Δεν μου λέτε δεν μου λέτε (Λέου - Λέου)

Στίχοι & Τραγούδια
24

Νίκο, αναφέρθηκα στην περίπτωση Μπέζου, γιατί πολύ απλά όταν ήρθε ο Δημητριάδης στην Ελλάδα για να βρει μουσικούς για δισκογραφία απευθύνθηκε σε επαγγελματίες. Ένας από αυτούς ήταν και ο Μπέζος, ο οποίος απέδειξε ότι μια χαρά το κατείχε το είδος. Και ξέρουμε ότι οι μουσικοί της εποχής από ένα σωρό παραδείγματα δεν είχαν στεγανά μεταξύ τους.
Άλλο παράδειγμα τέτοιου μουσικού ήταν ο Μανέτας ο οποίος μια χαρά έπαιζε τα ευρωπαϊκά και ήταν και γνωστός γι αυτό, και επίσης μια χαρά έπαιξε και τα μουρμούρικα όταν του ζητήθηκε.
Άρα αυτά τα τραγούδια δεν ήταν άγνωστα.
Και στο φινάλε όταν μιλάμε για μια συνέχεια στην μουσική μας από πότε μπορούμε να αφήσουμε έξω τους επαγγελματίες μουσικούς οποιασδήποτε εποχής πριν την δισκογραφία χωρίς να έχουμε κάποιο στοιχείο γι αυτό?
Ήδη από την πρώιμη εποχή της δισκογραφίας έχουμε μουσικούς που εμπλέκονται σε περισσότερα από ένα είδη συμπεριλαμβανομένου του ρεμπέτικου. Άρα πότε μπορεί να πει κάποιος με βεβαιότητα πότε άρχισε αυτό?
Δεν μιλάω για το πότε οι ρεμπέτες έγιναν επαγγελματίες, ίσως να έδωσα λάθος εντύπωση σε αυτό.

Υ.Γ. Για τον Δελιά δεν έχω διαβάσει να έχει κάνει άλλη δουλειά εκτός από του μουσικού. Και αν λάβουμε υπ’ όψη ότι προερχόταν από μουσική οικογένεια γιατί να μην ήταν επαγγελματίας μουσικός και πριν την ρεμπέτικη τετράδα? Εξάλλου αυτό που ξέρουμε ήταν ότι από μικρός, είχε ασχοληθεί με την κιθάρα, πριν τον κάνει ο Μάρκος να γυρίσει στο μπουζούκι.

1 «Μου αρέσει»
25

Ο Μανέτας έχω διαβάσει ότι εκτός του ότι ήταν της παλιάς σχολής, ήταν επαγγελματίας. Τώρα αν αυτό το αποδίδουν στις ηχογραφήσεις του 1931 και μόνο ή αν κινούνταν στο χώρο των ταβερνών κλπ ως ‘‘επαγγελματίας’’ παίκτης και όχι ο μερακλής της παρέας δεν το γνωρίζω. Αυτή τη στιγμή κι όλας δεν θυμάμαι που διάβαζα για το Μανέτα, αν μου έρθει θα παραθέσω την πηγή.

Σχετικά με τους μερακλήδες στις παρέες που για να φτάσεις να παίζεις προηγούνταν χρόνια ακρόασης, αυτό υπονοούσα παραπάνω λέγοντας ότι πέρασαν από γενιά σε γενιά και έγιναν μεταξύ αυτών (των μελωδιών) ζυμώσεις, με ότι αυτό συνεπάγεται και στο θέμα γνώσης.

Το θέμα όμως είναι ότι το ρεμπέτικο τότε, στην εποχή των δημοτικών και των οργάνων τους, ας πούμε 100+ χρόνια πριν τη σύσταση του ελληνικού κράτους, ήταν οι σκοποί που γνωρίζουμε σήμερα και τα μουρμούρικα; Και για να το πάω ένα βήμα παραπέρα, μπορούμε τότε να μιλάμε για ρεμπέτικο; Μάλλον οι σκοποί των ρεμπέτικων, αυτούς που σήμερα λέμε μουρμούρικους και κατατάσονται στην περίοδο της ανώνυμης δημιουργίας υπήρχαν και το 1700 λχ, αλλά τότε θα θεωρούνταν δημοτικοί ή και παραδοσιακοί, ακόμη και για την τότε εποχή.

1 «Μου αρέσει»
26

Όχι Λουκά, ο Μπέζος εκείνη την εποχή δεν ήταν επαγγελματίας μουσικός. Έπαιζε καλύτερα από πάρα πολλούς επαγγελματίες, αλλά το ψωμί του το έβγαζε απ’ τις εφημερίδες που δούλευε. Ο δε Δημητριάδης, αυτό που θα ήθελε ήταν να μπορούσε να αγοράσει τις μήτρες του Μάρκου και να τυπώσει στην Αμερική, αλλά αυτό δεν γινόταν. Έτσι προσπάθησε να βρει κάποιαν εναλλακτική, οπότε και κατέληξε στον Μπέζο.

Ο Μανέτας ναι, (ημι-) επαγγελματίας ήταν, αλλά τα μουρμούρικα κάθε άλλο παρά «μια χαρά» τα έπαιξε: την εισαγωγή δεν την ήξερε, και ο Σπαχάνης αναγκάστηκε να την τραγουδήσει μόνος του (Νταχ ντι ρι ντι ντάρι ντάρι κλπ.) Άρα αυτά τα τραγούδια του ήταν άγνωστα.

Όταν προτείνω να αφήσουμε απ’ έξω Μανέτα, Μπέζο και άλλους ημιεπαγγελματίες της εποχής, είναι γιατί ακριβώς: Δεν υπήρχαν τότε επαγγελματίες του ρεμπέτικου.

Αν ο Δελιάς, πριν την εποχή της Τετράδος, ήταν επαγγελματίας μουσικός, όλοι θα μας το είχαν πεί, και ο Μάρκος, και ο Στράτος, ο Γενίτσαρης, και όλοι. Τίποτα παρεμφερές δεν είπαν.

27

Η φωνή του Σπαχάνη εξυπηρετεί το ότι δεν ήξερε την εισαγωγή ο Μανέτας ή έλεγε ότι έλεγε από τη μαστούρα; Δηλαδή να ήξερε το μέρος του στίχου και όχι την εισαγωγή, που λογικά θα μοιάζουν ( ; ) κι όλας; (Αλήθεια το ρωτάω χωρίς δόση ειρωνείας ή αμφισβήτησης, απλά πρώτη φορά το ακούω/διαβάζω.)

28

100+ χρόνια πριν τη σύσταση του Ελληνικού κράτους, ρεμπέτικο δεν υπήρχε. Σαφέστατα βέβαια, στίχοι παρόμοιοι με αυτούς που εμείς ονομάσαμε μουρμούρικο, υπήρχαν και παραϋπήρχαν. Δυστυχώς όμως δεν υπήρχε δισκογραφία, και έτσι δεν ξέρουμε σε ποιες μελωδίες τραγουδιούνταν τότε αυτοί οι στίχοι.

1 «Μου αρέσει»
29

Μάλλον το σωστό είναι ότι έβγαζε το ψωμί του και από τις εφημερίδες που δούλευε.

Έχω την εντύπωση ότι ο Μπέζος ήταν επαγγελματίας ήδη όταν του ζήτησε ο Δημητριάδης να ηχογραφήσει.
“Σύμφωνα με το ρεπορτάζ, που πρέπει να έγινε σε συνεργασία με τον ίδιο τον Κωστή Μπέζο, ο Κορίνθιος καλλιτέχνης άρχισε να ασχολείται με τις χαβάγιες τον Σεπτέμβριο του 1928.”
Μήνυμα #7 από τον Φώτη.

και στο μήνυμα #19? #20? επίσης του Φώτη από την ίδια πηγή, γράφεται το εξής:
“Δεκαπέντε χρόνια μετά το παραπάνω σχόλιο, ας αποκαταστήσουμε την αλήθεια.
Ο Κωστής Μπέζος είχε σίγουρα ηχογραφήσει τουλάχιστον 20 τραγούδια με χαβάγιες, πριν ο Τέτος Δημητριάδης του προτείνει και ο Μπέζος το δεχτεί να ηχογραφήσει τα περίφημα 12 τραγούδια για την Victor και την Orthophonic.”

Χώρια ότι επίσης έχω την εντύπωση ότι ο Μπέζος ηχογράφησε πριν τον Βαμβακάρη οπότε ήταν μάλλον απίθανο να υπάρχουν μήτρες του Βαμβακάρη και να τις θέλει ο Δημητριάδης.
Δεν θυμάμαι ακριβώς αλλά 1930 ο Μπέζος και 1932 ο Μάρκος?

Τώρα για το αν ήξερε ή όχι τις εισαγωγές ο Μανέτας δεν το ξέρω αυτό Νίκο.

Επαναλαμβάνω ότι δεν αναφέρομαι στους επαγγελματίες του ρεμπέτικου από τον Μάρκο και μετά.
Έχω την εντύπωση όμως ότι επαγγελματίες μουσικοί γενικώς, (όχι του ρεμπέτικου γιατί δεν υπήρχαν), μετέφεραν αλλά και “λείαναν” “διαμόρφωσαν” αρκετά από τα τραγούδια που ξέρουμε ως μουρμούρικα.

1 «Μου αρέσει»
30

πως το λες αυτο με τοση σιγουρια…? δλδ δεν κανανε καποια προβα πριν…? ηταν τοσο αχρηστος που δεν μπορουσε να μαθει δυο πενιες τραγουδι για να το ηχογραφησει…? και στο καλε μανα που ειναι μονο μια φραση εισαγωγη και κουπλε…? κι εκει του το εδειχνε ο σπαχανης την ωρα της ηχογραφησης…? και μαλιστα οταν στο τσιμπαλο εχουμε τον λειβαδιτη…?ο ζαμπετας λεει οτι ηταν γνωστος με τον πατερα του, και οτι παιζανε που και που κανα ρεμπετικο. αλλα τα ειχανε σε δευτερη μοιρα. επισεις κι εγω καπου διαβασα νομιζω οτι ηταν επαγγελματιας μπουζουξης.ζουσε δλδ αποκλειστικα απο αυτο.δεν θυμαμαι ομως που, εχει καιρο τωρα. καπου υπηρχε ενα βιντεο που μιλαει ο εγγονος του… ισως εκει… δεν θυμαμαι.

31

Για τον Θανάση Μανέτα η Βικιπαίδεια στο άρθρο της που αντλεί και από το βιβλίο του Σταύρου Κουρούση “Αθανάσιος Μανέτας. Ο πρωτοπόρος μπουζουξής της αθηναϊκής σχολής”, γράφει τα εξής:
" Από πολύ νωρίς απέκτησε στιβαρή μουσική κατάρτιση και εξελίχθηκε σε πρωτοπόρο ερμηνευτή. Κατά τη σταδιοδρομία του, ανέπτυξε πλούσιο και ευρύ ρεπερτόριο, που εκτεινόταν από το βαρύ ρεμπέτικο και τις περίφημες αθηναϊκές καντάδες, μέχρι τα κερκυραϊκά και κεφαλλονίτικα τραγούδια, αλλά και την ευρωπαϊκή μουσική της εποχής (βαλς, φοξ, τανγκό, καντρίλιες κ.λπ.)"

" Χάρη στο ταλέντο και την εργατικότητά του, αναδείχθηκε σε έναν από τους καλύτερα αμοιβόμενους μουσικούς της γενιάς του[3] και κατόρθωσε να βιοπορίζεται κατ’ αποκλειστικότητα από την τέχνη του."

“Οι ηχογραφήσεις του ωστόσο τον αναδεικνύουν και ως ένα βαθύ γνώστη του ρεμπέτικου ύφους, επιβεβαιώνοντας τις σχετικές μαρτυρίες για το εύρος του ρεπερτορίου του.”
Πηγή:

2 «Μου αρέσει»
32

ο ζαμπετας με τον μαρκο που τον γνωρισαν αναφερουν για τετραχορδο,που στη γλωσσα μας σημαινει τεσσερις διπλες χορδες. εξου και τριχορδο. κανεις δεν ειπε εφταχορδο οταν ειχαν επανω στην μουργκανα τρεις χορδες… και μαλιστα ο ζαμπετας αναφερει και το κουρδισμα τους. ρε λα ρε λα διοτι το επαιζε και ο πατερας του.επισεις οταν εχουν βρεθει ηδη μπουζουκια παλια τετραχορδα και μαλιστα και του κοπελιαδη,πως μπορουμε να λεμε οτι πιθανον να ειχε δυο τριπλες χορδες η μια τετραπλη επανω και οχι τεσσερις διπλες…? σε μια φωτο που ειναι με την μπυρα στο χερι φαινεται και το μανικο που ειναι φαρδυ…

33

Πρέπει να υπάρχει, νομίζω την έχω στ αυτιά μου, αλλά δεν μπορώ να θυμηθώ τι και πώς… φάση εστουδιαντίνα, φάση μελκον… κάτι τέτοιο … ελπίζω να το θυμηθώ

34

Α να το

6 «Μου αρέσει»
35

Τώρα σκάλωσα… Αυτό του Μέλκον (τι ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ εκτέλεση!) είναι ο ίδιος σκοπός που λέγαμε πριν, το Λέου-λέου; Εγώ γιατί ακούω Χουζάμ;

36

οι δυο εκδοχές που ακούω είναι με σεγκιάχ χαμηλά (3η βαθμίδα), η μία αλλάζει σε σεγκιάχ στην 7η δηλαδή δρόμος σεγκιάχ (βιδάλης) ενώ η άλλη σε χιτζάζ στην 5η δηλαδή δρόμος χουζάμ (μέλκον, μυστακιδης).
τα τρία ζεϊμπέκικα είναι ουσακοειδή σε κούρδισμα καραντουζενοειδές, όπου κάνει ένα σεγκιάχ στην 7η. μοιάζει δηλαδή με αντεστραμμένη την εκδοχή του μέλκον και με ουσάκ αντί για χιτζάζ.
θα μου πείτε, γιατί δεν βάζεις τον μέλκον και τα τρία ζεϊμπέκικα στο ίδιο τσουβάλι με ένα ουσάκ/χιτζάζ και ένα σεγκιάχ στην 7η; μπορεί αυτή να ήταν η αρχική μελωδία, αλλά νομίζω στην κάθε ηχογράφηση προκύπτει μια σαφής τονική από το γενικότερο παίξιμο και το ταξίμι.

όταν έγραφα για ουσάκ παραπάνω δεν είχα ακούσει κάτι, απλά απαντούσα στον χρήστο που έλεγε για μινόρε.

4 «Μου αρέσει»
37

Επειδή το έψαξα περισσότερο το θέμα, αναφέρεται ένας τουλάχιστον επαγγελματίας του ρεμπέτικου στον Πειραιά πριν την τετράδα. Αυτός είναι ο Ρεγγίνας που κατά δήλωση του Στέλιου Κερομύτη:
" Ο πρώτος πραγματικός επαγγελματίας μπουζουξής ήταν ο Ρεγγίνας ."
Πηγή:
http://www.mousapolytropos.gr/index.php/rebetiko/183-rempetiki5

Από την άλλη θα ήθελα να βάλω σε αυτή τη διαδικασία και τον Γιώργο Κατσαρό.
Και αυτός επαγγελματίας ήταν πριν την τετράδα.
Ο Κατσαρός έπαιζε κιθάρα επαγγελματικά από το 1905 μέχρι το 1909 που θα φύγει για Αμερική. Ήρθε σε επαφή με το ρεμπέτικο και τους ρεμπέτες και ακολούθησε την διαδικασία της προφορικής παράδοσης στις ηχογραφήσεις του, “πειράζοντας” τα τραγούδια που ηχογράφησε, άλλα περισσότερο και άλλα λιγότερο.
Γιατί λοιπόν αυτό να μην γινόταν και πριν, από αντίστοιχους με τον Κατσαρό μουσικούς που δούλευαν επαγγελματικά σε άλλους χώρους, αλλά είχαν επαφή με το ρεμπέτικο?

38

Θεωρώ ότι στα χρόνια του Κατσαρού και όταν άρχισε να παίζει είχε ήδη εδραιωθεί το μουρμούρικο. Από το 1850 ας πούμε και έπειτα που άρχισαν να εμφανίζονται αυτά με τη μορφή που τα έχουμε στο μυαλό μας, πέρασαν οι μελωδίες από 1-2 γενιές και στα 1900-10 ήταν γνώριμοι οι ήχοι, σίγουρα σε μεγαλύτερο κοινό από ότι 30-40 χρόνια πριν.
Τώρα πριν τον Κατσαρό πως να γινόταν αυτό το πείραγμα από μουσικούς άλλου είδους; Αρχικά θα παίζονταν, πιθανότατα, μονάχα σε φυλακές και τεκέδες και δεν θα είχαν βγει παραέξω, σε κοινό άλλων κοινωνικών ομάδων, στρωμάτων και συνηθειών.
Άρα το ερώτημα που θέτω είναι: είχαν έρθει σε επαφή με αυτά τα ακούσματα μουσικοί άλλων ειδών εκείνα τα χρόνια; (προ Κατσαρού)

1 «Μου αρέσει»
39

John88 για μένα ξεκάθαρα ναι. Εξάλλου τα μουρμούρικα δεν ήταν προνόμιο της Αθήνας αλλά όλων των αστικών κέντρων, Σμύρνη, Κωνσταντινούπολη, Σύρος, κλπ. Στην ουσία όπου υπήρχαν φυλακές, τεκέδες, λιμάνια θα υπήρχαν και αυτά.
Στη Σμύρνη οι ορχήστρες των ευρωπαϊκών και των λαϊκών τραγουδιών έπαιζαν στα ίδια μαγαζιά.
Στα καφέ σαντάν, και καφέ αμάν γίνονταν συναντήσεις μουσικών διαφορετικών ειδών.
Αυτά τα τραγούδια τα μουρμούρικα θεωρώ ότι τα ήξεραν.
Το αν έχει μικρό κοινό ένα είδος μουσικής δεν σημαίνει ότι δεν το γνωρίζουν οι μουσικοί άλλων ειδών.

2 «Μου αρέσει»
40

Ναι, ο Κατσαρός είναι όντως μια περίπτωση.

Όχι τόσο μονοκόμματη βέβαια.

Αφενός μεν:

Τον Κατσαρό τον ξέρουν πολύ περισσότερο οι φίλοι του ρεμπέτικου παρά οποιοιδήποτε άλλοι, με αποτέλεσμα να έχει καταχωρηθεί στους τραγουδιστές του ρεμπέτικου. Λάθος βέβαια, γιατί ο Κατσαρός ήταν ένας επαγγελματίας που, εφόσον υποθέσουμε (που δεν είναι παράλογο) ότι στα προγράμματά του έπαιζε ό,τι και στους δίσκους, είχε ένα ευρύ και ποικίλο ρεπερτόριο, παραδοσιακά, ελαφρά κλπ., και μέσα σ’ όλα και ρεμπέτικα. Για τους ίδιους λόγους έχουν μείνει ως καλλιτέχνες του ρεμπέτικου και η Παπαγκίκα, ο Νταλγκάς, για κάποιους ακόμα κι ο Παπασιδέρης. Όλοι αυτοί, περισσότερο από ρεμπέτες ή ελαφροί ή παραδοσιακοί κλπ., πρωτίστως ήταν επαγγελματίες. Και οι σύγχρονοί μας επαγγελματίες μουσικοί, κάποιοι, μπορεί να βιοπορίζονται παίζοντας πλήκτρα σε σκυλάδικα ενώ κατά βάθος είναι κλασικοί τρομπονίστες που έμειναν άνεργοι! Και ειδικά στον Κατσαρό, για να επιστρέψω, όταν τον ακούς δε νιώθεις ούτε τη ρεμπετιά στα ρεμπέτικα τόσο, ούτε την αύρα Αιγαίου στα νησιώτικα, νιώθεις τη δική του ιδιαίτερη ερμηνεία και προσωπικότητα.

Αφετέρου όμως:

Ειδικά στα ρεμπέτικα, ο Κατσαρός διατηρεί το πνεύμα του μουρμούρικου όσο σχεδόν κανείς άλλος που να ηχογραφήθηκε και να τον έχουμε ακούσει. Την τυποποιημένη φόρμα, τόσες εισαγωγές, τόσες στροφές, αυτοί οι στίχοι σ’ αυτή τη σειρά, δεν τη γνωρίζει. Στο ένα τραγούδι ξεκινάει να γράφει, τελειώνει νωρίς, του μένει κι άλλος χρόνος, και ξαναλέει τα ίδια στιχάκια. Στο άλλο, επειδή δε βιάζεται, παίζει πέντε εισαγωγές πριν ανοίξει το στόμα του. Όλες αυτές τις αυτοσχέδιες επιλογές, που σ’ ένα μουρμούρικο παιγμένο στον φυσικό του χώρο ήταν όχι απλώς αυτονόητες αλλά η ίδια η ραχοκοκαλιά της παράδοσης, στην πλάκα ελάχιστοι άλλοι μας τις έχουν παρουσιάσει όπως ο Κατσαρός.

Στη συντριπτική πλειοψηφία των ηχογραφήσεων το ρεμπέτικο, μουρμούρικο ή μη, παρουσιάζεται διασκευασμένο σε μια μορφή τυποποιημένη, συμμετρική, ενορχηστρωμένη, καλοζυγισμένη, κατά τρόπον ώστε είναι αδύνατο ή ιδιαίτερα δύσκολο να διαβάσουμε, πίσω από τις γραμμές, πώς ήταν στην πραγματικότητα. Οι προβαρισμένοι μουσικοί και τραγουδιστές δε μας επιτρέπουν να φανταστούμε πώς έπαιζαν στις περιστάσεις όπου αντί της πρόβας κυριαρχούσε η ετοιμότητα και ο αυτοσχεδιασμός, κι έτσι δεν ξέρουμε αν πάντα έπαιζαν έτσι, ή μόνο στον δίσκο, ή και στα προγράμματα αλλά όχι στην παρέα, ή, ή… Εκτός από τον Κατσαρό, για τον οποίο ξέρουμε!

Οπότε, ναι: ο Κατσαρός, ένας επαγγελματίας του στέιτζ και της δισκογραφίας, ήταν (πέρα από το όποιο ρεπερτοριακό του εύρος) και φορέας της ρεμπέτικης προφορικής παράδοσης.

3 «Μου αρέσει»
41

Παρόλο που δεν κατάλαβα γρυ από αυτό, με οδήγησε να καταλάβω κάτι άλλο: ότι όλη η ανάλυση που έκανα στο #13 (και στο #18), με το Μι που αλλάζει απο φυσικό σε ύφεση κλπ.κλπ., είναι λάθος. Την έκανα στον αέρα, με το αφτί (σταματούσα την ηχογράφηση και μουρμούραγα μόνος μου), με αποτέλεσμα να μετακινήσω τη μία από τις δύο φράσεις σε άσχετη βαθμίδα, να συμπεράνω άλλ’ αντ’ άλλων, και -μάλλον- να γράψω καινούργιο τραγούδι! :slight_smile: . Τώρα που ξανάκουσα το Λέου-λέου με το όργανο στα χέρια, κατάλαβα τι γίνεται.

Πράγματι, είναι ο ίδιος σκοπός που παίζει κι ο Μέλκον. Κανονικό Χουζάμ.

2 «Μου αρέσει»
42

Χμ, σκοπός μου ήταν να γίνω κατανοητός αλλά μάλλον δεν τα κατάφερα…
Τι θα ήθελες να εξηγήσω καλύτερα;

1 «Μου αρέσει»
43

το λεγομενο ρεμπετικο ειναι κατι που παει πολυ πιο πισω απο το μαρκο και τους αλλους που λενε καποιοι ρεμπετοειδικοι. σιγουρα απο το 19ο αιωνα. ο κατσαρος και οι υπολοιποι που καναν δισκους στην αμερικη ηταν σιγουρα επαγγελματιες μουσικοι με πληθος ρεπερτοριο οπως και σημερα ενας μπουζουξης η ενας τραγουδιστης αν θελει να λεγεται επαγγελματιας και να ειναι καλος στη δουλεια του πρεπει να ξερει απ’ολα. απο χασικληδικα μεχρι θεοδωρακη και δημοτικα-νησιωτικα.διοτι αν δεν γλεντησει τον κοσμο δεν παιρνει μεροκαματο. ποσο μαλλον τοτε που παιρναν και χαρτουρα. και τα ρεμπετικα η μουρμουρικα οπως λετε της εποχης τους τα επαιζαν διοτι τους τα ζητουσαν οι πελατες που ηταν τετοιας φυσεως. συνεπως επρεπε να τα ξερουν. σιγουρα στους δισκους εβαλαν το χερι τους οι μουσικοι διοτι παντα το βαζουν για να βγει ενα αρτιο και σωστο αποτελεσμα για τον ακροατη… και ειδικα σε αυτα τα αδεσποτα επρεπε να καταληξουν καπου. δλδ τι φρασεις και πως θα τις παιξουν,τι στιχακια θα βαλουν για να καλυφθει ο χρονος του δισκου, η και καμια δεξιοτεχνικη κατεντζα να φανει και λιγο ο σολιστας αμα ειναι κανενας καλος. εμενα δεν μου αρεσει οταν αυτους ολους τους παλιους τους αποκαλουν ρεμπετες. το θεωρω αδικια. τωρα τα κομματια αυτα ειναι σαν τα δημοτικα. κανεις δεν ξερει ποιος τα εγραψε ζημωθηκαν απο ολους τους μουσικους επαγγελματιες και ερασιτεχνες ολα αυτα τα χρονια. αλλος εβαζε, στολιζε κατι, αλλος αφαιρουσε γιατι δεν μπορουσε, η δεν το συγκρατησε το αφτι εκει που το ακουσε… ετσι ειναι και σημερα καποια δημοτικα. υπαρχει ενας κεντρικος σκελετος και καθε σολιστας και τραγουδιστης το ντυνει διαφορετικα. και αυτο διοτι τα μαθανε στη δουλεια τα κομματια και οχι με το αφτι απο καποιον δισκο. ειναι πολυ ενδιαφερον να ακουσετε τις συνεντευξεις στο αρχειο του κουναδη οπως και αυτο το βιντεο https://www.youtube.com/watch?v=2K2q-W7fLmw&pp=QADQAwE%3D καπως ετσι το εμαθε ο μουφλουζελης τοτε στον πειραια. ποσες φορες δεν εχουμε ακουσει αυτην την μελωδια μαζι με αλλες φρασεις και αυτα τα στιχακια σε αλλες διαφορες παραλλαγες. το δε μου λετε στην εκδοχη του βιδαλη και του πωλ, η πρωτη φραση ειναι ιδια με το ρεφραιν απο το γελεκακι που φορεις. στην αλλη εκδοχη που ειναι και το κερι το σπαρματσετο, θυμαμαι ο γκολες εβαζε και αλλη φραση ματζορε και φυσικα ελεγε πληθος στιχακια. να και μια αλλη παλια ηχογραφηση που θυμηθηκα… https://www.youtube.com/watch?v=KuCsOdIIxTQ πρεπει να ειχε πολλα αλανια τοτε στην αμερικη!

1 «Μου αρέσει»