η εισαγωγη του τραγουδιου αυτού ειναι η ιδια με το τραγουδι του Γ. Παπαϊωάννου “απ΄τις παρανομιες μου” (τα σφαλματα)
Συγνώμη τότε Σωκράτη παρανόησα και εγώ.
Στο θέμα μας, για μένα ο Μπέμπης ήταν ένας μποέμ τύπος, ο οποίος είχε φοβερή στακάτη και ολοστρύγγυλη πενιά. Προσωπικότητα αυτοκαταστροφική με κύρια καταστροφική πηγή το ποτό. Μου μοιάζει πολύ η προσωπικότητα του με τον Ιορδάνη. Άλλωστε και αυτός δεν ηχογράφησε πολλά τραγούδια. Έπαιζε όταν ήθελε και όποτε ήθελε. Δυστυχώς για μας τους λάτρεις του μπουζουκιού και του λαϊκού τραγουδιού θα μπορούσε να είχε αφήσει πολύ μεγάλη παρακαταθήκη και αυτός.
Οπως και ο Δελιας, δεν αφησαν πισω τους. Αν και ο Μπεμπης καπου διαβασα οτι δεν του αρεσε. Ηθελε να τον ακουνε ζωντανα, όχι σε δισκους.
Απο τα λιγα που υπαρχουν στο youtube και άκουσα, συμφωνώ μαζί σου.
Θελω να προσθεσω κατι (το οποιο αν θελετε το συζηταμε επισης. ) Οι τότε μπουζουξήδες Βαμβακάρης, Τσιτσάνης, και οι μετά Χιώτης Ζαμπέτας εμαθαν το οργανο κυρίως μονοι τους (ενταξει ειχαν και δασκαλους ορισμενοι αλλα εμαθαν πολλα μονοι τους με την πειρα). Ειχαν ο καθείς και το δικό του χρώμα και είχαν δεξιοτεχνια ο καθενας την δικια του. Χωρίς να ξερω, θα πω οτι δεν πιστευω οτι οι πρωτοι μπουζουξήδες γνωρίζαν απο “νομους” περι δακτυλοθεσίας και τετοια, αλλά πιστεύω οτι οι “νομοι” δημιουργήθηκαν απο αυτους ή μελετη πάνω σε αυτούς. Οταν λεω νομους το βαζω σε εισαγωγικά (και ελπιζω να καταλαβαινετε ολοι τι εννοω).
Σημερα, πηγαινοντας σε ενα δάσκαλο βγαινεις απο τη σκοτούρα(και τη μαγεια ομως) να τα ανακαλύψεις μονος σου. Και βγαινουν μπουζουξηδες απο δασκάλους όπως ειναι ο Καραντινης ή ο Δημητρης ο Στεργιου (με δασκαλο τον Παπαβασιλείου)
Οι παλιοι λοιπον επαιζαν με τον δικό τους δεξιοτεχνικό τρόπο και ακους την πενια τους και σου αρεσει. Ο Μπεμπης θα πω οτι είχε χρωμα δικο του (απο αυτα που ακουω στο youtube) ΟΜΩΣ μου φαινεται πως το παιξιμο του ειναι διαφορετικο απο των υπολοίπων και μοιαζει περισσότερο με το παίξιμο σημερινών μπουζουξήδων , με την έννοια οτι γνώριζε όλα αυτα που μαθαινουν αυτοι τωρα και τα εφάρμοζε τότε στο τρίχορδο. Με την εννοια δηλαδη οτι ήταν διορατικός ως προς το παίξιμο του.
Ολα αυτα τα ειπα για να καταληξω δηλαδη οτι: Εμενα μου φαινεται οτι το παιξιμο του Μπεμπη διαφέρει απο των υπολοίπων και ειναι πολύ κοντα (ο τροπος και μονον του παιξιματος) στους σημερινούς μπουζουξήδες. (αν ακουσουμε τις πενιες Μπέμπη για παραδειγμα)
1 «Μου αρέσει»
Υποψιάζομαι ότι ο Μπέμπης, επειδή ακριβώς αγαπούσε τις ζωντανές εμφανίσεις και όχι το στούντιο, θα έπαιζε μαγικά πράγματα στα μαγαζιά που εμφανιζόταν. Επίσης, είναι πολύ πιθανό, λόγω της ολέθριας σχέσης που είχε με το ποτό και όλα τα παρεπόμενα της νύχτας, να λειτουργούσε ακόμη πιο δημιουργικά και απελευθερωμένα όταν ήταν “φτιαγμένος”, πιωμένος, ανάμεσα σε ξενύχτηδες, γυναίκες, μπουζουξήδες, ανταγωνιστές κλπ, κλπ.
Ένα άλλο στοιχείο που με εξιτάρει είναι ότι ακούω στον τρόπο παιξίματος του Μπέμπη, σε ορισμένες στιγμές, τον “ανάποδο” τρόπο του Ιορδάνη, δηλ. οι φράσεις στο μπουζούκι συχνά “περιτριγυρίζουν”, “σχολιάζουν” -θα έλεγα καταχρηστικά- τα λόγια, “σέρνονται” πίσω από αυτά ή άλλοτε προηγούνται, ανοίγοντας τον δρόμο στη φωνή… Ο Ιορδάνης, ήταν λάτρης και φίλος του Μπέμπη και είχαν συνεργαστεί και δισκογραφικά, οπότε ήταν αναμενόμενο ο Ιορδάνης να ξεσηκώσει και εξελίξει στο έπακρο στοιχεία από το μυστήριο, πρωτότυπο και “αλήτικο” παίξιμο του Δημήτρη Στεργίου.
Τέλος, πρέπει να πω ότι ο Χιώτης ήταν σπουδαίος και μεγάλος γιατί ήταν συνθέτης καινοτόμος, με συμβολή πολύτιμη και στην τεχνική εξέλιξη του οργάνου. Αυτό ασφαλώς είναι ιστορικά πολυτιμότερο από την δεξιοτεχνία και μόνο που είχε πχ. ο Μπέμπης, ο Σπόρος, ο Ιορδάνης. Ωστόσο, αν κρίνω στενά (έως πολύ στενά), εκτιμώντας δηλ. το τί μπορεί να κάνει κάποιος καλλιτέχνης με το μπουζούκι του στα χέρια για να γοητεύσει το κοινό του, έχοντας το απέναντι του τη στιγμή που παίζει, νομίζω ότι ο Μπέμπης δεν θα υστερούσε σε τίποτα, πιθανότατα ίσως και να υπερτερούσε. Άλλως δεν εξηγειται ο μύθος του, που συντηρείται έως σήμερα, αν και δεν είχε ηχογραφήσει και πολλά πράγματα και δεν είχε συνθέσει δημοφιλείς επιτυχίες…