Δούκισσα Φωταρά

Για ένα ξεχωριστό ήθος μιας άλλης εποχής, γράφει ο Ν. Μαυρουδής.
Δεν χρειάζεται - νομίζω - να προσθέσουμε τίποτε άλλο.

Η Δούκισσα έσβησε σαν κεράκι χτες σε ηλικία που ακόμα λέμε πως ¨ο χάρος την πήρε γρήγορα¨. Γεννημένη στις 6/2/1941, πέρασε δύσκολες περιόδους, όταν το λαϊκό τραγούδι διαμορφωνόταν πλέον με πιο ¨έντεχνο¨ τρόπο, αλλά δεμένο με το προπολεμικό ρεμπέτικο, έφτιαχνε μια μουσικοστιχουργική φυσιογνωμία πολύ πιο ανοιχτή προς τον διψασμένο να ακούει τραγούδια, κόσμο.

Η ¨άλλη πλευρά¨ του τραγουδιού, εκείνη που άκουγε ολημερίς από τα κρατικά ραδιόφωνα (μια που δεν υπήρχαν άλλα) το παλιό ελαφρό τραγούδι (Αττίκ, Γιαννίδης, Σουγιούλ, κα) και ήταν η σημαία μιας φοβισμένης μεταπολεμικής Ελλάδας, απολάμβανε την αποδοχή της τότε κοινωνίας.

Η κατάσταση πραγμάτων ήταν δύσκολη.
Σʼ αυτή την περίοδο, η λαϊκή πλευρά του τραγουδιού, ζυμώθηκε στα τότε νυχτερινά κέντρα με σπουδαίους λαϊκούς συνθέτες και η Δούκισσα ήταν ένα από τα σημαίνοντα πρόσωπα.

Τη γνώριζα εξʼ αποστάσεως.
Κάποιες φορές διασταυρωνόμασταν σε studio ηχογραφήσεων, εγώ έφευγα εκείνη ερχόταν και ανταλλάσαμε φιλοφρονήσεις.
Είχε αυτή την υπερήφανη κορμοστασιά της σεμνότητας (όπως οι περισσότερες γυναίκες τραγουδίστριες της γενιάς της) που με έβαζαν σε ένα κλίμα απόλυτου σεβασμού.

Αυτές οι γυναίκες δεν σπατάλησαν ήθος και αξιοπρέπεια παρʼ όλα τα χρόνια της ενασχόλησής τους με το ξενύχτι και τον αλλοπρόσαλλο κόσμο της νύχτας.

Αγέρωχες γυναίκες της τραγουδιστικής εργασίας, διεισδυτικές στο ύφος και στις εποχές, κάτοχοι ενός αισθητικού κώδικα (εκείνον του λαϊκού τραγουδιού), δίχως σχολές και ειδικές εκπαιδεύσεις, ζυμωμένες μέσα στο δούνε και λαβείν της πιάτσας, δίχως να ¨λερωθούν¨ από τις παρενέργειες του χώρου, κατάφεραν να διανύσουν μια ολόκληρη ζωή ζεσταίνοντας με τη φωνή τους τις ψυχές μας…

Τις αγαπάω και τις τιμώ αυτές τις γυναίκες.
Για τον επί πλέον λόγο πως έζησαν δύο εποχές τόσο διαφορετικές μεταξύ τους που πολλές φορές μοιάζουν με γρίφο η ισορροπία τους.
Παλαιά και Νέα εποχή, παλαιό και νέο τραγούδι, παλαιές και νέες συνήθειες, παλαιοί και νέοι άνθρωποι…

Ένα φορτίο χρόνου και υλικών που πολλές φορές μάς μπερδεύει η συνέχειά του μέσα στο χρόνο…

Η Δούκισσα Φωταρά, η καλή μας λαϊκή τραγουδίστρια, άφησε την τελευταία της πνοή εχθές 30, τελευταία ημέρα του Σεπτεμβρίου του 2010, από την επάρατη νόσο.
Ευγενής και πάντα καλοσυνάτη, μας αποχαιρέτησε αθόρυβα, όπως οι όλοι οι σεμνοί ταξιδευτές…

"Στον ουρανό ειν’ ένα αστέρι"
Μια από τις μεγάλες επιτυχίες της.

Και ακόμα λίγα για τη Δούκισσα:

http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=208749

Εύα