Δύο διασκευές (Στράτος και Καρδιά Παραπονιάρα)

Γειά σας.
Προτού προχωρήσω στα παρακάτω, σημειώνω ότι και για μένα (όπως νομίζω και γι’ άλλους) οι διασκευές γνωστών τραγουδιών παραμένουν αμφιλεγόμενο ζήτημα.
Προκαταβολικά πάντως δηλώνω, όπως κι αν το πάρει κανείς, ότι οι δυο διασκευές που ακολουθούν, δεν φιλοδοξούν να αποσπάσουν μια “αναγνώριση” υπό τον τύπο: “ακούγοντάς τες κάποιος που δεν ήξερε τα τραγούδια, μπορεί να ενδιαφερθεί και για τα πρωτότυπα”.

Το πρώτο τραγούδι είναι “ο Στράτος” των Μάνου Λοΐζου - Φώντα Λάδη. Τη συγκεκριμένη ηχογράφηση είχα βάλει με αφορμή μια συζήτηση στο “μπλογκ” της παλιάς μορφής του ρεμπέτικου φόρουμ, και έγραφα στην παρουσίαση:
“…μια δοκιμή μου πάνω στον “Στράτο”, με μια ίσως κάπως “μπλουζ” απόχρωση. Με όλες τις κατά τεκμήριο ατέλειες της απόδοσης και της ηχογράφησης, ήθελα να δώσω ένα δείγμα του τι εννοούσα, από την πλευρά μου, γράφοντας σ’ ένα σχόλιο πιο πάνω για τη μελωδία του τραγουδιού: “πιστεύω πως θα το αγαπήσεις για ό,τι κρύβει μες στην απλότητά της”. Βέβαια ίσως μπορεί κανείς να πει ότι μια τέτοιου είδους απόδοση δεν ταιριάζει σε μεγάλους ανοιχτούς χώρους, που μάλλον είναι ο προορισμός του τραγουδιού κι όλου του δίσκου, και δεν θα είχε κι άδικο όποιος το έλεγε, αλλά ίσως πάλι μια τέτοια απόδοση έχει κάποια αξία εκεί που το τραγούδι λειτουργεί απλώς σαν ατομικό αντικαθρέφτισμα…”.
Τώρα που το ξαναβλέπω, θα ήθελα μια διαφορετική διατύπωση στη θέση της φράσης “σαν ατομικό αντικαθρέφτισμα”. Ίσως την βρω εν καιρώ…

Η δεύτερη διασκευή, ακολουθεί το δόγμα “παίξτε το δυνατά”, και είναι η “Καρδιά παραπονιάρα” των Απόστολου Χατζηχρήστου - Γιάννη Λελάκη.
Δεν πρόκειται για μια πρόταση “φασόν”, αλλά για μια εκτέλεση του συγκεκριμένου τραγουδιού στην (ιερόσυλη άραγε;) γραμμή που “κατ’ ανάγκη” μού βγαίνει όταν πιάνω στα χέρια μου την “ακουστική” κιθάρα.
Δεν πρόκειται καν για μια τελική άποψη, αλλά απλώς για δείγμα μιας ηχογράφησης που θα τη φανταζόμουν με αμιγώς ηλεκτρικό ήχο από ένα κλασικό σχήμα με δυο κιθάρες, μπάσο και ντραμς, με το οποίο και θα μπορούσε να αποδοθεί ολοκληρωμένα αυτό που “φαντάζομαι”…
Για την ώρα όμως αρκούμαι σε αυτό που ακολουθεί (παίξτε το δυνατά):

Καλή ακρόαση εύχομαι (και ελπίζω)!

4 «Μου αρέσει»

όντως, η καρδιά παραπονιάρα θα μπορούσε να γίνει πολύ δυνατή διασκευή! παίχτε πανκ ρε!

1 «Μου αρέσει»

Την προηγούμενη εκδοχή της “καρδιάς παραπονιάρας” την έσβησα, κι ανέβασα αυτήν που ακολουθεί ως περισσότερο αντιπροσωπευτική των προθέσεων:

4 «Μου αρέσει»

Η ηχογράφηση που ακολουθεί είναι η ίδια με την προηγούμενη με τη μόνη διαφορά ότι πρόσθεσα κάτι μπάσα, που στην προηγούμενη τα είχα ξεχάσει…
Με ευχές για όλους και την ευόδωση των πόθων τους τη νέα χρονιά, και ιδιαίτερα με την ευχή του τραγουδιού σαν ευχή για το σήμερα και για το αύριο.

3 «Μου αρέσει»

Μου αρέσει αυτή η νταρκίλα που βγάζει…

1 «Μου αρέσει»

ουπς, με προβλημάτισες, εγώ φανταζόμουν χαρντίλα…

1 «Μου αρέσει»

Και από αυτήν έχει, θα μπορούσε να μπει στο θέμα με το πανκ.