Ελληνοπρέπεια και χρωματικά διαστήματα

Άφησα ασχολίαστο το κείμενο του Γιώργου Βαβουλέ. Με ενδιαφέρον αναμένουμε βεβαίως το σχετικό κοσκίνισμα που μας υπόσχεσαι.

Η τροπικότητα (ο όρος σχεδόν δόκιμος) βεβαίως και δεν ορίζεται από τους μουσικούς παραγωγούς. Δεν νομίζω όμως πως οι διαμάχες του 19ου αιώνα μετέβαλαν ουσιαστικά τα χαρακτηριστικά της, οι διαμάχες επικεντρώθηκαν αρχικά μεν στους τρόπους γραφής, αργότερα στη θεωρία, με τη διαίρεση της κλίμακας σε μόρια και την περίφημη Πατριαρχική επιτροπή.

Βεβαίως καλά έκανε η δυτική μουσική και ακολούθησε τα μονοπάτια που ακολούθησε, τα οποία αναμφισβήτητα μας χάρισαν (με την πληθώρα των ιερών τεράτων του 18ου και 19ου αιώνα) τα αριστουργήματα που θαυμάζουμε σήμερα. Όχι όμως πως η τζάζ ανέτρεψε τα πάντα, τα διεύρυνε, ναι, και ας βάλει και τον μαθητή του Ωδείου να ψάξει και λίγο τον Κάουντ Μπέηζη. Βασικές αξίες πάντως δεν ανέτρεψε.

Παρέλειψες όμως, Γιώργο, να αναφέρεις στα περί ορισμού της τροπικότητας τον Καρά. Θεωρώ ότι ειδικά στο χρώμα και κυρίως στη θεωρητική πραγμάτευση σκληρού και μαλακού είναι ο πρώτος, μετά από αιώνες, που επανέφερε την τάξη που είχαν καθορίσει οι αρχαίοι και που χάθηκε μετά, μέσα στην παντελή ακαταστασία των Βυζαντινών που συνεχίστηκε, παρά τις (λίγες) προσπάθειες των μεταβυζαντινών, μέχρι ακριβώς τον Καρά.

1 «Μου αρέσει»

Προβό, πιστεύω να κατάλαβες πως το “μορφώσου” ήταν φιλικό και χιουμοριστικό (παραιίστικο θάλεγα) και τέτοιες εκφράσεις τις συνηθίζουμε μεταξύ μας, χωρίς παρεξήγηση.

Πάντως, ενώ είναι συγκινητικός ο φανατισμός σου, έχεις μιά “χαοτική” (με την επιστημονική έννοια του όρου) γραφή, που απλώνεται στην επιφάνεια πολλών πραγμάτων. Προσπάθησε να επικεντρωθείς στο θέμα της συζήτησης, και αξιοποίησε αν θέλεις και άλλες λίστες του φόρουμ γιά τ’ αντίστοιχα θέματα.

Τέλος, ο φανατισμός καλός είναι, με την προϋπόθεση της… αμφιβολίας.

Γιά παράδειγμα θα σου πω πω όλοι οι απόδημοι Έλληνες (Αιγυπτιώτες, Ελληνοαμερικάνοι, ακόμα και πολλοί στην Πόλη κ.λ. κ.λ.) μεγαλώσαμε με… τετραφωνικές χορωδίες τους εκκλησιαστικούς ύμνους.

Θυμάμαι πως όλοι κάνανε τις τρεις φωνές στο:

Αι γεννεαί πάσαι…
κι εγώ συνέχιζα ως μπάσος:
Ωωω, ωω ωω ω!

Γι αυτό μην είσαι σίγουρος γιά τίποτα, έχει πολλές πτυχές η Ιστορία.

Κυριε Νικο, ευχαριστω για την απαντηση, δεν κρυβω οτι για καποιο διαστημα θεωρησα τον εαυτο μου σαν αορατο στο συγκεκριμενο τοπικ !!
:slight_smile:
Τελος παντων,
το ποστ αυτο το δικο σας κυριε Πολιτη, θεωρω ακριβο και πολυτιμο, γιατι θιγει για πρωτη ισως φορα θεμελιωδη πραγματα της μουσικης μας των Ελληνων ντε -καπου βλεπω οτι υποκρυπτεται μια φοβια να πουμε το ονομα μας μη μας πουνε χουντικους ισως … μας εχει τοσο ζαλισει το γαλλικο
αρωμα, η βαρβατιλα των καουμπους και το μπαχαρι της ανατολης…- και καιρος ειναι να ψαξουμε και αυτες τις παραμετρους και να αφησουμε στην μπαντα διαμαχες ανουσιες για το πως αντιλαμβανεται ο καθενας τα γραφομενα δυο-τριων βιβλιων.
Για το θεμα της επιτροπης δεν ειμαι ενημερωμενος τοσο και για την “καινοτομια” του Καρρα ουτε … παρολο που πολλοι κολλητοι μου πηγαιναν στο συγχωρεμενο, εγω τι μουδιωξε και δεν πηγα δεν καταλαβα …
Τα του Βυζαντιου που ηθελα να αναμοχλευσω, τελικα πολλα απο αυτα εβγαλε η Ιωαννα αναπαντεχα, ενω η ιστορια του Ρανσιμαν και αλλα συγγραματα βρισκονται ατακτως εριμμενα στα ραφια του σπιτιου και αλλου ή δανεισμενα- και δεν μπορω να αντλησω στοιχεια ακομα …
Θυμαμαι τις ιστοριες που μας ελεγε ο Ρος Ντεϊλυ σε καποια σεμιναρια, τις κουβεντες με το Χρονη Αηδονιδη, και τους συνεργατες του και αυτες με πρωτοψαλτες δασκαλους οπως ο Α.Κλ. εδω στα Χανια και ο Χ.Τζ. αριστερος χοραρχης στον Αγιο Δημητριο Θεσσαλονικης … οπου τελικα βγαζω το συμπερασμα οτι η δικη μας μουσικη πρεπει πρωτα να κωδικοποιηθει, ιστοριογραφει και υστερα να μιλαμε μεταξυ ουζου και παστουρμα για το τι το ενα και τι το αλλο …

1 «Μου αρέσει»

Κώστα Φέρρη, το “μορφώσου” δεν το απύθηνες σε μένα, νομίζω στον Τάκη σε άλλη συζήτηση, περί περιθωρίου και ρέμπέτικου

Όσο για τον φανατισμό, δεν ξέρω αν είναι φανατισμός ή φόρτιση, πάντως να είσαι σίγουρος ότι αμφιβάλλω για τα πάντα και συνεχώς

Για την χαοτική γραφή, συμφωνώ, και εκφράζει μία χαοτική σκέψη, με την έννοια της μη ευθύγραμμης (πες το και συγκερασμένης) αντίληψης των πραγμάτων. Τα επίπεδα και ευθείες σπανίζουν στην φύση και απαντώνται μόνο στις ανθρώπινες κατασκευές. Η χαοτική σκέψη δεν σημαίνει όμως και ασυγκρότητη σκέψη, θα ήθελα να πιστεύω. Απλώς σε μία συζήτηση που είσαι άγνωστος, προσπαθείς να δείξεις όσο περισσότερες πλευρές σου γίνεται για να αποφευχθούν ενδεχόμενες παρεξηγήσεις. Ουσιαστικά πρόκειται περί όσο το δυνατόν σφαιρικότερης “παρουσίασης” του ομιλητή. Συμφωνώ όμως ότι αυτό δεν διευκολύνει πάντα την ροή μίας συγκεκριμένης συζήτησης.

Μου κάνει εντύπωση ότι σε εκλλησίες της Αιγύπτου έψαλαν …τετραφωνία. Κάποτε είχα ακούσει Κόπτες ψάλτες και νόμισα ότι βρέθηκα 1500 χρόνια πίσω. Πάντως, επειδή κάτι έχει συμβεί ιστορικά δεν σημαίνει ότι είναι και αυτόματα δικαιωμένο. Υπάρχει και η έννοια της α-σχήμιας, νομίζω… Δηλαδή μπορούμε να μιλήσουμε για “τετραφωνική” σχολή ή “τάση” στην εκτέλεση των βυζαντινών ύμνων; Και αν υπάρχει πως την τεκμηριώνουν, εκτός ίσως από μία “φραγκολεβαντίνικη” διάθεση να μοιάσουν στους ύμνους της δυτικής εκκλησίας;

Γιά το “μορφώσου” έχεις δίκιο, γίνονται συχνά τέτοια λάθη.

Κατά τα άλλα, ακριβώς αυτά είπα κι αγώ. Αν πρόσεξες, είπα “χαοτικός με την επιστημονική έννοια του όρου”, κι αυτό γιατί “χαοτικός” είμαι κι εγώ.
Όπως ακριβώς, “φανατικοί” είμαστε όλοι μας με την έννοια του πάθους, αλλιώς δε θάμαστε σ’ αυτό εδώ το φόρουμ.

Αλλά επειδή ΑΚΡΙΒΩΣ υπολογίζουμε πως όλοι μας έχουμε τις ίδιες (περίπου) γνώσεις, σκέψεις, ειλικρίνεια και τιμιότητα, και γι αυτό δε βιαζόμαστε ν’ αμφισβητήσομε ή ταξινονήσουμε πρόχειρα τις θέσεις και προπάντων τις “πληροφορίες” και βιώματα που μεταφέρονται από τους άλλους.

Έτσι, θα σου πω πως ό όρος “φραγκολεβαντίνος” είναι Αθηναϊκός, δηλαδή “καλαμαράδικος” όπως λένε οι Κύπριοι. Στην πραγματικότητα είναι αλλιώς τα πράγματα. Π.χ.

Φραγκολεβαντίνικη γλώσσα είναι τα Λιβανέζικα, που ανακατεύουν πολλές γαλλικές λέξεις στ’ αραβικά.

Λεβαντίνικη είναι η μουσική του Αμπντελ Ουαχάμπ και τόσω άλλων, και είναι αναγνωρισμένη σ’ όλη την Ανατολή ως το ένα από τα δύο σκέλη της μεγάλης Αραβικής Μουσικής.

Κάποιοι θεωρούν λεβαντίνικα και τα φλαμέγκος.

Όσο γιά τις τετραφωνίες -και τριφωνίες-, μην είσαι τόσο σίγουρος πως είναι “εκτός Ελληνικής μουσικής”. Ίσως εκπλαγείς αν μάθεις πως η ετεροφωνία ήταν εξαιρετικά διαδεδομένη στην Αρχαία Ελλάδα, και το Βυζάντιο, εκτός από την “μονοφωνική” υμνωδία, έχει και έναν μεγάλο όγκο από αρμονικά και πολυφωνικά έργα, που μας τα κρύβαν ίσαμε πρόσφατα.

Όσο γιά τους Κόπτες, αυτοί κρατάνε την παράδοση από τον Άρειο, αλλά την έχουν ευνουχίσει προσπαθώντας να τη συμβιβάσουν με την μεταγενέστερη “Βυζαντινή” μουσική που επικράτησε.

Γιά να μη νομίζουμε πως είμαστε τρελλοί και ψάχνομε τους ψύλλους στ’ άχυρα, ιδού λοιπόν ΠΛΗΡΗΣ Η ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ, που συνεχίζει αγριότερα παρά ποτέ τη μάχη της Ελληνικότητας, του Περιθωρίου και άλλων συναφών. Και το πιό χαρακτηριστικό, είναι πως σήμερα η διαμάχη έχει γίνει… διακομματική (κατά τους εκσυγχρονιστές)!!!.

ΘΑΝΟΣ ΒΕΡΕΜΗΣ, ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΟΛΙΟΠΟΥΛΟΣ
Ελλάς, η σύγχρονη συνέχεια.
Από το 1821 μέχρι σήμερα

Συνέντευξη του Νίκου Μπακουνάκη στο ΒΗΜΑ

ΤΙΤΛΟΣ: Ο αρματολός που ζει ακόμη σε κάθε Ελληνα

Ο Θάνος Βερέμης μιλάει για το κράτος, τον εκσυγχρονισμό, τον λαϊκισμό,
τα κόμματα, τη Δύση και την Ανατολή, την κατατμημένη κοινωνία

«Η ιστορία είναι πάντοτε αναθεωρητική. Είναι μια συνεχής γραφή, ένα ξανακοίταγμα πραγμάτων που έχουν ειπωθεί αλλά τα βλέπουμε από άλλη σκοπιά, ανάλογα με τις προτεραιότητες της εποχής που υπαγορεύουν την αναθεώρηση. Για παράδειγμα, οι Γερμανοί του 19ου αιώνα ενδιαφέρθηκαν για τον Μεγάλο Αλέξανδρο επειδή ήταν πρότυπο για αυτούς. Οπως ο Αλέξανδρος συνένωσε τις πόλεις-κράτη της Ελλάδας, έτσι και οι Γερμανοί ήθελαν να συνενώσουν τα γερμανικά κρατίδια υπό τον Μπίσμαρκ. Αντίθετα, άλλοι είδαν τον Αλέξανδρο ως καταστροφέα της περσικής αυτοκρατορίας, επειδή η περσική αυτοκρατορία ήταν εγγύηση για πολλούς μικρούς λαούς της περιοχής, όπως οι Εβραίοι. Οι Εβραίοι αγαπούσαν τους Πέρσες επειδή τους είχαν βοηθήσει νικώντας τους Βαβυλώνιους».

  • Τι αναθεωρείτε στη δική σας ιστορία;

«Το ελληνικό κράτος, όπως όλα τα κράτη, βασίζεται σε κάποιες πραγματικότητες και σε κάποιες μυθοπλασίες, σε κάποιους ζωτικούς μύθους. Ενας από αυτούς είναι, για παράδειγμα, η δίωξη της ελληνοφωνίας από τους Οθωμανούς, πράγμα που δεν είναι αλήθεια. Προσπαθούμε λοιπόν να εξορθολογίσουμε λίγο την ιστορία και κυρίως να ανακαλύψουμε την επιβίωση των καταβολών του Διαφωτισμού, αυτών που έβαλαν οι θεμελιωτές του ελληνικού κράτους»…«Ο Κοραής, ο Ρήγας Φεραίος ως διανοητές, ο Καποδίστριας ως μεταρρυθμιστής…».

  • Τι χαρακτηρίζει την ιστορία του ελληνικού κράτους;
    «Η διαρκής παρουσία δύο δυνάμεων: της συντήρησης των κεκτημένων δικαιωμάτων και του εκσυγχρονισμού».

  • Ο εκσυγχρονισμός υπάρχει πολύ στο βιβλίο σας, και ως λέξη και ως πνεύμα. Τα τελευταία χρόνια ο όρος έχει λοιδορηθεί. Τι εννοείτε ως εκσυγχρονισμό;

«Την επαναφορά του κράτους στο πνεύμα των θεμελιωτών του, την επαναφορά στα δυτικά πρότυπα. Γι’ αυτό ο εκσυγχρονισμός κατασυκοφαντείται ως ξεπούλημα, ότι τα δίνει όλα σε ξένες δυνάμεις και άλλα τέτοια. Στην πραγματικότητα είναι η επαναφορά στο αρχικό σχέδιο της διαφωτισμένης Ελλάδας, σε ένα πρότυπο Διαφωτισμού, που σημαίνει Γαλλία του τέλους του 18ου αιώνα αλλά και Ευρώπη του 19ου και του 20ού αιώνα».

  • Ποιοι είναι οι αντίπαλοι του εκσυγχρονισμού;

«Οι έχοντες μικρό ή μεγάλο κομμάτι της τοπικής ή κρατικής εξουσίας, άνθρωποι που δεν θέλουν να αλλάξει το κεκτημένο. Ηταν οι πρόκριτοι, οι κοτζαμπάσηδες, οι αρματολοί, οι τοπικοί λαϊκιστές ηγέτες που κολάκευαν το θυμικό του πληθυσμού, ο Παπουλάκος ως θρησκευόμενος λαϊκιστής…».

Όλη η συνέντευξη:

Το ΒΗΜΑ, 25/02/2007 , Σελ.: S03
Κωδικός άρθρου: B14999s031
Id: 283906

Κώστα, μη νομίζεις ότι μόνο σην Αίγυπτο είχατε τετραφωνία, και στη Μητέρα Ελλάδα δυστυχώς είναι αρκετά διαδεδομένη. Μόνο που τουλάχιστον εδώ ξέρουμε πως μας προέκυψε: από το Παρεκκλήσιον των Ανακτόρων, τέλος 19ου, κάπου το έχω καταχωνιασμένο και αυτό. Provo, ευτυχώς τα τελευταία χρόνια η τετραφωνία επισήμως δεν ενθαρρύνεται πιά από την εκκλησία, όμως «σχολή» υπάρχει, πολλοί ταμπουρώντονται πίσω από τις παραδόσεις της ιδιαίτερης πατρίδας τους, αν είναι από τα Επτάνησα. Εγω θα τους έλεγα να περιορίσουν αυτό το ιδιαίτερο, ενδιαφέρον αλλά τοπικό ιδίωμα στην ιδιαίτερη πατρίδα τους (ας το αναπτύξουν κιόλα αν θέλουν), όχι όμως να προσπαθούν να ξεριζώσουν την παράδοση των υπολοίπων.

Κύριε Γιώργο, και πολύ κυριλέ το παίζουμε όλοι μας τελευταία! Πάντως Γιώργο μου, πολύ σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια και κρίμα που δεν πήρες (και εσύ) κάποια μυρωδιά από το ωραιότατο μενού που σερβίρεται στη σχολή του Καρά. Μόνο που για να έρθεις στο κυρίως πιάτο χρειάζονται χρόνια, δεν γίνεται αλλοιώς… Ο Καράς πάντως έχει κωδικοποιήσει ένα πολύ μεγάλο κομμάτι όχι μόνο της εκκλησιαστικής αλλά και της δημοτικής μουσικής. Αλλά μη νομίζεις ότι σε άλλες χώρες έχουν προχωρήσει περισσότερο, στο σκοτάδι ψάχνονται και αυτοί.

Τα παραπάνω νόμιζα ότι τα είχα στείλει πριν τα τρία τελευταία μηνύματα του Φέρρη. Τα στέλνω τώρα και συνεχίζω:

Η ετεροφωνία όχι μόνο ήταν διαδεδομένη στην αρχαία Ελλάδα αλλά επέζησε μέχρι σήμερα στα δημοτικά τραγούδια: ετεροφωνικά συνοδεύουν συχνά τα σολιστικά όργανα τον τραγουδιστή, όπου ακόμα οι μουσικοί σέβονται την παράδοση. Άλλο όμως αυτό και άλλο πολυφωνία. Δεν γνωρίζω να υπάρχουν αρχαία πολυφωνικά κομμάτια. Ποιος μας τα έκρυβε (και με ποιο σκοπό) και πότε ήρθαν στο φώς;

Τα αρμονικά πάλι δεν καταλαβαίνω τι μπορεί να είναι, το μόνο που ξέρω εγώ είναι το εναρμόνιον γένος, που βέβαια καμμία σχέση δεν έχει με δυτική άρμονία και τετραφωνίες.

Κώστα Φέρρη, μιλάς με έναν δηλωμένο και γνωστό αντι-εκσυγχρονιστή, όχι με την έννοια της αντίθεσης στην εισαγωγή νεοτερισμών, αλλά με την έννοια που είναι ο Βερέμης και οι ομοϊδεάτες του. Έχω μελετήσει την περίπτωσή τους πάρα πολύ.

Αν ξεκινήσουμε όμως αυτή την κουβέντα μοιραία θα αγγίξουμε την πολιτική, η οποία βεβαίως δεν είναι άσχετη, άλλα δεν ξέρω αν είναι το θέμα της συζήτησης και του φόρουμ.

Εν ολίγοις, πράγματι αυτή η κατηγορία συμπολιτών μας είναι η σύγχρονη έκφραση της δυτικολαγνείας, τόσο σε πολιτικό όσο και σε αισθητικό επίπεδο. Αυτό αρχίζει από το τραπέζι τους, όπου -ως βασιλικότεροι ακόμη και των Γάλλων- δίνουν θέση έχουν μετά μανίας μόνο σε φραμπουάζ, κρέμα γάλακτος (υποχρεωτική και σχεδόν παντού) και μόνο κρασιά εισαγωγής και φθάνει στις πολιτικές επιλογές τους π.χ. με την εξύμνηση των βομβαρδισμών στην Γιουγκοσλαβία κλπ. Έτσι προσπαθούν να μας πείσουν ότι η ελληνική συνείδηση εμφανίζεται ιστορικά λίγο πριν το 21, ότι δεν υπάρχουν Έλληνες κλπ
Κατά την γνώμη μου απλώς έχουν επιστρατευθεί για να διεκπαιρεώσουν μία συγκεκριμένη νεοφιλελεύθερη πολιτική στην χώρα μας, στην οποία φυσικό είναι να αντιτίθεται η παράδοση όποια μορφή και αν έχει. Συμβαίνει σε πολλές χώρες του κόσμου αυτό το φαινόμενο.

Αυτή η τάση υπήρχε πάντα στην ελληνική κοινωνία, όπως και η αντίθετη (λατρεία της Ανατολής). Αυτή η συζήτηση που κάνουμε τώρα έχει τις ρίζες της από την εποχή της άλωσης του 1204 και πιό πριν. Διαρκεί τουλάχιστον 1000 χρόνια και αποτελεί ένα γνήσιο ελληνικό φαινόμενο. Στο ζήτημα εμπλέκεται η διαμάχη “ενωτικών-ανθενωτικών” στο μεσαιωνικό Βυζάντιο, η διαμάχη των Παλαιολόγων που ήταν δυτικόφιλοι και των ανθενωτικών που προτιμούσαν την Ανατολή και τους Τούρκους (καλύτερα φακιόλι Τούρκου στην Πόλη, παρά τιάρα δυτικών κλπ), φτάνει στην στάση του Πατριαρχείου κατά την τουρκοκρατία, την κόντρα με τους Διαφωτιστές και φτάνει με συνεχή και αδιάλειπτη παρουσία μέχρι τις ημέρες μας με τους εκσυγχρονιστές.

Όμως τα δύο στρατόπεδα στην διάρκεια αυτής της διαμάχης έχουν αλλάξει πολλές φορές χαρακτηριστικά και πολιτιστικές και αισθητικές επιλογές. Για παράδειγμα οι εκσυγχρονιστές (ιδεολογικοί απόγονοι των ανθενωτικών-φιλοδυτικών) στις ημέρες μας είναι και φιλότουρκοι σε πολιτικό επίπεδο, ενώ σε πολιτιστικό αρνούνται την συνέχεια του ελληνικού πολιτισμού κλπ Ενώ οι φιλοδυτικοί Παλαιολόγοι ήταν λάτρεις του ελληνικού πολιτισμού, και της ελληνικής πολιτιστικής ταυτότητας (αυτοί καθιέρωσαν και την ονομασία Έλληνες τον μεσαίωνα, λίγο πριν είχαν αρχίσει οι Κομνηνοί) , αντί του Ρωμαίοι-Ρωμηοί.
Το θέμα όμως είναι πολύ μεγάλο.

Τέλος πάντων αυτό που θέλω να πω, είναι ότι γιατί κάποιος να πρέπει να βρεθεί σε ένα από τα δύο στρατόπεδα για να ερμηνεύσει την ελληνικότητα ή μη, μίας Τέχνης. Αντιπαθώ τους εκσυγχρονιστές (αυτούς ονομάζω Φραγκολεβαντίνους) όμως αυτή η αντιπάθεια δεν με εμποδίζει να αναγνωρίζω τόσο τα δυτικά όσο και τα ανατολικά στοιχεία στην πολιτιστική ταυτότητά μας. Δεν θα περιπέσω δηλαδή στο έρωτα προς την Ασιάτιδα μούσα, λόγω αυτής της αντιπάθειας γιατί άπλά μπορεί να μην με εκφράζει ολοκληρωτικά…

και τελικά ποίες είναι οι παράμετροι που κάνουν μία μουσική ελληνική ή μη ελληνική;

Μπορεί άραγε να οριστεί αυτό; ή είναι νωρίς, δηλαδή η έρευνα δεν έχει προχωρήσει ακόμη τόσο πολύ;

Και δεν εννοω φυσικά τα κραυγαλέα χαρακτηριστικά που αποτελούν την ειδοποιό διαφορά π.χ. του δημοτικού από τα ιταλικά λαϊκά, αλλά πιό λεπτές διαφορές π.χ. του ελληνικού δημοτικού, με τις άλλες λαϊκές μουσικές των βαλκανίων που μοιάζουν (π.χ. αλβανική)

Πρέπει να σημειώσω ότι εμπειρικά, δηλαδή όταν τα ακούω ξεχωρίζω αμέσως την ελληνική από τις άλλες μουσικές.

Απ΄ όλη τη συζήτηση, αυτή η φράση του “Πρόβο” μου άρεσε περισσότερο!

μμμ… βλέπω την άκρα του τάφου σιωπή σε αυτή την συζήτηση… οκ μπορεί να εξαντλήθηκε το θέμα, μπορεί να ενόχλησε η πολιτική διάσταση ή η ταυτότητα μου.

Τέλος πάντων, επειδή νομιμοποιούμαι -λόγω των μουσικών σπουδών μου-, ίσως θα έπρεπε να γράψω ένα βιβλίο (έτσι να υπάρχει για την ιστορία) για την ασιάτιδα, αλλά και για την φράγκισα, και όλο το σκεπτικό. Γιατί το πράγμα γέρνει. οκ. δεν γέρνει στην ελληνική κοινωνία διαχρονικά και γενικά, αλλά γέρνει εδώ και σήμερα… Ψυχοπλάκομα…

Γιατί πρέπει να κλαίμε συνεχώς; γιατί να θεωρητικοποιούμε την έκφραση της ήττας και της αποτυχίας μας;;; ας προβληματιστούμε από την στατιστική των στίχων τουλάχιστον… εκφράζουν όλη και πάντα την ελληνική κοινωνία;;;;

Επιτρέψτε μου να αναστήσω αυτό το θέμα χωρίς να ασχοληθώ με την ελληνοπρέπεια και να συγκεντρωθώ στη λέξη “εστουδιαντίνα”

Ο όρος “εστουδιαντίνα” είναι διεθνής και σημαίνει μαντολινάτα (ορχήστρα νυκτών εγχόρδων δηλ. κιθάρες και οικογένεια μαντολίνου). Σύμφωνα με το βιβλίο The classical mandolin του Paul Sparks εστουδιαντίνα στα γαλλικά σημαίνει ορχήστρα που περιλαμβάνει μόνο κιθάρες και μαντολίνα, ενώ ο όρος “ορχήστρα μαντολίνων” υπονοεί συνδιασμό νυκτών εγχόρδων με έγχορδα με δοξάρι, πνευστά κλπ.

βελγική εστουδιαντίνα

Μεξικάνοι κανταδόροι που επίσης χρησιμοποιούν τον όρο εστουδιαντίνα

Κοίτα να δείς, Φεβρουάριος 2007! Που σημαίνει, ότι η λέξη δεν είχε ακόμα μπει στην καθημερινότητά μας!

(και όχι που να το παινευτούμε, όλοι βέβαια, αλλά: Προβολές: 49,6 χιλ.)

1 «Μου αρέσει»

Διδακτορική διατριβή:

Κ. Τσούγκρας, (2002, ΑΠΘ) «Γενετική θεωρία της τονικής μουσικής και τροπικότητα - έρευνα με βάση την ανάλυση του έργου: 44 παιδικά κομμάτια πάνω σε λαϊκούς ελληνικούς σκοπούς του Γιάννη Κωνσταντινίδη».

1 «Μου αρέσει»

Δεν την είχα υπόψη μου αυτή την έρευνα, αλλά σίγουρα επιβεβαιώνεται η χρήση της λέξης τροπικότητα, 2002 και νωρίτερα. Ε, δεν μπορούμε και να πούμε ότι πάντα υπήρξαμε και ακόμα είμαστε οι πρωτοπόροι στην εθνικομουσικολογική έρευνα εδώ, στο φόρουμ, πάντως είμαστε οι πρώτοι που οργανώσαμε ημερίδα βασισμένη σ’ αυτή τη λέξη…

1 «Μου αρέσει»

Και στο καπάκι ακολούθησε και το ΕΚΠΑ:
http://mastermusicology.music.uoa.gr/proboli-anakoinwshs-ekdilwshs/hmerida-gia-thn-tropikothta-ektelesh-ermhneia-ths-paradosiakis-moysikis.html

Είχε βέβαια προηγηθεί το τριήμερο σεμινάριο “Τροπικότητα και Επιτέλεση” το 2012:

Τόσο το τριήμερο σεμινάριο «Τροπικότητα και επιτέλεση» στην Αγιάσο, όσο και η ημερίδα για την τροπικότητα του ΠΜΣ στο ΕΚΠΑ, εστίασαν στην επιτέλεση και τη διδασκαλία. Η δική μας ημερίδα, αντίθετα, είχε θεωρητική και στοχευμένη κατεύθυνση και ήταν βεβαίως ημερίδα, όχι σεμινάριο.

1 «Μου αρέσει»

(τα έντονα στοιχεία, δικά μου)

Ας το επισημάνουμε και αυτό! 2007.

1 «Μου αρέσει»