Εκμάθηση ουτιού για κάποιον που ξέρει μπουζούκι

Μουσικά Όργανα
14

Έστω και καθυστερημένα (μιά βδομάδα χωρίς ιντερνέτ) ευχαριστώ, φίλε alexcr, για την αναφορά σου σε εμένα. Γενικά, με έχουν ήδη καλύψει οι παραθέσεις των άλλων φίλων, θα αναφέρω όμως και τις δικές μου θέσεις και εμπειρίες. Η λάφτα είχε, μέχρι το τέλος περίπου του 19ου αιώνα, βασική θέση σολιστικού οργάνου στην κλασική “ορχήστρα λεπτών οργάνων” (ince saz) της Κων/λης, πριν την υποκατάστασή της από το ούτι λόγω μεγαλύτερης ευκολίας του δεύτερου σε τρανσπόρτα, όταν αυτά άρχισαν να εφαρμόζονται. Άρα, το ρεπερτόριό της ήταν οι συνθέσεις των παλατιανών, αργότερα και απλών, μουσικών που ασχολήθηκαν με το είδος. Όμως, υπάρχουν και καταγραφές / ηχογραφήσεις όπως π.χ. του Τanburi Cemil Bey που παίζει τη μελωδία του σε εμάς ως “Μανταλιώ και Μανταλένα” γνωστού λαϊκού κομματιού. Σήμερα, σχεδόν νεκραναστημένη (σωστός, Περικλή), η ξεχασμένη λάφτα παρέλαβε ευρύτατο ρεπερτόριο όχι της “κλασικής” τουρκικής μουσικής, αλλά του γενικότερου χώρου του μικρασιάτικου δημοτικού τραγουδιού, του σμυρναίικου και παρεμφερών ειδών. Όμως εγώ, όλο και περισσότερο, τη χρησιμοποιώ και σε πεδία που της είναι “απαγορευμένα” όπως Μάρκος, Τσαούς, Δελιάς και άλλοι / -α. Για Τσιτσάνη δεν θα τη συνιστούσα, ιδίως σε κάτοχο μπουζουκιού.

Το ούτι, χωρίς αμφιβολία, έχει πολύ περισσότερες εκφραστικές δυνατότητες μια και στον 20όν αιώνα, εποχή όπου άρχισε να λατρεύεται η δεξιοτεχνία, ευτύχησε να παιχτεί από μουσίκαρους ολόκληρου του χώρου της ανατολικής μουσικής. Δεν πειράζει που δεν έχει μπερντέδες, η φαινομενική δυσκολία που ενυπάρχει στο όργανο αυτό, γρήγορα εξαφανίζεται καθώς ο μαθητής εξοικειώνεται με την έλλειψη “οδηγών” όπως το τάστο ή ο μπερντές. Αλλά, από την άλλη, δεν καθιστά τη λάφτα πιο κατάλληλη για ενασχολούμενους με μπουζουκοειδή, η ακολουθία λα ρε λα ρε: λα ρε είναι, όχι ρε λα και αυτό αλλάζει άρδην τα πράγματα. Πάντως η επιλογή, θα έλεγα, καταλήγει ουσιαστικά προσωπικό θέμα.

15

Σπουδαίο σχόλιο. Δε νομίζω να έχω ξανακούσει να τονίζεται αυτή η (αυτονόητη μεν αλλά …όχι και τόσο) πτυχή των πραγμάτων. Ή πάντως, σίγουρα δεν την είχα σκεφτεί εγώ τουλάχιστον.

16

Δεν συναντιώνται ακριβώς, συνυπάρχουν πρόσκαιρα λόγω προϊστορίας, όμως το ένα συνεχώς τείνει να εδραιωθεί ενώ το άλλο συνεχώς τείνει να εξαφανιστεί, όπου στο τέλος, εδραίωση και εξαφάνιση συντελούνται πλήρως. Έτσι, επανέρχεται θριαμβευτικά (!!! …) ο χωρισμός.

Μαζί τους, βέβαια, συνυπάρχει και το σύστημα κλιμάκων (ευρωπαϊκό) με το σύστημα τετρα- / πενταχόρδων. Φυσικά και δεν είναι τυχαία όλα αυτά, αφού το ρεμπέτικο γεννήθηκε στο μεταίχμιο μεταξύ ανατολής και δύσης, τόσο γεωγραφικά όσο και χρονικά. Έχουν όμως πράγματι το ενδιαφέρον τους.

17

προσπαθώ να παρατηρήσω την κληρονομιά των προηγούμενων (προγονικών για την ακρίβεια) συστημάτων στην δυτική (δυτικοευρωπαϊκή) μουσική. επίσης εκτός από τα μακάμ κλπ, και την αφρικάνικη παράδοση στα μπλούζ -υποθέτω και αντίστοιχες παραδόσεις στην ασία.
είναι ενδιαφέρον ότι αυτές τις παραδόσεις τις προσεγγίζει μετά από αιώνες η τζάζ και το “έθνικ”, δυστυχώς συχνά με πλήρη άγνοια και ισοπέδωση. αντί να κατανοήσει το σύστημα στο οποίο εντάσσεται, τα χρησιμοποιεί ως εξωτική σάλτσα με δυτικά εργαλεία. πχ χιτζάζ απλά ως αρμονικό μινόρε με άλλη βάση, σαν να φτιάχνεις παστίτσιο με νουντλς.
ενώ το ρεμπέτικο το έκανε με πλήρη γνώση και των δύο συστημάτων. αν όχι θεωρητική, σίγουρα βιωματική. κάτι αντίστοιχο με τα μπλούζ -προκύπτουν αντίστοιχα παράδοξα από την εναρμόνιση πεντατονικών κλιμάκων (πχ ματζόρε συγορδίες για μινόρε πεντατονική).
θα ήθελα να ρωτήσω πού αλλού έγινε αυτό, δεν μπορεί να είναι αποκλειστικό φαινόμενο. πιθανότατα σε βαλκάνια, μέση ανατολή; ίσως και με αντίστοιχες ισχυρές παραδόσεις όπως η ινδική και η κινέζικη, όταν ήρθαν σε επαφή με τον ευρωπαϊκό συγκερασμό; αν και έχω την εντύπωση πως ο συγκερασμός προήλθε απευθείας και εξελικτικά από το σύστημα της ανατολικής μεσογείου, οπότε είναι συγγενή συστήματα. και οι κινέζοι είχαν φτάσει σε αντίστοιχα συμπεράσματα με τον πυθαγόρα ανεξάρτητα από αυτόν, αλλά η ευρωπαϊκή αρμονία μάλλον ήρθε ξαφνικά εκεί.
συγγνώμη για τον χαμένο ειρμό, είναι κάποιες μόνιμες σκέψεις που τώρα προσπαθώ να βάλω σε μια σειρά.

18

Νικόλα, έτσι όπως τα λες είναι, τα μουσικά αγράμματα μεγαθήρια του ρεμπέτικου ήξεραν πολύ καλά τι έκαναν και γιατί, σε αντίθεση με κάποιους σημερινούς που θεωρούν ανατολικούς τους τρόπους του Αμβροσιανού Μέλους…

Εγώ πάντως δεν ξέρω άλλη μουσική που να έκανε κάτι παρόμοιο. Και βέβαια, τυχόν αναζήτηση παρόμοιων καταστάσεων στην κινέζικη (ή πολυνησιακή κλπ) πεντατονική δεν θα ήταν σκόπιμη, όπως λες κι εσύ μόνο μεταξύ συστημάτων που προήλθαν το ένα από το άλλο, όπως η δυτική και η ανατολική μουσική, μπορεί να βρεθεί κάτι τέτοιο.

19

Καλήμερα κάπως αργα θα απαντήσω φίλε μου γιατί σήμερα άνοιξα τον Η/Υ.κατα τη γνώμη μου να πάρεις μπουλγαρι, έχει φοβερό ήχο και είναι συγγενικο με το μπουζούκι αλλα με λίγο διαφορετική κλίμακα πλησιέστερη στα ασυγκεραστα,αλλά αν επιμένεις για αταστο οπωσδηποτε ουτι. προσοχη στα εισαγόμενα γιατί υπάρχουν και πολύ φτηνά αλλά άχρηστα(πχ στο Αϊβαλί βρήκα με 120 και δεν άξιζε) καλη συνεχεια

20

Α) Στη βουλγάρικη λαϊκή μουσική έχει γίνει κάτι κάπως παρόμοιο. Όμως (α) πιο ρηχό και (β) προερχόμενο όχι από “κάτω” αλλά από “πάνω”.

Συγκεκριμένα, κατά το διάστημα που στη Βουλγαρία υπήρχε κομμουνισμός, δημιουργήθηκε μια «εθνική λαϊκή μουσική». Η πρώτη ύλη της ήταν παραδοσιακά όργανα, παραδοσιακοί ρυθμοί και κλίμακες, και φράσεις ή και ολόκληρες συνθέσεις από το δημοτικό ρεπερτόριο, καθώς επίσης κείμενα δημοτικών τραγουδιών και κάποια χαρακτηριστικά εξωτερικά στοιχεία από τους δημοτικούς χορούς. Οι σημαντικότεροι δημοτικοί δεξιοτέχνες έλαβαν ακαδημαϊκή μουσική μόρφωση (δυτική), ώστε να προσαρμόσουν τη μουσική τους σε μια δυτική αισθητική που θα διατηρούσε υποτίθεται και τη βουλγαρικότητά της. Οι κλίμακες και τα ίδια τα όργανα συγκεράστηκαν. Το μπουρί (ισοκράτης) της γκάιντας καταργήθηκε, ώστε να αποδεσμευτεί το όργανο από τις συγκεκριμένες τονικότητες. Οι μελωδίες τυποποιήθηκαν (δηλαδή τους αφαιρέθηκε το στοιχείο της αυτοσχέδιας αναδημιουργίας), εναρμονίστηκαν και ενορχηστρώθηκαν. Προστέθηκαν εντυπωσιακές δεξιοτεχνικές πάρτες. Τετραγωνίστηκαν οι ρυθμοί (τα περίφημα βουλγάρικα εφτάρια, εννιάρια, 15άρια κλπ. στη θέση των απλώς ασύμμετρων, μη μετρήσιμων λαϊκών ρυθμών). Φτιάχτηκαν μεγάλα οργανικά σχήματα, κατά το πρότυπο της ορχήστρας δωματίου ή ακόμη και της συμφωνικής (βιολοντσέλα και κοντραμπάσα σε σχήμα γιγαντιαίας γκαντούλκας -δηλ. λύρας- κλπ.). Ως μοναδικό μέσο διδασκαλίας αυτής της μουσικής επελέγη η παρτιτούρα, που η ανάγνωση και γραφή της διδασκόταν σ’ όλους τους μουσικούς παραδοσιακών οργάνων έκτοτε. (Τα ανάλογα ίσχυσαν και για τους χορούς, που μετατράπηκαν σε χορογραφημένες ασκήσεις ακριβείας προορισμένες για σκηνική παρουσίαση.)

Κεντρικός φορέας διαχείρισης αυτής της μουσικής ήταν η Κρατική ραδιοφωνία, η οποία εκπαίδευε τους μουσικούς (οι παλιοί να μάθουν νότες και να ξεχάσουν αυτά που ήξεραν, και οι νέοι να μάθουν μόνο τα καινούργια). Αυτό, σε συνδυασμό με την απαγόρευση όλων των παραδοσιακών ευκαιριών για γλέντια εντός των κοινοτήτων (θρησκευτικά πανηγύρια, γάμοι κλπ.) οδήγησε στην εξαφάνιση της παραδοσιακής μουσικής από τον ιστορικό της χώρο, την πλατεία και το χοροστάσι, και την επιβίωσή της αποκλειστικά στο χώρο του στούντιο, της σκηνής του φεστιβάλ κλπ… Στους νέους αυτούς όμως χώρους η μουσική ήταν αναπόφευκτα αυτή η νέα μουσική.

Απ’ ό,τι έχω καταλάβει η παραδοσιακή μουσική της Βουλγαρίας ξεριζώθηκε ολοσχερώς και πέθανε. Σήμερα οι Βούλγαροι θεωρούν ότι η πολιτιστική τους κληρονομιά είναι οι ορχήστρες με 100 γκάιντες κουρδισμένες στο 440 και το Mystery of Bulgarian Voices.

Βιβλιογραφία στη διάθεση του πάσα ενδιαφερόμενου.

Β) Μια άλλη περίπτωση είναι η παραδοσιακή λόγϊα μουσική των Ινδιών, βόρειων και νότιων. Εκεί μάλλον έχει συμβεί το αντίστροφο: δυτικά όργανα όπως το βιολί, η κιθάρα, το σαξόφωνο και το πνευστό αρμόνιο (μικρό πληκτροφόρο με φυσερό) έχουν ενσωματωθεί στο κλασικό ινστρουμεντάριουμ, υιοθετώντας όμως αναλλοίωτες (από το λίγο που μπορώ να κρίνω) όλες τις προϋπάρχουσες δομές της ινδικής μουσικής, σε ό,τι αφορά το ρυθμό, τις ράγκες, τους τρόπους αυτοσχεδιασμού κλπ…

21

Περικλή, πάρα πολύ ενδιαφέροντα τα μεθοδολογικά, σχετικά με το μετασχηματισμό της πάλαι ποτέ λαϊκής βουλγάρικης μουσικής! Άμα βρεθούμε από κοντά, θα μου πείς πού τα βρήκες τακτοποιημένα.

Άφησες απ’ έξω (ή μέσα στο κλπ.) το συνηθέστερο και εντυπωσιακότερο: το 16ρι = 7ρι + 9ρι.

Εγώ δεν μπορώ καθόλου να κρίνω, όμως απλά δεν γίνεται όργανα όπως “ταστωμένη κιθάρα” (κατά το “δεσπωμένος σκύλος” του κάποτε νήπιου ανηψιού μου) ή όργανο οικογένειας ακορντεόν να αποδίδουν μη συγκερασμένες νότες. Πιθανολογώ ότι αυτά που λές, Περικλή, συμβαίνουν περισσότερο στη λαΪκή και όχι στη λόγϊα μουσική τους. Ο Ραβί Σανκάρ, πχ, κατηγορήθηκε εντονότατα για δυτικισμό από τους συμπατριώτες του, αλλά τέτοια όργανα ούτε που σκέφτηκε ποτέ να τα εντάξει στην ορχήστρα του.

22

Από προσωπική εμπειρία λίγο που ασχολήθηκα με το ούτι, η Βυζαντιμή ήταν σωτήρια!!!

Πάντως, για να μην σε πιάσει και κρύος ιδρώτας ότι εάν μάθεις Βυζαντινή, θα ψάλλεις αναγκαστικά,
το ύφος είναι κάτι που το επιλέγεις εσύ. Πότε θες να ψάλεις και πότε να τραγουδίσεις.

Έχουν γίνει ομηρικοί “καυγάδες” σε αυτό το φόρουμ, γιατί υπάρχουν και οι υποστηρικτές της αντίθετης άποψης.:slight_smile:

Η Δόμνα η Σαμίου πάντως, αν και ήξερε Βυζαντινή, μια χαρά τραγουδούσε.

Η τελική επιλογή του τί σου πάει καλλίτερα, είναι δική σου.

Καλή δύναμη στην μελέτη σου!

23

Αμ, δεν ήξερε… Ένα πασάλειμμα, μόνο. Πάντως, πάντα ο Καράς αποθάρρυνε όσους έκαναν το λάθος να τραγουδάν σαν να ψέλνουν: “-Δεν έχεις δική σου φωνή;”

24

Η λάφτα έχει το ίδιο άκουσμα με το ούτι αλλά διαφορετική τεχνική. Με την ευρεία έννοια το ρεπερτόριό της είναι κοινό με το ρεπερτόριο τού ουτιού, δηλαδή μπορεί να παίξει σχεδόν τα πάντα.

Το ούτι μπορεί να είναι τυφλό όργανο, αλλά υπάρχει δακτυλοθεσία – μπούσουλας που σε καθοδηγεί· δεν βρίσκεσαι στο πουθενά, δεν παίζεις μόνο με το αφτί.

Η Βυζαντινή μπορεί να μην είναι απαραίτητη, αλλά αποτελεί εξαιρετική βοήθεια τόσο στα διαστήματα όσο και στη γενικότερη κατανόηση τού μηχανισμού τής τροπικής μουσικής. Για κάποιον που βρίσκεται μέσα σʼαυτές τις μουσικές από τότε που θυμάται τον εαυτό του, η δεύτερη βαθμίδα ενός πρώτου – ουσακλήδικου ήχου ή ο φθόγγος σεγκιά στο μακάμι σεγκιά ή το μαλακό χρώμα του μακαμιού χουζάμ είναι απλές νότες σαν όλες τις άλλες. Κάποιος όμως που δεν έχει αυτά τα βιώματα, μπορεί να τις ψάχνει για χρόνια· εκεί βοηθάει σημαντικά η βυζαντινή, να γίνουν οι νότες αυτές νότες απλές σαν όλες τις άλλες.

25

νίκο και περικλή ευχαριστώ για τις διαφωτιστικές απαντήσεις. είχα πάντα την απορία τί συνέβηκε σε κάθε τόπο ανά την υφήλιο όταν ήρθε ουρανοκατέβατη (ή όχι και τόσο) η δυτικοευρωπαϊκή/αμερικάνικη κουλτούρα. νομίζω έχει να κάνει με το πόσο στέρεα και ζωντανή ήταν η ντόπια μουσική, καθώς και από την ύπαρξη ή απουσία καλού γούστου. άλλο τα σκυλέ πανηγύρια άλλο οι mode plagal… κι όμως, το ένα είναι η “συνέχεια” της παράδοσης, ενώ το δεύτερο “έντεχνο”.
όταν πάω στα πακιστανικά κομμωτήρια ή στα αραβικά φαλαφελτζίδικα ακούω την χειρότερη εκδοχή, όπως και στα ελληνικά αντίστοιχα. θέλω όμως να ελπίζω πως υπάρχει και κάτι καλύτερο!

26

Ααααχ! Βρέθηκα, πριν λίγα χρόνια, τουρίστας στη Σερβία. Ένα βράδυ διανυκτερεύσαμε στο ξενοδοχείο μιάς μικρής κωμόπολης. Τύχαμε σε πάρτυ γάμου. Πλήκτρα, κλαρίνο, μπάσο και κιθάρα ηλεκτρικά, ντράμς. Μα, σε ελληνικό πανηγύρι ήμουνα; Άν δεν καταλάβαινα τα λόγια, θα έλεγα “Σίγουρα”.

Υπάρχει. Αλλά, όπως θα ΄λεγε και ο Νασρεντίν Χότζας, πού να το ΄βρεις…

27

Περικλή, αλήθεια, τι βιβλιογραφία έχεις διαθέσιμη για αυτό; Μόλις προ 2 μηνών είχα λάβει μία ερώτηση από μία γνωστή μου, στην οποία το μήνυμά σου είναι η ακριβής απάντηση. Σε ευχαριστώ. (χαμόγελο - μου φαίνεται τελείως γελοίο αυτό το προσωπάκι που κουνιέται πέρα δώθε…)

28

Κυρίως το May it fill your soul του Timothy Rice. Είναι μια εθνογραφική-εθνομουσικολογική διατριβή για τη βουλγάρικη γκάιντα. Στηρίζεται σε αυτοβιογραφικά δεδομένα του συγγραφέα, ο οποίος (Αμερικάνος ο ίδιος) μαθήτευσε στην γκάιντα κοντά σ’ έναν κορυφαίο Βούλγαρο γκαϊτατζή, που όταν ξεκίνησαν όλα αυτά με τη Ραδιοφωνία ήταν ήδη μάχιμος παίχτης, και μετά έζησε πρώτο χέρι όλη αυτή τη μετάλλαξη.
Μεθοδολογικά θεωρείται έργο - τομή. Ωστόσο εμένα μου έκαναν πολύ μεγαλύτερη εντύπωση τα πραγματολογικά δεδομένα που δημοσιεύει παρά η μέθοδός του, που μου παραπέφτει ανθρωπολογική. Για κάποιον που θέλει να παρακολουθεί τη νεότερη (…είναι ήδη 20ετίας βιβλίο) εθνομουσικολογική κίνηση, είναι μαστ. Αν θες απλώς να μάθεις τι έπαιξε στη Βουλγαρία, πηδάς τα δύσκολα θεωρητικά κεφάλαια.

Και είναι και μερικά άρθρα:

Buchanan, Donna, «Music professionalism in Bulgarian folk orchestras», Ethnomusicology, τ. 39, τχ. 3 (φθινόπωρο 1995), σελ. 381-416.
Ilieva, Anna, «Bulgarian Folk Dance during the Socialist Era, 1944-1989», Yearbook for Traditional Music, τ. 33, 2001, σελ. 123-126.
Rice, Timothy, May it fill your soul. Experiencing Bulgarian Music, Σικάγο & Λονδίνο (The University of Chicago Press) 1994.

Η κιθάρα παίζεται με σλάιντ και με διάφορες τροποποιήσεις στην κατασκευή της, με αποτέλεσμα να δίνει μια χαρά όλες εκείνες τις λυγισμένες νότες που παίζουν το σιτάρ και άλλα τυπικά ινδικά όργανα (που έχουν τάστα αλλά πάρα πολύ υψωμένα, σαν γέφυρες, ώστε να υπάρχει μεγάλο περιθώριο να ζουπάς την πατημένη χορδή στον αέρα και να κάνεις κάτι σα σήκωμα, if you see what I mean…). Το αρμονιάκι δεν έχει τέτοια κόλπα, αλλά περιέργως φαίνεται πως δεν τους πειράζει! Άλλωστε ούτε το ινδικό σαντούρι τα έχει, ούτε το υπέροχο τζαλ-ταράνγκ (ιδιώφωνο από μπωλ με νερό σε διάφορες στάθμες). Όλα αυτά είναι όργανα (και;) της λόγιας μουσικής. Ασυγκέραστα βέβαια, αλλά όχι και άταστα - δηλαδή όχι με απεριόριστη δυνατότητα ανθυποδιαιρέσεων των διαστημάτων. Το αρμονιάκι να πω την αλήθεια το έχω δει μόνο ως συνοδευτικό, κάπως όπως η ταμπούρα (που βαράει μόνο τις 4 ανοιχτές της χορδές ως ισοκράτη), δεν ξέρω αν το έχουν και για σολιστικό.

(Στο λινκ για το τζαλ-ταράνγκ, το κομμάτι είναι σε δρόμο Πειραιώτικο!)

29

Βλέπω ότι υπάρχουν σοβαρές εργασίες για το θέμα του βουλγαρικού φολκλόρ, ιδίως αυτήν του Αμερικάνου θα ήθελα να τη διαβάσω, το τμήμα της για την παρεμβολή του κράτους στα λαϊκά πολιτιστικά. Ενώ, πάντως, σε όλες τις χώρες του κάποτε “ανατολικού μπλοκ” εκλήθη, εκτός από τον (υποβοηθούμενο με ουσίες) αθλητισμό, και η λαϊκή παράδοση να συμβάλλει στην ανύψωση του επιπέδου τους γενικά, η Βουλγαρία ήταν το πιό οφθαλμοφανές παράδειγμα όπου το φολκλόρ, αντί να γεμίσει με αγαλλίαση την ψυχή του μετέχοντος (όπως, φαντάζομαι, θα το ήθελε ο δάσκαλος του Αμερικάνου) γέμιζε τα κρατικά ταμεία από τις περιοδείες των διαφόρων συγκροτημάτων κυρίως στον (συναλλαγματούχο) δυτικό κόσμο. Δεν χρειάζονται επί τούτου μελέτες για να το δεις, αυτό. Κρίμα, γιατί αν κρίνω από τον πλούτο της δικής μας θρακιώτικης μουσικής και χορού, και οι Βούλγαροι πρέπει να είχαν μεγάλο πλούτο, που ισοπεδώθηκε.

Περικλή, όσα σλάιντ, πεντάλ και οτιδήποτε προσθέσεις στην κιθάρα, το προς το οξύ άκουσμα μπορείς να επηρρεάσεις, όχι το προς το βαρύ. Ενώ το σιτάρ, εκτός από τη δυνατότητα τανύσματος της χορδής, διαθέτει “γέφυρες” και ανάμεσα από τα δυτικά ημιτόνια, επιπλέον. Όσο για το αρμονιάκι με το φυσερό, εγώ τουλάχιστον μόνο σε λαϊκή, όχι σε εξεζητημένα λογία μουσική το έχω δεί.

1 «Μου αρέσει»
30

Με το σλάιντ μπορείς να παίξεις σε οποιοδήποτε από τα άπειρα σημεία ανάμεσα σε δύο τάστα. Τελικά τα τάστα δεν τα χρησιμοποιείς καν, αποτελούν απλώς έναν οπτικό οδηγό. Αυτό άλλωστε ισχύει και για το «κλασικό» παίξιμο της σλάιντ κιθάρας (μπλουζ κλπ.), μόνο που εκεί (διορθώστε με οι επαΐοντες) τα υπόλοιπα σημεία της χορδής εκτός από εκείνα που αντιστοιχούν στο συγκερασμένο τάστο χρησιμοποιούνται πιο πολύ ως στόλισμα, με τη συγκερασμένη νότα να θεωρείται πάντοτε η «κυρίως» νότα από την οποία εκτρεπόμαστε σε σημεία. Ενώ ο Ινδός μπορεί να έχει ως «κυρίως» νότα και οποιαδήποτε άλλη του υπαγορεύει η μουσική του θεωρία και εμπειρία.

31

Ετσι ειναι Περικλη, στο σλαιντ “στοχευεις” να καταληξεις με το bottleneck (ειτε αυτο ειναι γυαλινο, κεραμικο, χαλκοσωληνας) ακριβως πανω απο το μεταλλικο ταστο που σε ενδιαφερει… τα υπολοιπα περασματα ειναι εφε -χαρακτηριστικο για το σλαιντ παιξιμο, και γι αυτο ακριβως το ηχοχρωμα χρησιμοποιειται η τεχνικη.

Υπαρχουν παντως και κιθαρες που ειναι scalloped, δηλαδη με διαστηματα οπως το σιταρ που περιγραφει ο κ.Πολιτης.

32

Γεια σου κι απο μένα!

Εγώ είμαι ερασιτέχνης και νέος στο ούτι

κρίνοντας από τον τρόπο που αναφέρθηκες στο ούτι λέω ν’ακολουθησεις την τρέλα σου .

μπορείς να βρεις από Τουρκία πολύ καλό ούτι και σε πολύ καλές τιμές. Αλλιώς πας σε μεταχειρισμένο. Έλληνα μάστορα κάτω από 1200 δεν είχα

βρει όταν έψαχνα. υπάρχει το http://www.mikeouds.com forum που απλά έχει τα πάντα για το ούτι.

Στο ρεπερτόριο δεν υπάρχει περιορισμός κατά την άποψη μου. έχω ακούσει να παίζουν από μικρασιάτικα και κρητικά μέχρι ρεμπέτικα και

αναρχο ρεμπέτικα. Το θέμα είναι να παίζεις στο ούτι-ούτι και όχι στο ούτι μπουζούκι.

Πάντως αφού σε τρελαίνει το ούτι θα τρελαθείς να παίζεις παραδοσιακά μικρασιατικα και οχι μονο.Και θα γουστάρεις κιόλας.

Ό,τι κι αν διαλέξεις, με το καλο!