Εμένα μερικές διασκευές μου αρέσουν πάρα πολύ και πιστεύω ότι σέβονται το πνεύμα του καλλιτέχνη, ενώ βάζουν και δικά τους στοιχεία. Παράδειγμα η Φραγκοσυριανή από τους Locomondo, την οποία βρίσκω εξαιρετική!!
Η Φραγκοσυριανή των Locomondo (η ρέγγε εκδοχή αν κατάλαβα) μου αρέσει. Δηλαδή, είναι αξιοπρεπής προσέγγιση, δείχνει σεβασμό και αγάπη για τον Μάρκο πιστεύω. Βεβαίως, δεν με συγκινεί όπως το πρωτότυπο αλλά έχει αισθητική, δεν με προσβάλλει, είναι “συμπαθητική” Φραγκοσυριανή… Βέβαια, έχει διαφορά (για να το συνδέσουμε και με την προηγούμενη κουβέντα) δεν είναι εξέλιξη με την απόλυτη έννοια αυτή η προσέγγιση αλλά μια διασκευή, που δείχνει μια άλλη οπτική γωνία. Συμπαθητικό, επαναλαμβάνω… Ο Χιώτης και οι άλλοι δεξιοτέχνες, ωστόσο, προχώρησαν με τεχνικά άλματα (στον χειρισμό) το μπουζούκι με μεράκι και ομαλότητα, υιοθετώντας και νέα δεξιοτεχνικά εκφραστικά μέσα. Είναι ιστορική θα έλεγα η συμβολή τους στην πρόοδο του οργάνου…όχι απλώς μια διασκευή, με άλλη ενορχήστρωση, με άλλους ρυθμούς κ.α. Γι΄αυτό έχουν ιστορική και δημιουργική σημασία οι ιδέες των μπουζουξήδων του ΄50.
ξαναγράφω εδώ αφού ξέμεινε στο παλιό τόπικ: “η φραγκοσυριανή μου άρεσε, και εκτίμησα ιδιαίτερα ότι μέσα στον ρέγγε τριηχάτο ρυθμό κράτησε τα όγδοα της πρώτης εκτέλεσης! το πιο ρέγγε κομμάτι “μου αρέσεις πολύ” κλπ ήταν ενδιαφέρουσα ιδέα αλλά έτσι όπως έγινε δεν το ευχαριστήθηκα.”
γιανν’ όντως του έχουν αλλάξει τα φώτα, αλλά αυτός είναι ο σκοπός μιας διασκευής -και έγινε με καλό γούστο. χειρότερο κακό νομίζω έκανε η εκτέλεση του '60 με τον μπιθικώτση, δήθεν εκσυχρονίζοντας το κομμάτι…
Σε αυτό συμφωνώ απόλυτα και το επεκτείνω σε μία ολόκληρη σειρά, όλοι οι ρεμπέτες του ντουνιά και άλλα. Αν παίξεις σήμερα αυτά τα τραγούδια όπως στις πρώτες τους εκτελέσεις, μπορεί και να μη γλυτώσεις απ’ τις ντομάτες που θα σου εκσφενδονίσουν. Δεν φταίει όμως ο Μπιθικότσης, αυτός ό τι έγραφε η παρτιτούρα τραγούδαγε. Ο Δομένικος έκανε τις ενορχηστρώσεις, αν θυμάμαι καλά.
Ένα κάπως heavy metal ισραηλίτικη εκδοχή του “Τελειώσαμε και μείναμε μονάχοι” του Στράτου Διονυσίου. Προηγήθηκε η πιο “ορθόδοξη” εκδοχή του Itzik Kalah, που τραγουδάει και στο rock version:
Και μερικά ελληνο-ισραηλίτικα του ίδιου τραγουδιστή, που αγαπάει πολύ την ελληνική μουσική: