πει τι ακριβώς και σε ποιον;

Τι άλλο θα δεις δηλ; Την ένταση και τον ιδρώτα του Τάδε όταν τραγουδοχορεύει; Την ψυχούλα του θα την δεις; Πρέπει να το βιώσεις εκ των έσω, Περικλή.
Πήγαινε στα αναστενάρια, κοίτα απ’ έξω και κάτσε μετά να κάνεις μάθημα συναισθημάτων στους πανηγυριστές εκεί.

Κατανοώ ότι επειδή είσαι του θεωρητικού, νομίζεις ότι όλα καλύπτονται ή είναι φανερά. Δεν ισχύει.
Θα καταλάβαινες τι σου λέω εάν γινόσουνα μουσικός παταριού για λίγο, από μουσικός συναυλίας ή δωματίου, που λέω εγώ.
Δεν το λέω υποτιμητικά. Είναι άλλο πράγμα, απλά.

Μα, αυτό ακριβώς είναι που λέω κι εγώ. Εγώ που τα έχω βιωμένα τα ξέρω καλύτερα. Εσύ όσο καλά και να τα δεις, θα υστερείς ελλείψει των προσωπικών εμπειριών.

Επειδή κι εγώ διάβαζα, άκουγα και είχα τρελή αγωνία για το τι νιώθεις την πρώτη φορά που κάνεις σεξ. Πώς είναι, ρε παιδί μου; Τι κάνουμε και πώς; Κι αν αυτό; Κι αν το άλλο;
Άκουγα ανθρώπους μεγαλύτερους να μου τα λένε, που είχαν την εμπειρία, που το είχαν βιώσει. Είχα γίνει “σεξολόγος” στη θεωρία. Ε, και;
Φαντάσου ή ακόμη καλύτερα, θυμήσου όταν τελικά έφτασε η ώρα της πρώτης φοράς!

Είμαι σίγουρος ότι θα απολαύσω την απάντησή σου (τι σεντόνι θα γράψεις πάλι!!! :slight_smile: ) αλλά αυτή τη φορά θα επιμείνω στο “Τέλος από μένα”. Να μην επαναλαμβάνομαι και σας κουράζω.
Καλημέρα.

1 «Μου αρέσει»
117

Το θέμα είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον και χαίρομαι να το διαβάζω, ειδικά όταν γράφουν άνθρωποι με τόσο διαφορετικά μεταξύ τους μουσικά βιώματα. Σας παρακαλω λοιπόν, μην βιάζεστε να το τελειώσετε :slightly_smiling_face:

Επιτρέψτε μου να φλυρίσω για άλλη μια φορά.
Θα ήταν εύκολο να συμπεράνουμε πως, υποστηρίζουμε οτι,
1.ο καλός παραδοσιακός μουσικός είναι καταδικασμένος να είναι μουσικο-ακαδημαικά αμόρφωτος, η τουλάχιστον να μην έχει καμία ανάγκη να εκφραστεί ακαδημαϊκά, σε σημείο να κάνει έρευνα γιατί… ήδη κολυμπάει σε αυτό τον ήχο…τι να σου μάθουν τα βιβλία αμα δε τριφτείς στο πατάρι…καλό ταξίμι βγαίνει άμα πιείς 1 λίτρο τσίπουρο…κλπ
2. Ο Μουσικολόγος είναι καταδικασμένος να μη νιώθει.

Η δική μου η ερώτηση είναι απλά: γιατί;

Έχω γνωρίσει τρομερούς ερμηνευτές που αισθάνθηκαν το κάλεσμα να καταγράψουν ακαδημαϊκά όλη αυτή τους τη γνώση.

Έχω γνωρίσει επίσης εθνομουσικολόγους που πέρασαν μια ολόκληρη ζωή σε μια ξένη χώρα, αγκαλιά με μουσικούς, μαθαίνοντας τόσο τον ήχο, όσο και την γλώσσα και την κουλτούρα και γύρισαν ικανοί μουσικοί.

Νομίζω το να διαχωρίζουμε τους δύο κλάδους τόσο αυστηρά δεν είναι πάντα η αλήθεια.

4 «Μου αρέσει»
118

Εγώ πάντως δεν ισχυρίστηκα τίποτα από τα δύο.

119

Εντάξει λοιπόν. Μόνο μη βιάζεσαι. Είπα εγώ ποτέ ότι θα γράψω κάτι σήμερα; :rofl: Νομίζω πως το ξέρεις ότι όσο περισσότερο έχω μπει μέσα, τόσο περισσότερο πείθομαι για ό,τι υποστηρίζω, ενώ για άλλα θέματα που είμαι πιο απέξω θα 'χεις βαρεθεί να διαβάζεις «νομίζω», «διορθώστε με» κλπ. στα μηνύματά μου.

Προφανώς αντιλαμβάνομαι ότι το «εγώ» και το «εσύ» είναι απλώς παραδείγματα, για τις ανάγκες της συζήτησης. Αλλά αυτό που θα έκανα «εγώ», ή το κάνω ήδη, αυτό κάνουν κι άλλοι. Εφόσον βέβαια τους ενδιαφέρει να μιλήσουν και για το από μέσα. Όσοι περιορίζουν το ενδιαφέρον τους στο να βγάλουν τη γραμματική και τα μαθηματικά του αντικειμένου που παρατηρούν, γράφουν για τη γραμματική και τα μαθηματικά. Που φυσικά είναι κι αυτό χρήσιμο (προσωπικά το τοποθετώ αρκετά ψηλά στις υπηρεσίες που μπορεί να μας προσφέρει η μουσικολογία, απλώς δεν είναι αυτό που συζητάμε αυτή τη στιγμή…)

Τα Αναστενάρια που ανέφερες είναι πολύ καλό παράδειγμα. Με την εξωπραγματική θεαματικότητά τους έχουν προσελκύσει το ενδιαφέρον πάρα πολλών μελετητών, κανέναν δεν έχω διαβάσει μέχρι τώρα που να με ικανοποιεί στο πόσο εμβάθυνε, και όμως οι προσπάθειες συνεχίζονται! Του καθενός η αποτυχία βάζει ένα λιθαράκι για την πιθανή επιτυχία κάποιου επόμενου. (Μερικοί δε, σήκωσαν μεν τα χέρια αφού δεν τα κατάφεραν, τους κέρδισε όμως το ίδιο το Αναστενάρι και είναι κάθε χρόνο εκεί, πάνω στα κάρβουνα…)

3 «Μου αρέσει»
120

και τα δυο ειναι λαθος κατα την γνωμη μου.

3 «Μου αρέσει»